Taboe

Ik herken dit ook absoluut wat je schrijft. Ik ben het eerste jaar ook de wanhoop nabij geweest. Nu (dochter bijna 2 jaar) hebben we een periode gehad met driftbuien, huilen etc en alles van het eerste jaar kwam direct weer boven. Heel erg pittig! Goed dat je dit aankaart!

Ik had ook een huilbaby en ik herken de frustratie die je benoemt wel. Dat je gewoon denkt WAAROM HUIL JE??? DIT IS NIET EERLIJK! IK HEB ALLES GEPROBEERD GRRRRRR. Ik heb wel eens boos in een kussen zitten slaan, ik had hartkloppingen, etc. Ik heb het alleen nooit als agressie naar de baby toe ervaren. Ik ging heel erg op in mn eigen schuldgevoel dat ik iets anders moest doen, oneindig veel oorzaken bedenken. Ik was boos op mezelf dat het niet lukte dit op te lossen, moest huilen, was teleurgesteld en vooral jaloers op andere mensen met makkelijke baby's. En ik deed naar de buitenwereld alsof hij heel makkelijk was, want zo horen baby's te zijn. Ik was tegen de oma's wel open en eerlijk geweest, omdat zij een vaste dag zouden oppassen. Ik weet nog de eerste dag dat mn schoonmoeder oppaste. Toen we hem ophaalde zei ze met geschokt gezicht: "Hij heeft echt pijn!". De mensen waar ik eerlijk tegen was, dachten dus dat ik overdreef. Het was tegelijk een opluchting dat ik de last nu met iemand anders dan mn man kon delen, en ook een pijnlijke opmerking omdat ik toen doorhad dat het inderdaad maar beter is om te doen alsof het fantastisch gaat. Huilbaby's, je snapt pas echt hoe erg het is als je er zelf 1 hebt (gehad).

Ik heb wel eens geschreeuwd dat ie stil moest zijn hoor. Heel gek, maar hij luisterde niet 🙈

Ik herken het deels alleen zou ik het niet bestempelen als agressie. Na een lange dag werken, huishouden, zorgen voor mijn baby is soms het in bed leggen net te veel wanneer ze blijft huilen. Als ik dan weet dat ze gegeten heeft, schone luier, geen signalen van krampjes etc en ze blijft maar huilen denk ik soms echt 'ja kind ik kan je gewoon niet helpen blijkbaar, en soms heb ik er dan echt geen zin meer in om nog een uur langs haar te liggen en haar te aaien ofzo. Gelukkig neemt mijn vriend het dan over zodat ik gewoon even me time kan hebben. Als ik zelf dan s'avonds naar bed ga en haar dan zo lief zie slapen voel ik me wel schuldig dat ik het niet kon opbrengen om haar laatste slaap huiltje uit te zitten

Mooi topic. ❤️ Hier geen huilbaby, maar wel herkenbaar op de momenten dat ze uren of dagen ontroostbaar moest huilen. Wegleggen en zelf ergens anders bijkomen dan maar of als een gek zelf mee gaan zitten huilen 🤷‍♀️ En dat bij een baby die ik als makkelijk zou bestempelen. Niks dan respect voor ouders van een huilbaby.

Wat fijn dat je dit plaatst. Er is me vaak genoeg verteld dat het normaal is maar het is fijn om andere ervaringen ook eens te lezen. Mijn zoontje, bijna 4 maanden, heeft maanden lang gehuild. Uren lang, dag in dag uit. Het ging door merg en been, soms denk ik het nog steeds te horen. Ik wist wat het probleem was, een liesbreukje waar hij veel last van had en we stonden op een lange wachtlijst. Pas na de 3e nachtelijke rit richting de spoeddienst kreeg ik de artsen eindelijk overtuigd dat hij echt niet nog weken kon wachten. Ik ben in die periode heel erg geschrokken van m’n eigen gedachtes. “Ik pleur je het raam uit.” Was er één die ik met regelmaat dacht. Ze konden echt nog veel heftiger zijn maar die durf ik hier niet eens te delen. En wat je zegt, tuurlijk heb je genoeg verstand en doe je dat niet en vrijwel direct werd ik overdonderd met een schuldgevoel. M’n emoties gingen alle kanten op en wat hakte het in op m’n zelfvertrouwen. Ik dacht toen echt dat er iets mis met me was of dat ik gek geworden was. Inmiddels is hij geopereerd en maakt hij het goed. Het is nu een blij mannetje maar zodra hij een slechte dag heeft en wat huilerig of tegendraads is voel ik soms die emoties of innerlijke agressie weer opborrelen, ik weet nog steeds niet helemaal hoe ik het goed moet verwoorden. Maar hij krijgt daar niks van mee, en ik weet dat het niet raar is na zo een periode maar ik schrik er elke keer toch weer van.

