Dreumes hysterisch en ontroostbaar

Het is een fase! Ik herken dit enorm en ook de machteloosheid. Mijn tips: -blijf toegankelijk en bied jezelf aan. "Mama is hier als je een knuffel nodig hebt" ik ging zelf vaak op de grond zitten zodat ik dichterbij was -Blijf kalm. -Als er een aanleiding is (hij mag iets niet) aangeven dat je snapt dat hij boos is dat hij X niet mag, op een rustige toon. Zn gevoelens mogen er zijn. -Soms kan je hem afleiden met iets, maar dat werkt hier vaak genoeg ook niet. Uitrazen was dan het beste

Amen!

Inderdaad. Precies dit. En ik merkte dat het in 50% van de gevallen te voorkomen was door meer rust/structuur/slaap.

Hier ook geweest, lijkt nu veel minder. Wat bij hem de grootste oorzaak was is dat hij niet goed genoeg kon communiceren. Hij wilde iets maar kon het niet duidelijk maken wat resulteerde in een flinke driftbui. Nu is het soms nog lastig. Zo gaat hij wijzen en “die” roepen, maar is het alsnog niet helemaal duidelijk wat hij wil. Ik pak hem dan altijd op, zeg dat ik niet weet wat hij wil en meestal lukt het ons uiteindelijk wel. Het helpt ook dat hij nu weet wanneer ik hem niet begrijp. Ook laat hij nu weten als hij uit z’n stoel of bed wil. Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat je het kan voorkomen. Driftbuien horen ook bij de leeftijd.

Oh kleine toevoeging, zorg dat hij zichzelf geen pijn kan doen. Dus liever op de grond rollen dan dat hij uit je armen probeert te worstelen en zichzelf bezeerd. Als je merkt dat jouw toenadering naar hem het erger maakt (het is niet persoonlijk!) Laat hem dan naar jou toe komen. Soms hielp het hier ook om hem vast te houden als hij het toeliet en zelf heel overdreven diep in te ademen en weer uit te ademen. Of een liedje zachtjes te neuriën. Soms sloeg ie daar wel weer op aan dus dan stopte ik er gauw mee😬

Heel herkenbaar, wij hebben net ook zo'n bui achter de rug van een uur. Gelukkig gebeurt het niet heel vaak. Het is (in mijn ogen) een driftbui. Niet omdat hij zn zin niet kreeg maar pure ontlading van prikkels en spanning. Hij worstelde zich inderdaad uit mijn armen zoals je zegt dus ik heb m laten kronkelen over de lege vloer. Knuffels aangeboden en toen het eindelijk voorbij was nog lang vastgehouden en benadrukt dat hij lief is en dat hij het er allemaal uit mag gooien. En ja. Voor ons is het verschrikkelijk machteloos en frustrerend en het liefst zou je je hoofd door een muur rammen. Misschien moeten wij het ook maar eens proberen, zo'n driftbui 🤷🏻‍♀️

Ik druk altijd te snel op verzenden... Tips: Meenemen naar een andere ruimte werkt hier meestal wel. Oordopjes voor jezelf om je geduld te bewaren. Zelf diep inhalen en uitblazen, soms gaat hij meedoen. Maak de ruimte veilig zodat hij zichzelf geen pijn kan doen. Succes!

Bij ons was het dan vaak overprikkeling, oververmoeidheid of intense honger of een combi van deze 3 de oorzaak van een dergelijke driftbui. Je kan soms niks anders doen dan een veilige omgeving te bieden dat je kindje kan uitrazen en jezelf beschikbaar stellen als je kindje getroost wil worden. Laat hem maar naar jou toe komen. Ik zit meestal op de grond met m’n armen open. Even in en uitademen, en weet dat het niet persoonlijk naar jou toe is, maar dat hij nog klein is en nog niet goed de emoties kan reguleren.Pas als de ergste piek eraf is, kan hij wellicht afgeleid worden met iets.

Dank jullie wel voor de tips! Ik zal vooral mijn best moeten doen om zelf rustig te blijven en niet mee te gaan huilen🙈 Ik heb niet het idee dat het echt driftbuien zijn (maar misschien is het maar gewoon hoe je het noemt), en het lijkt ook niet op momenten met veel prikkels te gebeurden. Maar ik kan me ook voorstellen dat de prikkels er juist later op een rustiger moment waarbij er minder afleiding is er weer uit komen. Zo is hij dinsdag weer naar het kdv geweest na 2 weken vakantie, gisteren was de eerste dag dat ik weer alleen met hem thuis was en gisteren heeft hij er wel veel last van gehad. Ook heel fijn om te horen dat het een fase is. Ik wist het eigenlijk wel, maar het is toch fijn om te horen dat het ook uiteindelijk weer over gaat.

Als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat het er juist op een rustig moment pas uit komt. Zo gaat het hier ook. En je mag prima mee huilen hoor, jij moet het ook kwijt!

Dat laatste " jij moet het ook kwijt" ben ik mee eens! Maar mee huilen verschil ik van mening. Puur omdat ik merk dat mn zoontje meer baat heeft bij rust vanuit mij. Dat is natuurlijk los van als je een enorme kutdag hebt of iets dergelijks waardoor je eigen emmer overloopt. Maar in de basis probeer ik wel het anker te zijn die hij dan nodig heeft. Inmiddels is hij twee en legt hij snel verbanden tussen dingen dus wil ook voorkomen dat hij denkt dat zijn verdriet mij verdrietig maakt waardoor hij dat niet wil/kan uiten. Maar dit is heel persoonlijk!

Ik snap je. Dit heb ik nog niet zo ervaren omdat mijn zoontje jonger is. Als ik huil gaat hij lachen en mijn gekke gezicht nadoen 😅 hij is heel sociaal en ook wel empathisch voor zover dat al kan, maar dat snapt hij nog niet.

Dit had ons zoontje ook met vlagen rond die leeftijd. Dan zitten ze echt in een fase dat ze al veel meer willen dan dat ze eigenlijk kunnen. Op op communicatief vlak. Dat is frustrerend voor een kind . Nu is ons zoontje 2 jaar. En hij heeft dit bijna nooit meer (los van dagen dat ie bijvoorbeeld vermoeider is ofzo) Nu is zijn communicatie naar mij veel duidelijker en van mij naar hem is ook begrijpelijker. Hier moet je even doorheen en je kindje ook. Maar komt echt goed!