Kind met ontwikkelingsvoorsprong / hoogbegaafd

Moeilijk te omschrijven wat we precies zagen toen ze nog klein was, maar het beste in de buurt komt toch wel dat ze altijd net wat intenser leek te beleven, op verschillende vlakken snel ontwikkelde en gewoon "anders" was dan haar leeftijdsgenootjes. Inmiddels is ze 4,5 en is versneld naar groep 2. Nogsteeds intens, snel leren en een onuitputtelijke honger naar willen begrijpen hoe alles werkt om haar heen.

Is idd moeilijk om dat te omschrijven. Wij zagen het al vrij snel aan onze zoon. Hij is nu 2.5 jaar. Op het CB moest hij testjes doen waarbij ze zeiden dit kan hij nog lang niet en wat deed hij het goed. Wij moesten stiemen lachen natuurlijk. Ze wilde test gaan doen maar dat hebben we voor nu tegen gehouden. Hij moet eerst lekker kind zijn en de tijd zal het leren. Hij leert snel en wilt graag leren. Kijkt anders naar dingen en ziet kijkt en doet. In het extreem. Bijvoorbeeld squala speelt hij al snel alles goed en soms groep 1. Wil alles weten en je merkt als de uitdaging weg is het erg in het gedrag.

Een ontwikkelingsvoorsprong is wat mij betreft wat anders dan hoogbegaafdheid. Ontwikkelingsvoorsprong kan van tijdelijke aard zijn, waar hoogbegaafdheid dat niet is. Mijn oudste is bijna 4, maar kan ik qua cognitief niveau langs de lijn van midden groep 2/eind groep 2 houden. Specifieke kenmerken van hoogbegaafdheid zie ik echter niet in hem. Gewoon een slimme jongen, die vast op een ander moment wat gaat inhouden. We zien vanzelf wat school gaat brengen. Het is logisch dat als een kind niet geprikkeld wordt, het ander gedrag gaat laten zien. Heeft niet direct met hoogbegaafdheid te maken ook.

Over welke leeftijd wil je het weten? Mijn zoontje is 6 en gaat na de zomer naar speciaal HB onderwijs. Hoe merken we het nu… extreem sterke wil, faalangst, veel spanning, emotioneel pieken, extreme woede aanvallen, veel discussie, grootse plannen, zich kapot vervelen op school, moeilijke dingen willen doen en concepten snappen, maar soms de basis hebben overgeslaan, stoppen als iets te moeilijk wordt (want denkt dat hij alles in 1x kan) etc. Hierbij opgemerkt, dat ook bij HB veel verschillende soorten en smaken zitten. Het is een hoog IQ (>130) gecombineerd met een aantal ‘zijnskenmerken’ waardoor de wereld anders beleefd wordt en er anders geleerd wordt. (In ons geval) Maar waarschijnlijk wil je iets weten over jongere leeftijd?

Wat moeilijk allemaal voor je zoontje 🥹 ( en jullie ) Ik hoop dat het iedere dag wat makkelijker mag gaan. Wanneer viel het je op dat hij hoogbegaafd was. Ik ben met name nieuwsgierig naar leeftijd 2-4 Maar omdat je zoontje dat leefdtijd al is gepasseerd kun je er iets over vertellen? 🫶🏼

