Zwanger en bonusmoeder: best ingewikkeld

Ik heb ook een bonuskindje. Ik kan me ook verschrikkelijk irriteren aan de opvoeding die totaal niet strookt met onze opvoeding. Mijn man en ik liggen gelukkig wel op 1 lijn. Dat bonusmoeder een ondankbare taak is, zeker weten. Na jaren ben ik inmiddels op mijn strepen gaan staan en gestopt met een goedkope oppas te zijn voor de moeder! Kind komt alleen als vader er is, en niet zoals voorheen dat ik er dan alleen voor sta of in vakanties vrije dagen opneem etc. Gewoon aangeven waar je je fijn bij voelt anders gaat het alleen maar oplopen….

Het is zo fijn om Dit topic te lezen. Ik heb een soortgelijk verhaal en ik voel me er zo slecht en alleen over.. Ik heb een bonuskindje van 6 en zelf hebben wij nu een kindje samen van 4 ‘Maanden. Ik merk sinds ik bevallen ben, dat ik haar minder goed trek. Het zijn teveel prikkels en ze moet constant de aandacht. Iets wat ze is gewend omdat ze bij haar moeder(opa etc) altijd de volle aandacht krijgt en alles mag daar. Ze kan niks alleen en wij kunnen gewoon niet altijd helpen, dit geven wij vaak aan op een normale manier en proberen te stimuleren dat ze juist wat meer alleen kan doen.… Mijn vriend en ik hebben hier vaak gesprekken over gehad maar toch merk ik dat het anders is dan bij je eigen vlees en bloed. Ik denk ook Vaak waar ligt de grens? Wat kan ik wel en niet zeggen? Hij laat t soms ook maar gaan.. dit maakt me nog bozer.Ook hebben we veel meegemaakt met ons baby’tje en ik ben extra beschermend over hem. Ik wil dit stap voor stap loslaten maar ik ga daar therapie voor krijgen. Hij vindt dat zij alles kan en mag doen omdat zij zijn zusje is, en zich vrij moet voelen. Maar dan denk ik, en mijn gevoelens dan? Wij vrouwen krijgen altijd zo makkelijk de schuld omdat wij last van onze “hormonen “ hebben. Het voelt bij ons alsof hij denkt dat hij haar moet pleasen, Omdat zij niet altijd bij ons is en ons kindje wel. Ik weet niet meer zo goed wat ik hiermee aan moet.. Zij is natuurlijk het belangrijkste, dus in hoe verre durf ik eerlijk te zijn? En hoe komt het dat ik dit gevoel nu zo extreem heb, en daarvoor weinig tot niet?

Ik denk toch dat het mee te maken heeft, dat het jouw eerste is en jou leven nu gewoon helemaal.om.je baby draait. Ik vond echt niks anders belangrijk de eerste periode en vond ook dat de rest van de wereld z'n planning maar moest aanpassen, wij volgde het ritme van de baby. Maar toen ik een tweede kreeg, merkte ik wel wat een verandering dit ook.voor de oudste is..die moet ook enorm wennen aan de nieuwe samenstelling en het nieuwe ritme en ik denk dat het logisch is dat ze wat extra aandacht vragen en dit ook verdienen! Ik denk dat de rol ook echt voor je vriend is weggelegd dat hij zijn oudste ook een speciaal gevoel geeft en zij heeft net zoveel recht op aandacht, ondanks dat het ook zo leuk is om in de babybubbel te zitten. Na een tijdje gaat het allemaal veel gemoedelijker, dat weet ik zeker! Succes

Hier ook 3 bonuskinderen, zelfde leeftijd als mn eigen kinderen (10-13jr) die 3 of 4 dagen bij ons zijn.Bonuskids zijn altijd bij ons want moeder leeft niet meer. Merk dat ik vooral de dagen dat mn eigen kids er niet zijn lastig vind. Bonuskinderen zijn echt wel lief , maar ik voel er niks voor. Vind ze sneller irritant, vooral als ze niks opruimen en onderling ruzie maken. Gelukkig heb ik een 'eigen'ruimte, extra woonkamer bijgebouwd, daar kan ik me terugtrekken. Als ik dat niet had weet ik zeker dat ik het niet zou volhouden. Weet dat het niet voor iedereen mogelijk is een extra ruimte, maar als dat wel zo is dan zou ik dat absoluut adviseren. Ben nu zwanger en ook daarin merk ik verschil naar eigen kids en bonusk. Eigen kinderen laat ik regelmatig even voelen aan mn buik, terwijl ik dat door bonusk echt niet laat doen. Daar voel ik me dan wel schuldig over, maar ik heb echt niet de behoefte voor lichamelijke aanraking met ze.

