Wat zou je graag kwijt willen/willen vertellen?

Dat ik mijn eigen moeder zo verdomd mis sinds ik zelf moeder ben.(5 jaar geleden overleden en zoontje is 17 maanden) Merk dat hier best een taboe op zit om er over te praten na zn lange tijd. Maar soms is het zo lastig, wil je toch het advies van je eigen moeder. En helaas loop ik al bijna een jaar met een forse rug hernia en merk ik dat ik er nu wel wat depri van word, dagelijks die pijn en toch minder van mijn zoontje kunnen genieten. Zou zoveel met hem willen doen maar sommige dagen lukt dit gewoon niet en voel ik me zo schuldig tegen over hem dat we alleen maar binnen en in de tuin spelen. Voel me hierin ook echt alleen, mensen vragen wel hoe het gaat maar daar blijft het ook bij... soms verwacht je gewoon even die knuffel of iemand die zegt "ik zie dat het niet goed met je gaat"

Super lastig he.. ik wilde ook altijd 2 kindjes als het ons gegunt is. Maar nu met een reflux baby ben ik ook bang dat ik het een 2e keer niet aan kan😓

Hier precies hetzelfde.. Reflux is zo vermoeiend, veel spugen en huilen. En gek genoeg schaam ik me er ook voor. Telkens als we bij andere zijn en ze zeggen owh wat spuugt ze veel of oh alweer spugen. 'drinkt ze niet teveel' of 'je hebt vast niet goed genoeg geboerd' 😞pff.

Ik snap je volkomen Ik ben mijn moeder 23 jaar geleden verloren en mijn schoonmoeder 10 jaar geleden. Alle ei mis ik enorm. Ook voor steun, vragen etc. En zeker voor onze zoon is het anders om geen oma's te hebben. Ik vind het dan soms ook erg moeilijk om te zien en te lezen dat anderen dit wel kunnen met hun moeder 😪 al weet ik wel dat ze enorm trots zou zijn ❤

Vooral dat, zoontje heeft nog wel een oma en vind dat ook geweldig. Dus vind het vooral moeilijk dat hij mijn moeder in zijn leven mist en dat mijn moeder hem nooit gekent heeft want inderdaad ik weet dat ze zo trots geweest zou zijn.

Dat ik ongelooflijk verdrietig kan worden van goedbedoelde opbeurende woorden als 'gelukkig heb je het hartje nog niet horen kloppen' en 'gelukkig was het nog heel vroeg in je zwangerschap' toen ik bij 9 weken geen kloppend hartje en een uiteindelijk een langslepende miskraam heb doorgemaakt. Het is vast aardig bedoeld, maar vanaf het moment dat je een positieve test hebt hou je toch zielsveel van je kleintje. Met of zonder kloppend hartje het verdriet is er ECHT

Dat ik toch eigenlijk de sociale contacten mis om mijn leed mee te delen. Iedereen wil alleen maar horen dat het goed gaat, met mij en met de kleine..., maar het gaat niet altijd goed. Het is vaak gewoon lastig! Maar dat willen mensen niet horen. Dan wordt je toch vaak snel afgekapt. "Hoort erbij..." Ik heb een overalert kindje met een verborgen reflux. Klachten lijken aan de borst erger, dus overgegaan op kolven. Als ik thuis ben, ben ik dus ook eigenlijk alleen bezig met de kleine en haar voeding (geven.... of aftappen). Ik heb al een paar keer op het punt van instorten gestaan deze 10 weken en gelukkig heeft mijn man mij er constant weer boven op kunnen trekken.

Soms gaat het gewoon klote en inderdaad willen mensen dat meestal niet horen. Ik ben van mening dat je niet moet vragen hoe het gaat als je het antwoord niet wil horen, dus ik vertel altijd precies hoe het gaat of dat goed is of klote. Hierdoor ben ik erachter gekomen wie er echt zijn en wie de loze contacten zijn. Misschien dat je hier wat mee kunt?