Op de leeftijd van 2 viel ons niet speciaal iets op, maar ik vond het ook lastig vergelijken omdat alle kids op die leeftijd nog zo verschillen in ontwikkeling. Achteraf zei ik vaak rond 2 jaar al, dat je ons kind kon overtuigen met argumenten. Dus gewoon ‘nee’ zeggen had geen zin, maar iets uitleggen dan luisterde hij daar goed naar. Zelfs toen hadden we dus ook al discussies/ kon hij argumenteren/onderbouwen als hij iets wilde. Wij vonden dat vooral grappig, omdat ik zelf rechten heb gestudeerd, dus zeiden we altijd dat hij dat ook ging doen 🤣 Achteraf, hij liep vroeg (voor 1 jaar los) en praatte kort daarna ook (dus op beide vlakken vroeg erbij) en rond 2 jaar praatte hij al goed en volledig. In de auto hadden we altijd hele gesprekken, en hij snapte gewoon heel veel voor z’n leeftijd en kon goed verbanden leggen. Destijds dachten we dat dat vooral kwam omdat wij het ook leuk vonden erover met hem te kletsen. Mijn zoon had altijd al interesse in cognitieve uitdaging, dus al vroeg van die woezel en Pip tijdschriften en bobo etc. Vond hij leuk. Smartgames snapte hij ook altijd snel. Daarnaast viel al op dat hij bijvoorbeeld iets ging bouwen, en als het niet lukte werd hij heel boos, terwijl hij dan met iets moeilijks bezig was. Hij stopte dan ook direct. Dus als hij iets niet in 1x kon, dan haakte hij af. Waarschijnlijk omdat hij in z’n hoofd al verder was. Tekenen bijvoorbeeld wilde hij heel lang niet doen. Zei altijd dat hij het niet kon. En dan ineens, een paar weken later zonder dat we zagen dat hij iets geoefend had, kon hij het ineens. Bij tekenen was achteraf het verschil voor hem waarschijnlijk te groot tussen wat hij in z’n hoofd had (een perfect plaatje) tov wat hij op dat moment kon (krassen op papier). Pas op de basisschool kregen we een beetje door dat hij wel echt iets slimmer was. Toen hadden we ook iets meer beeld ter vergelijking. Hij leerde zichzelf een beetje lezen/ wilde dat wij hem daarmee al hielpen uit eigen motivatie voordat hij naar school ging en was al bezig met rekenen. Wij hebben een kind met veel leerhonger (dat hebben niet alle HB kinderen) maar hij vinkt niet alles van het HB lijstje af hoor. Een standaard dingetje is vaak diepgravende interesse in iets hebben, en dat zagen we bij hem minder. Vandaar ook altijd mijn twijfel of het niet gewoon een leergierig jochie was. Omdat we thuis best wat issues hadden, hij heeft een erg sterke wil, was moeilijk te begrenzen, als hij iets in z’n hoofd had niet vanaf te brengen, in combinatie met emoties nog niet helemaal snappen en daar compleet op vastlopen met flinke dagelijkse woede-uitbarstingen met slaan en schoppen erbij hebben we hulp ingeschakeld. Vanaf zijn 3e leeftijd hebben we het lastig gehad. Onderdeel van dit onderzoek ‘kind in beeld’ is een intelligentietest en die heeft hij op net 5 jaar gemaakt, en daar kwam dus o.a. een hoog iq uit. Op school zag de meester wel echt dat hij anders was dan de andere kids, en erg slim/ veel al wist. Het was een 1/2 combi klas. En uiteindelijk besloten om groep 2 over te slaan, omdat in de woorden van meester: hij hem anders in groep 2 alles zou moeten aanbieden van groep 3 en hij dan het jaar erna niks meer te leren zou hebben. Terwijl hij dus wel echt toe was aan dat schoolse en de structuur van groep 3. Uiteindelijk is dat de beste keuze ooit geweest, want doordat hij in groep 3 cognitief wat meer wordt uitgedaagd is hij daarin iets rustiger geworden, waardoor hij ruimte over had en zich sociaal-emotioneel een heel stuk is gaan ontwikkelen. Al klaagt hij nu wel weer dat het saai is 🤪

Wij hebben een pientere peuter(2,5jr) en ik vraag mij ook wel eens af of ze een ontwikkelingsvoorsprong heeft, maar ik heb eerlijk gezegd geen idee. Kinderen ontwikkelen zich zo verschillend op deze leeftijd en we hebben weinig vergelijkingsmateriaal. Ze heeft een grote woordenschat, kan zich langere tijd ergens op concentreren, ze kan aardig verbanden leggen, ze heeft een grote fantasie, is nieuwsgierig en is temperamentvol. Ook wordt ze vaak ouder geschat. Maar ja, of het iets betekent. Ik hoop vooral dat ze het naar haar zin heeft en blijft houden (nu nog kdv groep van 2-4, dus zit nu wel goed). Dat lijkt mij best een uitdaging mocht er wel sprake zijn van een ontwikkelingsvoorsprong.

