Geen inlevingsvermogen vriendinnen

Ik denk dat je open moet zijn over je behoeften tegenover hen. Jij wil medeleven maar ik denk dat dit heel moeilijk is voor iemand die niet met deze problematiek te maken heeft. Boos worden heeft geen zin, verspilde energie en lijkt meer op jaloezie richting hun kinderen. Wees open ipv opkroppen.

Ja ik ben zeker niet jaloers. Sterker nog ik wens niemand niemand niemand dit toe. Maar soms iets inleving zou ze sieren. Ipv alleen van eigen behoeftes en belang uit te gaan. Dat is meer mijn ding. Ik heb vanavond exact gedaan wat jij zegt. Benieuwd of er iets in veranderd

Ik snap je wel hoor. Je wilt eigenlijk gewoon eens dat iemand zegt dat ze zien hoe zwaar het is en dat het gewoon kut is dat je met zoveel onzekerheid en extra zorgtaken zit. Ik herken bij enkele vrienden van ons ook wel dat altijd ‘positief’ benaderen. Je mag gewoon niet klagen want er is altijd wel iemand die het erger heeft getroffen. Je bent voor hen dan met je zorgen een negatieve noot. Ik heb geen zorgenkindje maar ervaar het ouderschap (zeker het eerste 1,5 jaar) af en toe als behoorlijk vermoeiend en vind het dan ook niet fijn als dat afgekapt wordt of snel teniet wordt gedaan met zinnen zoals ‘je hebt er zelf voor gekozen’ of ‘kom kom niet zo negatief’ Ik heb helaas geen oplossing voor je. Dat ligt meer aan het type mens. Ik hoop dat je in je vriendengroep wel een aantal mensen hebt waarbij je zelf je zorgen kwijt kan.

Allereerst, wat vervelend zeg!! 😢 Ik weet natuurlijk niet hoe de gesprekken met je vriendinnen gaan, maar het klinkt alsof je ook veel details met de bespreekt. Ik heb zelf een vriendin die ook veel details verteld over vervelende dingen, maar wat ik bij mezelf dan vaak merk is dat ik wel op alles wil reageren, er voor haal wil zijn, maar vooral ook mee wil denken. En soms ga je dan ook advies geven, ook al wordt daar niet om gevraagd, is het niet nodig of zelfs wel een heel stom advies. En het is natuurlijk echt ook belangrijk dat je dit soort dingen wel kan bespreken, maar ik zou ook niet weten wat ik moet reageren op ‘ze bellen maar niet terug’. Kan me heel goed voorstellen dat je hier in ieder geval niet op zit te wachten! Sterkte in ieder geval. 🤗

Nou dit dus! Alles moet soms volgens mij alleen maar rozengeur zijn. Ik ervaar dat ook niet zo. Althans niet altijd. Dat is beter gezegd. Vind het soms ook pittig. Net alle verantwoordelijkheid die je hebt gekregen. En nu heb ik best een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Al van jongs af aan tevens. Denk omdat ik ook vrij vroeg m’n eigen boontjes heb leren doppen. Ja gelukkig zijn er ook wel mensen in mijn vrienden kring die het anders oppikken. Enkel doet t mij soms zeer, dat juist degenen die ik het langst als vrienden heb, zo reageren. Ik ben dan ook heel open en eerlijk. Is iets geweldig is het geweldig, is het klote, dan is het dat. Ik ben daarin misschien zelf ook wel zwart wit😂 het is echt niet allemaal geklaag bij mij. Maar soms denk ik wel eens oh steun me gewoon even, zonder een gevoel van verdedigen te brengen..

Nou ik denk dat je hier de spijker op zijn kop slaat. Misschien ben ik te open en eerlijk. Ben een enorm open boek en zeg idd vaak alles wat ik denk of voel of meemaak. Misschien voor mij een punt te leren dat ik sommige dingen even voor mijzelf moet houden. Is lastig omdat dat de aard van t beestje niet is. Maar wellicht voorkom ik het gevoel wat ik nadien van dergelijke antwoorden krijg. Dankjewel!

