Relatie advies gevraagd 🙏🏽

Nee dit soort dingen uitleggen vind hij dus erg lastig omdat hij het zelf niet weet. Of misschien wel weet maar niet durft te zeggen 🤷🏽‍♀️ Wat ik voel en denk is dat hij het niet durft die commitment toe te zeggen (vind dat persoonlijk ook best onvolwassen) Wat het ook is ik heb wel voor mezelf besloten wat ik wil en vooral hoe ik het wil. Als dat niet levelt of hij kan zich hier niet in vinden dan is het einde relatie ben ik bang Dank voor je reactie iig, doet me goed 🌹

Om heel eerlijk te zijn denk ik dat je moet ophouden met excuses voor hem bedenken. Je probeert steeds te verantwoorden waarom hij twijfelt, en probeert dingen te verklaren zodat het past bij wat jij graag zou willen (dat hij wel wil maar niet durft etc). Hij heeft inmiddels erg veel tijd gehad om te bedenken wat hij wil en nog steeds kan hij niet vol voor een relatie gaan. Geloof hem maar op zijn woord als hij zegt hij twijfelt over echt serieus gaan voor een toekomst samen, daar heb je toch eigenlijk al je antwoord? Je kwelt jezelf hier echt mee en houdt jezelf ook wel een beetje voor de gek denk ik. Ik zou zeggen, kies voor jezelf en verbreek deze 'relatie' waar jij veel meer in stopt dan hij. Neem een tijdje rust om deze situatie te verwerken en ga daarna op zoek naar iemand die evenveel voor jou gaat als jij voor hem. Ik gun je zo veel meer dan wat deze man je biedt.

Ik had een zelfde soort situatie met mijn vriend (nu man), hem de ruimte gegeven en letterlijk zoiets gezegd als " de bal ligt bij jou, maar ik ga niet de rest van mijn leven op je wachten, er komt een moment dat ik er klaar mee ben ". Hij kwam er na 4 maanden achter dat hij toch wel een relatie wilde, dus dat is minder lang dan twee jaar. Inmiddels zijn we ruim 4 jaar, 1 huwelijk, 1 baby en van de zomer 1 koophuis verder. Wel moet ik hem nog altijd tijd geven om te wennen aan nieuwe zaken. Dus niet zaterdag zeggen we gaan smiddags naar mijn ouders, maar vandaag al dat zaadje planten dat hij het in zijn systeem kan stoppen ofzo 😉 Mijn advies: geef hem tijd, maar blijf bij jezelf. Hou je eigen grenzen en kap het af als het "lijden" wordt. En misschien stom, blijf rondkijken, want misschien kom je dan (toch een andere) de ware tegen en kun je dit afsluiten.

Mannen zijn eigenlijk heel duidelijk. Wij (de meeste) vrouwen willen alles vertalen en ondertitelen/verklaren voor ze. Hij zegt het “niet te weten/voelen.” Liefde of houden van kent geen ondertiteling dat voel je. Wees egoïstisch en kies voor jezelf en je eigen gevoel. Waarom moet het de hele tijd op zijn tempo? Niet perse dezelfde situatie @fwb maar wel @ twijfels. Ik heb toen aangegeven: ik laat je los en als je eruit bent over wat je wilt… dan ben ik er voor je, maar misschien ook niet (mijn leven gaat ook verder)…. We zijn nu 16 jaar verder samen. Succes lieverd en kies voor jezelf. Zet jezelf op 1 dat moet je altijd doen en dan doet de persoon met wie je een relatie hebt dat ook. Zo niet get out!

Ps ik zeg t nu misschien zo kort door de bocht, omdat mi het tijd geven gedeelte al geweest is @ 2,5jaar. Dus sorry als t er wat ongevoelig uitkomt.

Ik denk dat zodra je hem wat meer los laat en ook je eigen ding wat meer weer gaat doen hij vanzelf weer bij je terug komt. Hij geeft echt wel om je, zo te lezen. Ik denk dat jou intensiteit wat verstikkend voor hem werkt, terwijl hij echt wel een relatie met je wil. Misschien dat je er wat nuchterder in kunt staan.

En ook...jij wil heel graag de bevestiging van hem (op jouw manier) maar zoals ik het lees geeft hij op zijn manier al heel veel om je op zijn manier, gezien wat jullie allemaal samen doen... Is dat ook genoeg voor jou?

