Man wil tweede kind, ik twijfel

Jouw uitleg is zeer herkenbaar, alleen denken wij (partner en ik) precies hetzelfde over. Wij willen graag beide een tweede, maar wij vinden het nog te vroeg voor een tweede. We hebben nu soort van rust en regelmaat met onze eerste kindje van bijna 1.5 jaar. Ook de kriebels zijn herkenbaar. Maar je hoeft toch niet direct een keuze te maken. Probeer eerst jezelf terug te vinden en te genieten van nu.

Dan moet je zeker niets overhaasten. Eens het tweede kindje er (te snel voor jou) is, kun je niet meer terug. Van uitstel hoeft geen afstel te komen, maar kunnen jullie nog even de tijd nemen om er goed over na te denken. Je zegt dat je fulltime moeder bent, maar ik heb het gevoel dat dat niets voor jou is. Je wilt zo graag je eigen leven ook nog leiden, zou je dan niet kiezen om toch (deeltijds) te werken? Dat kan al een hele verademing voor je zijn en je zult minder het gevoel hebben dat je geleefd wordt. Ik denk nu niet dat twee kinderen hebben per se gelijk staat aan geen tijd meer hebben voor jezelf of aan geleefd worden. Maar als je fulltime moeder bent, tja, dan begrijp ik wel dat je dat gevoel snel krijgt. Als de oudste wat ouder is en zelfstandiger, kan het ook zijn dat je een tweede wel ziet zitten. En dan maakt de oudste dat heel bewust mee, wat ook mooi is om te zien. Dus samengevat: gewoon niets overhaasten. Een tweede kind krijgen als je dat (nog) niet wilt, lijkt me geen goed idee.

Wij hebben bewust gekozen voor een tweede. Mijn zoontjes is nu 3.5 en dochterje 8 weken. Wij wilde graag een broertje of zusje voor de eerste. Vinden Wij belangrijk ook voor later en natuurlijk ook gewoon super leuk een tweede kindje. Het is inderdaad wel pittig. Sommige momenten zijn echt hectisch. Dan ben ik net de fles aan het geven en zegt m'n zoontje mama ik moet naar de wc! Of die stoot zich en begint te huilen etc. Altijd alles tegelijk haha. Maar ook super leuk en fijn dat hij een leeftijd heft dat hij zelf kan spelen, kan helpen en goed kan praten etc. Ik werk zelf 3 dagen in de week. Echt zat! Maar ook fijn even te werken en je daarop te richten. 🙂

Alsof ik het zelf geschreven heb. Heel herkenbaar.

Ik zou nog een jaartje wachten (Als het allemaal mag lukken natuurlijk)

Dat 1e jaar is echt heftig. Zelf was ik na 1 jr zwanger van de 2e en nu achteraf denk ik; hadden we nou nog maar even gewacht. Het was echt overleven en tropenjaren. De wens voor een 3e is hier ook altijd geweest. Maar dan moest alles wel op z'n plek vallen... dat is uiteindelijk gebeurt en ben nu zwanger van de 3e maar een "nakomertje" want onze oudste is 10 als het 3e kindje komt. Maar ik voel zoveel rust in mezelf dat het het wachten waard was. Ik weet niet hoe oud je bent maar als je de ruimte hebt zou ik lekker nog even wachten:)

Ik zou wachten... Hrt wordt allemaal minder zwaar, en je zal jezelf weer terug vinden als je kindje wat ouder is. Wij hebben een dochter van 7, en ben nu pas zwanger van de 2e. Ik denk dat je vanzelf wel voelt wanneer jij er aan toe bent.

Mijn moeder zei altijd: Het eerste jaar is het zwaarst. En ze heeft echt gelijk! Ik wilde ook altijd snel een 2e kindje, mijn man vond het wel goed zo met 1 kindje. Ons zoontje was ook een hele slechte slaper, veel ziek,… Sinds dat hij 1 jaar is is het stilaan beter geworden met hem. Hij is vrolijk, speelt goed op zichzelf, minder ziek,… We denken nu wel aan een 2e kindje. Ik werk een bijna full time, doe mijn huishouden alleen, mijn man is klokje rond werken en wij maken 1x per week tijd voor iets te doen samen zonder kind. Lukt prima voor ons zo! Is ook een kwestie van goed plannen en goed communiceren.