Ik herken een aantal dingen die al genoemd zijn bij mezelf (ik ben hoogbegaafd): je echt van heel jong af aan al anders voelen/doorhebben dat je anders bent (helaas ook vaak eenzaam gevoeld), alles willen leren en begrijpen (heel veel en vaak "waarom" vragen, willen weten hoe bijvoorbeeld de kraan werkt), sterk rechtvaardigheidsgevoel, niet zomaar iets aannemen maar uitleg willen, niet geïnteresseerd zijn in leeftijdsgenoten maar oudere kinderen of volwassenen om een goed gesprek mee te voeren en vragen aan te stellen, niet geïnteresseerd zijn in activiteiten die bij de leeftijd zouden horen (zoals een poppenhoek) maar juist complexere dingen willen doen en ook begrijpen (ik wilde als kleuter al Engels leren), de leiding nemen in spel (over bijvoorbeeld mijn broertjes), heel alert, detailgericht, alles snel oppikken vooral ook door simpelweg te kijken en luisteren (bijvoorbeeld grote woordenschat en goede taalvaardigheid, maar ook zoiets als gebruik maken van mes en vork en goede fijne motoriek), lange aandachtsspanne (uren achtereen knutselen of haren laten vlechten), snel verbanden leggen, erg opmerkzaam en veel onthouden (ik corrigeerde mijn ouders wanneer ze iets verkeerd zeiden of zich niet aan hun eigen regels hielden en hielp herinneren aan zoiets als zwemles), kritisch, gevoelig, ook goed in rekenen en tekenen en muziek en dansen. Een soort mini-volwassene soms, vroeg wijs, brede interesse, overal goed in. Geen (peuter)pubertijd qua gedrag, omdat ik regels uitgelegd kreeg en begreep, dus mee om kon gaan. Ik heb vroeger wel moeite gehad met accepteren dat niet alles in een keer lukt, omdat ik het gewend was dat de meeste dingen me wel in een keer lukten. Daarom kon ik ook zeker wel eens gefrustreerd zijn. O, en een typische uitspraak van mij zodra ik kon praten was: "zelf doen". Maar het kan zich inderdaad ook absoluut verschillend uiten, afhankelijk van de rest van de persoonlijkheidskenmerken, opvoeding, omgeving, etc. En dat kan het lastig maken snel te herkennen. Ik was bijvoorbeeld geen kind dat zich ging 'misdragen', boos werd, opstandig etc. Ik ging juist zitten dagdromen, voor mezelf zitten tekenen, braaf zitten wachten tot de rest van de klas klaar was, dus viel eigenlijk niet op. Mijn opsomming aan kenmerken is vooral dus achteraf gezien opvallend. Vervolgens is inderdaad de vraag wat je ermee wil als je het vermoeden hebt. Wat is goed voor specifiek jouw kind (en wanneer)? Het ene kind heeft baat bij zo vroeg mogelijk meer uitdaging in leerstof en aangepast onderwijs en contact met gelijkgestemden omdat het anders 'last heeft' van diens voorsprong, terwijl het andere kind misschien liever diens uitdaging zoekt in buitenschoolse activiteiten en verder zo 'normaal mogelijk' meedoet met regulier onderwijs etc. Dat antwoord weten jullie alleen zelf en zal de tijd ook leren :) Informatie inwinnen is in ieder geval altijd een goed begin.

Ik zit met open mond je verhaal te lezen en herken heel erg mijn oudste zoon hierin. Is er bij jou hoogbegaafdheid vastgesteld op jonge leeftijd?