Het is nu vier jaar geleden, maar als ik een baby hoor huilen schiet ik nog in de stress. Ik heb uiteindelijk een noice canceling headphone gekocht, zo hoorde ik hem niet en kon ik toch voor hem zorgen. Pff wat is een huilbaby zwaar.

Heel herkenbaar. Hier ook een huilbaby gehad door verborgen reflux. Echt alle gedachten zijn door mijn hoofd gespookt. Wanhoop, hartkloppingen, alles. Nu gaan we voor een 2e en wat ben ik bang dat het opnieuw zo gaat, of erger. Maar hoe moeilijk ook, ik weet nu wel dat het overgaat. Toen op dat moment had ik dat besef echt niet en dacht ik dat dit mijn leven voor altijd zou zijn.

Oh dat stukje over shaken baby herken ik zo! Voordat ik moeder werd kon ik me daar totaal geen voorstelling van maken; nu 'snap' ik beter hoe een combinatie van slaapgebrek, stress, continu huilen en hormonen er voor zouden kunnen zorgen dat je je zelfbeheersing verliest. Geen moment in me opgekomen om ook maar iets in die richting te doen bij m'n kind natuurlijk! Mijn kraamhulp gaf aan dat het echt niet alleen verstandelijk beperkte ouders zijn waar het mis gaat; heel goed dat er zoveel voorlichting wordt gegeven en er idd op gehamerd wordt om even weg te lopen als je het even niet meer trekt.

Herkenbaar. Wat mij opviel is dat je tijdens kraamtijd en bij intake consultatiebureau in 1 gesprek 100 x te horen krijgt dat als het teveel wordt je je kind veilig moet wegleggen en zelf uit de situatie moet gaan em hulp zoeken. Nou helemaal top. Maar bel je cb omdat het niet gaat en je op instorten staat krijg je na eerst 45 minuten in de wacht te hebben gehangen te horen "dat alle baby's veel huilen", pardon! Ik heb zelf gelukkig nooit de neiging gehad onze dochter iets aan te doen maar wel dat ik tijdens het troosten onverschillig met mijn emoties uit ijsbergen om haar te wiegen. En als mijn man en ik het niet aankondiging hadden we geweldige opas en oma's als back up. Daar hebben we regelmatig gebruik van moeten maken. Zelf ben ik nu herstellende van postnatale depressie. Maar ik snap niet dat er vooraf zoveel aan voorlichting wordt gedaan en als een wanhopige ouder belt de deur wordt dichtgeslagen. Wat als er een ouder tussen zit voor wie dit wel het randje over is... Zelf op dat moment doorgepakt en kinderafdeling ziekenhuis gebeld. Die wel gelukkig adequaat reageerden.

Herkenbaar. Vooral met mijn zoontje heb ik dat veel gehad. Merk dat als hij hard huilt het me weer triggert. Wij zijn veel in het ziekenhuis met hem. Een simpele verkoudheid kan bij hem heel snel overslaan in iets gevaarlijks. Hij huilt veel, heel veel. Non stop eigenlijk. Slapen doet hij overdag goed, in de nacht minder. Je bent moe, je bent op, maar hij blijft gillen. Hij blijft tekeer gaan.. Door de vele ziekenhuis bezoeken voelt hij soms als een vreemde. We hebben niet de kans gekregen goed te hechten aan elkaar. Het voelt dus alsof je verplicht zorgt voor andermans kind die je niet kan helpen. Die het ziekenhuis niet kan helpen. Het voelt ondankbaar Het is fucking zwaar en heb ook wel eens dingen gedaan waar ik niet trots op ben. Slaan tegen een kussen, schreeuwen, meehuilen.. hem (gelukkig!) Nooit wat aan gedaan. Het jammere vind ik dat niemand hier echt bij kan helpen. Zou zelf ook niet weten hoe. De huisarts gaf aan dat ik maar in therapie moet. Yes that will help 😵‍💫

Ik heb hieronder al gereageerd maar toch nog even dit: ik reageer op jouw bericht maar niet alleen naar jou bedoelt 😊: ik ben in behandeling voor ptss vanwege gebeurtenissen is mijn zwangerschap, ik krijg EMDR therapie. Daarnaast ook hier een baby gehad (ja ze is er overheen thank god 😭) met verborgen reflux en heel. veel. huilen. Het was verschrikkelijk zwaar. Ze huilt nu zó veel minder, het gaat nooit meer door merg en been. Maar, haar huilen triggert mij nu nog enorm, ik ben dan terug in de dagen dat het zo heftig was, wederom dus eigenlijk gewoon traumatiserend. Nou goed, ik wijd een beetje uit, wat ik wilde noemen: ik ben sinds kort bezig met EMDR op toekomstige gebeurtenissen (flash-forward). In mijn geval dus op het huilen. Het is bizar, maar… het werkt 😳. Echt ongelofelijk hoe dat kan. Ik ben zelf ook psycholoog, en weet hoe helpend therapie kan zijn, maar om aan den lijve te ondervinden wat EMDR op toekomstige gebeurtenissen kan doen vind ik heel bijzonder. Ik zeg niet dat therapie dé oplossing is, en dat een huisarts dat als reactie geeft op je verhaal kan enorm kwetsend zijn. Maar, wie weet leest iemand dit en geeft het hoop. Het heeft in mijn geval misschien zelfs m’n leven veranderd..

