Mega slaapdrama

Wat fijn dat het nu beter gaat!

Ons kindje kan niet uit bed maar heeft wel tot 1.5 jaar gehuild (of werd eigenlijk echt heel kwaad kwaad) voor het slapen gaan. We hebben op een gegeven moment afspraken met hem gemaakt met een beloning. Hij mocht in de ochtend een sticker plakken als hij niet boos had gedaan terwijl hij naar bed ging en later ook in de ochtend als hij moest wachten op het groene lampje van de slaapwekker. Daarnaast werd hij (nog steeds overigens) boos als ik zei dat hij moest gaan slapen. Dus nu zeggen we dat hij naar boven gaat en in zijn bed gaat zitten (liggen mogen we ook niet zeggen haha). Daar mag hij spelen, kletsen, zitten enz zolang hij maar niet boos wordt en in bed blijft (hij kan er fysiek gelukkig nog niet uit). Dus de focus op het slapen is er niet meer. Het is zitten en spelen met zijn knuffels (uiteindelijk natuurlijk wel slapen). Ook de slaapwekker heeft echt geholpen. Rood = in bed en niet roepen, schreeuwen, boos doen. Oranje = bijna tijd en groen mag je papa en mama roepen. Als er een mogelijkheid is, zou ik haar toch terug in de ledikant doen. Ik moet er zelf ook niet aan denken dat ons zoontje van 2.5 jaar uit zijn bed kan. 2 jaar vind ik zelf ook nog jong, ook al weet ik dat er heel veel kindjes zijn die dan overgaan naar een ander bed. Ik weet dat je niet op zoek was naar tips maar wellicht heb je er toch nog wat aan. Eerlijk gezegd weet ik er alles van, wat een huilend en niet slapend kind met je relatie kan doen....dat is zwaar. Sterkte!

Onze oudste dochter wilde ook met moeite slapen. Vooral alleen als wij er bij waren. De eerste jaren viel zij ''s avonds op de bank in slaap. En gedurende de nacht tussen ons in. Veel extra bedjes gekocht, verspreid door het huis heen. Daar kregen we haar niet in. Dan maar tussen ons in. Toen werd ik zwanger en kon ik het gesnurk van mijn partner niet verdragen. Hij verliet de kamer, ik sliep met onze dochter in het grote bed. Net voor de geboorte van haar broertje verhuisde zij naar haar eigen kamer, samen met papa. Zo hoefde zij niet alleen te slapen. In de maanden daarna gingen ze steeds verder uit elkaar slapen, nog wel op dezelfde kamer. Inmiddels slaapt ze samen met haar broertje op 1 kamer en wil ze absoluut niet dat er iemand van ons bij haar is als ze in slaap valt. Wij hebben altijd gezegd, wij zijn degene die met elkaar de nacht door moeten komen. Het liefst zo vredig mogelijk, met zoveel mogelijk nachtrust. Ook als dat betekend dat we met elkaar slapen. En ook wij hebben te kampen met ene bemoeizuchtige schoonmoeder die dit allemaal afkeurd. Ik heb geleerd de waarheid richting haar te verdraaien en duidelijk te maken dat wij het op onze manier doen. En zeker niet op haar mening zitten te wachten. Heel veel succes in jullie zoektocht 🤗

Wat een verdrietig bericht om te lezen lieve mama! Dit lijkt me echt enorm zwaar voor jullie! Ik herken je verhaal zelf (gelukkig) niet. Mijn zoontje van twee sliep wel een tijdje enorm slecht maar we hebben hem een paar maanden geleden een nieuwe kamer gegeven met meegroei bed en sindsdien slaapt hij weer geweldig. Misschien is een meegroei bed dus nog iets om te proberen? Wij hebben er een van de ikea. Helemaal top en door de hoge randen is hij er ondanks zijn beweeglijkheid nog geen een keer uitgevallen. Lekker veel knuffels erbij en slapen maar! Wat anderen hier al zeiden, schakel een slaapcoach in en/of laat haar voorlopig gewoon samen met jou slapen. Als dat werkt en het zorgt ervoor dat jij en je partner weer wat slaap krijgen, zie je later maar weer hoe je het verder op kan lossen. En wat anderen daarvan vinden is hun probleem, zij weten niet wat jullie elke nacht meemaken. Heel veel succes!

Oh maar lieve mama, als samen slapen voor nu werkt, waarom dan niet 1 of 2 weken samen slapen? Dan komen jullie alle 3 tot rust. En in de tussentijd kan je proberen bij de huisarts een afspraak te krijgen en kan je kijken of je een slaapcoach kan inschaken. En misschien overwegen om je allebei ziek te melden van werk komende week. Jullie gaan er aan onderdoor, dat zou vreselijk zijn en daar heeft jullie dochter nog veel minder aan.