Ik heb een zorgen kind en ben vrienden echt kwijt geraakt hieraan, hoe zuur ook. Je in iemand plaatsen met veel zorgen is moeilijk en daarnaast zitten veel mensen niet op geklaag te wachten. Vriendinnen waar ik echt niks tegen kon zeggen heb ik zelf de vriendschap mee beëindigd. Ik heb eigenlijk vooral geleerd dat ik dit met weinig mensen kan delen, behalve met andere ouders met zorgen kinderen..

Wat vervelend dat je dit zo ervaart . Ik herken het deels maar dan buj mijn eigen ouders 'oh dat hebben alle babys'. Ja, ik hele beperkte mate en kort. Onze dochter heeft dit 24 uur per dag en al 2 jaar (zonder even op medische situatie in te gaan). Maakte me verdrietig. Medeleven/begrip hoeft niet eens (zou natuurlijk ook wel fijn zijn) nar zulke opmerkingen voeken als trap na. Vanuit de meeste vrienden, juist die met kinderen wel lieve berichtjes/opmerkingen gehad. Helaas van beste vriendin (zonder kinderen) niet, die vind het allemaal maar onzin en weet het allemaal beter en maakt in zo'n situatie over slecht eten van die kul opmerkingen als 'nou gewoon doorzetten, week geen eten geven dan eet ze ech wel'. NEE dan eet ze nog steeds niet en komt ze in het ziekenhuis terrecht . Met haar stond vriendschap ook even op lager pitje. Heb ik geen zin in , ik steek nu mijn energie in mijn gezin en vrienden met wie het nu beter klikt.

Ik zou ook aangeven wat je nodig hebt bij je vriendinnen. Volgens mij doen ze het niet bewust om jouw een negatief gevoel te geven. Zeg gewoon ‘ik vertel dit eigenlijk om stoom te blazen en geen adviezen of gebagatalliseerd te worden want ik vind het gewoon zwaar kl*te en verwacht wat meer medeleven’ en dat je dan opnoemt wat voor reacties je dan verwacht.

Als het je vriendinnen zijn zou ik gewoon eerlijk het gesprek aan gaan hoe jij het ervaart. Hun zijn zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust. Kun je daarna zien hoe ze hiermee om gaan en of ze begripvoller worden en niet alles bagataliseren.

Eens, het is voor bijna iedereen heel lastig je écht te verplaatsen in een situatie als je er zelf niet ingezeten hebt. Als ik je berichtje lees dan klinkt het alsof het echt jullie leven overheerst, dat is denk ik ook moeilijk in te schatten voor een ander Even vanaf de andere kant redenerend, wat wellicht een reden kan zijn voor de reacties die je krijgt: in hoeverre overheerst dit onderwerp in gesprekken met vriendinnen? En in hoeverre komt het voor dat je het hierover hebt als je kindje er bij is? Ik bedoel dit niet als aanval maar kan wel helpen in "de andere kant" te 'begrijpen". Tot slot, ik zou het inderdaad bespreekbaar maken, maar persoonlijk niet op een moment dat het jezelf mega hoog zit ("the heat of the moment"), dat helpt niet als je miss iets terug hoort wat je niet had gehoopt. Succes!

Wat ook zou kunnen helpen, zonder terug te gaan naar het verleden is om voor een gesprek te zeggen wat je terug verwacht: ' ik wil even mijn hart luchten. Ik heb alleen steun en geen advies van je nodig.' Dit is soms lastig, als je vriendinnen dan toch advies geven kan je hier naar terug verwijzen

Ik begrijp wel dat je je niet gesteund voelt door vriendinnen met dit soort opmerkingen of geen luisterend oor. Alleen ik ben wel hard: er is meer dan alleen je kind. Ook al heeft hij moeilijkheden en zorg nodig, vriendinnen zijn er ook om leuke dingen mee te doen en het niet over de kinderen te hebben. Ga eens met ze uit eten, klets wel over de kinderen, maar kijk naar de mooie dingen en niet naar de shit er omheen. Hoe zwaar die shit soms ook weegt. Elke ouder haar strijd

Hier heb je gelijk in, in alle eerlijkheid gaat het er wel eens over, maar zeker niet structureel. Het is wel zo dat wij er dagelijks mee geconfronteerd worden. Dat is natuurlijk rot genoeg, helemaal voor ons mannetje. Maar ik ben er misschien zelf heel anders in. Ook al zou een vriendin van mij, ergens mee zitten en dit 2000 x aan mij zeggen, dan zou ik dat goed vinden en er 2001 x op reageren. Maarja ik kan niet uitgaan van mijzelf want iedereen is als persoon anders.