Hier ook 2 stief kids, meisje en jongen van 8 en 5 jaar. Ik noemde ze eerst bonus kids en heb dat lang volgehouden, maar ondertussen zijn het mijn stief kids. Ik zie de bonus er niet echt meer van in. Ik vind ze prima en het zijn als ze weer bij ons gewend zijn lieve kinderen, maar dan moeten ze alweer weg. Oprecht heb ik ze liever 100% dan dit half bakken gedoe. We hebben zelf een zoontje van bijna 11 maanden. Ik vind de overgang tussen de stiefkinderen zijn er wel en ze zijn er niet heel zwaar. Ik leef de ene helft van de week een relaxed rustig leventje en de andere helft van de week in stress. Ze worden aan moeders kan niet opgevoed, ook al hebben we dat al vaak geprobeerd te overleggen. Ze luisteren niet, schreeuwen, zijn lomp met de baby waardoor hij huilt en overstuur is en elke keer als ze weer komen moeten we voor de 183848x opnieuw de regels duidelijk maken. En dan nog luisteren ze niet. Het is niet dat ik ze niet mag, maar ik voel er ook weinig voor. Ik hou de kinderen alle 3 gelijk, maar als mijn zoontje er alleen is, geniet ik er meer van hem. Als zij er zijn is het meer politie agentje spelen. Ik voel me er heel schuldig over, maar ze zoeken bewust elke keer de grenzen op. Op een negatieve manier gevoed door hun moeder. Mijn partner en ik zitten gelukkig op 1 lijn en voeren hier veel gesprekken over. Eerder paste ik regelmatig extra op, dat doe ik niet meer. Mijn grens is echt geworden: het zijn jouw kinderen, dus jouw zorg. Helaas is dit zo geworden sinds moeder stik jaloers is en de kinderen geen sturing meer geeft. Na 3 dagen zijn ze weer gewend aan hier, zijn ze leuk, is het gezellig en echt een gezinnetje, doen we spelletjes en is het een groot feest, maar dan gaan ze weer naar hun moeder. En zo begint het hele riedeltje weer opnieuw week in week uit… Ook vind ik de verwachtingen van de omgeving onrealistisch. Ze verwachten dat de stiefmoeder met net zoveel liefde alles voor de stief kinderen doet als voor de eigen kinderen.. Dat is echt niet zo. Bij je eigen kind doe je alles met liefde en bij stief kinderen kost het moeite. Je doet het, maar het is zeker anders. En een waardering, schouderklopje zit er van niemand (behalve de partner) in, wat echt maakt dat je op den duur op brand. Ik vind het een zeer ondankbare taak, dat stiefmoeder zijn. Hopelijk wordt het hier beter als de kinderen ouder zijn.

Ik ben blij en triestig tegelijk als ik je topic lees. Want ik ben blij dat er nog mensen voelen wat ik voel. Heb nog vaak het gevoel dat ik alleen ben in zo een situatie. Omdat er precies nog zo een taboe rond hangt. Tegelijk is het ook triestig dat alles zo moet lopen en dat we ons constant slecht voelen bij deze situatie.. Ik ben heel bang want binnen 3 maand beval en de sfeer zit hier niet altijd evengoed. Waardoor ik heel veel stress ervaar.

100% dit dus… Hier is het ook zo geen opvoeding van de moeder dus na een week elke keer opnieuw beginnen over and over again. En dit is zooo vermoeiend. Ik voel me dan ook gewoon een slavin.. Eten maken, was doen, entertainen en constant springen en geen dankjewel te krijgen alleja toch niet altijd. Ik zoek echt vaak nog men weg, maar soms is het echt een verloren zaak naar mijn gevoel. Ik trek me op aan m’n partner en het feit dat ons dochtertje geboren word in augustus.

Herkenbare gevoelens! Stiefmoeder zijn is soms erg moeilijk. Toch hebben de kinderen niet voor zo'n situatie gekozen, ik wel. Ik ben een relatie aangegaan met hun vader. Zij moeten heen en weer tussen twee huizen met heel verschillende regels, een nieuw zusje verwelkomen en alles maar accepteren van ons. Ik ben de volwassene en zij het kind. Die gedachten helpt mij om mijn stiefkinderen beter te begrijpen. En ja, de band is anders dan met mijn eigen dochter, absoluut! Dat geldt voor hen net zo goed. Ik ervaar ook zeker stress en vind het ook moeilijk, maar daar kan ik de kinderen niet de schuld van geven. Soms heel diep zuchten, tijd voor mezelf nemen of tot 10000 tellen (en dat lukt ook echt niet altijd).

