Schoonfamilie - Deel 5

Dat is een heeeeel goed idee😊 zeker het proberen waard

Ik zou het ook gewoon eens aankaarten. Kan van haar kant ook een soort onzekerheid zijn. Sommige schoonmoeders hebben het over hoe zij het vroeger deden, de jouwe vaart op haar dochter. Dat is op zich al moderner dan verwijzen naar adviezen van tig kaar oud 😊 Misschien is ze zich er niet van bewust. Blijft ze het daarna doen, dan kun je ook weer naar dat gesprek verwijzen. Sterkte, dat vergelijken is niet leuk. Ons kind is de jongste aan beide kanten en wordt altijd vergeleken. Wie wat wanneer al kon. Pff, zijn allemaal verschillend, dus niet echt relevant 😛 Maar dat meld ik dan ook gewoon, dan houdt het meestal wel op!

Gewoon volhouden inderdaad! En nog los van schuldgevoel of de persoon zelf… Je hoeft toch alleen maar oppas als het nodig is? Ik vind het zo raar kn zoiets af te dwingen. Ik vind dat zo een raar iets. Wekelijks oppassen betekent ook nog eens opvoeden. Dan liever af en toe eens gezellig naar oma, of komt ze vaker ik bezoek.

Ik sluit me aan bij de reacties die al gegeven zijn. Mocht dat allemaal niets uithalen, je kan ook dingen gewoon even niet vertellen. Mijn schoonmoeder bemoeit zich ook met alles en heeft over alles een mening/zegje klaar. Zijn we helemaal zat, dus vertellen we nog maar vrij weinig. Bijvoorbeeld: we hebben goede vrienden en wat naaste familie een paar weken eerder verteld dat ik zwanger ben van de tweede. De anderen hebben we het verteld na de 13 weken echo en nipt uitslag. Ze zei dat ze niet had verwacht dat we het nog zo lang geheim zouden houden, bla bla. Ja prima. We doen het op onze manier. En dan blijft ze erin hangen

We zien haar eens in de 2 a 3 maanden. Mede doordat ze het elk weekend druk heeft met hobby en werk. We zijn altijd genoodzaakt om enkel vakantie dagen voor haar te reserveren... maar dat doen we niet meer. Want hierdoor moesten we te vaak nee tegen mensen zeggen en vervolgens een afzegging van oma. Of de kids mochten we dan brengen om 17.00 en de volgende dag 12.00 thuis wat meer een belemmering werd dan een gunst🙈 kids altijd in drama stemming erna

Oh dat had ik ook, zwangerschapsdiabetes en insuline dus hij moest ook in week 38 gehaald, het werd alleen week 39, omdat er iets mis ging met het laatste gesprek met de verloskundige, in het ziekenhuis. Na de bevalling was m’n zoontje erg passief, moest aan een infuus en in een couveuse voor een paar dagen. Toen we thuis kwamen moesten we hem ook echt wakker maken voor de voedingen, hij liet zich echt niet horen. En na een week konden we weer naar het ziekenhuis, omdat hij nog erg heel zag en ze dachten aan ao antagonisme, het bleek gewoon een verhoogde leverwaarde, wat vanzelf over moest gaan. Maar wat een rollercoaster en iedereen wil op bezoek komen zo snel mogelijk en iedereen vind het gek dat hij zo rustig is… Een groot deel klinkt dus herkenbaar!!

Ah… Ik hoor het al.. zij staat in het middelpunt 🤣 (Bij mij hebben ouders/ schoonouders structureel opgepast hoor, dus ben er echt niet op tegen) Maar ik zou wel eens even met je vriend gaan overleggen wat jullie zelf willen en wat jullie behoefte is. Dat eerst even centraal en op 1 lijn hebben en dan kijken of oma daar als vaste oppasser of als incidentele oppas bij past. En als het vast is, dan weer eens verder kijken qua mogelijkheid van dagen. En daarbij zou ik mezelf als uitgangspunt nemen, en hoe groter de behoefte aan oppas, hoe meer ik zelf zou inleveren.

Achter af valt het wel een soort van mee, maat in het moment (en er na ook nog wel een hele tijd) is het vrij heftig, mede omdat je niet weet wat er allemaal te gebeuren staat, we kregen ook heel weinig info, op internet was er toen ook zeer weinig over te vinden (alleen wat medische rapporten waar je de helft niet van begreep) het is zo'n rollercoaster als er iets niet goed blijkt met je kindje, dat doet iets met je. En als je da thuis komt, en vervolgens je schoon fam op visite hebt, die alles wat je doet gaat bekritiseren 🤮. Nu net aan 'ronde 2' begonnen. Ik hoop dat we veel wijsheid hebben opgedaan van de eerste, en ik na de bevalling iets beter in mn schoenen zal staan