Heb niet alles gelezen, dus misschien is het al gezegd, maar via het consultatiebureau kun je een gratis slaapcoach krijgen. Dit hebben wij ook gedaan toen onze kleine 8 maand was. Heeft ons goed geholpen!!

Hier nu ook momenteel, dochter van 2.5 jaar. Slapen savonds duurt vaak meer dan een uur, pas tegen 21:00/21:30 moet er ook bij liggen helaas. En sochtends (zo ook vandaag) al om 6:00 wakker. En jengelen, huilen gelijk maar echt niet meer terug naar bed willen en geen middag slaapjes meer..... Ik denk dat dit echt bij het peuter zijn hoort (hoop ik maar)

Wij hadden little sleepers. Tegenwoordig heeft ze een sleep academy voor 20 per maand. Dit is met allemaal andere ouders en je kunt er vragen stellen ook zij beantwoord je vragen. Geen idee of dat wat is voorje. Volgens mij kun je ook een opstartplan slapen laten maken voor 100 euro (wel wat duurder). Met haar hebben we ervaring en waren heel tevreden. Wij dedeb alleen 1 op 1 coaching

Wat heftig zeg! Ik sluit me aan bij de mensen die zeggen: kies nu even voor samen slapen. Er is echt geen kind die op zijn 18e nog bij zijn ouders in bed ligt te slapen. In deze tijden gaat slaap gewoon even boven alles. Overigens zijn wij in het westen de uitzondering met dat kinderen op hun eigen kamer liggen, in heel veel andere culturen wordt samen geslapen, dat is biologisch heel normaal. Je geeft aan dat je bang bent dat het een gewoonte wordt en ze daarna niet meer op haar eigen kamer wil slapen. Ik denk dat dit meevalt. Wij hebben het met onze dochter ook een tijd gehad. Ze heeft een 90*200 vloerbed en er heeft weken/maanden een van ons bij haar geslapen. Ze had dit nu eenmaal nodig. Zo van het een op het andere moment ging het ook weer beter. Qua relatie was het vooral zorgen dat we met zijn allen (man, dochter en ik) tegen de moeilijke slaap waren, als team, in plaats van tegen elkaar. Natuurlijk lukt dit niet 100% van de tijd hè, niet slapen is gewoon killing en doet echt wat met je, maar we probeerden dat wel de focus te houden. En wat ons hielp was regelmatig naar elkaar uitspreken dat we het beide zwaar hadden en vonden dat de ander het goed deed. Verbinding hoeft hem niet te zitten in hele avonden samen op de bank (hoewel dat wel fijn is natuurlijk), maar juist in de kleine dingen, samen door de moeilijke situatie heen. Wat betreft slaap: het klinkt alsof je dochter ergens last van heeft waardoor het slapen moeilijk gaat, of dat ze een bepaald gevoel van veiligheid mist (kan ook ontwikkeling zijn hoor, maar klinkt wel als een oorzaak). Onze dochter heeft een hele tijd gehad dat ze niet wilde gaan slapen. Iedere keer als ze bijna weg was ging ze zichzelf weer actief wakker maken en riep ze dat ze niet wilde slapen. We hebben toen 1 sessie NEI therapie gedaan en daarna heeft ze er geen last meer van gehad. Er zat inderdaad een gevoel van onveiligheid (als ik het me goed herinner vanuit een geboorte trauma), dat hebben ze tijdens die therapie opgelost. Heel veel sterkte!!

Wij hebben een dochter van 2 jaar. Ook een hele slechte slaper. Half jaar geleden hadden we het samen echt zwaar. Besloten dat we slecht slapen niet tot een breuk lieten worden. Nu weer een fase. Toen gekozen tussen slaap training en doorzetten met als gevolg mogelijk slechte nachten. Of in d'r eigen bed beginnen en zodra ze wakker word in campingbedje. Gekozen voor het laatste. Iedereen mag er wat van vinden. Maar wij slapen allemaal. We houden ons werk vol en hebben geen oververmoeid kind. Doordat ze begint in d'r eigen bed hopen we t ooit wel te doorbreken. Slaapcoach ook gehad. Ik vond het zonde van het geld. Nu wel een kleinschalige Slaapcoach. Daar zit de meerwaarde in dagelijks contact kunnen hebben om te sparren.