Dat is zeer zeker waar. We blijven het ook allemaal gewoon proberen, ook al kost het energie. De kinderen hebben er niet voor gekozen, dat klopt. Wij hebben wel voor een partner met kinderen gekozen, dat klopt ook. Maar dat ze niet goed worden opgevoed aan 1 kant, niet luisteren naar de opvoeders en elkaar constant bijten of irriteren dat is toch echt niet mijn keuze geweest. Dat is helaas gedrag wat door die kinderen zelf gekozen is, zeker als ze al wat ouder zijn. Van mij hoeven ze dat gedrag niet te tonen namelijk ;)

👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻 En zo hoort het ook. Mochten mijn kinderen ooit een stiefmoeder krijgen hoop ik dat ze er een krijgen met jouw denkwijze

Lijkt me vooral belangrijk om met je partner op 1 lijn te staan. Jij voelt wat anders voor dat kind dan hij (en andersom waarschijnlijk ook) maar vooral de steun en support bij elkaar is belangrijk. Al helemaal wanneer de moeder er een hele andere opvoeding op na houdt.

Ik heb geen bonus/stiefkind maar ben er wel eentje. Ik vindt sommige verhalen een beetje dubbel. Natuurlijk is er een verschil tussen je eigen kinderen en je stief kind kwa gevoel. Laten we eerlijk zijn: andersom is er ook een verschil. Kinderen zullen altijd loyaal zijn aan hun vader en moeder. Hoe goed de band ook met stief/bonus moeder is. Daarnaast vond ik als kind de situatie regelmatig ingewikkeld. Ook nog jaren na de scheiding en al helemaal in de puberteit. Het resultaat: dwars gedrag. Dit verergert natuurlijk wanneer er verschillende opvoeringen zijn en/of slechte verhoudingen. Hiermee wil ik niet zeggen dat alles maar geaccepteerd moet worden, want dat is gewoon niet zo en kinderen hebben ook gewoon grenzen nodig. Maar wel dat er iets achter het gedrag zit wat meestal niks met de stief/bonus ouder te maken heeft. Wellicht dat het helpt om de situatie soms iets te relativeren.

Wat had het voor jou makkelijker/fijner gemaakt als klein kind? Voor zover je dat nog weet natuurlijk.

Dankjewel voor je reactie. Dat helpt zeker. Wat heb je als kind echt gemist inderdaad? Wat ik zo lastig vind, is dat je overal leest dat de stiefmoeder zich niet met de opvoeding mag bemoeien. Als ik in de praktijk kijk dan moet ik werkelijk alles doen wat hun eigen moeder ook doet inclusief opvoeding. Ik zou me hier heel graag buiten willen houden, maar hoe doe je zo iets? Op internet lees je: het zijn je kinderen niet dat ligt bij de ouders. Als ik in mijn omgeving kijk en ik benoem dat dan word ik raar aangekeken want het is je plicht en je taak om bij te dragen aan opvoeding enz. Wat vond jij als kind fijn?

Hi! Ik meng me hier even in 🙈 mijn zus is getrouwd met een man die al een zoontje had. Zij wonen ook samen en zijn zoontje woont volledig bij hen en gaat om de week een weekend naar zijn moeder. Mijn zus bemoeit zich wel met de opvoeding, maar doet dit ‘achter de schermen’. Als ze dus iets vind, bijvoorbeeld dat hij wel wat vaker z’n eigen kamer op kan ruimen of vaak een grote mond heeft, zegt ze dat tegen haar man wanneer zijn zoontje er niet bij is. ‘Kritiek’ komt dus altijd vanuit zijn eigen vader en niet vanuit zijn stiefmoeder. Ookal bemoeit ze zich er dus wel mee: hij heeft dat niet in de gaten. Hierdoor hebben ze een hele goede band. Ook mag hij van haar altijd ietsje meer dan van zijn vader. Dus, als vader een avond weg is, mag hij ‘stiekem’ tien minuutjes later naar bed. Vader weet dat natuurlijk gewoon, maar ze doen dit bewust om te zorgen voor een speciale band tussen mijn zus en haar stiefzoon. Ik vind dat ze het hartstikke goed doen zo en er is nooit een moment van onenigheid geweest tussen hen. Als je samen in een huis woont, moeten ook jouw regels nageleefd worden en hoort de opvoedende taak er idd ook bij. Maar als je dat (zo veel mogelijk) aan vader overlaat, zal je stiefkind het jou niet kwalijk nemen en je niet zien als de heks die zich overal mee bemoeit. Zo voorkom je praktijken van ‘jij bent niet mijn moeder dus bemoei je er niet mee’. Het moet bij je passen dus misschien is deze aanpak niks voor jullie maar vond het toch goed om te delen :)

