Taboe

Twee kindjes aandurfde.. Eehhhh ja, die tweede was ingecalculeerd. Nummer drie wilde gewoon heel graag bij ons zijn 😅. Ik droomde altijd over een groot gezin (4 kinderen). Hoewel het zeker niet altijd voelde (of nu, voelt) wist ik wel dat er betere tijden zouden komen en het heftige huilen af zou nemen. De tweede was een engel van een baby. Huilde serieus nooit, dus dat was heerlijk. Een verademing. En als ze huilde, was ze gewoon te troosten door voeden/verschonen. Hoe dan?! Ik heb tegen iedereen geroepen dat ik de makkelijkste baby ooit had. Anderen reageerden dat dat best gewoon is voor een baby. Tja, nummer drie was op deze termijn nog niet helemaal gepland en nu dit weer een huilbaby is en de andere twee sinds de geboorte van nummer drie slecht in hun vel zitten, merk ik de ‘blijvende schade’ pas. Dus nu is t tijd om hulp te zoeken, ik denk zelf ook aan EMDR.

Wat fijn en goed dat je dat hebt kunnen regelen de eerste 3 maanden. Ik ga ook zoiets doen dan. (Als ik ooit zwanger mag worden..) maar de kans dat het weer een huilbaby is, is niet groot natuurlijk. Dus het komt vast goed! Al zal het huilen opzich wel steeds een trigger zijn denk ik. Maar als het deze keer geen huilbaby is en de baby vooral huilt als die honger heeft of moe is, dan heb je tenminste een oplossing en is het tijdelijk. Ik hoop het voor je en ik wens je veel succes en nu een hele fijne kraamtijd. Dat heb je wel verdiend na een huilbaby.

Lekker helpende opmerking van de huisarts... Wat eerder schreef gaat het (heel versimpeld) om draagkracht en draaglast. Als je meer kunt dragen dan je kunt, gaat het mis. Maar tegen die grens aan red je ook niet lang. Het makkelijkst is je draaglast verminderen, maar dat is lastig met een huilbaby (en in sommige gevallen illegaal). Ik merkte dat ik ook echt last had van de huilperiode; ik stond altijd 'aan', alert op huilen, ik ging dingen vermijden en kreeg negatieve gedachten. Dat zijn traumagerelateerde klachten. Ik kon mooi gebruik maken van mijn opleiding tot EMDR therapeut: je moet namelijk met andere cursisten (psychologen) oefenen en daar heb je je eigen (mini)trauma's voor nodig. Ik merkte dat die klachten al na 1 x een stuk minder waren. Minder draaglast. Therapie kan helpen je draaglast te verkleinen of je draagkracht te vergroten. Als therapeut zou je van mij zeker niet hoeven wachten tot je uit de situatie bent. Je hebt nu behoefte aan verbetering, niet over een jaar. Ik zou het belangrijk vinden dat je een steunsysteem hebt.

Mijn man is nog niet op het punt dat hij nog een baby aandurft, misschien komt dat ook niet meer. Hij heeft er misschien nog wel meer last van dan ik. Ik denk dat EMDR heel erg kan helpen. Maakt dat je emmertje niet de hele tijd zo vol zit. En het werkt heel goed voor herbelevingen en hyperalertheid.

Heel herkenbaar mijn 1ste was 6 maanden lang dag en nacht alleen maar aan het janken!ik werdt er stapel gek van heb echt een aantal keer me ouders gebeld en gezegd:"als jullie nu niet komen dauw ik er een kussen op en maakt ze nooit meer geluid"! Ik had het natuurlijk nooit echt gedaan maar ik begrijp precies hoe je je voelt! Gelukkig is ze nu bijna 12 en huilt ze bijna nooit meer🤣

Ik heb een tweeling, en het zijn huilbaby’s. Het gaat inmiddels wat beter. Mijn man heeft regelmatig hopeloos geschreeuwd naar ze. Ik ook, waardoor ik me altijd direct schuldig voel en ook ga huilen. Ze hebben denk ik 4 weken non stop zonder aanleiding gehuild, ik heb van alles gedacht te doen. Dit alleen nooit gezegd, mijn man vind nog steeds dat ik zo fantastisch kalm en rustig blijf elke keer. Maar als ze hun verwerkingsuurtje hebben, dan sta ik op scherp en sluit ik mezelf helemaal af en doe ik alsof ze er niet zijn. Ik ben heel blij dat het nu voor de rest van de dag beter gaat. En ik hoop dat bij de baby’s die dat nog niet doen het snel over gaat. Het is verschrikkelijk.

