Off topic, opzoek naar lotgenogen met (post partum) depressie

Wat knap dat je dit hier neerzet. En knap dat je hulp zoekt / hebt gezocht. Ik wil best mijn ervaringen met je delen, je mag me een pb sturen!

Hoi! Ik zit er inmiddels alweer anderhalf jaar in. Merk wel dat ik steeds vaker wat betere dagen heb. Ik zit al anderhalf jaar in de ziektewet en volgende maand ga ik weer 4 uurtjes proberen te werken. Ik ben de eerste 6 maanden na mijn bevalling niet geholpen omdat het niet (h) erkend werd door de huisarts/ verloskundige/ kraamzorg. Terwijl ik wel meerdere keren had aangegeven dat de somberheid en donkere gedachten veel heviger waren dan de kraamtraantjes bij mijn eerste. Na 6 maanden dus op anti depressiva gezet maar had meer last van bijwerkingen dan dat het hielp. Hierin ook niet goed begeleid door de huisarts ( vaak aangegeven maar continue moeten horen even doorzetten, volhouden, werking duurt lang, dus op eigen houtje gestopt ermee. Ik heb bij een psycholoog gelopen ( ik denk 15x geweest in een half jaar tijd) en nu zijn mijn behandelingen op. Ik sta nu op de wachtlijst voor traumabehandeling, paniekaanvallen ( sinds 3 maanden last van ineens), en stemmingsstoornissen. Wachttijd: 1 jaar😁 Ik was altijd positief, doorzetter, gemotiveerd, glas halfvol etc. maar ben mezelf eigenlijk best wel kwijtgeraakt en moet mezelf weer terugvinden. Wanneer ben je bevallen? Is het je eerste kindje?

Hi! Een maand terug heb ik mij bij de huisarts gemeld en sta op de wachtlijst. Twee jaar geleden is mijn zoontje overleden. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter en nu bijna 1 jaar later zit ik nog steeds te zoeken naar me oude ik. Ik heb veel moeite met grappen, humor, plezier, lol, heb weinig energie, concentratieproblemen, slaap slecht, voel vaak angst en ben continu aan het overdenken. Waarvoor klachten heb jij en hoe ga je ermee om?

Ja wil je een pb sturen alleen hoe werkt dat? Waar doe ik dat🤣

Ahh wat heftig zeg en vervelend dat het niet meteen werd herkend. Maar jij had er dus meteen'last' van na je bevalling? Hielp de anti depressiva helemaal niks? Duurt lang he die wachttijden zo slecht geregeld hier in nl. Hoop je snel hulp krijgt en ook jezelf weer vindt💛 ik heb 2 kindjes oudste is 2 en de jongste is 4 maanden.

Oh wat moet dat een heftige tijd geweest zijn zeg. En goed ook dat je hulp gezocht hebt. Ik heb vooral nergens zin in, geen zin in de dag als ik op sta. Geen zin om dingen te ondernemen met mn kinderen. Geen zin in vriendinnen, shoppen kan me gestolen worden(bestelde iedere week wel wat) ik voel me totaal niet mijzelf, lach amper ben alleen maar onrustig, verdrietig, snel geïrriteerd en prikkelbaar, en wil het liefts hele dag in een hoekje op de bank zitten. Ik moet van mezelf iedere dag een uur voor mijzelf nemen door te wandelen buiten, even naar een vriendin even naar de zonnebank, of op mn gemak zonder kinderen gewoon de stad in en rond lopen.( heb ik er geen zin in, dan heb ik een vriend die zegt je gaat!) Wat alleen maar goed is anders blijf ik echt alleen maar thuis. Verder probeer ik minimaal 1x per week in bad te gaan voor ontspanning. En iedere dag te schrijven in een boekje hoe ik me voel. Merk dat ik dst wel heel fijn vind. Maar vind vooral nu de dag echt overleven.

