Hoi allemaal,
Wij struggelen al sinds 5 weken na de geboorte van ons zoontje, met zijn voedings problematiek. Hij is inmiddels 19 maanden en het is nog niet goed. Tussentijds is zelfs een vertraagde darm lediging ontdekt. Iets waar hij overheen kan groeien. Maargoed alles tezamen maakt dat hij te licht is, te weinig tot zich neemt, eten elke dag opnieuw een uitdaging is. Het is voor mij/ ons soms echt een aanslag op onze dagelijkse gang van zaken. Zijn er zo mee bezig. Even je hart luchten bij vriendinnen lijkt ook niet te kunnen, ze lijken vooral te kijken naar hun eigen ervaringen, die beslist niet zo zijn als onze. Weinig medeleven. Maak je niet zo druk, komt vanzelf goed, hebben wel meer kindjes, ik merk dat ik er steeds minder goed tegen kan. Vind het niet prettig dat ze zich zo slecht kunnen verplaatsen. Laat ze een dag voor hem zorgen. Dan kunnen ze merken dat hij niks wil eten denk Ik dan vaak. Ik heb steeds minder behoefte aan dergelijke vriendschappen. Wat zouden jullie hiermee doen? Dat open en eerlijk zeggen? Dat je dit niet leuk vind? Maar wat bereik ik ermee? Ben nu op een punt dat ik denk, stap maar op. En hoeft zo voor mij niet meer. Maarja, ik wil ook alfijd wel het positieve zien en ze zijn ook wel weer lief op andere vlakken. Vandaag was ook zo’n dag, dat ons kindje ook nog eens mega ziek is geworden op antibiotica en mij gezegd word door 1 vriendin omdat ik zei van ze bellen maar niet terug… ja maar hij is niet de enige die geholpen moet worden hè, zijn ernstigere dingen. Ik denk tot je eigen kind het heeft! Ik merk dat ik boos ben hierom. Iedere ouder wil het beste voor zijn kind en als je dan ziet hoe slecht het gaat, dan doet je dat zeer. Ik zit dan niet op zulke opmerkingen te wachten:(