Taboe

Je moet wennen aan het gehuil. Kom op, dit is niet ok als huisarts! Zo'n opmerking is hetzelfde als 'het is een fase' of 'baby's huilen nu eenmaal veel' Vreselijk!!

Dit 100%

Even een knuffel voor jou want zo te lezen zit jij er nog midden in met een kleintje van 2 maanden! Hier was het 1e jaar drama, daardoor was 1e verjaardag ook emotioneel. Leuk omdat ze 1 werd maar verdrietig hoe het 1e jaar was gelopen. Hopelijk krijgt je kindje en jullie binnenkort meer rust. Spijt gevoelens zijn niet gek als je in zo'n achtbaan zit. Bij mij heeft therapie geholpen om het te verwerken. Een soort rouwproces van hoe de eerste periode is gelopen en wat er niet is geweest. Veel sterkte en vraag hulp aan huisarts, kinderarts, familie, vrienden, je hoeft het niet alleen te doen!

Dankjewel ♥️

Pfff wat een heftig verhaal! Allereerst heel sterk van je dat je dit aankaart want het is denk ik helemaal niet gek. En al helemaal niet als je een huilbaby hebt (dat denk ik zo aan je verhaal te lezen) Het is ook een lijdensweg zowel voor je kleintje als voor jou als moeder.. Onze kleine had toen ie kleiner was ook vaak ontroostbare momenten en dan breekt je hart gewoon in 1000 stukjes. Je wilt helpen maar het lukt niet. Dat is mentaal echt zwaar.. Op den duur raak je gewoon overbelast waardoor je dit soort gevoelens kunt krijgen. Heb je hulp om je heen of? Je ouders? schoonouders die kunnen helpen? Vriendinnen die misschien een dagje op willen passen zodat jij er even tussenuit kan of bij kan slapen. Je moet een manier gaan zoeken om te leren ontlasten en ontspannen. Anders ga je er helemaal aan onderdoor. Heel veel sterkte in ieder geval en kracht toegewenst 😘

Hi! Mag ik een off topic vraag stellen? Wat heeft je zoontje precies?

Ja ik begrijp jou ook. Maar ik laat mijn 2e kinderwens niet varen door dat. Misschien is de 2e geen huilbaby. En zo wel, dan moet ik daar maar weer even doorheen. Ik ga dan meer hulp vragen, dat heb ik bij de eerste nooit gevraagd namelijk.

Ooh ik zie dat jouw baby pas 2 maanden is. Dan zit je er nog zo in! Op dat moment wilde ik ook nooit meer een tweede. Dat kwam bij mij pas toen de eerste 1,5 jaar was.

Hoop dat ik inderdaad nog verander dan maar ik zal zelfs als hij 1,5jaar is deze periode nooit vergeten en me nog heel levendig kunnen voorstellen wat in allemaal gevoeld heb. Maar ja we zullen zien, eerst dit overleven 😅

Ik wou dat ik ook zo kon denken maar denken 'ik moet er maar even doorheen', nee dat kan ik (nog) niet. Eerst dit even overleven 😅

Ooh het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Alleen voel ik de taboe gelukkig niet zo. Onze jongste is ook een huilbaby geweest en jeetje, wat is dat zwaar. Ik heb ook vaak gedacht "ik gooi je gewoon van de trap af" of "ik snap wel dat er mensen zijn die doordraaien". En durfde daar ook best met anderen over te praten. Heb mijn moeder met enige regelmaat gevraagd of ze de jongste alsjeblieft even wilde komen ophalen. Maar dat zijn gedachten die komen en gaan. Ik verwijderde mezelf altijd uit de situatie als ik dit soort gevoelens had. Even naar buiten om mezelf te herpakken en weer door. Denken en doen zijn gelukkig 2 verschillende dingen. Maar ik begrijp het dus volledig. Inmiddels gelukkig geen huilbaby meer, maar ook hier triggert zijn huilen nog steeds als hij eens een slechte dag heeft. Is toch een soort trauma ofzo.

