De leuke dagen zijn zeldzaam (voelt zo)

Ja hoor, herkenbaar. Een dag zonder uitbarsting of krijs-sessie is zeer zeldzaam. Ziek of tandjes, dan is het nog veel erger 🙃. Maar het idee van een "goede dag" zonder gehuil.. Dat heb ik eigenlijk niet. Mijn dagen zijn goed als we samen lekker de dag door hobbelen, met een beetje afwisseling en zonder grote incidenten 😶. Sommige dagen kan ik een stuk beter tegen de dreumes-drama dan andere. Dan lukt het ook veel beter om haar af te leiden of terug op te vrolijken. Het huilen en krijsen en drammen, dat zijn wat mij betreft gewoon de Grote Emoties die bij deze leeftijd horen. Ik hoop dat het na de 2 juist wat makkelijker wordt omdat ze dan nog wat meer kan communiceren. Hier een foto van gisteren. Ze werd hysterisch omdat ik haar op schoot nam (doen we altijd..) voor de fles melk die ze supergraag wilde 😅. Daarna wou ze GEEN MELK MEER.

Het is ook pittig!! Wat ik erg probeer is mijn eigen frustratie voor te zijn. Dus gaat ze met blokjes gooien? Dan stel ik de grens voordat het mij ergert. Betekend niet dat de dagen perfect zijn, huilen is er alsnog op dat soort momenten maar ik neem voor mezelf de frustratie over überhaupt de handeling op deze manier weg! Sterkte, je doet het goed mama!

Dankje voot je berichje en wat fijn dat je hulp krijgt! Wil je delen wat de onderliggende redenen zijn?

Dankje! We hebben elkaar wel eens afgevraagd of er iets van adhd kan zijn bij hem op basis van andere redenen maar je bent nu de 2e die dit zegt. Mag ik vragen hoe je dit hebt uitgesloten? Kunnen we eens overwegen of we die weg willen bewandelen (ooit).

Je hebt gewoon een kind. Elke dag hebben ze wel hun buien, en neem jezelf, dan ben je toch ook niet elke dag topfit en gezellig? Elke dag gezellige en fijne dagen is gewoon niet realistisch. Wees tevreden als een dag meerdere fijne momenten heeft.

Is dit niet normaal? 😂 Hier gaat ook bijna nooit een dag voorbij zonder een zeur of huilbui (om niks, of tandjes, ziek, moe, buikpijn) maar ik dacht oprecht dat dat gewoon mom life was 😂👍🏼

Dit idd… het hoort bij kinderen. Heb wel eens tegen m’n man gezegd; ik kijk uit naar de dag dat de kinderen een keer niet om niks hebben gehuild. 😅

Prenatale en postnatale depressie waardoor de hechting onder druk heeft gestaan. Verder is zijn eerste levensjaar echt heel erg heftig geweest voor hem (en ons). Ik heb vaak op de ehbo gelegen en heb een operatie gehad, mijn vriend ook. Beide vlak achter elkaar en best wel spoed. Dus we waren er 'opeens' niet meer voor zoon. Ruzie in de families, wat ervoor zorgde dat wanneer zoon een band had opgebouwd, ze weer wegvielen ivm ruzie. Spanning tussen vriend en mij, oa door familieruzies en omdat we elkaar een beetje verloren. En nog meer. Maar dit is wel even genoeg openheid 😅 ook zit er in onze families autisme en adhd, er is een groot vermoeden dat we het hebben doorgegeven maar zoon is nog geen 2, dus geen diagnose nodig op t moment.

Dit klinkt als een vrij normaal kind (voor zover je over normaal kan spreken en zoals hiervoor ook aangegeven: er kan ook wel echt een oorzaak achter zitten waar je iets mee moet/kan). Ik denk dat het aan jezelf is om een modus hierin te vinden om ermee om te gaan. Je kind is 1.5 dus het reguleren van z'n eigen emoties is nogal ingewikkeld. Het reguleren van jóuw emoties zou wat makkelijker moeten gaan. Voor mij helpt het heel erg om niet dagen achtereen met hem alleen te zijn. Ik zit nu in m'n verlof en laat bewust ons zoontje nog naar de opvang gaan, m'n man haalt m dan ook uit bed en brengt m weg. Op mijn eigen mamadag zorg ik dat ik mensen langs laat komen of zelf naar iemand toe ga, zodat ik eventuele mentale lasten kan delen. Ook blijven opa en oma gewoon oppassen (niet de hele dag, maar gewoon een halve) Ik heb eigenlijk in de eerste maanden van m'n zoons leven ontdekt dat ik een veeeeel leukere moeder ben als ik níet continue aanwezig/verantwoordelijk ben. Dus werken en gedeelde zorgtaken zijn voor mij essentieel. Ook aangeven vij mn man: ik had een K-dag met 'm, kan jij het overnemen de rest van de avond? (Andersom doen we dat ook) Dit is natuurlijk maar 1 manier om ermee om te gaan, maar ik wou je iig inspireren met dat het normaal is dat je je zo voelt en dat er dus een manier is om je níet meer zo te voelen :)

