- Dat ik zwangerschap, ondanks weinig kwalen, gewoon echt niet leuk vind. Het is voor mij iets wat moet voor ik een prachtig baby kan vasthouden. Roze wolken bestaan niet voor mij.
- Dat ik ook niet meteen hotel de botel was van mijn zoon. Na een moeilijke bevalling heeft het even geduurd voordat ik hem zag als mijn zoon. Ik kan je wel vertellen dat het helemaal is bijgetrokken, wat een fantastisch kind is het nu.
Dat het hebben van een postnatale depressie of negatieve gedachtes na de bevalling niet verzwegen hoeft te worden! Te veel vrouwen lijden in stilte uit schaamte voor hun omgeving. Het is oke dames ❤️ 💋
Ikzelf:
- Dat het 13 maanden duurde voordat ik zwanger was en toch stiekem wel een beetje jaloers was op stellen bij wie het zwanger worden sneller ging. Ik gunde het de anderen wel hoor, maar het deed soms toch een beetje pijn.
- Dat ik vind dat vrouwen mogen kiezen voor een keizersnede, hoewel er kritisch naar ieder verzoek gekeken moet worden. Hierbij zou ik standaard graag een goede voorlichting willen zien over zowel de vaginale bevalling als de keizersnede waarbij de voor- en nadelen worden besproken.
- Dat de roze wolk in mijn optiek niet bestaat. Geloven in een roze wolk kan er m.i. toe leiden dat vrouwen het extra zwaar vinden als ze de zogeheten roze wolk niet ervaren. Het moederschap is hard werken, je hebt slaaptekort en voelt daaromheen hopelijk veel liefde. En anders geloof ik zeker dat de liefde voor je kindje kan groeien!
Vroeg je zwangerschap aankondigen! ‘Wat als je een miskraam krijgt?’ Schijnbaar mag ik dus alleen goed nieuws delen en als het misgaat in mn eentje het verdriet dragen?!? 😤
ik heb mn eerste miskraam ‘alleen’ gedragen, emotioneel vreselijk zwaar. Pas later aan iedereen verteld.
De 2e zwangerschap had ik meteen gedeeld en werd ook een miskraam. Maar veel meer meeleven en zoveel lieve mensen om ons heen. En daarna het hele gedoe om zwanger te kunnen worden, ook helemaal open over geweest. Alleen was echt te zwaar geweest, al vond ik het soms ook lastig om dan even de privacy ervoor te vragen. Alles heeft voors en tegens, maar het taboe mag/moet eraf
Dat het in de kraamweek normaal is dat je "op de klok" moet plassen omdat je (soms?) geen aandrang voelt.
En dat je bekkenspieren pas na 9 maanden (!) na de bevalling op 75%(!) van de oude kracht zitten. Dus dat het niet zo gek is dat je niet gelijk na je bevalling kan trampolinespingen of hardlopen zonder in je broek te plassen.
Dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je klaagt of het zwaar vind omdat het bij een ander niet lukt of misgaat.. je kan dankbaar zijn én doodziek.. je kan verliefd op je kindje zijn maar het alsnog loodzwaar vinden..
- Dat zwanger zijn niet voor iedereen voelt als de meest fantastische periode
- Dat de eerste paar maanden met een baby echt zwaar kunnen zijn. Dat als ze veel huilen dat het je echt teveel kan worden
- Praten over miskramen. Na mijn eerste kwam ik erachter hoeveel mensen het meemaken.. toen voelde ik me meteen minder eenzaam in mijn gevoelens!
- dat het oké is om een ruggenprik te vragen. Zonder als zwakkeling gezien te worden, want vroeger deden vrouwen het ook zonder pijnstilling.. Bij de tandarts laat je toch ook geen kies trekken zonder verdoving?
- dat er meer over vaginisme gesproken moet worden en niet in de dovenpot gestopt moet worden. Dat zelfs gynaecologen zeggen 'vaginisme geeft problemen bij iets in de vagina brengen en een kind moet er juist uit'.
Weet je hoeveel dingen er eerst in je vagina gaan voordat je baby geboren wordt 😱
- zwangerschap is geen ziekte, maar dat je wel degelijk ziek kan zijn van de zwangerschap!
Dat het soms gewoon echt heel erg zwaar is. Dat een kind krijgen niet het mooiste is wat er bestaat en je er in de eerste jaar/jaren echt weinig voor terug krijgt.
Ik zie het hier gelukkig al veel benoemd,
-zwangerschap is geen ziekte maar je kunt er wel 9 maanden goed ziek van zijn en er niet van ‘genieten’ zoals iedereen je steeds opdraagt om te doen.
-Baby’s die doorslapen. Waarom vragen mensen dat in de kraamweek al? en slaapt je baby al door? gelukkig niet want anders ging er biologisch iets niet goed, groetjes.
-Vrouwen die fulltime werken nadat ze kinderen hebben zijn net zulke goede moeders als parttime of thuisblijfmoeders (en andersom)
- Dat er geen roze wolk bestaat na een bevalling
- Dat je 1e 2 weken de benedenboel niet durft te bekijken/ aan te raken, alsof het je eigen lichaamsdeel niet is. Nog niets gezegd over de pijn!!
- Dat je relatie op de proef word gesteld.
- Dat zwanger zijn niet voor iedereen een fijne periode is en dat je er niet van ‘moet’ genieten.
- Dat als je niet kiest voor borstvoeding je je niet meer hoeft hoeft te verantwoorden aan mensen. (Vrouwen die wel kiezen voor borstvoeding krijgen de ‘waarom?’ vraag nooit)
- Het taboe op pijnstilling bij de bevalling. Ik weet niet of ik pijnstilling wil, dat beslis ik op het moment. Maar ik wil me ook hier niet hoeven te verantwoorden. Je bent niet ineens een oervrouw of sterke vrouw als je geen ruggenprik neemt.
- Dat borstvoeding WEL pijn doet de eerste paar weken. Tijdens alle cursusavonden word er constant verteld hoe het NOOIT en GEEN pijn doet maar als je er middenin zit iedereen begripvol reageert als de baby weer eens aanhapt en je vergaat want 'ja dat zijn je tepels niet gewend'
