Waarom bewust 1 kind?

Ik denk dat je het topic niet goed gelezen hebt..

De officiële reden is dat mijn man ineens geen 2e meer wilde na de geboorte van de 1e terwijl dat wel altijd in de "planning" stond Heel erg zwaar mee gehad maar hij hield voet bij stuk Nu mijn dochtertje 3.5 is ben ik hem "dankbaar" voor deze beslissing. Niet de manier waarop en ook blijft er altijd een deel van mij afvragen of ik het nu 100% accepteer door alles wat ik hieronder ga noemen, of dat ik mijzelf dat heb aangepraat. -Makkelijker te handelen als 1 van ons alleen thuis is, dus maar de zorg voor 1 kindje ipv 2 of meer -Hele fijne baby/dreumes etc geweest en je weet niet of je 2e weer maar zo n 5x per jaar snachts wakker word vanaf 8 maanden -1 gezond lief knap leuk meisje, 2e kan natuurlijk altijd iets hebben of een slechte start, vroeggeboorte etc -goede zwangerschap gehad maar ook de laatste maanden vaak snachts zitten huilen van onmacht door restless legs -Aangekomen en nooit meer afgevallen .. stukje genetisch stukje ruggengraat -Traumatische bevalling voor mij, hierdoor mijn man ook geen zin meer in een 2e -Mijn man was 50 toen de eerste kwam en ziet het niet zitten op 60 achter 2 tieners aan te moeten zitten .. -ik heb zwaar ADD, voor 1 kindje gedisciplineerd zorgen is al een vermoeiende taak -Ik heb zoveel doelen nog te behalen (buiten de tijd met mijn dochtertje om) als zelfstandig ondernemer -Onze zaak zit zo goed als zonder personeel dus heel veel en onregelmatig werken -ene opa en oma erg "oud" en passen alleen bij uitzondering kort op, andere opa en oma 90km afstand, enige tante die in beeld is 160km -op vakanties lekker omstebeurt me time als er een mee op pad gaat -ik ben gek op korte tripjes en met 1 dochtertje makkelijk te doen -financieel meer rust in deze toch al gekke tijden -geen garantie op goede broer/zus band wat vaak juist als reden word gebruikt om wél een 2e te nemen (ook eerst door mijzelf) En dan heb ik de laatste jaren al 2 verschillende meiden leren kennen die prachtig zijn maar vanaf kleins af aan al worden vergeleken met zus die toevallig geboren modellen zijn. Dit gaat zo diep bij hen waardoor ze moeite hebben met zichzelf, relaties, acceptatie, vanalles Ook ergens om dit te voorkomen. Weet dat het raar klinkt, maar toen mijn man "ineens" niet meer wilde ben ik ook echt álle voors en tegens op gaan zoeken. Ook heb ik veel vriendinnen die cru gezegt, een relaxter (gezins)leven hadden gehad zonder alle drama van broer of zus (niet medisch natuurlijk) Het gaat vaak goed onderling, maar als het fout gaat kan dit ook weer een rot jeugd geven. Kortom, je leest al dat ik hier diep over na heb gedacht de afgelopen jaren. Maar als ik met mijn dochtertje ben vraag ik mijzelf soms af of ik nog wel liefde over zou hebben voor een 2e omdat ik zó gek op haar ben! Vast wel hoor. Maar deze relatie met ons leeftijdsverschil laat ons onverwachts met 3 al compleet zijn. En ik heb 1000x liever een gelukkig gezin van 3 dan een vader die zijn 2e kind liever niet had en dat misschien dan ook op mij af zou reageren.

Hebben een zoontje van 1,5 jaar. Los van dat het zwanger raken niet vanzelfsprekend was, voelen wij ons compleet als gezinnetje.