Ik denk persoonlijk niet dat mensen die zeggen dat het niet zwaar is de schijn ophouden. Het lijkt wel alsof wanneer iemand iets niet zwaar vindt wat jij wel vind dat dit er dan niet mag zijn ofzo. Ervaar dat steeds vaker op dit forum en ook op me heen. Je mag bijna niet meer zeggen dat je geniet. Nou, ik geniet. Enorm. Alle dagen.van 8 kinderen... En die lachen zeker niet de hele dag hoor.. Ik denk dat het goed zou zijn een realistischer verwachting te hebben van hoe een dag met een 1,5 jarige is. Probeer je daar de beetje in te verdiepen en zet je verwachtingen een heel stuk om laag. Want het is niet fijn voor jezelf en niet eerlijk tegenover je kind.

Dat is ook waar. Ik vind het regelmatig zwaar. Maar als oma komt oppassen (elke week) vindt ze het fantastisch. Elke keer weer. En ook daar heeft ze gerust wel eens een bui. Maar oma is dol op kinderen in alle leeftijden en weet altijd weer iets geks of leuks. En oma wil niet eigenlijk iets anders in huis klaarspelen of meer tijd voor zichzelf, ze is helemaal op haar kleindochter gericht. Hetzelfde kindje, andere wereld.

Ik heb ook wel gehoord dat onze generatie die opgegroeid is met sociale media teveel verwacht dat het leven er echt zo uitziet. Natuurlijk weten we bewust dat alles op sociale media vooral positief is, maar toch zit het al zo deepwired in ons onbewuste brein dat we er wel door beïnvloed zijn en dus toch verwachten dat alles leuk moet zijn. En zelfs met de mensen die eerlijk zijn zie je vaak dat zij zeggen "het is een kutdag MAAR.." Dat legt onbewust ook alweer druk op ons dat er iets aan te doen is. Wel fascinerend allemaal. Ikzelf vind een dag met de kinderen meestal niet zwaar. En dat is niet omdat ik lieg. Alles valt gewoon mee na 1 jaar huilbaby. En ik vind 2 kinderen makkelijker dan 1. Onvoorstelbaar voor sommigen, maar ze vermaken ook elkaar waardoor ik juist vaker even een moment voor mezelf heb.

Wij hebben naar mate hij ouder werd meerdere kenmerken waargenomen. Die we als jong kind nog niet zagen omdat we dachten dat het indd gewoon er bij hoorde. Maar nu hij 7 is, heel veel, heel druk, continu praat zonder stop, heel druk en altijd meteen ‘aan’..zijn we na gaan denken om eens met hem naar een kinderpsycholoog te gaan en die gaat er toch wel van uit dat hij adhd heeft. Daar hoeft niet meteen wat mee te gebeuren maar er zijn dan wel dingen en tips die het wat makkelijker maken door de dagen heen omdat je kind gewoon anders reageert op bepaalde dingen. Dus dat is dan wel handig. Ook de concentratie in de klas is iets wat opvalt maar dat merk je helaas pas later..

Ik ben er persoonlijk geen voorstander van om op deze leeftijd al een stempel op je kind te drukken. Kijk als je ziet dat je kind stok ongelukkig is en zichzelf in de weg zit zou je eens verder kunnen kijken. Maar om daar met 1,5/2 jaar al in te duiken…. Vind ik echt medicalisering van normaal peutergedrag. Een peuter zit zichzelf super vaak in de weg omdat hij of zij nog moet leren om met alle emoties en energie die hij/zij voelt om te gaan. Ik wil adhd niet wegcijferen als een gewoon druk kind hè. Mijn zusje heeft adhd, ik zie hoe vreselijk zoeken het voor haar is als volwassene en hoeveel hulp ze nodig heeft in dat pad. Een diagnose als tiener was voor haar beter geweest. Maar ga het asjeblieft niet al op deze leeftijd op de adhd boeg gooien… als je dat nu al in je achterhoofd hebt dan zie je in alles “adhd gedrag”. Ik zou zeggen: reflecteer vooral op jezelf. Moet je je eigen verwachtingen bijstellen? Je eigen emoties beter reguleren? Moet je kind vaker ravotten/spelen/springen/klimmen/ontdekken? Ik noem maar wat.

Ik herken het ook hoor! Het is deels heel normaal, en deels ook karakter van je kindje. Onze dochter is inmiddels 3 en ook altijd al 'intens' geweest. De dagen dat ze vrolijk is, is ze dan ook echt intens vrolijk en zijn we zelf helemaal in de wolken met haar. Daarentegen zijn er ook veel pittige buien en dagen waarop alles haar doet ontvlammen. Dat heeft ze al vanaf ze bijna 1 jaar werd. Het is zeker pittig, en al helemaal als je hoogzwanger bent natuurlijk 😅 Gouden tips heb ik niet, behalve te zoeken naar dingen die hem ontprikkelen en proberen zelf je eraan over te geven. Hij voelt heftige emoties, en hoe lastig ook, daar moet en mag hij doorheen. Duidelijke grenzen stellen wordt wel belangrijk, met dat dramgedrag. Sterkte met de laatste loodjes. Het is een pittige leeftijd!!

