Sinds zwangerschap is vriend anders

Nou als mijn man thuiskomt van het werk mag hij altijd nog even koken. Want ik kook nooit, mijn man kookt namelijk altijd en werkt fulltime. Vooral tijdens de zwangerschap waardoor topic starter ziek is dat haar vriend zijn handjes wel even uit de mouwen mag steken. En heel eerlijk wat maakt het uit waar je slaapt bed of bank. Wij vallen allebei ook weleens op de bank in slaap is geen wereldramp. Ik zou eerder vragen of mijn man/vriend wil koken als familie/vrienden. Je partner hoort toch ook te helpen als het even niet lukt. Zou eerder hulp aan mijn partner vragen als aan familie, ben niet met familie getrouwd of samen met mijn partner wel. Dan hoor je elkaar te helpen. Momenteel zelf 35 weken zwanger en erge bekkeninstabiliteit en dochter van 2 rondlopen. Zal eerlijk zeggen het enigste wat ik momenteel probeer te doen is alles afstoffen en een wasje aanzetten. De rest doet mijn man, die wil niet dat ik mijn lichaam nu overbelast. Wat ik ermee wil zeggen is dat je vriend echt wel even kan bijspringen. Probeer het samen nogmaals te bespreken dat je zo ziek bent en dat je het fijn zou vinden als hij helpt of bijspringt.

Helemaal met jou eens! Was een heel verhaal aan het typen met ongeveer hetzelfde als wat jij zegt. Ik zou geen familie/vrienden vragen om te koken voor mij als je ook een partner hebt met twee handen

Mijn man zei altijd toen ik zwanger was; je hebt echt tuksen!! (Fratsen/zeuren etc) En toen was ik voor de tweede keer zwanger en toen zei die het weer , en toen linkten we het aan mijn zwangerschappen🙈 Ik snap heeeel goed dat het echt vervelend is als je vriend zo doet maar onthoudt wel dat jij door zwangerschapshormonen de dingen ook heel anders kan gaan zien! Dus misschien is het een wisselwerking momenteel, het trekt straks wel bij vanaf week 13 ongeveer 😘

Heel vervelend dat je je zo voelt! Voor je man is het waarschijnlijk ook erg schakelen, mijn man vond het ook erg moeilijk om mij zo ziek te zien in het begin van mijn zwangerschap (ben tot 20 weken heel ziek geweest, kon bijna niets). Het lijkt me een goed idee om hier met hem over te praten, maar probeer dan wel bij jezelf te blijven "ik heb het gevoel dat" "ik voel mij... " En niet "jij doet" "jij zegt". Verder is het misschien een goed idee om in het weekend eventueel samen, of anders door hulp te vragen! Te mealpreppen, zodat hij niet ook na een lange werkdag nog moet koken. Een zwangerschap is voor de vrouw soms zwaar, maar voor de man is het ook zeker niet niks! Hij ziet zijn vrouw worstelen, en kan het niet beter maken, niet van haar overnemen, hij staat erbij en kijkt ernaar. Zij bouwt een band op met het kindje in haar buik, maar voor hem is het vaak (zeker in het begin) heel onwerkelijk en abstract allemaal. Ik denk dat in dit geval begrip voor elkaar hebben heel belangrijk is, blijf met elkaar in gesprek!

Maar de dingen die hij dan kan overnemen kan die dan wel doen... Dus als de vrouw door zwangerschap ziektes of wat dan ook ff niks kan, dan kan de man bij springen en dus bijvoorbeeld eten maken(op welke manier dan ook). Mijn zwangerschap was kutter dan kut en mijn man deed precies niks omdat hij wat jij ook beschrijft het niet aan koj zien hoe ik doodziek lag te wezen. En hoe rot t voor hem ook was, ik verwachtte wel dat hij dingen zou overnemen die ik op dat moment niet kon. Je bent een team samen en moet t samen doen. Dus wat meerdere ook zeggen, praat met elkaar en ga niet over je eigen grenzen heen, jij bent tenslotte zwanger!

