Mishandeling gevolgen op eigen kind

Wat naar voor je ik heb het gelukkig niet mee gemaakt, maar ik kan ook niet snappen hoe mensen kinderen zoiets aan kunnen doen. En het klinkt helemaal niet stom dat je je inbeeld dat je jezelf een knuffel geeft als je je kind knuffelt. Ik denk dat het onderdeel kan zijn van een genezingsproces. Ik heb het zelf ook wel dat ik mezelf erg in mijn dochter herken. Ik had altijd veel behoefte aan aandacht en fysiek contact en mijn moeder was vaak praktisch en druk met alles wat moest gebeuren. Maar ik heb op emotioneel gebied wel wat gemist als kind en nu ik zie dat mijn dochter diezelfde behoefte heeft (andere mensen: goh ze is wel lijfelijk he, zo ze wilt de hele tijd bij je zitten) en omdat ik dat zelf zo gemist heb, wil ik haar alle liefde geven en slaapt ze nog steeds bij me soms naast ons bed soms in ons bed. Omdat ik niet wil dat ze zich eenzaam of niet gehoord voelt ofzo. Dus op een heel andere manier snap ik zeker wat je bedoelt. Sterkte niemand verdiend het zo behandelt te worden.

Hi, wat knap dat je hierover durft te praten! Ik heb soortgelijke trauma’s meegemaakt en ben daar, voordat ik moeder werd, mee aan de slag ben gegaan dmv cognitieve gedragstherapie en emdr. Dat heeft me een hoop rust gegeven, maar sinds ik moeder ben spelen bepaalde angsten en valkuilen weer op. Het is al een hele stap als je je daar bewust van bent. Ik moest bijv altijd stil en zachtjes doen in huis, mezelf onzichtbaar maken zodat ik de mishandeling zoveel mogelijk kon ontwijken. Ik schiet nog steeds weleens in paniek als ons kindje, zoals elk kind, luide geluiden maakt. Het helpt mij enorm om te beseffen dat we nu veilig zijn en dat ook hardop tegen mezelf te zeggen. Ook het stukje dat je jezelf als klein kind wil troosten en jezelf terugziet in je dochters herken ik. Ik probeer op die manier de persoon te zijn die ik vroeger nodig had. En toch te kijken naar ons kindje als haar eigen persoon met eigen behoeftes. Ook houdt ons kindje me een spiegel voor: waarom kan ik wel lief zijn voor haar, maar soms zo negatief tegen mezelf? Dat wil ik haar niet (onbewust) meegeven. Dus leer ik ook zachter naar mezelf te zijn ipv streng en alles moet maar perfect. Veel liefs voor jou

Ik had het met de geboorte van onze kleine meid afgelopen maart. Mijn ouders zijn erg lang geleden gescheiden en mijn moeder is vrij snel met een nieuwe man gaan samenwonen. Ik heb heel lang in een huis geleefd waar het elk weekend van vrijdagmiddag tot maandagmorgen raak was betreft mishandeling. Er was behoorlijk veel alcohol in het spel. Mijn moeder is na 11 jaar bij deze man weggegaan en vervolgens door weer een nieuwe vriend enorm verslaafd geraakt aan drugs. Hierdoor heeft ze mij enorm laten zitten vroeger als klein meisje, tijdens mijn zwangerschap en nu als moeder. Toen ik ons meisje in de kraamweek in mijn armen vasthield en zij met haar prachtige, grote ogen mij aankeek en ik haar viel bij mij een enorme bom. Ik moest zo ontzettend hard huilen, puur om het feit dat ik dacht mijn moeder moet dit toch vroeger ook gevoeld hebben voor mij ? Waarom is ze er dan niet? Waarom laat ze de drugs niet achter haar? Waarom doet zij mij zoveel pijn keer op keer? Ik heb dat nooit begrepen, maar dat was het moment dat ik besefte ik ga het zo ontzettend anders doen dan zij. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik mijn dochter ooit nog loslaat (op een negatieve manier). Hierdoor ben ik me wel bewuster geworden dat er ook mensen zijn die er wel zijn en van ons houden en dat die mensen genoeg zijn. Ik laat het los nu en probeer mij te focussen op alles wat ik wel heb en iedereen die er wel voor mij is.