Heel herkenbaar :) en toch ben ik nu zwanger van de 2e 😂!. Ik weet nog niet hoe het gaat, dat antwoord moet ik je schuldig blijven. Beslissende factoren was dat ik stiekem nog hoopte op een meisje, op latere leeftijd zelf een broer of zus toch wel fijn had gevonden (heb zelf geen broers of zussen), man zich heel goed aan de 50/50 verdeling houdt en dat man en ik beiden promotie hebben gemaakt vorig jaar. Toen durfde ik het aan. Man herkent mijn angsten ook niet dat het straks veel zwaarder is, ik zie er enorm tegen op de 1e 2 jaar. Daar speelt op mee dat ik babies niet zo leuk vind. Zoontje is nu bijna 2 en ik vind het nu geweldig! Of je nog een eigen leven hebt hangt af van veel factoren: Heb je makkelijk kinderen? Kun je veel uitbesteden qua huishouden? Is er een goed vangnet Hoeveel slaap heb je nodig? Is er nog geld over voor hobbies? Wij hebben het geluk op alle vragen het antwoord positief is. Mijn zwangerschap is zwaarder dan de 1e en zoontje gaat nu een dag extra naar de opvang. Dat geeft mijn heel veel lucht. Maar dat soort zaken moet je wel kunnen betalen. Ook qua hobbies hebben wij het geluk dat de oma’s graag oppassen. Verder ben ik het niet eens met wat de rest schijft: het 1e jaar was zo makkelijk in vergelijking met een dreumes/peuter nu. Dat jaar had ik veel makkelijker zwanger kunnen zijn dan nu. Maar helaas moest ik na de keizersnede langer wachten. Nadeel van langer wachten is ook dat je nog een keer door het hele circus moet: zwanger worden/zijn en dan herstellen. Ik moet nu nog 9 weken en dan is het circus voor en is mijn lijf weer van. Kan ik eindelijk weer gaan opbouwen.

Ik herken je verhaal wel. Mijn man wilde al eerder dan ik een tweede kindje. We hebben het er veel over gehad, maar ik heb de boot nog een poosje afgehouden omdat ik het echt heel erg spannend vind. Uiteindelijk, na zo’n twee maanden praten, toch besloten dat we het aankunnen en dat we graag een broertje of zusje zouden hebben voor ons zoontje. De randvoorwaarden zijn er. We hebben beiden een goede baan, staan er financieel best oké voor, kunnen twee kinderen bieden wat we graag zouden willen, ik keek ook echt wel weer uit naar opnieuw zwanger zijn, opnieuw zo’n kleine inieminiebaby. Ik herinnerde me ineens alle mooie en liefdevolle momenten uit het eerste jaar van ons zoontje. Guess what? In één keer zwanger.. dus ongeveer een week nadat we de knoop hadden doorgehakt was ik zwanger. De eerste drie maanden heb ik continue het gevoel gehad dat ik een fout heb gemaakt. Dat ik me heb laten meeslepen in het enthousiasme van mijn man. Dat het te snel is gegaan. Dat ik had moeten wachten en dat ik het allemaal niet kan. Voor m’n eigen gevoel had ik gewoon weinig tijd gehad om aan onze beslissing te wennen zegmaar. Sinds een paar weken is er een soort rust over me heen gevallen en denk ik inderdaad dat het allemaal wel los zal lopen. Ik blijf lekker vier dagen werken, dus ik heb gelukkig genoeg tijd voor mezelf, zonder kinderen. Mijn man is een fantastische vader voor ons zoontje en ik heb momenteel het gevoel dat we elkaar echt wel goed aanvullen in het ouderschap. Als ik ons zoontje met andere kindjes zie, smelt m’n hart. Hij is zó ontzettend lief, wilt alle baby’s aaien en kusjes geven. Het scheelt wel dat ons eerste zoontje echt heel erg makkelijk is. Je kunt hem gerust alleen in de woonkamer laten en dan gaat hij gewoon rustig boekjes lezen of zelf spelen, zoiets houdt hij vaak makkelijk 20 minuten vol. Hij slaapt ook goed. Dus dat helpt ook wel wat betreft vertrouwen hebben met twee kinderen. Ik ben me wel aan het voorbereiden op een beetje de slechtste scenario’s. Dan kan het alleen maar meevallen. Sowieso wordt het pittiger dan bij m’n zoontje, dus het zal even doorbijten worden. Tegelijkertijd weet ik ook dat het makkelijker wordt en voor je het weet dat eerste jaar weer voorbij is. Na elke dag komt er weer een nacht en kun je het daarna weer opnieuw proberen. Dus nu heb ik er eigenlijk vooral heel erg zin in, ondanks dat ik weet dat het loodzwaar gaat worden. Hierin een advies geven is onmogelijk. Volg je gevoel. Als je wel het gevoel hebt dat je moet wachten, doe dat vooral. Als je toch het gevoel krijgt dat je al een tweede wilt, go for it, als de omstandigheden het allemaal toelaten natuurlijk. Praat er vooral goed over met je partner en probeer hem te laten begrijpen hoe jij je voelt en welke angsten/onzekerheden je hebt. Wie weet kan hij daar ook al wat van wegnemen. Blijf goed praten in ieder geval!