Wat ik merk (peuter leeftijd): - dingen op jonge leeftijd begrijpen, dus veel baat bij uitleg - beloofd is beloofd en meneer heeft een behoorlijk goed geheugen! - conflicten met leeftijdsgenootjes al jong met woorden kunnen afhandelen, terwijl vriendjes (nog) vooral fysiek worden - cognitief veel aankunnen, hij spreekt nu moeiteloos 3 talen en verstaat nog een 4e. - niet kunnen oefenen, het moet in één keer goed (zindelijkheid, fietsen, tekenen) - zeer opmerkzaam zijn (als baby kreeg ik al vaak de opmerking: wat kijkt hij helder uit zijn ogen) Ik wil hem zolang het niet nodig is niet laten testen of iets dergelijks. Het label “HB” komt met behoorlijk wat vooroordelen en verwachtingen vanuit omgeving en ook vanuit de HB’er zelf. En dat kan juist averechts werken. Liever kijk ik vanuit het Delphi-model. Daarmee kun HB benaderen vanuit de zijnskenmerken. HB is overigens behoorlijk erfelijk, dus wellicht herken je ook bepaalde HB dingen bij jezelf of je partner?

Ik herken hier wel veel van bij mn bijna 4 jarige zoontje. Dat "ik kan het niet" tot hij het echt kan bijvoorbeeld. En qua taal kan je echt al jaren gewoon met hem praten, terwijl andere kinderen van zijn leeftijd nu eigenlijk net het niveau bereiken dat hij met 2 jaar had. En hij heeft echt een olifantengeheugen. Hij kan zo zeggen waar een bepaald speeltje een jaar geleden lag. Of dat we pasta aten en ik die te warm vond oid. Echt de meest random dingen weet hij gewoon allemaal nog. Ik hoop zo dat hij niet hoogbegaafd is. Ik ben zelf nooit getest (omdat mn moeder geen label wilde), maar heb een heel hoog iq en vrij veel kenmerken van hoogbegaafdheid. Ik zou graag minder denken over alles. Ik hoop daarom dat mn kinderen het niet van mij krijgen... Maargoed, anders snap ik hem ook wel. Dat begint zich wel al wat te vertekenen. Mijn man krijgt mn zoon niet rustig in sommige buien en ik wel (hij slaat niet, maar kan flink gefrustreerd zijn)

Wil je een ontwikkelingsvoorsprong weten of hoogbegaafdheid? Mijn neefje is met 7 jaar getest op advies van school. Ze konden hem niet meer bieden wat hij nodig had. Score: uitzonderlijk hoogbegaafd. Dit is niet iets wat je perse wil want erg lastig voor kind en ouders. Als baby was hij misschien wel redelijk snel in de cognitieve ontwikkeling maar niet perse uitzonderlijk. Wat wel opviel was dat hij erg gevoelig was. Ik zei altijd: jantje lacht, jantje huilt. Zeker in vergelijking met zijn zusje en mijn dochter wist je bij hem nooit waar je aan toe was. Hij kon van het ene op het andere moment omslaan. Vanaf 4 jaar gingen andere dingen opvallen. Zijn obsessieve focus voor tellen en andere thema's. En zijn uitzonderlijke manier van rekenen. Hij kon met 4 verbluffend goed sommen uitrekenen zonder dit geleerd te hebben. Hij had zijn eigen manier ontwikkeld. Wat vanaf 2 jaar opviel was zijn genderfluidity. Iets wat vaker voorkomt bij kinderen die hoogbegaafd zijn. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar ik denk zelf dat hoogbegaafdheid pas later kan worden gesteld en een ontwikkelingsvoorsprong niet perse hoogbegaafdheid betekent.

Een ontwikkelingsvoorsprong is hier niet genoemd (hoogbegaafdheid denk ik helemaal niet aan). Maar mijn dochter van 4 begint te lezen schrijven en rekenen (sommen zoals 21-7 en 3x4), heeft bijna een zwemdiploma. Altijd vlug geweest met sommige dingen, nu gewoon een normaal (ruim voldoende) rapport van groep 1. Er zijn ook gewoon slimme en leergierige kinderen, als ze dan veel aangeboden krijgen lijkt het alsof ze voor lopen. Ik denk dat kinderen met HB juist tegen problemen aanlopen. Bijvoorbeeld op sociaal gebied, aansluiting missen of zich vervelen, uitdaging missen.

