Ik zie het leven niet meer zitten.

Idd wat al gezegd wordt, geef het aan en zoek zsm hulp! Bij mij is het helemaal goed gekomen na de geboorte van ons zoontje! Ik baal alleen dat ik zo negatief geweest ben, hij is zo leuk en hij past zo goed bij ons, hoe kon ik zo negatief over hem zijn! 😭 Ik hoop dat je hier ook positiviteit uit haalt, misschien gaat het straks wel net zo uitpakken bij jou. Misschien als je straks weet wat het wordt dat het echter wordt en het toch ook wat leuker gaat worden? Wie weet wordt het een meisje en moet je straks helemaal los gaan met shoppen, hoe leuk is dat? Of kan je ook daar nog niet echt naar uitkijken? Mensen teleurstellen doe je sowieso niet met een terugval, als dat wel zo is heb je niet de goede mensen om je heen want je kan er niks aan doen en hebt juist mensen nodig die je de goede kant op helpen. Ik denk zelf dat het afscheid maandag er ook wel wat mee te maken heeft, tenminste bij mij is dat vaak wel iets waardoor alles negatiever wordt. Bespreek alles wat je voelt en probeer ook de leuke dingen van de zwangerschap te zien, ik zag ze ook niet maar goed. 🫣 Als ik m’n dochter zie met haar broertje en hoe trots ze op hem is, hoe graag ze wil helpen en hoe super lief ze is wil ik echt niet meer zonder hem. Ik hoop dat je die dingen ook voor je kan halen en daar toch ook een beetje positiviteit uit haalt, het hoeft niet allemaal slecht te zijn of te worden!

Hoi Jacolien, Ik heb je verhaal van een jaar geleden gelezen en herken veel.. Ik heb een pré- en postnatale depressie gehad en een zware burnout. Zag het ook allemaal niet meer zitten.. Dat je nu weer een terugval hebt komt waarschijnlijk door de hormonen van je zwangerschap.. Hier kun je helaas niet zoveel aan doen, alleen jezelf voorhouden dat hormonen nu met je aan de haal gaan en deze negatieve gedachten veroorzaken. De psychiater heeft aan mij uitgelegd dat het gebied in je hersenen dat staat voor stress/angst/alertheid enz enorm actief wordt tijdens een zwangerschap, dit is biologisch verklaarbaar om je ongeboren kindje beter te beschermen. Als je daar al gevoelig voor bent kan dat dus helemaal doorslaan naar angsten en depressie. Ik wilde dolgraag zwanger worden (heb meerdere miskramen gehad), maar iedere keer als ik zwanger bleek wilde ik het niet meer, zag ik alles zwart, was ik heel angstig enz.. Na de miskraam voelde ik me dan weer meer mezelf en kwam mn sterke wens weer terug.. Ook had ik tijdens de zwangerschap last van agressie(nog nooit gehad daarvoor).. Hormonen zijn écht hele rare dingen. Ik had ook extreem weinig energie enz.. allemaal hormonaal. Bedenk je dat dit allemaal beïnvloed wordt door de enorme hoeveelheid hormonen die nu door je lichaam gieren.. Ik ben overigens bevallen met een ruggeprik(ik weet niet precies hoe en waarom jouw bevalling traumatisch was), maar je kunt gewoon in je bevalplan zetten dat je zodra de bevalling begint naar het ziekenhuis wil voor pijnstilling. Mijn bevalling was gewoon pijnloos(vanaf de prik;)) en daardoor een hele leuke ervaring.. Goed dat je begeleid wordt trouwens bij je zwangerschap! Heel veel sterkte met alles!

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. ❤️ Het gaat steeds slechter met me, ik heb totaal geen energie meer om wat te doen. Ik ben gauw kortaf, kan niet zoveel meer hebben en mn eetproblematiek steekt nu heel erg z’n kop op. Ik heb nu om de week een afspraak bij m’n verloskundige omdat ik aangegeven heb dat het niet zo goed gaat. Ik heb om de 3 weken een afspraak bij m’n verpleegkundig specialist maar ga aangeven dat ik dat te lang vind duren. M’n man maakt zich zorgen om me en is bang dat het helemaal de verkeerde kant op gaat. Hij ziet me afglijden en daar kan ik hem geen ongelijk ingeven. Ik wil rust, ik wil niet meer zwanger zijn, ik wil dit gewoon niet meer. En toch weet ik dat ik geen andere keuze heb en door moet gaan. Voor mijn man, voor mijn zoontje en voor deze ukkepuk.

