Vasthouden aan ritme, partner er niet mee eens.

Wat jammer dat het soms zwart wit wordt, met korte lontjes en steken onder de gordel. Dat is niet ok. Maar het is ook menselijk dat je met 2 fulltime jobs (de boerderij en ouder zijn) zo moe, gestresseerd en overbevraagd bent dat je soms niet oké dingen zegt of doet. Zo lang je ze niet meent en dat je ook de tijd neemt om het goed te maken, is dat geen ramp. Als een vaste date-night te groot is, hoeft dat al de rest niet tegen te houden. Ik heb ook nog geen enkele keer iemand laten oppassen op m'n zoontje als ik niet aan het werk ben. Voel je dus niet verplicht daartoe als dat moeilijk is. Lief zijn voor elkaar zit 'm vooral in de kleine dingen. Die blijven ook het langst hangen. Ik zou zeker wel eens praten. Wanneer je er allebei tijd voor hebt en de rust in je hoofd om echt te luisteren. Ga er niet vanuit dat je weet hoe de ander over iets denkt of hoe een ander zich ergens bij voelt. Stel vragen en luister. Heeft hij geen tijd om te praten wanneer jij dat wil, dat is ok. Zeg dan gewoon 'Ik wil hierover met je praten. Laat maar weten wanneer je even tijd hebt.' Volgens mij missen jullie elkaar en ook jullie zelf. Benoem dat. Soms is het leuk om te horen van je lief 'Ik mis je. Ik vind het leuk om bij je te zijn.' Ook al ben je al even samen.

Hey, Hier ook een boerderij en een kleine van 9mnd en nummer 2 onderweg. Wij runnen samen het bedrijf en ik werk nog een paar ochtenden in de week buiten de deur. Wat ik lees in je verhaal is dat jouw man tegen zijn eigen grenzen aanloopt. Hij wil alles zelf doen, voelt zich verantwoordelijk maar reageerd het binnen af. En als het dan binnen ook niet meer gezellig is wordt de kar buiten trekken ook alleen maar zwaarder. Het lijkt een visueuze cirkel. Het is ook een moeilijke tijd met alle onzekerheden , maatachappelijke/politieke perikelen en zeer lage marges die een enorme druk met zich meenemen. Maar dit mag niet ten koste gaan van jullie als gezin! Kun je met hem spreken over waar hij tegen aan loopt, of het voor hem niet teveel is? Is er ruimte om niet meer alles zelf te doen? Dat moeilijk weg kunnen tussen het melken door, dat is ook hier nog moeilijker geworden met een kindje en slaapjes. Wij proberen wat meer mensen nu bij ons uit te nodigen of opa/oma passen op zodat wij bijv. gewoon samen eens een frietje kunnen gaan eten. We hebben wel even tijd nodig gehad om te wennen dat we nu nog minder makkelijk weg kunnen, wat we ook wel doen is soms even apart van elkaar weg. Even naar vrienden op een avond en dan blijft de ander thuis bij de kleine. Dat geeft ons allebei frisse energie. Het is soms echt moeilijk, maar wat wij beseften is dat het vaak vooral de mensen om ons heen zijn die het moeilijker vinden dat we nu soms niet overal bij kunnen zijn dan wijzelf. Het zijn even tropenjaren, en we proberen goed te blijven praten of we allebei nog wel lekker in ons vel zitten. Of dat dingen teveel worden (de boerderij, de zorg voor de kinderen, je eigen werk enz.)