Ondanks dat het borstvoeden erg goed voelt en ik het zeker door wil zetten.. kan ik ook zo onzeker worden van alle chaos en onregelmatigheid het met zich meebrengt. Hapt ze wel goed aan? Krijgt ze wel genoeg? Heb ik teveel melk? Te weinig melk? Zal ze snachts uit zichzelf komen? Of heb ik een wekker nodig? Eerst drink ze constant uit 2 borsten, plots nog maar uit 1 per keer.. en drinkt ze m wel goed leeg? Nu plots elke 2 uur ipv elke 3 a 4uur.. we hebben nét een aantal regeldagen gehad, nu opnieuw? Of is het iets anders? ..pff, vermoeiend!

❤️🥺

Ik weet niet zo goed hoe ik mijn zwangerschap moet aankondigen bij mijn ouderlijk gezin omdat wij in het buitenland wonen. Het zal hun eerste kleinkind zijn dus ik wil het toch op een speciale manier doen, zodat zij er ook bij betrokken zijn. Tegelijk vind ik het ook enorm spannend omdat onze woonomstandigheden niet optimaal zijn en ik weet dat ze vragen gaan stellen waar ik nog geen antwoord op heb. Ik zie ook op tegen de reactie van mijn schoonmoeder omdat ze vooral een praktisch type is en haar 'enthousiasme' en zorg vooral uit in vragen en opmerkingen die in mijn ogen vaak bemoeierig of irritant zijn. Mijn man wil het al aan iedereen vertellen en ergens wil ik dat ook, maar aan de andere kant denk ik: wat als het dan toch nog mis gaat? Ik wil het vertellen, maar ook weer niet🤷‍♀️

Ik zie mijn zwangerschap bijna los van mijn dochtertje die nu 9 weken is. Kan me gewoon niet voorstellen dat zij het was die in mijn buik zat. Mijn allereerste reactie na haar geboorte was dan ook: huh, ik snap het niet. Ik had een hele soepele zwangerschap, kijk met een goed gevoel terug op de bevalling en we hebben op wat problemen met voeding na ook een makkelijke baby. Ik zou graag die koppeling wel kunnen maken in mijn hoofd, het voelt alsof ik iets mis.

Dat ik na 11 maanden nog steeds bijna elke keer huilend de crèche uitloop als ik mijn zoontje afzet in de ochtend en gewoon liever thuisblijfmoeder zou zijn op dit moment...

Ondanks een liefdevolle man en familie ik me altijd erg alleen en onbegrepen voel. Misschien is dit wel het resultaat van jaren iedereen 'pleasen' en mezelf altijd achterstellen..

Ik heb precies dit ook! Kan het totaal niet koppelen aan m'n zwangerschap en zelfs niet als ik foto's zie van na de geboorte en de weken daarna, omdat ze er toen zo anders uit zag dan nu! Heeeel raar en probeer het steeds heel bewust in me op te nemen allemaal maar ik denk dat je zo 'in het moment' leeft met hoe je baby nu is, dat het lastig voor te stellen is dat er ook een baby en zwangerschap hiervoor was.

Herkenbaar, vooral als je eerst een hoop pikte. Was het zo zat na een tijd, vooral sinds mijn zoontje is geboren en ik niks meer pik van niemand en mijn woordje klaar heb staan. Ineens ben je dan niet meer leuk en ligt het aan jou, en ben je de boeman 😒

Wat ik graag even kwijt wil is dat het toch zo moeilijk blijft om te gaan werken en mn dochter achter te laten of weg te brengen. Wordt dit ooit minder? 😭

Ik moet dat echt leren 😭 Vind het zo lastig om een keer naar mezelf te luisteren. Hopelijk komt dat als mijn kindje er is.. Wij mogen er ook zijn. P.s. helemaal offtopic, maar jij bent echt PRACHTIG 😍

Ja precies, sinds mijn zoontje er is ben ik echt als een leeuw geworden. Ik pik echt niks meer. Dat gevoel kwam echt vanzelf! En wij mogen er zeker zijn! Ik trek me echt niks van niemand meer aan. Als mijn zoontje of ik ergens last van hebben, krijgen ze het ook te horen. Omg wat lief!!! Dankjewel🥺🥺🥺♥️♥️🥰🥰

Morgen voor het eerst weg van huis zonder mijn meisje🥺 Vaccinatie halen 20 minuten verderop, niet huilen om de prik maar huilen omdat ik dan even zonder haar beb😢