Andere kenmerken die ik hier lees: - Extreem veel fantasie (maar dat had mijn zusje vroeger ook) - Faalangst en veel spanning! - woede aanvallen - Je anders en eenzaam voelen - Leiding nemen (mijn moeder noemt hem de kleine commandeur). Op 5 jarige leeftijd heeft hij (i kid u not) alleen doornroosje toneelstuk geregisseerd en door zijn klasgenootjes laten uitvoeren. Als de kinderen de teksten vergaten las hij het voor. Nu is hij extreem verlegen Heel gevoelig

Hier een hb zoon van 10. Wat ik vooral merkte toen hij jonger was dat hij pas iets deed als hij het 100% kon. Hij liep niet en van de 1 op andere dag liep hij ‘perfect’. Hij praatte niet en van de een-op-andere dag zei hij volledige zinnen. Hij wilt alles onderbouwt hebben, is verbaal enorm sterk en beargumenteerd echt alles. Leert andersom, geef hem een doel en hij zoekt zelf de weg in plaats van alles in stapjes en dan het einddoel. Is heel zelfbepalend. Heel zelflerend (autodidact). Zijn hele manier van denken is anders. Voelt zich ook vaak anders en vindt hierdoor minder aansluiting bij andere kinderen.

Ik herken dit heel erg, lijkt op mijn eigen ervaring (ook hoogbegaafd getest). Andere meer ‘meetbare’ dingen: mezelf leren lezen op 4-jarige leeftijd, al door de AVI-niveaus heen zijn voor ik naar groep 3 ging, leidsters op de peuterspeelzaal attenderen op de tijd etc. Maar voor mij zit het meer in de manier van denken en zijn dan in de leeftijd van het bereiken van bepaalde mijlpalen of cognitieve prestaties. Ik hoop dat mijn kinderen niet hoogbegaafd zijn. Door leerkrachten werd ik als betweter gezien, omdat ik ze regelmatig verbeterde. Op de basisschool heb ik me echt kapot verveeld. Ik voelde me vaak heel eenzaam en onbegrepen en had veel moeite met sociale aansluiting bij leeftijdsgenoten. Ook kreeg ik last van faalangst doordat de omgeving erg veel van mij verwachtte. Hoewel ik denk dat met betere begeleiding (in die tijd stond dat nog wat meer in de kinderschoenen) mijn ervaring minder negatief had kunnen zijn.