Wat een mooie en eerlijke reacties zeg! Fijn dat iedereen zo open is 🙂

Wat een mooi antwoord! Ik herken me heel erg in de eerste 3 punten. Mijn vriend zei altijd één is geen (heeft zelf een broer schelen 1,5 jaar) en nu we zelf een mooie gezonde altijd doorslapende kleine meid hebben hoeft er voor hem geen tweede meer te komen.. ik daarentegen ben enig kind dus zei ik altijd 1 is ook prima (heb me nooit alleen gevoeld). Maar ik merk nu dat ik het lastig vind, een tweede lijkt me wel wat en heb voorgesteld om het er later dit jaar (na zomervakantie) nog eens over te hebben. Ik zou dan namelijk graag beginnen te proberen voor een tweede 🤷‍♀️

Omdat mijn man geen tweede kind wil. Daarnaast vanwege leeftijd, blijvende bekkenklachten en uit financieel oogpunt.

Omdat de hele situatie met hoe zwaar het is en hoe ik best veel alleen doe me heeft laten beslissen geen tweede meer te willen.

We zijn compleet, ze vult ons aan en het is overzichtelijk. Het helpt ook dat ze vooralsnog een makkelijke peuter is, die het heel goed doet en die lekker slaapt. 😜 Daarbij ben ik over de 40 en hebben we na een (ivf/iui) vroeggeboorte, het geluk gehad (iui) nog een gezonde dochter te mogen krijgen… Het is goed zo. In de krant stond ooit een artikel over het feit of een enig kind ongelukkiger is dan kinderen uit een groter gezin. Dat blijkt na diverse onderzoeken niet zo te zijn, mits je ze natuurlijk wel stimuleert in het omgaan met andere kindjes om de sociaal-emotionele ontwikkeling te stimuleren. Het is goed zo en heel gezellig!

Hetzelfde waarom mensen voor een ander aantal kiezen. 😉

😅

Wij zijn nog in verwachting van ons 1e kindje, maar denken nu al met 1 kind genoeg te hebben. Ik heb een zware HG zwangerschap, die nu wel beter loopt, maar ik nooit opnieuw zou willen doen. Zelf ben ik hoogsensiteif en gevoelig aan depressies, dus ik hoop oprecht dat ik geen posnatale krijg en het ouderschap ook mentaal aankan. (Niet elke dag de perfecte ouder zijn, dat is zeker oké) We zijn als partners een team en denken er beide hetzelfde over! Alsook de financiële kant en onze zelfontwikkeling. We willen heel graag zelf nog projecten in ons leven doen, wat makkelijker gaat met 1 kind denk ik. Maar mijn enige bedenking is idd het sociale, dus ik wil wel inzetten op leeftijdsgenoten en op die manier veel contacten inzetten voor ons kindje (to be)! En verder benieuwd hoe ik erover denk eens ons kindje een paar jaar oud is en ik de moeilijke fases heb doorlopen 😉

Wat zeggen jullie tegen mensen die dan roepen 'als er een tweede komt' of alles in die trant? Bij ons was het niet van zelfsprekend maar voel me echt compleet nu. Maar een tweede komt er echt niet. Ik wordt er alleen zo moe van dat het eigenlijk standaard is dat je minimaal twee kindjes krijgt want als je aangeeft dat het zo goed is krijg je opmerkingen als 'we spreken elkaar over twee jaar wel weer'. Ik wordt er zo moe van. En dat terwijl iedereen weet dat het niet vanzelf ging.

Onze ouders/naasten gezegd dat het bij 1 kindje blijft. Soms krijgen we ook van anderen, bijv collegas of verdere crienden familie de veaaf. Zeggen dan vaak grappen dat ze helemaal perfect is en niet meer nodig hebben. En dan komt regelmatig nog zo'n reactie 'wacht maar tot over een paar jaar' 🤷🏼‍♀️. Ja wie weet bedenken we ons (denk het niet) maar dab laten we tzt wel weten als ik zwanger ben, wat een flauwekul die vragen. Inmiddels is ze ruim 2 en groot deel van spullen al via markplaats weg. Traphekje beneden laatst weggehaald, heerlijk weer stukjes vrijheid en lekker er op uit nu ze steeds meer loopt en praat. Zou echt niet weer opnieuw in de luiers etc willen zitten 🤣