Het enige wat ik kan bedenken is dit: praat je (in detail) over hoe het precies gaat qua voeding van je kind of praat je over je zorgen en hoe jij je voelt? Stel jij zegt bijv: ik voel me zo rot en zit er helemaal doorheen. Het is zwaar / ik maak me zorgen / etc. Reageren vriendinnen dan echt zo van "maak je niet druk"? Ik kan me dit bijna niet voorstellen namelijk, dan zijn het wel echt empathieloze mensen. Maar als een vriendin van mij een verhaal vertelt over haar kind dat niet goed eet, zou II misschien ook de ernst daarvan kunnen onderschatten. En de impact op hen. En daardoor reageren met iets geruststellende zeggen, ipv oprecht medeleven.

Ja klopt, ze weten beide wel heel goed hoor hoe de vork in de steel zit en wat hij heeft. Enkel heb ik soms idee dat ze denken dat dat wel mee valt. Maar gastroparese is niet zomaar een ding. Want ben je volwassen en heb je dat? Dan kunnen ze er niks aan doen. Empathie loze mensen zijn het zeker ook niet. Het is op sommige momenten dat ik denk van… te simpel redeneren. En te weinig oog hebben hoe wij als ouders ons daarbij voelen. In alle eerlijkheid is het ook wel zeker zo, dat als ik aangeef het zwaar te vinden op momenten ze zeggen je maakt je veel te druk. Is echt meermaals voortgekomen. Met name 1 vriendin is hierin echt enorm nuchter. Zo noem ik het dan haha. Leuk komt anders over soms

Ik heb niet veel vriendinnen, bewust. Ik heb liever weinig echte vriendinnen dan iets anders. Onze regel is dus ook zo dat alles bespreekbaar is. In dit geval zou ik hen dus ook gewoon even laten weten hoe het zit. De beste manier om dit op een niet aanvallende manier te doen, is door niet te veel over hen te spreken, maar vooral over hoe jij die dingen ervaart en waarom hun strategie daar niet in helpt. Als zij het waard zijn om je vriendin te zijn, en om je geven, zullen ze daar gegarandeerd open voor staan.

Zeker erover praten met ze. Want ik lees vooral dat ze op een onhandige manier positief voor je proberen te blijven. Onhandig omdat ze met advies komen dat niet echt bij de situatie past. Laat ze anders inderdaad een dagje langskomen, vraag ze om hulp. Zeg dat je je verhaal kwijt wilt, en geen advies, vraag of ze willen luisteren en dat je geen oplossingen hoeft van ze. En degenen die dan nog geen begrip kunnen opbrengen, laten gaan. Maar eerst de kans geven hoor. En andersom ook luisteren, misschien missen ze je als vriendin. Door het te bespreken krijg je een beeld, maar laat vooral de acties spreken. Komen ze een middagje helpen, passen ze hun 'advies' aan? Degenen die dat doen kan je beter niet zomaar laten gaan.

Je zou eigenlijk gewoon even gehoord willen worden. En ja.. er is altijd iets ergers op de wereld, maar dat is geen gezonde manier van redeneren en daar heeft niemand iets aan. Ik heb het fysiek lastig momenteel in de laatste fase van mijn zwangerschap. Ik zeg er niet veel over, maar als iemand dan vraagt hoe het gaat en ik benoem de problematiek, dan vind ik het bijzonder irritant als je zegt: “Ja we hebben het allemaal moeten doen.” 🤷‍♀️ Het klinkt pittig voor jullie en de kleine! Hoop dat je in ieder geval bij elkaar veel steun kunt vinden en dat je beseft dat je het waarschijnlijk bij de rest niet gaat kunnen veranderen.

Goed punt dit! Ik vraag me alleen wel af of dit niet al vaker geprobeerd is/wie daar echt voor open gaat staan. Maar misschien projecteer ik nu mijn eigen ervaringen en kan dit wel degelijk heel vruchtbaar blijken