Wat zou je graag kwijt willen/willen vertellen? - deel 2

Oh wat leuk en spannend! Hoe is het gesprek gegaan? Ik duim voor jullie ☺️❤️

Lief! Ging goed! We gaan morgen een bod plaatsen. 😊

De kinderen hebben voor het eerst dit jaar tegelijk doorgeslapen. Ik voel me een herboren mens. I feel great again 😍😍😍😍

Omg eindelijk!!! Zo fijn😍

Gefeliciteerd!!!! 🚩🚩

Net in het ziekenhuis gehoord dat de heupjes van mijn dochter nog slechter zijn dan gedacht. Komende weken intensieve begeleiding, elke week heen. Ik vroeg naar hoelang het hele traject zou gaan duren; "meest positieve scenario zal ze klaar zijn met de leeftijd van 2 jaar en is er geen operatie nodig. Maar dat is meest positief, ik kan niks garanderen". ..boem, even bijkomen hiervan hoor! ☹

Wat heerlijk! Geniet ervan en hopelijk is het een blijvend iets!

Oh nee! Wat balen! Sterkte ermee en hopelijk gaat het wonderbaarlijk snel goed en beter dan ze hadden verwacht. ❤️

Gefeliciteerd! En succes 💖😁

Wat een dag weer vandaag. Drie keer naar de huisarts om dagcurve van de bloedsuiker te prikken. (Bedankt taxi buuf.) Nuchtere waarde was keurig, andere twee zaten op het randje. Dus fingers crossed dat de gynaecoloog dit oké vindt. En hopen dat ze niet wil dat ik het over een paar weken nogmaals laat controleren. Het was een hele onderneming. Ben echt KAPOT!! Net nog met de hond en degene van de uitlaat kennis wezen maken bij een mogelijk gastgezin voor de hond tijdens mijn bevalling. Hond deed het ontzettend goed! (Trots baasje hier 😊) Maar heb wel aangegeven waar haar punten liggen. Ze heeft nu eenmaal een rugzak. Ze gaan het overleggen. Dus ook hiervoor fingers crossed. Zou zo'n fijne oplossing zijn. En dat zou mij zoveel rust geven.

Ik ben best wel bang dat ik depressief ben/ga worden

Ervaar je nu al depressieve gevoelens, zo niet waarom ben je er bang voor? Heb je al eens een depressie gehad?

Wat enorm naar dat je dit merkt bij jezelf. Je kunt altijd vrijblijvend even kletsen met de praktijkondersteuner bij je huisarts. Even ventileren.

Ik heb niet eerder de diagnose gesteld gekregen, maar heb wel eerder periodes van somberheid gehad waarbij ik toen ook bij een psycholoog heb gelopen (ook i.v.m. ingrijpende gebeurtenis). Ik heb nu last van somberheid, stress, me nog niet op mijn plek voelen (ben dit jaar geëmigreerd), ik voel me nutteloos en het allerergst vind ik dat ik weinig echt kan genieten ondanks dat mijn man zo zijn best doet voor ons, dat ik me ondankbaar en niet gelukkig voel terwijl ik dat wel zo graag wil. Ik weet dus niet zo goed of het door het verhuizen komt en de vele veranderingen in 1 jaar, door de hormonen of alles bij elkaar. Als ik denk aan dat de baby er straks is en mijn man weer gaat werken en ik alleen thuis kom te zitten met ons kindje, ben ik zo bang dat het gaat tegenvallen. Ik ben heel blij met de zwangerschap en die negatieve gevoelens staan daar ook los van, maar ik vind het wel heel erg voor ons kindje dat ik me zo voel.

Haantje dat hier gedumpt was iets van twee weken geleden heb ik net voor het eerst horen kraaien! Blijkbaar begint hij zich thuis te voelen. Hij hoort er nog niet helemaal bij. Ze jagen hem wel eens weg, maar ze maken geen ruzie. De andere haan ook niet. Dus zolang hij dat accepteert, is het prima.

Ik zou zeker aan de bel trekken. Je zo voelen is niet fijn! Heb je een nieuwe huisarts gevonden al? Die kan je verder helpen met een verwijzing. Niet mee rond blijven lopen hoor 😘

Ik ben voor het eerst zwanger, 5 weken. Heb dit gister aan mijn moeder en zusje verteld (omdat we elkaar dagelijks zien, en het zou opvallen als ik ineens bepaalde dingen niet meer eet/drink). Mijn moeder was zó blij, het wordt haar eerste kleinkind. En toch voel ik ook een bepaalde onzekerheid, het is nog zo pril. Ik kan niet wachten tot de eerste afspraak bij de verloskundige 5 januari maar ben ook bang dat ze misschien geen hartje horen… Heeft iemand tips om met zulke zorgen om te gaan?

Accepteren, denk dat bijna iedereen die zorgen heeft. Ik was ontzettend opgelucht na de eerste echo (met ruim 6 wk). Dat er een hartje (twee zelfs) klopte, dat het in de baarmoeder zat. Daarna was het weer heel spannend of ze het beide zouden redden. Na de tweede goede echo (10 wk) had ik er meer vertrouwen in. Vanaf 18 wk kan ik ze voelen en dat geeft ook duidelijk geruststelling. Ik krijg nu de hele dag door een soort bevestiging dat ze het "doen". Volgende spannende moment is de bevalling. Is nou eenmaal risicovoller met twee. En daarna blijf je vast ook bezorgd 😉 Dat ze niet in de sloot vallen, niet in botsing komen met een auto enz.

Begin echt een beetje teleurgesteld te raken in m’n familie. Waar m’n schoonfamilie haast elke dag vraagt hoe het met ons gaat (zelfs achternichtjes, ooms etc) moet ik blij zijn als m’n eigen moeder 1x in de maand een keertje belt. Van de rest van de familie hoef ik al helemaal niks te verwachten. In 8 maanden zwangerschap heeft mijn broer nog geen één keer geappt/gebeld om te vragen hoe het gaat. Zelfs toen m’n man en ik corona kregen, bleef het uit en hebben ze amper interesse getoond. Het contrast met m’n schoonfamilie is zó groot, dat het een beetje gênant begint te worden. Wil dit graag bespreken met in elk geval m’n moeder, maar weet niet hoe ik dat moet doen zonder verwijtend of ondankbaar over te komen. Met kerst komen we met z’n allen bij elkaar en wil het voor die tijd toch wel besproken hebben. Maar, m’n moeder heeft een drukke baan en heb d’r al een paar keer gebeld om af te spreken en ze heeft het telkens te druk. Hoop wel dat ik de kans krijg voor de kerst…

Wat naar, waarom ben je daar bang voor? Kun je hulp krijgen. Dikke knuffel toegewenst