Eens. Ik zag er ook geen kwaad in.

Ja genieten want het gaat zo snel voorbij. Nu ik terugkijk heb ik echt die tijd met ons kleine baby'tje gemist. Maar het was gewoon geen genieten het was overleven. Ook is het niet alleen zwaar qua slaapgebrek enzo maar ook de zorgen. Heeft ze pijn wat is er, waarom kan ik niet troosten, waarom kunnen andere ouders dit wel? Uiteindelijk bleek ee ook deels een medische component in te zitten maar die zoektocht duurde een jaar en was slopend.

Ja, hij zou wel verborgen reflux hebben maar dat hebben we momenteel wel onder controle. Osteopaat doen we ook al, is reeds 3 keer geweest en volgende week nog eens. Hij zit volledig verkrampt door reflux maar ook dat is zo goed als opgelost. Kma heeft hij niet. Werd wel even gedacht maar we hebben aangepaste melk gegeven en er veranderde niets.

Ja want dat komt er ook bij he, je relatie lijdt er ook enorm onder wat ook nog eens voor extra stress zorgt.

Ja precies en je wilt die zelfbeheersing echt wel houden maar je moet toch ook ergens met die gevoelens heen? Zo moeilijk, zo zwaar! Ik voel me heel vaak alleen dan wat het nog erger maakt.

Wij willen ook geen tweede om deze reden en dat vind ik zo zo zoooo jammer. Als ik me bedenk dat ik dit nog eens moet doorstaan terwijl ik dan voor de oudste ook nog eens moet zorgen. Pf nee daar begin ik niet aan. Het is zo jammer dat het daardoor wordt beïnvloed want laat me een makkelijke baby hebben, wel dan zou ik nu wel aan het fantaseren zijn over een broertje of een zusje.

Precies dit! Je zoekt steeds weer een reden of oorzaak. Jaloers zijn is ook heel herkenbaar. Zij kunnen overal gaan met hun baby, wij hebben nog niets kunnen doen met hem want het is gewoon niet mogelijk. Volledig geïsoleerd. Onze familie dacht ook dat we overdreven, tot als we op bezoek gingen. Toen gingen hun ogen open; 'oei dat is niet normaal huilen hoor.' 'hij heeft echt pijn, dat merk je' Oh echt? Had ik zelf nog niet door 🙄

Heel gek! 🤣

Dit ervaar ik ook regelmatig. Gelukkig neemt mijn vriend het dan ook over. Dat schuldgevoel heb ik dan ook maar je moet op dat moment echt gewoon toegeven aan je gevoelens en even aan jezelf denken.

Bij ons is dit een reden om niet voor een tweede te gaan, helaas...

Dit vind ik ook heel jammer! De babyfase gaat gewoon voorbij zonder dat je je echt kan hechten aan je baby en plezier kan beleven aan het 'net-mama-zijn' en inderdaad, je bent wanhopig op zoek naar hulp maar hoe..

Klopt. Het breekt mijn hart als ik bij weer een ontroostbaar moment denk dat ik spijt heb van mijn zoontje. Achteraf huil ik gewoon want natuurlijk heb ik geen spijt! Hij is zo zo zoooo gewild maar op zo'n zwaar moment denk je gewoon aan je leven voor een baby en hoe rustig dat was. Het voortdurende schuldgevoel is zo slopend.. Zoals ik hier ook al vaker heb gereageerd, ook wij willen om deze reden geen tweede meer. Heel jammer dat dit de reden is maar dit kunnen wij ook niet nog eens trekken.

Ja snap ik wel. Bij ons was het bij de 2e pas echt drama. Bij de 1e was het vooral onwetendheid. Absoluut geen 3e voor ons!

Dit. Letterlijk dit! Vreselijk 'geniet ervan, ze worden zo snel groot' 'sta er maar bij stil, de babyfase duurt niet lang' Ja ik wil doodgraag genieten en ik heel graag hechten aan mijn baby maar dat lukt gewoon niet. Het is écht overleven, elke dag opnieuw. Hoe we het doen? Geen idee maar zonder dat we het goed beseffen overleven we dit al 2 maanden, 2 maanden waar ik niet met heel veel plezier en liefde kan hechten aan hem en 2 maanden die al voorbij zijn van zijn babyfase. Mensen kijken raar als je zegt dat het zwaar is. Dit hadden we toch op voorhand moeten weten, zie je zo denken. Nee in deze maatschappij moet je altijd happy en enthousiast zijn als je een baby hebt.