Ik ben zelf ook een huismoeder, en ik verloor mezelf ook compleet na mijn zoon. Wilde het liefst wel 2 kindjes, maar zo gestresst als ik was bij mijn zoon wilde ik eigenlijk ook niet nog een keer. Mijn man en ik hebben toen besloten dat nr 2 absoluut gewenst was, maar dan wel wat later. Nu heb ik er een dochter bij (3 maandjes) en is mijn zoon inmiddels bijna 5 jaar. Ik heb echt even kunnen opladen en mezelf terug kunnen vinden toen mijn zoon naar de basisschool ging en mijn dochter nog niet geboren was. Ja, ik doe nu alles (babytijd) nog een keer, maar wel met veel levenslessen wijzer. Ik ben nu zo ontzettend rustig en niet gestresst bij onze 2e. En onze 1e kan alles al zo'n beetje zelf. Aankleden, drinken pakken etc. Dus die 2e doe ik er zeg maar een beetje bij. En wbt dat die 2e alleen maar slechter kan zijn dan de 1e. Dan hoeft echt niet hoor! Onze eerste was echt een makkelijk ventje, dacht ook dat ie 2e dan vast een ramp ging worden, maar dat is nóg een makkelijker kind. Soms is het misschien ook maar hoe je er zelf instaat. Ik voel me zelf heel rustig, dan straal ik dat misschien ook wel door naar mijn dochter. Ook een 2e bevalling gaat vaak sneller, de 1e heeft al ruimte gemaakt zeg maar. Verder kan je met je partner heel duidelijk afspraken maken over wanneer jij op de dag even een uurtje of wat tijd voor jezelf wil en dat hij dan even alles op zich neemt.

Hey! Ik herken het. Mijn man die had het liefst dat ik nu al zwanger was en hamert er op door. Serieus over gepraat enzo en nog vertrouw ik hem in het moment niet helemaal dus tijdens ovulatie probeer ik hem weg te sturen zonder dat hij het merkt van daar in de buurt zn kwakkie af te geven ookal doen we het veilig😅😅 Dit is natuurlijk een probleem, eentje die ik ga oplossen zsm maar heb nog niet weer een kans gehad om er goed voor te zitten en over te praten. Maar goed soms laat ik mezelf bijna meeslepen. Gelukkig heb ik een heel luid en irritant stemmetje in mn hoofd, die voornamelijk zegt wat anderen er van zouden vinden 😅 Voor ons is het probleem voornamelijk ruimte. En verder wat jij zegt over geleefd worden en of ik het wel aan zou kunnen. Een tweede kindje is dan ook wel welkom maar niet nu. Als ruimte geen probleem is dan ongeveer 3 a 4 jaar er tussen zodat 1 naar school gaat en je gewoon weer kan genieten van baby. Hoe ik het naar mijn man wil brengen is een lijst pros en cons, misschien uitgeschreven snapt hij het wel. En ook herinneren dat hij het niet hoeft te dragen, hij geen operatie moet ondergaan ( ik moet keizersnedes hebben) en hij niet de hele dag thuis zit. Ik denk tenzij er een ongeluk gebeurd dat jullie allebei honderd procent er in moeten staan voor een kindje. Bij twijfel niet doen