Helaas niet. Omdat ik me niet misdroeg was er geen reden. Ik was onzichtbaar op school. Ik was braaf en deed wat ik moest doen. Werd daarom cognitief onderschat. Kreeg bijvoorbeeld havo-advies en haalde 'opeens' de hoogste Cito-score. Zelf had ik niet anders verwacht trouwens, maar kennelijk moest ik bewijzen dat ik slimmer ben voordat mensen me geloven (een gedachte die ik mezelf op de basisschool heb aangeleerd). Ik leerde al heel jong dat anderen me nooit begrijpen, nooit serieus nemen, het niet waarderen als je alle antwoorden weet (terwijl het tegelijkertijd de bedoeling is dat je het juiste antwoord geeft - zo tegenstrijdig), dus werd heel stil en teruggetrokken (ik stak mijn vinger niet meer op en gaf alleen nog maar antwoord als ik zeker wist dat het goed was, omdat ik niet uitgelachen wilde worden als ik eens een keer een foutje maakte - dat gebeurde - en wenste liever helemaal niet te worden aangesproken, want bij een juist antwoord werd ik weer betweterig of arrogant gevonden). Ik werd gepest omdat ik anders ben en mensen jaloers waren. Maar ook zonder officieel label werd ik op de middelbare school juist overschat, omdat docenten op een gegeven moment echt wel doorhadden dat ik sneller ben, waardoor ik een prestatiedruk voelde en het gevoel kreeg dat ik geen fouten mocht maken omdat ze dan misschien niet meer zouden geloven dat ik slimmer ben... Ik ging me inhouden, mezelf onzichtbaar maken, was intens ongelukkig op school (terwijl ik leren heel leuk vind) en het duurde jaren om m'n eigenheid weer te durven laten zien (ondanks dat m'n moeder van jongs af aan heeft geroepen dat ik gewoon mezelf moest zijn - dat was niet voldoende). Ik hoorde er nooit bij terwijl ik alles deed wat hoorde, ontzettend m'n best deed en dacht: "waarom is het nooit goed genoeg?". Ik had er persoonlijk baat bij gehad al jong te weten dat mijn brein anders werkt en dat dat oké is en dat er een naam voor is, want ik voelde toch wel dat ik anders ben. Zonder verklaring was 'anders' alleen maar negatief. Hoogbegaafdheid is niet iets wat je kiest, je kan het niet niet hebben als je het hebt, dus in mijn beleving is een diagnose een meerwaarde. Met een naam ervoor had ik toen al milder kunnen zijn naar mezelf en misschien minder hard m'n best gedaan me aan iedereens verwachtingen aan te passen. Ik denk dat hoogbegaafdheid op zichzelf niet slecht of vervelend of negatief is, maar de reactie van de omgeving vanwege stigma en onwetendheid - en dat houd je als onderdeel van een minderheid. Kinderen pikken toch wel op dat je anders bent, met of zonder label. Mij helpt het vooral om nu mezelf te kunnen begrijpen nu ik het weet. Ik wilde de diagnose echt voor mezelf. Als ik het als kind had geweten waren de extra lesmaterialen leuk geweest, maar het belangrijkste had voor mij geweest te weten dat er niets mis met me is, dat ik niet minder ben ("different, not less"), en om te begrijpen waarom andere kinderen me niet moesten. Het nut had dus eigenlijk vooral gezeten in de mentale begeleiding die ik had kunnen krijgen in plaats van cognitieve uitdaging. En sowieso het weten had geholpen, kennis is macht in mijn geval, met informatie kan ik mezelf geruststellen, als ik iets begrijp dan kan ik ermee omgaan. Ik zou zelf niet op 2-jarige leeftijd al naar een diagnose zijn gaan zoeken, maar tussen 6-8 jaar, omdat het voor mij toen echt heel duidelijk was dat ik anders ben en het negatieve gevolgen voor me begon te hebben niet te weten waarom. Het gaat inderdaad zeker niet alleen om de cognitieve mijlpalen/intelligentie. Alleen slim zijn is één ding, maar je kind voelt zelf al dat er meer speelt als het hoogbegaafd is en anders denkt op jonge leeftijd.

Nou dit. Is precies onze zoon van 11. Onze dochter doet ook pas iets als ze 100% zeker weet dat ze iets kan. Onze zoon had biet op hele jonge leeftijd al dat hij wou lezen rekenen of iets. Die van jou wel? Vanaf groep 4 verveelt hij zich stierlijk op school en heeft sindsdien ook alles van 8 jaar al klaar. Bu zit hij 1 ochtend per week bij een HB groep en heeft vwo advies nu nog op zoek na passende school

Hier wilde hij wel heel vroeg lezen. Hij was 4,5 toen hij zichzelf heeft leren lezen zonder dat wij het in dr gaten hadden. Hij zit nu in groep 7 van speciaal onderwijs (heeft autisme en prikkelverwerkingsstoornis) maar is ‘school’ klaar. Krijgt alles gecompact en verrijkt maar verveeld zich nog vaak. Valt sociaal gezien overal buiten helaas. Nu inderdaad ook vwo advies. Helaas geen hb scholen hier in de buurt dus dit is het maximale wat hem geboden kan worden. Vervolgschool is elke dag minimaal 1 uur heenreis en 1 uur terugreis.

Ik lees iedere reactie. Wat lastig allemaal ☹️ Mijn gevoel zegt dat er nog te weinig gekeken wordt naar HB kinderen. Wat overigens wel heel erg belangrijk is. Ik heb deze topic geopend voor een familielid. En super veel herkenbaarheid.