Ze gaan op mijn werkdag naar de opvang en woensdagmiddag naar mijn ouders,slapen daar en komen de volgende dag thuis. Ik vraag vaker of oma even op wil passen maar dat is dan allemaal bedrijfsgerelateerd. Hij wil ook eigenlijk vrij weinig,uit eten hoeft van hem niet,etc. Hij gaat liever met n collega boer n biertje drinken wat ik prima vind overigens. Ik ga wekelijks wandelen met n vriendin,ook prima. Maar iemand laten oppassen zodat we samen de deur uit kunnen vind hij onzin. Hij wil ook op t bedrijf niets uit handen geven want hij is mega precies en anderen kunnen t niet zo goed als hij (hij kan ook echt alles en echt heel goed hoor en daar prijs ik m echt voor) maar dat maakt wel dat hij echt alles zelf wil doen en hij zegt ik weet dat het tenkoste gaat van ons en de kinderen maar over 20 jaar hebben we t dan goed voor elkaar. Als ik dan benoem dat ze nu klein zijn zegt ie ja dat mis ik dan maar. Maar ja zo houdt ik geen 20 jaar vol. Praten mond altijd uit in t feit dat hij woest naar buiten loopt (kan nul feedback verdragen) en zegt pak je spullen en de kinderen en flikker op. Ik hoef ze toch niet meer te zien,ze weten me wel te vinden als ze 18 zijn. Of hij t meent of niet elke keer doet t me verdriet en denk ik blijf idd maar lekker buiten want ik heb je nergens voor nodig. En er zijn altijd periodes dat t rustiger is en tijden dat de vlam bijna elke week in de pan slaat..ik word er zo moe en verdrietig van..

Ik had mijn berichtje van net gepost voordat je deze reactie had gegeven. Die komt daardoor misschien een beetje bot over, maar dat is zeker niet de bedoeling! Dit klinkt gewoon echt niet gezellig. Hieronder schreef iemand ook al dat het probleem misschien niet het ritme, maar (kort samengevat) de combinatie boerderij/kinderen zou kunnen zijn. Als ik dit zo lees, dan denk ik ook dat het ritme hier niet zo zeer het probleem is maar meer de verwachtingen over en weer en de work life balance. Wij hebben geen melkveehouderij, maar wel allebei een baan die veel verder gaat dan een gewone 9 tot 5. Lange dagen, bereikbaar zijn in het weekend de nacht of tijdens vakanties, onverwachts naar het buitenland, veel verantwoordelijkheden en grote consequenties als er iets misgaat. Dat is soms gewoon heel pittig in combinatie met een kind. In zo’n situatie is het heel makkelijk om elkaar te verliezen en ook verwijtend te worden. Ik betrap mijzelf daar ook wel eens op, bijvoorbeeld als mijn man in mijn ogen iets “onproductiefs” doet, terwijl ik me - voor mijn gevoel - aan het rot rennen ben. Negen van de tien keer is hij dan eigenlijk helemaal niet onproductief bezig, maar is het echt mijn frustratie. Mijn man heeft dat andersom ook wel eens. Als ik je posts zo lees dan hebben jullie ook over en weer wat frustraties (en dat is helemaal niet gek!) en “het ritme” krijgt daar nu de schuld van, maar dat is niet de oorzaak. Het is heel belangrijk om hierover te blijven communiceren. Het klinkt misschien een beetje grof, maar wij zeggen vaak dat wij niet elkaars vijand zijn, maar dat wij een gezamenlijke vijand hebben. In plaats van dat we met elkaar vechten proberen we samen het gevecht aan te gaan om alle uitdagingen te overwinnen. Misschien helpt deze gedachte jullie ook? Ik weet dat het makkelijk gezegd is, maar ik wil je tot slot echt als tip meegeven dat het soms echt de moeite waard is om wat geld uit te geven om het leven wat makkelijk en leuker te maken. Dat kan structureel zijn (schoonmaakster, glazenwasser, oppas, hulp op de boerderij) of incidenteel (iemand die een keer een melkbeurt kan overnemen zodat jullie kunnen uitslapen, een monteur voor de apparatuur, etc). Ik weet dat dit niet voor iedereen is weggelegd, maar ons leven werd 10x makkelijker toen we een schoonmaakster kregen, niet alleen vanwege het schone huis, maar ook omdat de mentale last van het “we moeten ook het huishouden nog doen” wegviel.

