Partner is erg gefocust op zijn slaap

Dit is denk ik even een het-moet-me-van-het-hart-topic. Fijn als je het wil lezen, dankjewel daarvoor. Aanleiding voor het nu kwijt willen is dat ik twee moeilijke nachten met dochterlief heb opgevangen, vooral om mijn partner te ontzien. Ik heb bij elkaar in twee nachten misschien 5 uur geslapen. Ik ben moe. Manlief heeft in z'n eigen bed (ik lag vooral bij dochter) z'n normale uurtjes kunnen maken. Hij heeft net gesport, komt thuis en zegt "echt te moeten bijslapen" want hij heeft slecht geslapen (want hij is een keer wakker geworden doordat ik naar de slaapkamer van dochter verhuisde). Hij vertrekt dan naar z'n bed, midden op de dag. Niet in overleg maar als mededeling. Waardoor ik er opnieuw alleen voor sta met onze dochter. Ik kan daar zooooooo slecht tegen. Ik heb amper geslapen, doe 95% van het huishouden (altijd), het grootste deel van de zorg, en voel me op zo'n moment als dit zo niet gezien en erkend in wat ik allemaal doe en hoeveel energie dat kost en hoe moe ík ben. Hier zijn meerdere gesprekken over gevoerd maar het blijft terugkomen. Dit is een voorbeeld uit velen. Zo hebben we ook veel in het ziekenhuis gelegen met haar (ik sliep daar dan). Hij kan dan uitspraken doen als: "oh fijn, dan kan ik thuis even goed bijslapen." Blijft dan een uurtje in het ziekenhuis en vertrekt dan, want hij moet slapen. Ik blijf achter met een doodziek kind, moe bezorgd en alleen. En de volgende ochtend komt hij dan pas opdagen als hij uitgeslapen is. Onze dochter is inderdaad een moeilijke slaper geweest, overdag maar vooral 's avonds en 's nachts. Ik heb weken, zo niet maanden, moeten functioneren op een uurtje tot twee uur slaap per nacht, zeg maar. Het is inmiddels een dreumes en het gaat gelukkig al stukken beter dan eerder. Nu maken we beiden meestal nachten van 6 tot soms wel 8 uur. Heeeeel fijn. Maar alsnog blijft die 'focus' van manlief op slaap bestaan. En oke, ik kán simpelweg niet overdag slapen (nooit gekund), dus voor mij is dat niet nodig, en ik zal vast beter tegen weinig slaap kunnen dan hij... maar ik voel zo'n enorme frustratie steeds. Man up, denk ik dan, terwijl ik hem ook de ruimte wil geven te voelen wat hij voelt en goed voor zichzelf te zorgen. Hoe zouden jullie hiermee omgaan (als gesprekken hierover voeren geen verandering oplevert)?