Ik ben net 2x bij de ggz geweest na maanden op de wachtlijst gestaan te hebben. Voor heel veel, maar o.a. had ik tijdens de intake ook precies gezegd wat jij nu schrijft: het is alsof ik mezelf zie als klein kindje (mijn dochter was toen ze kleiner was ook echt een kopie van mij als kindje), en dat ik mezelf troost. Inderdaad heel gek om zo te zeggen, maar ik snap je dus echt precies. Ik snap ook niet hoe iemand zo tegen een klein kindje kan doen. Mijn dochter is nu 2,5 en ik heb letterlijk nog nooit m'n stem verheven in haar bijzijn, al helemaal niet tegen haar. Ik ben zelfs nog nooit boos geworden, mijn man ook niet. Of trouwens, nee, ik ben 1x boos geweest. We vroegen haar toevallig van de week of mama wel eens boos op haar was geweest (we praten veel over emoties). Ja, zei ze. Ik vroeg wanneer: toen ze expres had gebeten tijdens het borstvoeden (dat doet nogal pijn als ze al 2 jaar zijn 😅) en dat was de enige keer. En dat was maanden geleden. En ik was maar 1 minuut boos, met alleen maar woorden. En toch heeft dat dus al impact gemaakt. Laat staan als je heel vaak tegen een kind staat te schreeuwen. En we vroegen haar ook of papa wel eens boos was geleden op haar. Nee, nog nooit was het antwoord. En dat willen we ook, want zowel mijn man en ik hadden het niet leuk vroeger. We willen het echt beter doen. Wij zeggen inderdaad ook elke dag meerdere keren hoeveel we van haar houden. Ik denk dat je wel iets aan dit topic hebt: https://community.24baby.nl/forum/mama-jij/opvoeden-maar-zelf-als-kind-emotioneel-veel-tekort-gekomen-vdOXma

Herkenbaar, vooral de meerdere reacties ook. Ik had een bewogen jeugd. Een stiefvader die niet leuk en fijn was. En Een vader die geen interesse had. Terwijl ik echt een vaderskind ben. Dat is zo pijnlijk dat ik het gevoel had nooit genoeg te zijn. Zodra de eerste geboren was kwam alles als een klap binnen. Hoe kan het dat je je kind zo behandeld en verwaarloosd. Je eigen bloed. Mijn kids zijn alles voor me en ik probeer het zo goed mogelijk te doen. Ik ben ook niet perfect en merk dat ik soms lastig vind patronen te verbreken die je zijn aangeleerd in je jeugd. Maar ik heb een fantastische man die een prachtjeugd heeft gehad en dat is nu ook te merken met de relatie kleinkinderen en opa en oma. Ik ben er soms jaloers op zijn hoe geweldig zij zijn. 3 maanden na de oudste dat ben ik gestart met therapie. Wat totaal wel 4 jaar geduurd heeft. Maar man het was wel nodig en heel fijn.

Hier ook een onveilige jeugd en een kind maakt dan heel veel los bij je. Was al ruim daarvoor bezig met therapie maar als moeder zijnde ontstaat er echt wel een nieuw dimensie. Dus weer in therapie. Wij doen het ook zoals de dames hierboven omschrijven. Met veel liefde en praten. Ik kan mijn kind nooit trauma vrij of perfect opvoeden maar alle kleine beetjes helpen.

Voordat ik zwanger werd ben ik 1,5 jaar in behandeling gegaan bij een psycholoog. Daar werd complexe PTSS vastgesteld. In het begin ging ik direct in de ontkenning, uiteindelijk heb ik het leren accepteren en ben ik ermee aan de slag gegaan. Ik heb er veel baat bij gehad. In mijn hoofd is er zero tolerance vwb mentaal of fysiek geweld. Ik wil het gewoon niet hebben. Ik merk wel dat ik hierin soms wat doorsla en daarin zal ik nog moeten groeien. Geïrriteerd zijn bijvoorbeeld, dan krijg ik het al benauwd van de angst. Ik denk dat ik blij mag zijn met waar ik nu ben, maar ik heb tegelijkertijd nog een lange weg te gaan.