Wat vervelend Jacolien, maar wat sterk van je dat je zo goed aan de bel trekt! Hopelijk pakken ze door. Ik leef met je mee.

Wat lief van je, dankjewel!

Wat ontzettend dapper ben je! Al zoveel meegemaakt en weer zwanger. Wat jammer dat het nu toch slechter gaat door de hormonen. Ik hoop dat ze de signalen serieus nemen en dat je de kracht krijgt om deze zwangerschap uit te dragen!!

Wat vervelend voor je maar tegelijk wat goed dat je aan de bel trekt! Hopelijk geven ze hier ook gehoor aan en kunnen ze je ook echt meer gaan helpen.

Hey lieve Jacolien, Wat blijf je toch sterk en vechten voor jezelf en je gezin! Echt zo knap. Ik hoop echt dat je door de hulp die je krijgt en hopelijk nog meer gaat krijgen deze weken toch nog redelijk door gaat komen. We denken aan je en je gezin hoor!

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, doet me goed. ❤️ Vandaag verloskundige gesproken en ik mag nu elk week naar haar toe om hartje te luisteren. Ik merk dat ik me niet bind aan dit kindje ter zelfbescherming. Ik hoop dat het, mede door dit, de band er wel komt. Ook heb ik vandaag achter mijn behandelaar gebeld en nu is de afspraak woensdag. Ze was heel lief aan de telefoon en mag altijd bellen als het niet goed gaat. Het gaat nog steeds niet goed. Ik wil niet meer zwanger zijn, heb het gevoel dat ik kilo’s aangekomen ben wat ik niet kan handelen en merk dat ik er geen energie meer voor heb om tegen die nare gedachtes te vechten. Ik hoop zo dat het gauw weer wat zonniger in m’n hoofd mag worden, want dit hou ik echt niet lang meer vol. 😢

Lieve Jacolien, wat een moedige mama ben je. De band met ukkepuk is er misschien nu nog niet, maar dat is een zorg voor later. Heel veel mannen binden zich ook nog niet aan de baby in de buik maar dat verandert met de tijd. En zo niet, dan is er dan wel weer hulp voor. Volgens mij is het niet raar om nu geen band met je kindje te voelen. Daarbij heeft je hoofd hart en lijf nu heel druk om voor jou te zorgen. Meer ruimte voor veel anderen is er mogelijk even niet en dat is erg. Je doet het goed, ondanks dat je je niet goed voelt. Alles is een fase en ook hier komt een moment dat je terug kan kijken en denkt; goh, ik ben toch weer een stapje verder. Al die stapjes bij elkaar maken een mooi pad naar de toekomst. Sterkte en knuffel 🧡

Dat i*dat is niet erg

♥️🙏🏻

Dag lieve dames, Even een kleine update van mijn kant en omdat ik het even van me af moet typen. Ik ben weer terug bij m’n oude behandelteam waar ik wekelijks een gesprek zal hebben. Bij zwangerschap & psychiatrie heb ik om de week een gesprek. Als het niet goed gaat, mag ik altijd appen/bellen. Het gaat gewoon niet goed met me. Ik merk dat ik er geen zin meer in heb en m’n vechtlust is verdwenen. Ik wil niet meer en ik kan niet meer. Ik weet dat opgeven geen optie is, ik heb een mooi gezin thuis, een klein wondertje in m’n buik en lieve familie om me heen. Maar jeetje, wat is dit zwaar 😢

Ik denk aan je 💖

Ach lieverd wat moet het vreselijk zijn dit gevoel weer te hebben 😔 Ik hoop zo voor je op een snel verloop van je zwangerschap en deze keer een fijne bevalling gaat hebben! ❤️ Heel veel sterkte..