Absoluut niet mogen bemoeien vind ik altijd erg kort door de bocht. Het klopt natuurlijk dat vader en moeder de opvoeding bepalen, maar in jouw huis gelden jouw regels. En dat mag best door stief/bonus moeder gehandhaafd worden. Anders krijg je juist dat kinderen de kans gaan benutten om “dwars” te zijn. Er wordt immers toch niks van gezegd als vader of moeder er niet is. Wat ik vooral lastig vond als kind, is dat er echt twee werelden waren waarin ik leefde. Eentje bij vader en zijn omgeving en familie en eentje bij mama en bonus vader en hun familie. In mijn situatie was alles ook erg gescheiden. Als kind voelde ik mij niet op mijn gemak om even mijn moeder te bellen als ik bij mijn vader was en andersom. Misschien dat het wel had gemogen, maar ik had altijd het idee dat het me niet in dank zou worden afgenomen. Dus deed ik het niet. Ik denk ook dat het belangrijk is om de moeder (positief) te benoemen wanneer de stief/bonus kinderen er zijn. Het is toch een deel van hun identiteit. Wijs je die af of negeer je die, negeer je eigenlijk een deel van het kind. Al zal het vast niet overal zo gaan als het hij mij thuis is gegaan hoor. Ik denk echt dat een bonus/stief ouder een unieke band kan hebben met het kind. Misschien wel juist omdat je niet de moeder of vader kan vervangen. Inmiddels heb ik ook een hele goede band met mijn stiefvader. Mijn zus en ik hebben ons enorm tegen zijn komst verzet. Echt sneu voor hem als ik er zo over nadenk. Want het is echt een super lieve man en een geweldige opa voor onze kinderen. Het “verzet” had dan ook niks met hem te maken, maar wel met de situatie tussen onze ouders en de scheiding.

Ik vind sommige reacties wel lastig om te lezen. Ik ben zelf 3,5 jaar bonus ouder van 3 fantastische kinderen. Ik had erop gerekend dat een band met ze krijgen tijd zou kosten maar het is eigenlijk vrij moeiteloos gegaan. Qua opvoeding doe ik bij ons in huis net zo veel als mijn partner, ik ben misschien iets strenger soms. De kinderen zijn graag bij ons, soms vertellen ze mij eerder iets dan papa of mama. Sommige gedragingen wekken irritatie op, veelal iets waar ze bij moeder succes mee hebben en bij ons niet. Karakter trekjes van moeder heb ik soms ook wat moeite mee, maar het maakt ze wie ze zijn. Ik zou ze echt niet willen missen en we hebben het ook altijd over onze kinderen als het over ze gaat. Ze protesteren ook nooit als een buitenstaander mij mama noemt. We hebben wel altijd benadrukt dat ze 1 echte mama en 1 echte papa hebben en dat die het belangrijkste is. Ik help ze voor moederdag herinneren om iets te maken/ kopen voor mama Ik ben nu 16 weken zwanger van mijn 1e eigen kindje en we gaan het ze vanavond vertellen. Ergens zie ik er tegenop, ik wil zo graag dat ze er een beetje blij mee zijn, het in ieder geval leuk vinden en een beetje voor mij begrijpen. Maar ben ook bang voor afwijzing en de ongetwijfeld nare opmerkingen van ex partner

In dit bericht lees ik heel veel liefde en wat goed dat je ondanks de band met hun moeder ze wel herinnerd aan Moederdag. In mijn ervaring zijn het dit soort “kleine” dingen die echt wat betekenen voor kinderen. Hoe reageerde de kinderen op de zwangerschap?

De oudste moet er even aan wennen ( jongen van 13) de 2 meiden ( 11 en 7) vinden het leuk. Hebben ook benadrukt dat we in opvoeding niet anders willen zijn naar de baby dan naar hun en dat ze daar ook op mogen aanspreken

Ik had vooraf ook dat in mijn gedachten maar het is, naar mijn mening, wel zo'n groot verschil: je eigen kind voelt substantieel anders dan een stiefkind. De bloedband die je met je eigen kind hebt is toch echt heel speciaal en niet te vergelijken.