Wat moedig dat jij je verhaal deelt! Ik heb zelf geen mishandeling meegemaakt als kind. Jouw bericht sprak mij echter aan omdat je het had over jezelf als klein meisje voorstellen. In een EMDR traject heb ik mijn eigen trauma aangepakt. Je werkt met EMDR met een mentaal beeld van je trauma. In mijn beeld zag ik mijzelf in die traumatische ervaringen. In werkelijkheid was ik 15, maar in mijn mentale beeld was ik een klein meisje. Het heeft mij enorm geholpen om mentaal dit kleine meisje te geven wat ik toen zo heb gemist 🧡 Hopelijk kan jij hier ook jouw kracht uit halen! Wellicht is het volgen van EMDR ook een optie voor jou om jouw herstelproces te odnersteunen!

hey there wat super naar voor je om dat te hebben meegemaakt en wat cool dat je om advies vraagt volgens mij ben je al super bezig.. misschien nog wat extra handvatten? er is tegenwoordig wat meer aandacht voor de innerkindwond en hoe je jezelf de liefde kunt geven die je als kind gemist hebt wat heel helend kan zijn.. het is prettiger als je zelf stevig staat dan kun je makkelijker geven aan je kids en ben je meer weerbaar kijk eens bij holistic psychologist op instagram die heeft hier veel goede items over verder heb je vaak natuurlijk professionele begeleiding maar je kunt ook begeleiding krijgen van mensen dir vergelijkbare dingen hebben meegemaakt.. bijv marinka joanne

Heel herkenbaar. Zo zegt mn vriend altijd dat ik ze met fluwelen handschoenen behandel, maar ik wil niet dat ze zich voelen zoals ik deed. Ik word er inmiddels wel harder in, want de kids hebben niet meegemaakt wat wij hebben meegemaakt.. en ze horen gewoon zo af en toe eens op hun plek gezet te worden. Betekent niet dat we ze slaan of wat.. of dat ze überhaupt mishandeld worden. Vooral mn 9 jarige kon heel makkelijk een loopje met mij nemen door in een slachtofferrol te gaan zitten. Alsof ze het kon ruiken.. mn vriend heeft mij echt geleerd om dat te doorzien, en om haar niet als 'klein meisje zoals ik' te gaan zien. Ohja hier ook Cptss. Angststoornis. Depressie. Opname gehad (jongste was 4 maand) enz.. allemaal als uitwerking van mijn verleden als kind zijnde.

Wat monding dat je eigen verhaal wilt delen. Ik ben als kind ook mishandeld door mijn vader. Toen mijn moeder overleed op mijn 14e is het erger geworden. Ik heb trauma therapie gehad. Heeft het plekje gegeven. Maar nog altijd neem ik het mee. Mijn man mag BV niet achter me staan. Dan schrik ik echt. En mijn man als iets harder gaat praten heb ik ook moeite mee. Ik heb bv ook moeite mensen recht in de ogen aan te kijken. Toen ik eerste kind kreeg maakte Consultatiebureau zorgen omdat geen goed voorbeeld had in mijn verleden. Waren bang dat ik hetzelfde zou doen bij mijn zoontje. Alleen maar omdat in zwangerschap dromen had over mijn verleden. Ik en mijn man waren duidelijk de dingen gebeurt gaat nooit gebeuren want ik weet hoe het voelt. Ik zeg maar je weet wat het met je doet doe je eigen kind toch nooit aan. Ik heb soms ook momenten gevoelens niet kan controleren maar slaan nooit.

Het moeilijkste van emotionele en fysieke verwaarlozing/mishandeling in het verleden is wel de angst om je kind te verliezen of vertrouwen te hebben in mensen waar je kind bij is op het moment dat je er zelf niet bij bent. Het is zo lastig geen wantrouwen te hebben en/of angsten. Je weet gewoon dat mensen anders kunnen zijn of ineens anders kunnen doen. Wie moet je immers nog vertrouwen als juist jouw veilige haven vroeger zo lelijk en gemeen kon doen. De beschadiging is zo groot soms dat het zo weer oude wonden open gooit bewust dan wel onbewust. Zo lastig ♥️ ik vind het soms echt heel zwaar. De kwetsbaarheid van mijn kleintje nu en de boze gemene mensen soms op de wereld. Ik ben nieteens bang dat ik zelf patronen ga herhalen maar wel dat ik patronen via andere wegen toelaat of niet zie en daardoor alsnog mijn kind daarmee een smet geef.