Ja, je weet dan ook niet wat er allemaal gaat gebeuren en hoe het afloopt en dan ook nog je hormonen, ik moest in het ziekenhuis ook huilen, toen ze hem meenamen, maar ondertussen zei ik tegen de arts, dat ze niet op mij moest letten, dat ik het goed vond dat hij meeging, maar dat ik heel erg last kreeg van m’n hormonen toen ik hem zo weg gereden zag worden! En net zo toen wij terug moesten naar het ziekenhuis, het voelt gewoon zo zwaar, omdat hij zo klein is en je niet helemaal zeker weet dat alles gewoon helemaal in orde komt. En misschien helemaal omdat het een eerste is. En ik vond van m’n eigen familie iedereen zo drammen en de schoonfamilie was juist iets meer op afstand, dat vond ik dan weer sneu voor m’n vriend. Maar ik vind families echt lastig hoor sinds ik een kind heb, dat zag ik echt niet aankomen! Wat leuk! Een 2e! Ik wil ook nog wel een tweede, maar nu is misschien nog iets te vroeg!

Het niet weten, de zorgen, en vooral ook die hormonen die maken het verschrikkelijk. Jr weet ook dat het op dat moment het beste is.. maar toch, heb ook zelden zo hysterisch gehuild als die periode in het ziekenhuis.. We zijn zeker blij met de 2e. Was onze eerste iui poging weer, dus we gingen er helemaal niet vanuit dat het zo snel zou lukken. Had het al eerder gewild, maar je moet sowieso een jaar wachten na een keizersnede. De leeftijd begint hier ook een beetje mee te tellen, ik wordt dit jaar 38. 😅 Maar wat het ziekenhuis (in mijn ervaring het MCL) zou best iets meer voor ouders moeten kunnen betekenen die in deze situatie zitten. Iets meer begeleiding, steun en begrip. Ik snap dat het voor hun dagelijks werk is, en dat het dan allemaal iets minder heftig is.

We hebben het zojuist besproken, we kwamen beide op het punt dat structuur het beste is voor ons en de kids. Zeker omdat we nu pas een x aantal maanden de rust hebben gevonden. Jaren van verhuizingen, de kids en geregeld van de opvang... dan weer een opvang failliet of te vol. De behoefte voor oppas is er niet, dus waarom zouden we het veranderen. Hij ziet nu pas in, dat hij gemeen naar mij was.

Jah joh die hormonen, die zag ik niet helemaal aankomen 😋 ik ben een weke brij en een tijger geworden blijkbaar, ik liep eergisteren opeens bijna te huilen in de supermarkt, omdat ik m’n zoontje zag in het karretje en opeens voelde hoeveel ik van hem hield 😂 gelukkig kon ik me inhouden!! Ja, wat fijn dat het dan zo snel lukte! Ja, je lichaam heeft toch een klap gekregen, dus dat is toch wel fijn als dat goed geheeld en bijgekomen is, wel zo fijn als je een beetje een relaxte zwangerschap hebt! Ja, was het ziekenhuis een beetje nonchalant bij jullie?? Ik had een paar verpleegkundigen ertussen zitten en die waren zo lief, zelf wat mensen die bij de bevalling waren die later kwamen vragen hoe het ging met me, blijkbaar is dat echt wel luxe geweest! Nou denk ik ook niet dat ze vaak hebben meegemaakt dat ze een bevalling afsluiten met nachtelijke pizza 😬 dus we zullen wel een indruk hebben achter gelaten🤪 Maar als je je dan niet serieus genomen voelt, lijkt me dat heel vervelend! Verder wel met mensen erover kunnen praten?? Ja ik zou ook nog wel een tweede willen, maar het is wel verstandig als we eventjes nog wachten, al ben ik dit jaar ook 36 geworden 🙄 Jammer dat je leeftijd soms zo hard doorloopt ofzo hè!

Schoonzus is lang mijn collega geweest.. In het begin heel leuk maar hoe beter ik haar leerde kennen hoe erger ik het vond dat we ook een werkplek deelden.. Ik zie haar gewoon teveel en dat begint me wat op te breken 😅 Nu heeft ze waarschijnlijk een andere baan en heb ik een binnen feestje 🎉 🥳

Had er dusverre nooit echt "problemen" met mn hormonen. Niet rond de menstruatie en zo.. maar na de bevalling, en nu nog.. zo snel emotioneel, ook om hele stomme dingen op tv, verhalen van andere mensen, die je niet eens kent.😅 Er zaten wel hele lieve zuster tussen ook hoor. Alleen een paar die de sfeer toch wat verpestte. Die pizza moet ik onthouden, had bij mn dochter niet gekund, mocht niemand van buitenaf naar binnen door die lockdown. Hou ouder je wordt, des de harder je leeftijd om hoog lijkt te schieten 😅. Je moet doen wat goed voelt, de tijd gaat veelste hard. Heb Emdr gehad, en een abonnementje op de psycholoog. Waarschijnlijk een cocktail van hormonen die uit balans zijn, stevig vitamine D te kort, en een nare nasmaak uit het ziekenhuis 😅. Maar we komen er vast wel. Nog even een zwangerschap tussen door 😅