Ikzelf ben ook HSP en toen onze kleine pas geboren was moest ik behoorlijk schakelen wat voor heel veel onrust en stress zorgde intern. Als je al weet dat je ook gevoelig bent voor depressies zou ik het gewoon goed in de gaten houden. Ikzelf heb na de geboorte van ons zoontje meteen aangegeven bij het CB dat ik me niet mezelf voelde. Daarna een aantal gesprekken gehad met een vertrouwenspersoon vanuit het CB. Dat heeft mij goed geholpen. Al was het alleen al om mijn hart te luchten en over mijn gevoel te kunnen praten (dat kan ik namelijk heel moeilijk. Ik wil niemand overladen met mijn negatieve gevoelens) Een kindje krijgen in het algemeen is niet niks. Maar als je HSP bent dan is alles nog intenser dan dat het al is. Onze kleine wordt in juni 2 en nog steeds heb ik zoiets van: ''Ik vind het wel prima en lekker zo''.... Maar ik denk dat mijn man wel een keer een 2de kindje zou willen. Misschien gaat het ooit nog wel kriebelen bij mij. En anders moeten we compromissen gaan sluiten ben ik bang haha

Wij besloten pas vrij laat voor een kindje te willen gaan. Ik was er daarna (ondanks een vrij heftig eerste jaar) lang van overtuigd dat ik nog een kindje wilde, maar dat is veranderd. Het voelt echt compleet zo en we vinden het heerlijk om onze dochter onverdeelde aandacht te kunnen geven. Ik zie ook veel voordelen en leuke dingen aan nog een kindje, en heb ook getwijfeld voor haar (zielig zonder broertje of zusje ja of nee?). In the end besloot ik dat een tweede kindje er zou moeten komen uit een innerlijke wens, niet om 'een broertje of zusje te zijn voor het kindje dat er al is'. Maar doorslaggevende reden is dat bij mij het inzicht kwam: ik wil de beste versie zijn van mezelf als moeder en dat lukt me, denk ik, echt beter met één kindje 😃🥰

Bedankt om je ervaring te delen! Ik ben in traject bij de psycholoog, dus kan daar bij de minste nood die ik voel terug gaan aankloppen. Wat ik zeker ook zal doen moest dit nodig zijn, zoals je zegt mss zelf enkel om te ventileren. Ik vraag me af met HSP of de emoties ook niet zoveel meer binnenkomen? Ik merk vooral daarvoor schrik te hebben, overladen worden door nieuwe gevoelens (zowel positief als negatief).

Wij hebben een leuke, lieve, makkelijke dochter van inmiddels 2.5 De zwangerschap als diabeet was verschrikkelijk met 100en eenheden insuline spuiten per dag. Medische zwangerschap dus leven van echo naar echo om weer gerust te zijn. Met week 32 opgenomen met zwangerschapsvergifitiging, paar keer kantje boord maar uiteindelijk met 36+6 inleiding en met 37+2 bevallen met een keizersnede. Kans op zelfde zwangerschap al dan niet riskanter en met minder goede afloop was volgens gyn aanzienlijk... We zijn compleet het is goed zo. Count your blessings denk ik altijd maar.

Dit krijg ik ook heel vaak. Aah wat zielig...ach komt nog wel enz. Het enige wat ik doe is dan zeggen nee echt niet hoor. Snap ook nooit zo goed waarom ze dan denken je te moeten overtuigen terwijl het een ander toch geen donder aan gaat. 🤷🏾‍♀️ Als jij en je partner maar content zijn toch, dan maakt t niet uit wat anderen vinden of denken.

Ik zeg altijd: hahahahahah jij bent grappig 🤷🏼‍♀️😂

Dankjewel! Ik ben gelukkig nog niet ziek. Gelet op de familie geschiedenis en het aantal repeats dat ik heb hoop ik ook nog een jaar of 20 symptoom vrij te blijven (maar dat weet je natuurlijk nooit). Wat fijn dat jij de gen mutatie niet hebt! Ik hoop dat ik later over mijn dochter hetzelfde kan zeggen 🤞