Allereerst vind ik het heel knap en goed dat jij je uitspreekt over deze gevoelens / gedachten. Dat bewijst dat je er erg bewust van bent en jij je zorgen maakt wat aanduid dat je een hele goede moeder bent! Mijn eerste is nog onderweg dus zelf kan ik over het onderwerp niet meepraten. Wel van mijn beste vriendin die soortgelijke emoties had en het met tranen en schaamte vertelde omdat ze zich er erg verschrikkelijk onder voelde. Je bent lang niet de enigste waarbij de gebroken nachten, weinig slaap en de huilbuien op een gegeven moment opbreken. Sterker nog, de kraam zorg is gister op bezoek geweest voor de eerste keer en in het kraamboek wat we gekregen hebben voor de eerste periode zijn wel drie pagina’s toegewijd aan het hebben van negatieve gevoelens richting de baby en dat het enorm kan opbreken. Het feit dat hier drie pagina’s over instaan geeft al aan dat dit vaak voorkomt. En ik vind het ook heel goed van je dat je er bewust mee bent geweest door afstand van de situatie te nemen om je te herpakken. Misschien een stomme vraag: Heb je al eens contact opgenomen met de ha of consultatiebureau om te kijken of er misschien een verborgen medische reden is voor de ontroostbaarheid? Ik ben er van overtuigd dat je een hele goede moeder bent en ik wens je veel sterkte en kracht toe en dat deze fase snel voorbij gaat zodat je weer kunt genieten van stabiliteit en wat rust en tijd voor jezelf 💪😘🍀 (misschien dat er iemand een dagje op kan passen dat je er even een dagje op uit kan om iets voor jezelf te doen wat jou ontspanning geeft?)

Hey mommy! Eerst van al een hele dikke knuffel! Een huilbaby is echt tergend (echt, middelvinger naar iedereen die zegt dat het een kwestie van een positieve instelling is). Maar het wordt beter. Hier de eerste 4 maanden de hele boel bij elkaar gekrijst en we hebben wat afgebounced dat ik op een gegeven moment echt bang was voor shaken baby syndrome (niks aan de hand trouwens 😅) Oh wat een hel zijn we doorgegaan. Met inderdaad agressieve gedachtes, maar een lading geduld uitgeput waarvan ik niet eens wist dat ik het had. En oja. Familie ruzie gehad en mijn baan kwijt geraakt in die tijd, ik heb echt vaak het gevoel gehad alsof ik hartstikke dood ging. Maar ben er nog 😊 En nu is hij 6 maanden en heb ik echt de meest blij en enthousiaste baby op aarde. Nog steeds een onrustige en snel gefrustreerde baby, maar man o man. Ik kan nog steeds geen krampjes meer zien en het is zo erg dat ik zelfs geen tweede meer wil. Maar nu heb ik wel een hele leuke baby die hyper enthousiast is om alles en doorgaans (als hij geen humeur heeft) super blij is. Ik vind het fantastisch de hele dag met hem door te brengen en zijn mama te zijn. Daarvoor voelde ik me een of andere veredelde verzorger en speentjes fetcher. Heel erg, maar soms geniet ik van help-topics met "ik moest er 8 keer uit voor mijn baby vannacht, ik ga dit niet lang trekken hoor 😭" En dan denk ik: och kind.. ik zou tekenen voor 8 keer. Op een gemiddelde nacht geef ik 40 keer zn speen terug (ja, ik tel soms) en als ik hem op zijn eigen kamer leg kan ik er 17 keer uit (ja, ook geteld). En dat al vanaf zolang ik me kan herinneren. Dit is dé positieve kanttekening van een huil baby: de rest is 10 keer makkelijker, want je bent echt een doorgewinterde mama geworden als je een huilbaby hebt gehad. Als hij een slechte nacht heeft gehad eindig ik mijn gedachte altijd met: och, het had nog erger gekund, hij had ook de hele nacht kunnen janken en dat heeft hij niet gedaan. Soit. Hou vol mama! Het wordt écht steeds beter en leuker ♥️🙏

Lieve mama’s, In dit topic durf ik het wel te zeggen. Ik heb een tweeling wat hele lieve schattige maar gigantische huilbaby’s zijn (geweest). Ze zijn nu 10 weken oud en sinds een week gaat het allemaal wat beter. Ik heb in de afgelopen weken dingen gezegd en gedacht die echt niet oké zijn, maar nooit iets omgezet tot daden. Nu het beter gaat, gaat langzaam maar zeker de overlevingsmodus uit en stort ik in. Ik ben kapot moe, en hierdoor kan ik weer minder hebben, wat niet werkt als de baby’s dan even wat moeilijker doen. Mijn man is inmiddels ook op en trekt het ook slecht, gelukkig voor hem gaat hij morgen een paar dagen op zakenreis, ik hoop dat hij dan wat kan bij tanken. Ik moet het even van me afschrijven, we praten samen veel, maar het moet ook even uit mijn systeem. Maar vangnet weekend heeft hij gezegd dat hij spijt heeft dat hij me heeft leren kennen omdat hij voor dat hij mij kende nooit kinderen wilde. En net kom ik thuis na een uurtje weg, krijg ik direct een baby in mijn handen gedrukt en geeft hij aan dat hij het allemaal niet meer trekt met de kutbaby’s. Ik weet dat ik ze dat ook soms heb genoemd, maar het doet me echt pijn, de woorden maar ook om hem zo te zien. Ik hoef geen oordeel, we komen er wel uit! Wilde het alleen even van me aftypen.