Jeetje wat heftig dat er niet te praten valt. Hoe was het voor de kinderen? Helaas hebben wij meegemaakt dat (schoon)ouder heel vroeg overleden is, die heeft die 20 jaar niet gehaald... dat heeft dingen hier een heel.ander perspectief gegeven. Maar dat gun ik echt niemand. Is hij altijd al zo geweest of is het sinds de laatste tijd? Het lijkt wel een bepaalde onmacht van hem en daarom dat horkerrige gedrag en mensen/situaties afstoten

Oei, dat klinkt echt alsof er een hoop frustratie bij je man zit. Wat een ontzettend akelige situatie voor jullie. Hebben jullie allebei iemand met wie jullie goed kunnen praten? Wat ik net vergat te schrijven is dat wij ook uit een agrarische omgeving komen (melkvee en landbouw) en wij veel familie en vrienden in die hoek hebben (wij zelf doen iets anders). Helaas is dit wel iets wat ik vaker zie, niet altijd in relatie tot de kinderen, maar wel de zorgen over het bedrijf en het gevoel dat niemand anders het over kan nemen omdat die het nooit goed genoeg zou kunnen doen. Daarnaast zie ik helaas ook dat er onderling best wel een conservatieve cultuur kan zijn waarbij het heel moeilijk is om hardop toe te geven dat het eigenlijk wat teveel wordt. Heeft je man iemand van wie hij wel iets aanneemt voor het bedrijf (vader, oom, broer, etc) en die misschien af en toe zou kunnen helpen?

We hebben niemand die t kan runnen, wel hulp van zijn vader dagelijks maar die is door zijn ziek zijn niet in staat om t alleen te runnen en twee zaterdaghulpjes van 17. voor een paar uur kan dat best maar niet voor de hele dag of langer.Alle kosten zijn ook zo hoog dat je t niemand anders laat doen bijvoorbeeld t landwerk. Hij heeft wel nieuwere,grotere machines gekocht om sneller klaar te zijn alleen koopt hij t liefst iets waar nog n week werk aan is voordat je er mee aan de gang kan,in t kader van kostenbesparing 🙈 Maar de appel valt niet ver van de boom want zijn ouders zijn 40 jaar boer geweest en kwamen ook nooit ergens en zelfs nu ze met pensioen zijn hebben ze geen idee hoe de dagen te vullen en is t niks als klagen en verveling. Hij zegt dat hij nooit zo wil worden maar ik zie hetzelfde gebeuren.. de horkerigheid,lompheid zit in de familie hoor. Affectie en kwetsbaar opstellen is echt niet mogelijk. Voor beiden geldt dat als zij iets vinden er geen andere kijk mogelijk is. T is echt vechten tegen de bierkaai lijkt t wel

Mijn man werkt bij zijn vader (heeft een eigen loonbedrijf en wil dit later ook overnemen), waardoor hij vooral in de zomermaanden lange dagen/nachten maakt. Hij werkt verder 5 dagen in de week, zaterdag voor hemzelf en zondag voetbalt hij normaal gesproken. Hierdoor ook weinig tijd voor zijn gezin en ben ik de aangewezen persoon om onze zoon te verzorgen. Nu momenteel wel wat meer aangezien voetbal nog niet begonnen is. Ik merk wel dat wanneer wij niet communiceren, alles op z’n beloop gaat en wij hierdoor elkaar ook uit het oog verliezen. Er komt meer spanning, minder intimiteit wat er ook voor zorgt dat je uit elkaar groeit. Wij weten dit van elkaar en roepen elkaar ook een halt toe wanneer we merken dat wij weer langs elkaar leven. Even een kleine wandeling met elkaar, het terrasje op, spelletjes doen, samen spelen of gewoon een film uitzoeken en het gezellig maken. Hier zijn het de kleine dingen die ons ook bij elkaar houdt en wat ik ook echt nodig heb. Mijn tip voor jou, probeer er wel over te hebben met elkaar! Communicatie is zo belangrijk.. Ook het echt naar elkaar luisteren is zo belangrijk. Alles durven te zeggen zonder je stem te verheffen of in de verdediging te gaan wanneer er iets gezegd wordt. Indien dat je iemand erbij haalt die jullie daarin helpt.