1,5 alles is nee en huilen help

Mijn zoontje is ongeveer dezelfde leeftijd (17 maanden om precies te zijn haha) en hier is ook veel "nee". Om gek van te worden natuurlijk, dus het ligt zeker niet aan jou dat je dat zo zwaar ervaart. Om me heen hoor ik dat dit wel vrij normaal is, ze komen in zo'n soort peuterpubertijd. Zelf heb ik de indruk dat het echt te maken heeft met het ontwikkelen van eigen wil, "zelf doen" en zichzelf al héél wat vinden. Ik heb alleen het voordeel dat ik een partner heb waardoor ik niet elke strijd alleen hoef te strijden en soms ook gewoon even kan zeggen "succes ermee" ik ben ff weg, en dat kun jij natuurlijk niet zo makkelijk. Dus misschien wat tips, als ik kijk naar wat bij ons helpt: geregeld naar gastouder/kdv/oppas, toch ook veel eigen keuzes laten maken (wil je dit boekje of dat boekje?), veel "verantwoordelijkheden" geven (gooi dit maar even in de prullenbak/zet je boekje maar terug in de kast/...), een uitruil maken ghehe (je mag even teletubbies kijken en dan doe ik ondertussen je luier), zelf doen?! Ok, prima, probeer maar.. hij komt toch wel vragen of ik kom helpen met .. schoenen aandoen of whatever als het niet lukt, en anders alleen maar vet chill als het wél zelf lukt. Naja en soms is het gewoon totale drama, appel op de grond gooien en niet willen oprapen?! Ok dan ga je maar even liggen huilen. Na 2 seconden raapt hij bij ons dan alsnog de appel op en komt m geven, waarna hij een dikke knuffel en dankjewel krijgt. Maarja al met al, dodelijk vermoeiend natuurlijk. Snap je frustratie echt!! En als het allemaal niet lukt. Dan maar mama mantra "het is een fase, het is een fase,..."

Accepteren dat deze leeftijd dit soort gedrag met zich mee brengt. Hij doet het niet expres, zolang je dat blijft bedenken kun je misschien iets relaxter worden

Wat ik vooral merkte aan de kleine hier dat mijn mood heel erg op haar afspiegelde, als k me slecht voelde, vermoeid of prikkelbaar waren haar buien echt 100x erger. Als ik dan even een dag niet meer haar was door werk oid of een nacht goed kon slapen ging het al beter. Dat gaat natuurlijk iets makkelijker als je samen bent. Weet niet of dit mss kan helpen, soms even uit de situatie stappen? En ja het is een moeilijke fase. Ze is nu 2,5 en wil je geen angst aan praten, maar het is hier qua buien nog intenser geworden. En hoe moeilijk t ook is, consequent blijven. Soms denk ik tja vriendin dit mag echt niet en dan gaat ze partij te keer.. is vaak ook zo weer over. Keuzes geven tussen twee dingen die jij al hebt uitgekozen werkt hier vaak goed!

Ik herken dit heel erg, ons zoontje (17 maanden) is momenteel echt een draakje! Niks is goed, hele tijd huilen en jengelen. Alles willen hebben, als het niet mag vervolgens weer een mental breakdown.. heb je 5 min even rust en daar gaan we weer. Het is echt heel pittig en wij ondergaan het ook maar🤷‍♀️

Probeer het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Als je merkt dat je vaak nee moet zeggen omdat hij weer aan de planten zit en hij dan weer gaat huilen. Zet de planten gewoon even weg voor paar weken. Puur als voorbeeld dit, maar dit soort kleine veranderingen hielpen hier. Ook afleiding, als hij weer wat te pakken heeft wat niet mag, gewoon afleiden met iets anders. En over het eten ook niet te veel zorgen maken, kan over paar weken zo weer anders zijn. Geef hem kleine porties tegelijk, kan hij zo min mogelijk weggooien. Niet proberen te forceren om te eten. Probeer de situaties die je moeilijk vindt gewoon even te vermijden, en als je t weer wat beter aan kunt, dan weer toelaten. Bovenstaande tips zullen niet de beste pedagogische tips zijn, maar soms moet je ook even aan jezelf denken. Hoe relaxter jij bent, hoe relaxter jouw kind is. En soms is het ook gewoon even zwaar, dat mag ook. Vraag hulp, tip is al gegeven maar stap even uit de situatie. Laat de kleine ergens nachtje logeren als het kan of dagje even spelen ergens.

Het moet mega pittig zijn om je kindje alleen op te voeden. Betrek je de kleine al bij de dagelijkse dingen? Vaatwasser uit ruimen, stofzuigen, koken, wasmachine bijvullen, luier weggooien, afval in de prullenbak, roeren in een kom, vragen of ze de lade open/dicht willen doen etc? Wij hebben ook zeker driftbuien met onze dame van 17 maanden (pffff), maar het bovenstaande helpt ons erg omdat ze zich betrokken voelt en zich heel trots voelt. Probeer verder iig alles wat voor frustratie zorgt even weg te stoppen of een alternatief aan te bieden. Eten is hier soms ook drama. Wij pushen helemaal niks. Gooit ze het bord op de grond, dan is het ook einde maaltijd 🙃 Blijkbaar is ze klaar. Je bent iig absoluut niet de enige hoor! Wij doen het met z'n tweetjes en zijn gesloopt aan einde van de dag. Je doet het vast supergoed als mama, maar ook jouw accu is soms leeg 😘

Je kan niet altijd pieken, net zoals jouw zoontje dat ook niet kan. 🙂

Herkenbaar en is echt een fase. Wat hier hielp is niet direct de nee serieus nemen. "We gaan schoenen aan doen" NEE Ik zei dan niks behalve het woord oké Ik wacht dan even Soms zegt hij dan ja schoenen aan doen, soms weer nee maar meestal na een minuut ofzo gaat hij zn schoenen aan doen. Niet direct reageren maar even tijd geven,als je die hebt natuurlijk Ik zag het laatst bij zn oma. Hij zei daar op iets Nee en oma zei ; nee? Maar dat moet je wel even doen! Toen werd zijn nee nog heftiger Misschien heb je er iets aan🍀

Hier ook een meisje die heeeeel goed nee kan zeggen inclusief dramatisch gestamp en gerol op de vloer. Onze truc is afleiden, inderdaad bronnen van frustratie gewoon weghalen (planten, afstandsbedieningen etc) en negeren/ niet in discussie gaan. Soms kan ik het ook doorbreken door gek te doen (dan ga ik zelf vaak nee zeggen op gekke toontjes en haar kietelen oid). Als ze eten bij herhaling weggooit is het klaar maar dat benoemen we zonder boos te worden, ze is goed gevoed dus ik denk dan maar als ze honger krijgt eet ze de volgende maaltijd maar weer wat meer. En soms zwichten we met een filmpje (laatst in de winkel ging ze zo tekeer toen heb ik haar in een hoekje gezet met mijn telefoon en was ze weer poeslief). Niet opvoedkundig heel sterk maar je moet het leven ook een beetje dragelijk houden voor jezelf. Volgens mij leren ze nu dat ze invloed kunnen hebben en proberen ze dat te pas en te onpas uit, en is het aan ons om haar te leren wanneer ze inspraak mag hebben. Succes!