Ik ben verbaal mishandeld door mijn moeder, zie dit als elke dag van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat schelden op mij en boos, schreeuwen, en weet ik wat. Dit heeft effect op mijn dochter omdat ik een kort lontje heb gekregen daardoor. Als mijn dochter iets doet wat mij niet aanstaat, ben ik snel geneigd te schreeuwen. Wat er toe leidt dat ze er best wel onzeker van is geworden. Ik vind dit zo vreselijk en probeer het absoluut niet te doen, maar vaak is het al gebeurd voor ik er erg in heb.

Heel herkenbaar, dit topic. Ik heb complexe ptss als gevolg van verwaarlozing, geestelijke en lichamelijke mishandeling. Ik merk dat ik het ergens als helend ervaar om mijn baby wel te geven wat ik zelf gemist heb. Alsof je het op een bepaalde manier aan jezelf als klein kindje geeft. Tegelijkertijd maakt het ook opnieuw veel verdriet en onbegrip los over hoe er met mij is omgegaan. Ik durf mijn kind niet goed bij mensen thuis achter te laten (ook nog niet gedaan). En daarnaast vind ik het complex dat mijn ouders (de ‘daders’ van mijn mishandeling en verwaarlozing) de opa en oma van mijn kindje zijn. Ook vind ik het moeilijk de balans te vinden tussen veiligheid en geborgenheid bieden, voorzien in alle behoeftes en niet doorslaan in jezelf helemaal wegcijferen of meteen heel schuldig voelen als iets niet perfect gaat. Wat mij hierbij helpt is erover praten met mijn beste vriendin, in therapie en steeds proberen mezelf voor te houden dat een ‘goed genoeg’ ouder (ipv perfecte ouders) voldoende is voor een veilige basis.

Herkenbaar. Ik probeer het wel grotendeels los te laten. Wat ik ervan meeneem is dat ik mijn kinderen nooit zal mishandelen of ze een onveilig gevoel zal geven. Al hebben ze iemand vermoord kunnen ze bij me terecht. Ik kon nooit met m'n ouders communiceren, dus dit is voor mij heel erg belangrijk. Zelf ben ik niet misbruik maar iemand dichtbij me wel. Ik ben hierdoor wel erg alert en denk ik eigenlijk best snel dat er al wat mis gaat/is gegaan. Gelukkig is die angst nu wel minder omdat ze een leeftijd heeft bereikt waarop ze me dingen kan vertellen.

Hoi hoi! Mijn man werd als kind ook vreselijk mishandeld en hier zie ik bij hem wel dingen van terug , maar eigenlijk ten goede. Ze zeggen altijd wie mishandeld is gaat dat sneller zelf ook doen, maar dat herken ik echt niet. Hij schreeuwt nooit nooit nooit. Niet tegen de kinderen maar ook niet tegen anderen. Hij is altijd geduldig, veel meer nog dan ik zelf. Hij is altijd positief en vrolijk. Toen wij trouwden heeft hij besloten; elke dag dat ik niet geslagen word is een goede dag. En daar houdt hij zich stellig aan. Hij is letterlijk nooit chagrijnig. Verder in de opvoeding wel wat dingen. De kinderen hoeven bijvoorbeeld geen taken te doen, want hij moest vroeger onder dwang alles doen thuis. Hij zegt elke dag wat hij leuk of goed vindt van onze kinderen, geeft veel complimenten en ook aan mij laat hij elke dag merken hoe hij van me houdt. Hij zegt sltijd: onze kinderen moeten opgroeien zonder enige twijfel of er iemand op deze aarde is die om ze geeft. Ik wil ze dat elke dag laten merken. Hij is ook heel verdraagzaam en open. Alles mag je tegen hem zeggen, hij veroordeelt niks en is er om te luisteren of voor advies. Ik ben ongelofelijk trots op hem dat hij zo is ondanks zijn enorm heftige levensverhaal! Echt heel erg knap...

Precies dit!!

Respect voor jou én je openheid! Wat doe je dit ontzettend goed💐!!! Dikke virtuele knuffel topmama 💐

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik sta er gelukkig niet alleen voor. Fijn dat ik wat ervaringen kan lezen en hier ook van leren. Je bent nooit oud genoeg om wat van elkaar te leren. Het blijft af en toe moeilijk maar we doen het voor onze kinderen. In ieder geval de cirkel doorbreken om het zich niet te laten herhalen. Dikke knuffel aan jullie supermoms❤️