Mijn eerste reactie: he's just not that into you. Als een man samen met je wil zijn en ervoor wil gaan, dan zorgt hij daar wel voor. Mijn man zegt dat altijd, en ik ben het daarmee eens. Eigenlijk is hij heel duidelijk tegen je. Ik snap dat het superpijnlijk is en ik wil je écht geen rotgevoel geven, maar kies voor jezelf. Je verdient iemand die bereid is om zonder twijfel voor je te gaan. Wat je ook beslist, heel veel succes hiermee en ik hoop dat je ongeacht de uitkomst het geluk weer snel vindt 😘

Ik denk dat je veel te veel voor hem invult. Je geeft bij alle argumenten aan "want ik ken hem" "ik weet onderhand hoe hij is" enzv. Maar is dat wel echt zo? Weet jij hoe hij is of doe je er alles aan om je relatie in stand te houden omdat je eigenlijk aan alles voelt dat hij deze relatie eigenlijk niet wilt maar jij het niet kwijt wil? Waarom leg je woorden in zijn mond die niet van hem zijn maar jouw gedachten zijn over of voor hem? Ik denk dat als hij de knoop niet door hakt, jij het gewoon moet doen want onder aan de streep wil hij deze relatie duidelijk niet.

Mijn gedachten hierbij zijn tweeledig. Mijn beroepsdeformatie zegt: screen die man op onderliggende depressie/angst/dat soort problematiek. Dat kan ervoor zorgen dat je je al dan niet onbewust afsluit voor de mooie dingen in je leven, en dat je geen toekomst kunt zien. Aan de andere kant kan het ook gewoon iemand zijn die eigenlijk niet met je verder wil en/of er geen energie in wil steken maar het wel prima en makkelijk vindt om je aan het lijntje te houden. Ik denk dat je daar maar op 1 manier achter komt: dwingen tot een goed gesprek. Over zijn toekomstvisie, gevoelens, gedachten. En over die van jou. Matcht dat? Mooi. Zo nee? Bye Felicia! Toch moeite met inzien van eigen gevoelens etc? Therapeut zoeken (desnoods voor beiden)

Ik denk eigenlijk dat je hem te veel ruimte geeft en het wel makkelijk is voor hem op deze manier. Wel de lusten van een relatie, een vriendin die voor hem klaarstaat, super begripvol en geduldig is, continu bezig is met zijn gevoelens en wensen. En verder niet de lasten want echte commitment geeft hij niet aangezien hij je in het ongewisse laat over de toekomst. Mijn ex en ik zijn ook wat jaartjes doorgegaan op deze manier, eerst wilde hij zich niet binden en vervolgens vond ik het wel makkelijk. Ik wist dat hij niet de vader werd van mijn kindjes want ik miste iets, maar tot ik klaar was voor huisje boompje beestje zijn we wel bij elkaar gebleven. Terwijl we dit beide eigenlijk hadden moeten afkappen. We hebben elkaar eigenlijk allebei aan het lijntje gehouden. Ik wilde bijvoorbeeld nooit samenwonen, geen behoefte aan. Toen ik mijn huidige vriend weer tegenkwam (wij hebben iets gehad toen we 13-15 waren) wist ik het wel meteen. Hij overigens ook en zijn bijna na een maand weer daten samen gaan wonen. Hij had al 7 jaar geen relatie en toch kon hij zich wel direct committen met mij en ik ook aan hem. Ik denk dus dat het vooral vermoeiend is om zoveel in je vriend te investeren en daar niet alles voor terug te krijgen. Ik zou goed met hem praten met wat je verwacht van hem. Als hij je dat niet kan of wilt bieden lijkt het me beter om te kiezen voor jezelf.

Het is zo lastig omdat er gevoel bij komt kijken en jij jullie er al zoveel tijd in hebben geïnvesteerd. Maar diep in je hart weet jij het antwoord al. Anders zou je het niet aan het forum vragen. Je zegt dat je hem nu niet wilt laten vallen ivm overlijden van zijn vader, gecondoleerd. Dat siert je, maar ik lees dat hij jou al 2 jaar laat vallen.. Liefde denk je niet, dat voel je. Sterkte met alles