Dus dat hij uit zijn plaat gaat en dingen van het aanrecht slaat ligt aan haar? Dat zijn haar fratsen en dat is haar zeuren? Hou op hoor.... ja onze zwangerschapshormonen kunnen best wat doen met ons idd maar dat wil niet zeggen dat ALLES er maar op gegooit kan worden en hij daardoor met alles wegkomt,

Wat anderen zeggen het enige wat je kan doen is gaan praten met elkaar. Toen ik zwanger was, was ok t/m week 18 ziek. Heel erg misselijk en aan het overgeven. Ik was daardoor 10 kg kwijt. Ik kon toen ook echt niet koken, want moest daar echt van overgeven. Mijn man was ondertussen heel druk met het bouwen van ons huis. Na zijn werkdag ging hij tot laat in de avond door. Hij had ook graag dat ik iets kookte, maar ik gaf ook aan dat ik dat niet altijd kon. En dan ging hij zonder zeuren zelf iets makkelijks maken en eten. Het was fijn voor hem dat hij een andere uitlaatklep had, alleen wel vervelend dat ik bijna niks meer kon. Gelukkig vond hij het vooral vervelend voor mij en heeft hij dat nooit afgereageerd op mij. Ik werkte trouwens nog wel, omdat ik dat volledig thuis kon doen (anders had ik dat ook niet gered). Het gaf wel ritme en afleiding, wat fijn was. Ik lag wel als ik niet achter de computer zat alleen maar te slapen of mij ellendig te voelen op de bank, of hing over de wc. Ik vind daarin dat je vriend best mag begrijpen dat jij hulp nodig hebt. Ik vind dat hij dat al vanuit zichzelf zou moeten aanbieden. Maar toen mijn man druk was, heb ik ook hulp van familie gevraagd en die wilde mij best helpen met een wasje vouwen. Dus als jullie behulpzame familie hebben, kunnen jullie ook nog overleggen om daar hulp van te vragen. Voor de misselijkheid kan accupunctuur nog aanraden, dat heeft mij heel erg geholpen. Ik weet niet wanneer jullie de genderreveal hadden gepland, maar ik zou dat wel zo snel mogelijk nadat je de echo hebt doen. Dus als dat precies de dag is dat je zus niet kan is het heel vervelend, misschien kan ze wel even bellen op het moment van de bekendmaking? Zelf hadden wij geen genderreveal. Maar ik zou zelf niet een week langer in spanning willen zitten.

Dit is zeker waar! Mijn man deed (en doet nu nog steeds) gelukkig alles wat mij niet meer lukt, en als ik zeg dat ik dat vervelend vind zegt hij dat ik het van ons 2 nu even moeilijker heb, en dat ik zijn kindje aan het groeien ben (nu 37+3) dus dat hij het echt niet erg vind om wat meer te doen. Maargoed, dat is mijn man, en daar heeft ts verder weinig aan helaas 🤷 sommige mannen hebben daarbij soms even een zetje in de goede richting nodig 🙂 daarom is het denk ik heel belangrijk om goed te blijven communiceren!

Is hij echt verandert of kookte kij voorheen ook niet/weinig en gamende hij veel? Zou het toch nog een keer proberen te bespreken, als je ziek bent en niet in staat huishoudelijke dingen en te koken komt het toch op hem aan.