Misschien een domme suggestie, maar zou het niet minder zwaar worden als je ging werken? Ik merk zelf namelijk dat het heel zwaar is om de hele tijd ‘aan’ te staan en alsmaar te zorgen zonder afleiding of andere volwassenen om me heen. Als je werkt dan heb je veel meer eigen tijd in de zin van collega’s, uitdaging, afleiding enz. Je kunt dan een paar dagen per week lekker opladen terwijl je kindje naar de opvang is. Dan zit je financieel waarschijnlijk ook ruimer en komt er misschien ook ruimte voor een tweede. Dit alles wel op voorwaarde dat je een leuke baan vindt natuurlijk 😉.

Dit is precies hoe ik me voel!! Of hoe mijn vriend en ik ons voelen. Onze dochter is 1,5 jaar en ik riep na de bevalling dat ik het zo wilde laten. Alleen nu twijfel ik wel eens, helemaal als ik haar met andere kindjes zie, ik zou het dus vooral voor haar doen en dat is niet echt de juiste reden? Mijn partner twijfelt nog meer en wil het eigenlijk zo laten, super fijn met zn 3tjes Ze slaapt goed, rustig kindje kortom perfect zo!! Gaan we dit omgooien of heb ik er vertrouwen in dat ze als enigkind ook gelukkig word. Ik heb besloten het de parkeren tot ze een jaartje of 3 is en dan nog aan te kijken of ik er zo over denk. Nu kan ik haar nog alle aandacht geven en kijken we het lekker aan❤

Ik wilde dit ook reageren. Als je zelf ook eigenlijk wel een tweede wilt (als ik het goed lees) maar echt worstelt met die tijd voor jezelf vinden, kan werken best wel eens een fijne toevoeging zijn. Ik wilde voorheen altijd thuisblijfmoeder worden, maar nu mijn dochtertje er is kijk ik toch wel een beetje uit naar de 2 dagen p/w die ik in januari weer ga werken. Ik wil haar helemaal niet missen, maar het lijkt me wel fijn om weer even ‘uit’ te staan en wat anders te doen als moederen.

Wij waren het hier snel eens over een tweede, ondanks dat onze dochter absoluut geen makkelijke baby was (eerste drie maanden enorm veel darmklachten, daarna veel moeite met slapen, kon nooit weggelegd worden tot ze zelf kon zitten bij 6 maanden). Wij zijn na 9 maanden al voor een tweede gegaan, nu 23 weken zwanger. Ik herken wel wat je noemt als dingen waar je tegenop ziet! Je moet ook van alles praktisch regelen, het moet financieel maar kunnen en tijd voor jezelf is heel belangrijk. Nu hadden wij nog een slaapkamer over, beide een goede baan en een goede verdeling van taken thuis, dus het praktische zag ik meteen wel zitten. Mijn eerste zwangerschap was zwaar (eerste trimester klachten duurden lang en vanaf 20 weken heftige rugklachten), dus ik had me er op ingesteld dat dit nu weer zo zou zijn. Het is weer enorm zwaar voor mijn lichaam (dit keer veel misselijk, moe en de rugklachten zijn weer terug). Helaas weet ik dat dit niet te voorkomen is bij mij, dus ook al had ik tien jaar gewacht, mijn rug zal altijd opspelen. Vandaar dat dit mijn keuze ook niet heeft beïnvloed. En ik denk dat het eerste jaar zeker weer pittig wordt met een peuter van 1,5 en een newborn, daar stel ik me ook op in. Onze wens voor een tweede was gewoon heel sterk, vandaar dat we nu gekozen hebben de 'tropenjaren' maar meteen achter elkaar te doen. Uiteindelijk lukt het altijd wel en we hebben de financiën om extra hulp zoals opvang, maaltijdservice en schoonmaakster in te zetten als het nodig is, plus familie die ons helpt als we er om vragen. Wat mij het belangrijkst lijkt, is dat jullie het allebei echt zien zitten om voor een tweede te gaan. En dat is nu niet zo, als ik jouw verhaal lees. Wil je niet eerst kijken naar wat je voor jezelf wilt doen? Hobby's, werk, opleiding, andere verdeling van taken als je man thuis is? Vooral als de financiën en de grote van het huis/auto en op vakantie gaan meespelen, is het misschien een beter idee om eerst te kijken of je niet kan gaan werken? Dan heb je en iets voor jezelf en meer financiële ruimte.