Ik lees vooral dat jij heel erg veel rekening houdt met zijn behoeftes en wat hij nodig heeft. Maar ik lees nergens dat hij ook denkt aan jouw noden of dat jij de afgelopen jaren ooit aan je eigen nodig hebt gedacht. Nu doe je dat eindelijk wel want je geeft aan dat jij zo niet verder kan. Dat is al goed van je vind ik. Er zijn duidelijk wederzijdse gevoelens in het spel en hij komt wel over alsof hij oprecht twijfels heeft en dus niet zomaar eventjes met jouw voeten speelt. MAAR dat wil nog niet zeggen dat het zo verder kan en hij eeuwig kan blijven twijfelen. Niemand is ooit 100% zeker over een relatie met iemand en of die relatie een leven lang zal standhouden. Dat zijn risico’s die iedereen neemt door een langdurige relatie met een ander aan te gaan. Hij geeft zelfs aan dat hij niet weet of hij wel huisje tuintje boompje wilt. Hij heeft het recht om dat voor zichzelf nog uit te zoeken natuurlijk. Maar naar mijn gevoel, wat ik hier lees, is dat jij dat wel wilt en nodig hebt. Je moet dus goed gaan nadenken of jij wel je tijd en energie kunt blijven steken in iemand die maar blijft twijfelen en misschien nooit zal kunnen voldoen aan jouw behoeftes. Sta eerst eens stil bij wat jij wilt op korte én op lange termijn. Daar liggen jouw grenzen en daar mag je hem niet meer over laten gaan. Een afspraak met jou last-minute afzeggen is trouwens wél behoorlijk respectloos. Daarbij respecteert hij niet dat jij je tijd voor hem vrijmaakt en dus andere zaken voor hem aan de kant hebt geschoven. Ik zou daar duidelijk een grens in trekken hoor. Als jij jezelf al in zoveel bochten hebt gewrongen voor hem, mag hij ook wel iéts van moeite doen, al is het maar vanuit een basisrespect. Ook ‘gewone’ vrienden moeten toch dit respect voor elkaar opbrengen. Ik geloof niet in ‘de ware liefde’ (ook al hou ik enorm veel van m’n partner), maar ben zeker dat er meerdere mensen rondlopen op deze planeet waarmee je dolgelukkig kunt zijn. Dus als hij jouw behoeftes niet kan of wil beantwoorden, dan zijn er genoeg andere die dit wel zullen willen én kunnen en die volledig voor jou willen gaan!

*typfoutje: aan je eigen NODEN hebt gedacht ipv nodig

Wat een lastige situatie. Klinkt als een goed besluit. Kijken wat JIJ wil en of dit overeenkomt met zijn verwachtingen van jullie relatie. Als dit anders blijkt te zijn is het loodzwaar de relatie te beëindigen maar zo doorgaan is ook niet echt een optie dan wordt jij niet gelukkig. Sterkte!

Dank voor al jullie lieve berichten en vooral heldere adviezen 🙏🏽

Ik ben wel benieuwd wat je van de adviezen vindt en hoe je er nu in staat 🤗

Neem een break. Komt hij daarna zelf naar je toe, laat hem dan eens je best doen voor jou en begrip naar jou toe tonen. Komt hij niet naar je toe, dan weet je genoeg.

Ik heb hem gisteren aan de telefoon gesproken en eerste wat hij zei was dat hij zijn excuses aanbood en mij niet het gevoel wilde geven dat hij het wil uitmaken Hij zit niet lekker in zijn vel ivm overlijden van zijn vader en wat er tussen ons afspeelde was de druppel, vandaar de frustraties die eruit kwamen. Ergens wist ik dat dit zou gebeuren na het overlijden van zijn vader recent maar ik zit met mezelf in dubio nu Hij zei dat hij door hoe het tussen ons gaat hem dat beangstigt en benauwd omdat we al soort van aan het settelen zijn en hij niet weet of hij dat wil. Alleen zijn is beter zei hij omdat je dit soort dingen dan niet hebt Mijn eerste gedachten was ‘Je duwt me weg omdat je het eng vindt en met jezelf in strijd bent’ punt met mij alleen is als ik die afstand ga nemen van hem is er voor mij geen weg terug. Zo ben ik altijd al geweest. En ik besef me heel goed dat dit een cruciaal moment is in onze relatie waar ik ervoor kan kiezen ik sta naast je en we komen er samen doorheen of ik laat je los en zie wat er gebeurd. Kom je terug bij me? Of laat je me idd gaan omdat je het allemaal te moeilijk vindt Dus ik zit in dubio, ik wil hem nu niet laten vallen door wat hij doormaakt maar tegelijkertijd ben ik er ook nog en mag ik mezelf ook echt wel even voorop zetten…Het is echt enorm lastig 🥺

Dat van zijn vader is begrijpelijk maar dat is pas een paar weken toch? En dit duurt toch al 2 jaar...? Voor mij klinkt het nu alsof hij de situatie met zijn vader als goed "excuus" kan aangrijpen om nu weer geen knopen door te hoeven hakken... Maar over de overige 2 jaar zegt hij dus weer niks... Ik snap dat het heel moeilijk is maar ik had hier in ieder geval niet voor gekozen. Ik zou ook niet samen willen zijn met een vent die steeds bang is voor een volgende stap.. Straks wil je denken aan een huis kopen? Paniek. Misschien trouwen? Paniek. Denken aan een kindje? Weer paniek. Nee, ik zou dit echt niet willen. Ik wil een vent die gewoon dezelfde wegen wil bewandelen als ik. Iemand die net zo voor mij wil gaan als ik voor hem, zonder dat ik eerst een paar jaar hem moet proberen te overtuigen met mij te willen zijn...