Is dit het topic om even mn ei kwijt te kunnen over mn eigen moeder? Ik woon op 3 uur rijden afstand dus we zien elkaar niet veel. Onze relatie is op zich goed, maar ze zit snel in mn allergie. Ik hou van haar ze is mn moeder, maar elkaar teveel zien werkt niet. Als kind en tiener trok ik ook al meer naar mn vader. Nu is mijn kleine meid bijna 4 maanden en heeft ze haar vooral op kraamvisite en op haar feest gezien met nog 20 man. Het is echt een pokke eind rijden, dus ik zei mam kom je anders langs, en dan kun je blijven slapen. Ik voel me namelijk schuldig als ze 6 uur op een dag in een auto moet zitten, dat vind ik sneu ze is ook al 60. Anyway ik had in mn hoofd van nou visite is normaal een middag of avond ofzo plus blijven slapen en dan rond de lunch weer weg. Nu belde ze vandaag en zei ze ja ik vertrek om 8 (!) uur smorgens en dan ben ik er om 11 uur, vind je dat goed? Ik dacht wow oké vroeg, maar wat moet ik zeggen, nee mam geen zin in kom maar later? En vervolgens wilt ze de dag erop pas einde van de middag weer gaan. Pff nu ben ik vast een niet sociaal mens, en ik vind het echt wel leuk om haar te zien en dat ze lekker met mn dochter kan spelen enzo. Maar heel pinkersterweekend zit ze dus bij ons 2 dagen en dan vraagt ze vind je dat goed? Ja wat moet ik dan zeggen nee mam dan is ze gekwetst, maar het zit eigenlijk meteen in mn allergie dat ik een vinger geef door te zeggen dat ze kan blijven slapen, maar dan ook meteen het maximale eruit wilt halen. Het klinkt misschien raar voor mensen die een hele goede band met hun moeder hebben en elke week op de koffie gaan, ik heb nooit zo'n band met haar gehad. Ik kan het niet uitleggen ze is mn moeder natuurlijk houd ik van dr, maar ze kan soms gewoon sociaal emotioneel gezien niet geven wat ik nodig heb als dochter, ook als kind en tiener al en daarom heb ik altijd een beetje een haat liefde verhouding gehad. Zelfs tijdens mn bevalling had ik geen zin in haar, kon het er niet bij hebben contact te houden, wilde alleen mn zus spreken zij hield mn moeder op de hoogte. Achteraf gezien misschien wel kwetsend geweest, maar op dat moment kon ik mn moeder telefonisch gewoon niet verdragen. Anyway. Ik wilde het even kwijt dat het me frustreert dat ze heel ons pinksterweekend toe eigent en ik er niks van durft te zeggen. Doe ik dit wel is ze gekwetst en beledigd en ook geen zin in allemaal. Ik wil gewoon ook even tijd met mn man alleen hij werkt al zo veel.

Van mij mag je zeker klagen over je eigen moeder. Kan je niet zeggen dat je nog een afspraak hebt en pas in de middag thuis bent? Zodat ze dan wat later komt?

Jouw moeder is je mans schoonmoeder dus tuurlijk mag je daar ook over klagen 😉 Ik snap je probleem, maar ik snap je moeder ook... Door te zeggen blijf je slapen heb je een ontzettend open uitnodiging gestuurd. De volgende keer kan je misschien beter je verwachting op tafel leggen en bijvoorbeeld vragen: is het een idee als je einde van de middag komt en dan de volgende ochtend terug rijd? Dan nodig je haar uit maar wel binnen het frame wat jij acceptabel vind. Dan kan zij zichzelf niet langer uitnodigen en als ze dat wel doen kan je makkelijker nee zeggen. De oplossing voor nu: probeer te voorkomen dat je de heel dag op de bank zit met haar. Ga naar het bos, een stuk wandelen, de kinderboerderij of het tuincentrum. Dan heb je meer om over te praten en meer afleiding van de irritaties.

Mijn tip: ga iets doen met elkaar. Als je samen thuis zit dan lopen de irritaties sneller op. Ga wandelen, naar de kinderboerderij, lunchen, wat dan ook. Dan vliegen die twee dagen om.

Bedankt voor jullie reacties!! Ja ik weet inderdaad dat ik me gewoon niet zoveel van moet aantrekken maar sinds ik zwanger ben heb ik weer helemaal moeite mee. We zijn al 9 jaar samen en ik ben ook gewoon gek op mn schoonouders. Maar ik heb (door de hormonen?) ineens zoiets van nou laat ons het lekker op ons manier doen en zeg gewoon ns wat aardige dingen ipv alleen maar negatief. We gaan ook verhuizen 1 juli en ze begon een maand geleden al te bemoeien met hoe we dat moesten aanpakken. Dus ik zei nou ik denk wel dat we weten hoe we moeten verhuizen. Toen zei ze dat ze daar een hard hooft in heeft. Toen heb ik ook gezegd jammer, je mag wel wat meer vertrouwen in ons hebben. Dus ik geef wel Mn grenzen aan maar ze blijft het gewoon doen. Dus denk inderdaad maar eens een gesprekje aangaan. En inderdaad niet meer zoveel vertellen.