Dit ligt er maar helemaal aan wat voor afspraken je met jouw partner maakt. Met 2 dagen werken is het “maar” een baantje voor erbij en zal je partner niet de neiging hebben tot een gelijkwaardige taakverdeling.

Bedankt voor het delen van jullie persoonlijke ervaringen:) Wat ik er uit haal, is dat de beslissing het beste nog even op zich laat wachten, totdat het huidige gezinsleven wat makkelijker loopt. Het zou sowieso niet meteen gebeuren, daar ben ik echt niet klaar voor (eerst op adem komen😅), maar ik ben 31 en hij 34, dus jaren wachten willen we niet. Lijkt ons daarnaast beiden leuker om max. 3 jaar leeftijdsverschil te hebben tussen de kids. De taakverdeling is ook wel een ding. Ik zit thuis, omdat ik vlak voor de zwangerschap m'n baan verloor (flexcontract, corona...), vervolgens alleen maar tijdelijk werk kunnen vinden en na de geboorte kwam het gewoon niet meer van solliciteren. Mijn vriend is zzp'er en werkt fulltime, dus ik droeg vanzelfsprekend de meeste zorg. Wie weet was het minder zwaar voor me geweest als ik er ook bij zou werken, dan was de verdeling ook eerlijker geweest (ik voel me nu ook snel schuldig als ik vraag om me-time als hij thuis is van werk). Ik ben echt geen'babymoeder', dus zo geweldig vond ik het niet om 24/7 voor een baby'tje te moeten zorgen (dat klinkt wellicht raar, maar het is wat het is). Eigenlijk begin ik het nu pas echt leuk te hebben met m'n zoontje, dus dat gaat mijn beeld over een tweede misschien ook veranderen... Mijn man moet wel beseffen dat hij flink meer moet gaan bijdragen in de zorg en het huishouden na z'n werk (nu heeft hij het echt makkelijk, want ik ontzie hem). Maar ook nu komt hij altijd al aan met "ik ben moe", dus ik heb vooral twijfels of híj́ het wel kan opbrengen😅😂 Denk dat ik voor hem ook even dat lijstje pros en cons ga maken👍 Dat m'n zoontje oud genoeg is om een beetje te helpen of in ieder geval wat zelfstandiger is, zie ik zeker beter zitten dan op pad moeten gaan met een losgeslagen peuter en een maxicosi aan m'n arm😅😅 Pfff...Wat een afwegingen komen er allemaal bij kijken... Nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn. Chapeau voor de dames die deze dikke knoop al hebben doorgehakt🙌

In ons geval twijfelen mn man en ik allebei. En zoals jij het zegt gevoel en verstand zeggen 2 verschillende dingen🙈 Ik had 2 topics geplaatst wellicht ook interessant voor jou om de reacties te lezen https://community.24baby.nl/forum/baby/bewust-1-kind-of-juist-2-of-meer-kE5OKv https://community.24baby.nl/forum/mama-jij/wie-is-zelf-enig-kind-eeZQa4 Ik lees even jouw topic mee!

Deze gedachtes spoken ook door mijn hoofd. Ik lig nu al in puin met 1 baby. Laat staan straks een peuter en een baby erbij. Mijn partner wilde altijd dolgraag 3 kinderen, maarja hij mag van geluk spreken dat ik er nog wel 1 bij wil, want 3 gaat het hem niet worden. Weet niet wat hij denkt! Als hij misschien z’n armen wat meer uit de mouwen steekt, dan praten er we er nog over, maar zoals het er nu naar uitziet niet hoor doei.