Ik wist eigenlijk niet dat jij ook een huilbaby hebt. Hoe oud is je kindje nu? Mijn zoon was huilbaby tot 6 maanden. Tot zeker 9 maanden voelde elke huil zo enorm stressvol. Alsof ik thuiskwam en mn hele huis afgebrand was als hij ook maar 1x piepte. Zo intens. Daarna werd het minder, en ik heb een soort van mentale switch kunnen maken toen hij dreumes werd. En nu kan ik het wel aan, al zijn mn man en ik beide niet goed in opvoeden als hij gaat huilen. Dat blijft een beetje achter. Hopelijk biedt dit wat perspectief. Dat je er wel zelf overheen kan komen.💖 En anders kan praten geen kwaad. Ik had dat achteraf moeten doen, misschien nog steeds geen slecht idee.

Ik herken dit ook. Ik heb er nu voor gezorgd dat ik de eerste 3 maanden niet alleen ben met 2 kinderen tegelijk. Zelfs als het weer een huilbaby wordt (en dat hoeft niet!) is er altijd iemand om voor mn eerste zoontje te zorgen. Alsnog ben ik wel bang dat ik weer in die wanhoop zou komen. Maar ik hoop dat ik nu evenwichtiger ben, en het in ieder geval iets beter zou kunnen relativeren. Maar het huilen gaat door merg en been.

Hij is nu bijna 1.5 jaar. Vooral het eerste jaar was echt gewoon kut. Dankjewel voor je verhaal! Geeft goede hoop.

Bedankt voor je toelichting! Natuurlijk moeilijk om te bepalen voor iemand anders, maar was het bij jou ook zinvol geweest als je nog dagelijks in dezelfde situatie zat? Ik wacht eigenlijk tot het moment dat hij is echt stabiel is om daarna aan mezelf te werken.

Ik heb er geen ervaring mee, maar ik heb wel meerdere artikelen gelezen dat zoiets ptss kan veroorzaken bij ouders (vraag me nu even niet waar precies😅). En dat therapie (bijvoorbeeld emdr) zou kunnen helpen. Ik kan me voorstellen dat het een hele grote stap is. En misschien ben je daar ook nog niet klaar voor. Maar als je er echt last van hebt, is het misschien het proberen waard. Puur voor jezelf.❤️

Herkenbaar. Ik had ook een huilbaby (gelukkig ‘maar’ 3 maanden lang) en heb wel eens in een kussen staan schreeuwen. Of dat ik dacht, was ik maar nooit aan kinderen begonnen. Maar nu hij amper nog huilt voel ik dat totaal niet meer zo. Ik heb nu wat meer tijd om op te laden en tot mezelf te kunnen komen. Maar het is fucking zwaar geweest en ik wil daardoor eigenlijk geen tweede. De start was echt heel moeilijk en zou het denk ik niet nog een keertje trekken

Wat ik trouwens ook heel vervelend vond was iedereen die maar zei, ‘geniet ervan’ en ‘wat heerlijk he zo’n baby’. Dan dacht ik, genieten?! Hoe dan? Ik ben echt aan het overleven. Had van te voren ook nooit van iemand gehoord dat het echt zwaar en slopend kan zijn om een kind te krijgen. Alle veranderingen zijn al fucking heftig en dan nog een huilbaby.. Ik had het opzich wel kunnen waarderen als ik van te voren een beetje had gehoord van moeders die het ook zwaar vonden. Want je voelt je zo alleen als iedereen om je heen het wél heerlijk en geweldig vind allemaal. Maar dat is misschien inderdaad het taboe, er wordt niet vaak gepraat over de zware kanten.

O ja, en uiteindelijk zat ik totaal overspannen bij de huisarts te janken. Ik wist het niet meer. Nachten niet geslapen. Amper tijd om mezelf te douchen. Voelde me echt meer dood dan levend. En toen sprak ze de magische woorden uit…. ✨ Je moet leren wennen aan het gehuil ✨. Toen is m’n man helemaal uit z’n naadje gegaan en hebben we na een half uur pushen een verwijzing gekregen naar het huilbaby spreekuur in het ziekenhuis. Thank god, want anders zat ik nog steeds met een baby die minimaal 8 uur per dag non stop krijste.