De beginfase is zo zo zo zo zo zwaar en moeilijk! Laat staan met 2 babies... hij zal het niet menen, dat weet je zelf ook, maar dan nog is het niet leuk om te horen. Wat goed dat je dit deelt! Hier kunnen heel veel ouders zich in vinden denk ik, ik tenminste wel. Ik heb ook vaak dingen gezegd of gedacht maar ik zou het nooit echt doen. Het is gewoon zwaar. Heel zwaar. Gelukkig gaat het beter, het zal hopelijk ook steeds beter gaan. Zorg je ook goed voor jezelf? 😘

Lieve lieve mama, ik herken dit enorm en ben heel blij dat je dit met ons deelt. Hopelijk lucht het een beetje op om dit met ons te delen. Want je hoeft je helemaal niet te schamen of slecht te voelen, het is hoe dan ook moeilijk om zoiets toe te geven. Die overlevingsmodus is slopend en zeker als die uitgaat. Dan pas voel je wat je je lichaam hebt aangedaan. Hoe ver je bent gegaan, volledig in overdrive gegaan in functie van je kindjes. Ik kan ook minder hebben, zeker als de nacht wat minder is gegaan en ik moe ben om dan weer een hele dag in het gehuil te zitten. Dat je relatie onder druk staat, dat is normaal maar jullie moeten beide blijven onthouden dat dit tijdelijk is. En ja dat is heel makkelijk om te zeggen maar het is zo. Hier ook om de 2 dagen enorme ruzie en elkaar de schuld geven van allerlei zaken maar op het einde van de dag weten we dat het gewoon de hele moeilijke en zware situatie is die ervoor zorgt dat we elkaar niet zo graag zien momenteel. Wat jouw partner zegt is natuurlijk niet mooi maar onthou lieve mama dat dit in het moment wordt gezegd, in een moment van vermoeidheid, in een moment van frustratie, in een moment van radeloosheid. Zolang jullie dit blijven vasthouden en jullie 2 schatjes beter gaan worden, gaan jullie een prachtig gezin worden. Hou daar aan vast. Blijf vooral praten en begrip tonen voor elkaar. Neem eens een extra taakje of nachtvoeding over van elkaar zodat de andere wat meer kan opladen. Van een moeder met een huilbaby naar een moeder met 2 huilbaby's, het is verdomd zwaar maar weet dat het goed komt. Voor je het weet zijn jullie een gelukkig en liefdevol gezin.

Wat vervelend. Straks op een rustiger moment samen een ommetje lopen en praten (werkt voor ons beter dan 'ervoor gaan zitten' om dingen te bespreken, zeker over gevoelens. 10 weken oude baby, een dan x 2, een huilbaby, slapeloze nachten (en dagen). Dit is heel zwaar en heeft ook een enorme impact op je relatie. Heb je familie of vrienden die kunnen bijspringen? Voor ons was het echt nodig om een nachtje te kunnen slapen en ook even een moment samen te hebben om even ook elkaar nog te kunnen zien. Ook kan consultatiebureau misschien helpen, of gesprek met huisarts/praktijkondersteuner. Sterkte ❤

Dankjullie wel voor jullie lieve reacties. ❤️ Voor mezelf zorgen komt wel weer een keer (heb in elk geval mezelf op nieuwe kleren getrakteerd haha). Het is echt even doorbikkelen, en ik weet dat mijn man het niet zo bedoeld, maar ook ik ben emotioneel een beetje labiel op het moment en dat soort uitspraken raken me dan enorm.

Iedereen heeft intrusieve gedachten en daardoor ook gevoelens. Dat is normaal. Wat je ermee doet toont wie je bent. Knap dat je het durft delen en dat je erover nadenkt en jezelf corrigeert! Topmama 💪🏻❤️