Jammer dat je niet de steun vindt in hem die je op dit moment nodig hebt. Ik kan me niet voorstellen dat je partner nu beetje lastig doet terwijl jouw lichaam heel hard aan het werk is om het leven te creëren die jullie allebei graag willen. Je moet sowieso eerst met hem praten en hem laten weten wat jij nodig hebt op dit moment en wat je van hem verwacht. Ik zou verwachten dat je man/vriend dit eigenlijk gelijk zou moeten begrijpen, maar sommige mannen hebben gewoon een extra duwtje in de rug nodig. Voor hem is het natuurlijk ook wennen, want in zijn leven is nu nog niks veranderd en huppelt hij nog lekker door. Terwijl er bij jou zo veel veranderd en er vanuit de buitenkant (als het goed is) nog niet veel zichtbaar is van de zwangerschap. Misschien dat ie daarom wat lastiger is en vervelende opmerkingen maakt? Het feit dat veel dingen nu op hem vallen, is nu eenmaal zo. Ik lees van een aantal vrouwen hieronder dat je dan eerder moet koken of familie moet inschakelen. Maar dr partner is gewoon kerngezond en kan heus wel voor eten zorgen? Hoezo wordt er verwacht van ons vrouwen dat wij wel werken, koken en huishouden doen, maar verwachten we dat van een man niet als hij de hele dag gewerkt heeft? In een relatie geeft de ene partner soms een aantal procent meer dan de ander, omdat het even niet gaat. En dat is oke, zodra het weer beter gaat kan je iets meer doen. Maar neem vooral je tijd en rust daarin. Sterkte en succes!

Mannen hebben voornamelijk echt duidelijkheid nodig als in vertel wat je van ze verwacht en ga er niet vanuit dat ze dit zelf bedenken (uitzonderingen daargelaten) Mijn partner had bij alle 3 de zwangerschappen het 1e trimester moeite met schakelen en het verantwoordelijkheidsgevoel qat er gaat komen met financiën en zorgen over maken etc etc. Daar was hij heel druk mee in z'n koppies terwijl wij vrouwen bol staan van hormonen, korter lontje en ze gewoon totaalweg niet kunnen bedenken hoe ons veranderende lichaam voelt. Daarom is dingen van elkaar verwachten zo'n dingetje in een zwangerschap. Dingen uitspreken en afspreken is echt de key. Geef desnoods aan van koken lukt mij echt niet. Er zijn tig bedrijven die gezonde kant en klare dieprviesmaaltijden aanleveren. Als dat voor nu een oplossing is gewoon zorgen dat dit in huis is. Schoonmaken lukt niet etc? Samen bespreken wie je als hulp kunt vragen voor welke taken etc. Vergeet ook niet dat we niet voor niets 9! Maanden krijten om te wennen aan het idee dat we ouders worden voor zowel hem als voor jou.. hoe erg je er ook naar uitkijkt. Het is een ingrijpende gebeurtenis voor allebei jullie levens en dat kan soms naar de keel grijpen.