Het is zeker een pittige tijd geweest. Nu komt de verdriet in vlagen, maar is het vooral apathie. Daar wil ik vooral aan werken. Wat goed dat je je open stelt en (h)erkenning vraagt! Misschien kunnen we iets van elkaar leren en kunnen wij ons allen in dit topic helpen... Oja, onrustig en geen zin hebben. En inderdaad mijn man doet hetzelfde door mij te moeten stimuleren. Hier heeft schrijven ook geholpen! En lezen van andermans problemen, ben ook naar een uitgestrekt gebied geweest om te schreeuwen (klinkt stom) en leef of het mijn laatste dag is, maar blijf altijd alert en ook angstig om mijn dochter te verliezen. Lees hierin dat jij ook het tegenovergestelde bent van jezelf. Ik merk dat ik mijn allergie ben geworden.. ook heb ik in m'n hoofd de wens om te sporten, maar zie dit niet meer gebeuren.... Wil gewoon met m'n dochter thuis zijn, voel dan zoooooveel trots en wil dan ieder moment bevriezen. Dat overleven herken ik ook wel. Hoe gaat jou partner ermee om? Is er begrip en ruimte? Heb je ook tips gekregen van de psycholoog? Welke hulp krijg jij, emdr, cgt, pmt, oefentherapie, oid? Je mag ook altijd prive berichten als je wilt. Mij maakt het niet uit.

Wat goed dat je het deelt. Ik herken het ook. Zit inmiddels een jaar in de ziektewet en heb ik een heel rollercoaster achter de rug. Had ook nergens zin in en niemand die mij begreep want ja je bent net moeder geworden, dan moet je toch blij zijn? Nou dat was ik zeker niet. Ik genoot nergens van, was heel prikkelbaar, emotioneel, last van herbelevingen van trauma’s van vroeger en mijn traumatische bevalling. Wilde alleen maar in bed liggen, huilen. Angstig, angst om m’n kindje te verliezen. Continue in m’n hoofd bezig met de dood en daar bang voor zijn omdat ik het vroeger van dichtbij heb meegemaakt/gezien. Had hele donkere gedachtes die niet gezond waren. Ik wilde niks meer. Heb een aantal sessies EMDR gehad maar dit hielp persoonlijk niet. Daarna ben ik doorverwezen naar specialistische ggz (had gelukkig geen lange wachttijd) en zit nu sinds oktober vorig jaar wekelijks bij de psycholoog. Antidepressiva gehad, paar maanden geslikt maar ik voelde me heel raar en ben er toen zelf mee gestopt. Dat was niks voor mij. Praten heeft heel veel geholpen. Praten met de psycholoog maar ook met mensen die ik vertrouw. Ik ben er nog niet maar het gaat beetje bij beetje de goede kant op. Ik kan weer genieten van dingen, doe weer leuke dingen en probeer beter voor mezelf te zorgen. Ik heb nog steeds mindere dagen dat ik nergens zin in heb en verdrietig ben. Dagen dat ik denk dat ik weer opnieuw moet beginnen maar dit hoort bij het herstelproces is mij verteld. Ik werk inmiddels wel weer (nog niet 100%) en merk dat ik dit fijn vind. Geef en gun jezelf de tijd. Hopelijk voel je je gauw weer je oude jij. Mocht je willen praten, mag je een berichtje sturen. Veel sterkte 🤍

Ja ik merkte het zowat dezelfde dag van me bevalling. Er klopte iets niet. Bij mijn eerste kind zat ik op een roze wolk maar hier merkte ik gelijk dat er iets mis was. Maarja als mensen om je heen zeggen hoort erbij, gaat vanzelf over. Ik snap je niet, stel je niet aan🤷‍♀️. Ik herken het nergens zin in hebben. Alles voelt heel zwaar en snel al te veel. Ik vermijd mensen ook. Ik wil liever geen bezoek en ik heb door mijn verleden veel moeite mensen in vertrouwen te nemen. Ook een stukje schaamte vanuit me perfectionisme. Ik had alleen last van bijwerkingen van de medicatie ( stijve kaken, droge mond, weinig eetlust) en merkte geen positief effect. Het allerergste hieraan vind ik de eenzaamheid. Ook al zijn er mensen om je heen die zeggen je kan altijd bellen etc. ik doe dat gewoon niet en wil mensen niet lastigvallen en voel me onbegrepen... Wanneer merkte jij dat er iets niet klopte? Heb je het idee dat de gesprekken bij de psycholoog werken voor je?

Heb je een berichtje gestuurd😊

Wat fijn dat het inmiddels beter gaat met je! Dat geeft hoop. 🤍 en het zal tijd nodig hebben, net wat jij zegt al het 'onverwerkte' komt weer terug naar boven.