Net zo als lifeofcaroline ben ik ook van mening dat niet iedereen de schijn ophoud en het allemaal leuk en gemakkelijk vind. Het is bijna niet oké meer om te zeggen dat je een gemakkelijk kindje hebt. Awel mijn dochtertje van 2 is bijna heel de dag vrolijk, als ze eens een huilbui heeft dan duurt dit wel geteld 2 minuten. Dit wil niet zeggen dat het jouw schuld is dat je kindje drukker is en meer driftbuien heeft. Ieder kindje en ieders opvoeding en hoe ze hun leven ervaren is anders en heel moeilijk te vergelijken.

Ik vind het persoonlijk heel erg zwart wit gedacht. Je hebt alleen een goede dag als je kind de HELE dag vrolijk is? Dan heb ik denk ik nog NOOIT een goede dag gehad met mijn peuter van 3 en baby van 7 maanden 🤣. Het is toch heel menselijk om af en toe een moment te hebben op de dag dat je je even wat minder voelt? Het probleem met kleine kinderen is dat ze deze emoties nog niet goed kunnen reguleren. En het dus op een huilen / krijsen zetten. Dat kan soms 10x per dag gebeuren, soms maar 1x. Mijn peuter van 3 zit momenteel in een mega intense fase dat hij om alles huilt, overal de strijd over aan gaat en echt alles zelf wil doen. De meest intense periode van zijn leven tot nu toe (als je het aan mij vraagt). Maar ik vind bijna elke dag met hem een goede dag. Mijn dochter van 7 maanden is een voorbeeldig kind maar er gaat geen dag voorbij of ze heeft een enorme huilbui omdat ze moe is. Net nog, een kwartier lang. Toch heeft ze een mega goede dag gehad en horen we van iedereen hoe vrolijk ze is. Probeer het niet zo zwart / wit te zien. Dit is echt normaal kinder gedrag om 3-4 en soms wel 10 huilbuien per dag te hebben. Dit gaat ook nog lang niet over. Mijn buurjongen van 5 heeft het ook nog dagelijks. Probeer te genieten van ALLE dagen. ❤️

Snap wat je zegt hoor. Ik moet ook maar leren en ervaring opdoen, in 1,5 jaar moeder zijn leer je misschien ook maar een paar procent van wat je in totaal leert als ouder. Die reflecteer vooral op jezelf was de reden van dit topic omdat ik op basis van mijn omgeving de indruk krijg dat mijn kind gewoon afwijkt van de norm. De berichten hier vertellen me wel anders gelukkig 😁

Wat fijn dat jij geniet! Misschien heb jij andere verwachtigen van het leven, zijn je kids wel makkelijker, of andere emoties, ben je een stabieler persoon dan ik of wat dan ook. Mijn omgeving doet echt heel erg graag aan schijn ophouden, met name de vrouwen. Mijn vriend praat met hun partner en hoort bijvoorbeeld dat de vrouw elke ochtend huilt omdat de bv niet lukt maar de vrouw vertelt mij dat ze het helemaal niet erg vind. Gebeurt echt vaak, vandaar dat ik hier eerlijkere meningen zoek. En of het eerlijk is tegenover mijn kind vind ik een niet zo’n aardige gedachte. Kan mijn emoties niet uitzetten ofzo, doe hem niet express kwaad. Ben een hele goede lieve moeder verder, alleen heb het hier zwaar mee. Waar jij mag zeggen dat je geniet mag ik ook zeggen dat ik dit soms niet doe en voor beide mag respect zijn 🤭

Ik snap je interpretatie, maar zo zwart wit is het gelukkig niet haha. Heel zelden zijn er dagen waarin het de hele dag fijn en gezellig is, ook wel met een huilbui of geklaag. Maar sinds hij 7/8 maanden is zijn er gewoon extreem lange periodes met veel onrust waar ik echt niet gelukkig van word en vrij korte periodes waarin het onvoorwaadelijk leuk is om moeder te zijn en ik echt kan genieten. Dan voel ik zoveel geluk, daar wil ik gewoon meer van. En die verwachting zal ik moeten bijstellen blijkt maar die verwachting is wel ergens door ontstaan en dus heel erg moeilijk om om te zetten. Zeker nu ik helemaal niet mezelf ben. Omdat andere mensen zo intens lijken te genieten en nooooooit hun kindloze leven lijken te missen. Maar goed strak van hormonen en zelf janken om alles werkt goed tegen. Ik heb heel veel zin om straks met 2 kindjes tegen alle moeilijke momenten op te boksen omdat ik me in elk geval fysiek (en hopelijk mentaal) weer stabieler kan voelen. Het helpt in elk geval om te lezen dat dit normaal is en de een er beter mee omgaat dan de ander. Maar toch, zal je woorden onthouden 🤗