Dat het voor hem ook even schakelen is, betekent nog niet dat hij zich zo onbehoorlijk kan gaan gedragen. Voor mijn man was het ook flink schakelen. Hij heeft zich nog ergens in een hotelbar dronken moeten zuipen voordat het bij hem klikte. Ik was toen 7 weken ver ofzo. Maar hij heeft altijd mij proberen te steunen. Ik was niet zo misselijk als jij (geen medicijnen nodig), maar was wel heeeeeel moeilijk met eten. Hij heeft me met liefde meerdere keren mee op sleeptouw genomen naar de supermarkt zodat mijn ogen mij konden vertellen wat ik wel of niet weg ging krijgen. En hij heeft omgereden voor die ene soort crackers, bij 3 verschillende winkels geweest, want ze waren op. En met liefde de restjes van mijn cravings opgegeten als ik net zo plotseling na een week weer stopte met dat eten eten als dat ik begonnen was. En hij heeft wel eens gekookt, zodat ik een dutje kon doen en ik daarna weer gezellig kon zijn. En hij heeft mij met schaamrood op zijn kaken toch heel lief getroost toen we net 2 minuten te laat bij het buffet in de Ikea waren en er nog mensen in de rij stonden met lege dienbladen, maar wij er niet meer in mochten. Hij was heel lief voor me, maar dat betekende niet dat hij alles maar slikte. Als ik chagrijnig was van de honger, kreeg ik echt wel terug: ga eens uitzoeken waar je honger in hebt, want je bent hangry. Mijn man was ook een deel van de zwangerschap gestresst over wat er allemaal nog moest gebeuren voor de kleine kwam. Daar werd hij ook niet gezelliger van. Vooral heel moe en minder gezellig doordeweeks en moe en willen bijkomen in het weekend, dus nog passiever en niks kunnen doen aan de stapelende verantwoordelijkheden, want te moe. Heeft vele gesprekken gekost voordat we samen een manier gevonden hadden waarop we wat van die klusjes konden afstrepen. De man van een vriendin van mij, kon er slecht tegen dat mijn vriendin last had van misselijkheid en bekkenpijn. Hij voelde zich dan zo machteloos. En hij was kwaad op de wereld. Maar hij uitte dat nogal onhandig. Ofwel hij werd kwaad op mijn vriendin en ging in de kleinste dingen ruzie zoeken, ofwel hij werd zelfdestructief en ging steeds later naar bed, ofwel hij kreeg migraine. In ieder geval zorgde het ervoor dat hij niet mijn vriendin ging helpen. Dat pikte mijn vriendin niet zomaar, dus heeft heel wat gesprekken en ruzies gekost. Het werd helaas pas stelselmatig beter toen mijn vriendin minder pijn kreeg. Toen kon hij wel weer helpen in het huishouden. Dat je man even moet wennen, mag best. Dat je man zich machteloos voelt en boos is op de wereld dat jij er zo last van hebt, mag best. Dat je man gestresst is omdat hij zich te verantwoordelijk voelt, mag best. Is een hele prima reden om met liefde en begrip het gesprek over zijn gedrag aan te gaan. Maar is geen reden om dat gedrag te pikken. Ik lees trouwens niets waardoor ik het vermoeden krijg dat je overdrijft door je hormonen. Je komt helemaal niet hormonaal over. Ik denk niet dat je overreageert. Ik denk eerder dat je nog niet sterk genoeg reageert.

Klinkt alsof hij nog niet helemaal klaar is, of dat het hem anders valt en dat uit door dit gedrag. Hij kan z'n emoties niet benoemen en daarom dit rare gedrag. Bij jezelf blijven en benoemen hoe zijn gedrag overkomt en wat je nodig hebt/verwacht + grenzen! Het kan ook best even duren voor t kwartje (we krijgen een baby-mn leven gaat veranderen) valt (hier viel t denk ik pas een half jaar na de geboorte, ik had zelfs een levensbedreigende trombose in mn been.. bleef allemaal één grote waas) Verder.. genderreaveal party sowieso lekker skippen, alleen maar stress, haha maar dat vind ik 😜

Jeetje hoe oud is hij eigenlijk klinkt niet echt als een volwassen man die klaar is om vader/rolmodel te worden 😓 Zou er eens serieus voor gaan zitten en het gesprek aangaan samen...

Als zwangere vrouw ben je (waarschijnlijk) continu bezig met je zwangerschap. Jouw hele lijf voelt anders en je hebt kwaaltjes. Jouw vriend ziet je buik nog niet groeien en hij voelt zelf niks. Voor hem is er nog niks veranderd, voor jou wel. Persoonlijk vind ik die pissige reactie nergens op slaan, is niet oké en spullen kapot maken uit woede al helemaal niet. Misschien toch wat spanning die nodig besproken mag worden op een rustig moment. Het van jou verwachten dat je kookt na zijn werkdag past bij zijn verwachting dat er nog niks veranderd is. Spreek uit dat je je brak voelt en overleg het samen. Wat betreft de gender reveal, ik vind dat je zus haar keuzes zelf mag maken. Jullie kiezen de datum die voor de meesten uitkomt en je zus kom wel, niet of even. Anders kun je ook aan iedereen vragen om nog niks tegen haar te zeggen en er zelf samen met haar nog een leuk momentje van te maken

Misschien kun je iets op internet opzoeken over je situatie op een website van huisartsen of zo, en hem dat dan laten lezen zodat hij je situatie beter gaat snappen?