Ja dat herken ik heel erg dat gewoon maar door gaan en je zo onbegrepen voelen. Ik vind het ook erg lastig om om hulp te vragen, helemaal als er om een of andere reden niet geholpen wordt( als ik gevraagd heb om even een uurtje op te passen aan familie oid en ze kunnen niet denk ik laat maar ik vraag het niet eens meer) ik merkte het toen we na de verbouwing in ons huis zaten dat eigenlijk niks me meer interesseerde qua inrichting en dingen die gekozen moesten worden. En dat ik heeel prikkelbaar was. Terwijl mn kinderen doorslapen. Ik heb alleen pas de intake gehad. Maar ben benieuwd naar de rest vsn de gesprekken

Mag ik jou toevoegen en vragen stellen i.v.m. herkenning

Zeker

Mijn zoontje is 1.5jaar en na zijn geboorte had ik een post partum depressie wat daarna een normale depressie is geworden. Ikzelf heb een paar sessies emdr gevolg ( ivm traumatische bevalling) na 9 maanden heb ik besloten on aan de antidepressiva te gaan ookal voelde dat heel dubbel want hoe kan iedereen op een roze wolk zitten en ik niet? Sinds kort ben ik gestopt met antidepressiva en mijn zoontje en ik zijn niet weg te slaan van elkaar. Weet aub dat je niet de enigste bent en het hoe dan ook goed komt xxx

Ik kamp sinds mijn 12e al met depressies. Na de geboorte van ons zoontje 3 jaar geleden, in een post natale depressie beland en ptss door de bevalling/medische molen eerste jaar van ons zoontje. Na zijn operatie (hij was net 1 geworden), ben ikzelf ingestort. Dit heeft voor 2 opnames gezorgd, 1 van 2 weken en 1 van 6 weken lang met interne traumatherapie wat na de opnames vervolgd zijn. Vervolgens ging het vorig jaar september de goede kant op eindelijk, totdat ik ongepland zwanger werd. Ik belandde weer in een dieptepunt met veel afspraken en therapieën als gevolg. Ons dochter is 3 weken geleden gekomen en ik glijd nu weer af. Gelukkig is hulp dichtbij en loop ik al een paar jaar in de specialistische ggz. Als ik iets voor je kan betekenen, een luisterend oor, laat maar weten. Ik sta ervoor open ❤️

Heey dames! Hebben jullie tips hoe om te gaan met dipjes tijdens een depressie? Ik merk dat het de afgelopen 2,5 week erg goed ging en nu weer een dip (weer voor het eerst ongesteld geworden, misschien dat dat ook meespeelt?!). Hoe gaan jullie dan om met de dip? Hoe maak je het draaglijk en hoe kom je er sneller doorheen?

Ik kamp vanaf mijn (achteraf) 10e ofzo al met depressies. De afgelopen jaren veel op en af gegaan en in mijn zwangerschap weer tegen een depressie aangelopen. Ik ben nu gestart met antidepressiva en dat gaat wat beter maar ik merk wel dat ik het erg lastig te accepteren vind dat ondanks alles wat ik heb en waar ik dankbaar voor mag zijn, ik nog steeds zo gruwelijk depressief ben. Ik snap het leven en het nut er gewoon niet zo van en kan zo jaloers zijn op mensen die ‘gewoon’ hun leven leven en genieten. En nee echt niet altijd genieten maar depressief zijn is nog iets heel anders. Hoe ik omga met dipjes in m’n depressie is eigenlijk mijn ‘dagprogramma’ (naar buiten gaan, to do lijst maken en me proberen een beetje nuttig te maken) volgen en verder weten dat het van voorbijgaande aard is. Ik ben trouwens blij dat je benoemt dat het normaal is om dipjes en goede dagen te hebben in je depressie. Ik merk aan mezelf dat ik soms nog te veel negatieve lading hieraan geef, terwijl het er bij hoort.

Herken dit ook dan gaat het weer even goed en dsn gebeurt er weer iets waardoor ik het allemaal heel pittig vind. Bij mij helpt het echt om tijd voor mijzelf te nemen nemen, van mij af te schrijven over hoe ik mij voelde en hoe de dag ging etc.

Pittig hoor dat je er al zo lang mee kampt. Helpt de antidepresiva een beetje?. En dat lastig te accepteren is erg herkenbaar, want we gaan gewoon door he alsof er niks aan de hand is. (Overlevingsmechanisme denk ik? Bij mij wel) ik blijf steeds maar denken, het wordt beter.... Heb je een vriendschapsverzoek gestuurd, (mocht je de behoefte hebben om te praten)