Wat een aangrijpend verhaal van jou. Heel veel respect voor jou dat je elke dag opkrabbelt en weer het beste er van maakt. Ik heb geen tips voor jou, het enige wat ik je wil zeggen is je hoeft je zwangerschap niet leuk te vinden. Zelf vond ik er geen fluit aan en heb me nog nooit zo beperkt gevoeld terwijl ik vrijwel geen klachten had. In het begin vond ik dat ik het leuk moest vinden, dat heb ik helemaal los gelaten toen mijn schoonzus, 4 kindjes, zei dat ze zich er ook 4 keer doorheen heeft geworsteld. Dus ook tegen jou: lieve meid, het hoeft niet leuk te zijn, je hoeft niet op een roze wolk te zitten en jouw gedachten mogen er zijn. Het zijn gedachten maar die zeggen niks over jouw als persoon. 🙏

Lieve allemaal, Het gaat weer wat beter!🥳 De gesprekken met m’n oude behandelteam heeft echt geholpen. Ook is m’n slaapmedicatie opgehoogd, wat zorgt voor een betere nachtrust met minder dromen/nachtmerries. Dit zorgt er weer voor dat ik de dagen beter doorkom. We weten nu ook dat we een meisje erbij krijgen!🥰 en alles zag er goed uit met de 20 weken echo. Dit geeft al iets meer rust. Ook is mijn zwangerschapsplan af en ben ik bezig met een bevalplan bij de verloskundige. Dit zorgt voor meer controle waar ik onwijs blij mee ben. De verloskundige en m’n behandelteam zijn echte lieverds en denken overal in mee. Zo heb ik over 2 weken een gesprek in het ziekenhuis om over de bevalling te hebben van Thijs, waar het allemaal fout is gegaan en wat we eraan kunnen doen om het bij deze zwangerschap beter te kunnen doen, dit op advies van mijn verloskundige. Ik heb nog steeds spanning en angst voor de verdere verloop van deze zwangerschap en bevalling, maar ik begin er wel steeds meer vertrouwen in te krijgen. Dankzij alle hulp die ik heb!❤️

You got this , sterke moedige mama ! Liefs !

Ik moet weer even van me afschrijven. Wat kan er in een half jaar tijd veel veranderen.. Ondertussen ben ik in juni bevallen van ons dochter Luna. De bevalling ging heel snel maar was echt te doen. Alleen m’n hoofd kon het niet bijbenen. Ik voel de band niet. De depressie steekt weer de kop op. Zorgen voor mezelf maar ook voor m’n twee kindjes vallen enorm zwaar. Ook hebben we te horen gekregen dat m’n schoonvader kanker heeft met uitzaaiingen. Genezing is 0%, kon alleen levensverlengend zijn door behandelingen. Alleen zijn ze erachter gekomen dat hij ook nog een hartziekte heeft en maar een pompfunctie van 10%, wat niet beter kan worden. Hierdoor kan er geen behandeling plaats vinden en zal hij komen te overlijden. Deze hartziekte kan erfelijk zijn, wat nog onderzocht gaat worden. Is dit wel het geval, krijgt mijn man en desnoods onze kinderen onderzoeken om te kijken of hun het ook hebben. M’n man werkt gemiddeld 60 uur in de week, 6 dagen. Op de 7e dag heeft hij voetbal, wat voor hem de ontspanning geeft die hij nu zo hard nodig heeft. Minder werken zit er niet in, ze hebben werk wat af moet voor het nieuwe jaar en alleen hij en z’n broer werken in het bedrijf van z’n vader. Alleen is z’n vader nu afgevallen waardoor alles op het bordje terecht komt van m’n man en zijn broer. Dit alles zorgt ervoor dat ik het niet meer zie zitten. De gedachtes dat de kindjes beter af zijn zonder een ‘zieke’ moeder is sterk aanwezig. Ik wil niet meer vechten. Ik ben op. Ruim 3 jaar sta ik compleet in de overleving, maar dat eist nu echt z’n tol. Wanneer mag en kan ik me weer goed voelen? Waar is het lichtpuntje? Want ik zie het niet meer.

Wat fijn om iets van je te horen Jacolien, maar wat verschrikkelijk dat je je zo voelt. Ik kan er niet veel zinnigs over zeggen, maar ik hoop dat je nog steeds hulp hebt. Blijf erover praten, alsjeblieft. Ik snap dat je man voetbal als ontspanning heeft, maar heel eerlijk; als mijn partner zo in de put zou zitten als jij zou ik zorgen dat ik die ene dag thuis ben. Dit is geen vinger wijzen naar je man, wel een tip voor jou om misschien toch bespreekbaar te maken dat hij het voetbal tijdelijk laat zittenm Zijn er nog dingen op de dag waar je wel plezier uit haalt?