Lieve TS, ik hoop dat je vannacht enigszins hebt kunnen slapen. Waar ik nog even aan dacht: Je geeft aan dat je dochter ergens laten logeren voor jou niet zal zorgen voor rust. Heel herkenbaar, dat had ik ook!! Wat wij wel deden was dat ik samen met onze zoon bij mijn moeder of schoonmoeder ging logeren. Dan was ik er wel bij in de nacht, maar ‘s ochtends ging mijn moeder er uit en kon ik even blijven liggen. En ‘s nachts pakte ze hem ook op, dan was ik er wel bij maar ik ervaarde het toch heel steunend dat zij erbij hielp. Ook heeft ze wel eens bij ons geslapen om te helpen bij de nachten/ochtenden. Ik vond het een hele drempel om deze hulp te accepteren, want het voelt toch alsof je heel veel vraagt van iemand. Maar het heeft er echt voor gezorgd dat we af en toe een beetje bij konden tanken en dan zie je alles echt een stuk rooskleuriger weer in. En mijn moeder zei, voor mij is het dan één slechte nacht. Voor jullie is dit élke nacht zo. Misschien is dit voor jullie ook nog een optie?

Lieve mama, geen tips, wel veel herkenning. Momenteel zitten wij ook al een heeeeel lange tijd in zo'n fase met onze dochter van 2,5 jaar. Het. Is. Zwaar. En ook echt alles al geprobeerd, inclusief een slaapcoach. Je koopt er niets voor, maar je bent niet alleen.

Maar als samen slapen voor jullie werkt, laat je dan alsjeblieft niet bang maken door anderen! Wij hadden ook een heeeeele slechte slaper en ik heb me ook gek laten maken door allerlei adviezen. We hebben een periode gehad dat ze drie keer snachts kwam voor melk, als we dat gaven sliep ze meteen door, als we dat niet gaven was het drama en uren wakker. Het CB gaf natuurlijk aan dat het echt niet meer de bedoeling was dat ze vanaf 1 jaar snachts nog melk kreeg. Pfff wat heb ik me rot gevoeld en wat een prut nachten hebben we weer gehad (water geven ipv melk, heel klein beetje, etc). Achteraf gezien had ik dat zo graag los gelaten (uiteindelijk gelukkig het advies ook naast ons neergelegd en die flessen bouwden zich vanzelf af). Ook het samen slapen werd ons door iedereen afgeraden en toch hebben we dat periodes af en toe wel gedaan. Dan sliep 1 van ons op de kamer met de kleine op een matras op de grond en kon de ander gewoon een nacht doorslapen. Dat was ook echt beter voor onze relatie! Ondanks dat mensen daar weer van vonden dat je als partners samen 'moet' slapen, geloof me, met een slaaptekort helpt dat met je partner slapen echt geen zak maar zo te horen ervaar je dat helaas zelf ook. Doe alsjeblieft wat werkt voor jou en voor jullie gezin. Anderen zitten er snachts niet bij en ik heb gemerkt dat mensen die dit niet hebben ervaren het ook echt lastig begrijpen. Sterkte want het is echt niet leuk en heeft invloed op alle aspecten van je leven.

Slaapt ze overdag nog? Wellicht het overwegen waard dat eens in te korten of te stoppen? Sterkte, het is vreselijk.. maakt je wanhopig.

Als ik je verhaal zo lees dan denk ik dat je zoveel geprobeerd hebt en zoveel gewisseld bent van rituelen dat het ook veel onduidelijkheid geeft bij je dochtertje. En ik denk dat jullie frustratie nu, wat ik volkomen snap, ook geen goede invloed heeft. Kinderen voelen dat haarfijn aan. Als ik je een tip zou moeten geven zou ik direct het ledikantje terug zetten (een peuterbed word ook pas geadviseerd bij de leeftijd van 3) en één duidelijke benadering/ritueel gaan kiezen en deze aanhouden en blijven aanhouden.

Wij hebben alle rituelen een paar weken proberen aan te houden om niet te snel naar een nieuw ritueel te gaan. Wij zijn dan ook al 6 maanden (misschien wel langer) ermee bezig… Wat betreft het bedje daar ligt het ook niet aan die vindt ze super leuk en ze slaapt er heel goed in. Het probleem bij haar is dat ze gewoon helemaal niet alleen wil zijn en wij naast haar moeten liggen. Met het ledikantje was dit nog veel erger, gingen wij naast haar liggen was het nog steeds drama en ging ze al helemaal niet meer slapen. Dit gaat juist al veel beter dan het ledikant maar we zijn er nog niet.. Nu ze zelf uit bed kan staat ze rustig op om ons te zoeken en wordt ze niet meer in paniek wakker. Als we geluk hebben en we leggen haar later dan haar vaste tijd in bed kan ze zelfs wel 3 uur slapen ipv 1 uur in haar nieuwe bedje. Ze weet ook echt dat wij er gewoon zijn want ze komt dan ook naar onze kamer gelopen heel rustig met haar knuffel dus ik snap niet waar ze nou bang voor is.

Ze wordt bijna 2 en heeft haar middag slaapjes nog wel nodig, als ze een keer niet wil slapen dan begint ze om 3uur ook heel vervelend te worden en raakt ze om alles gefrustreerd. Ze slaapt bij ons thuis maar 1 uurtje. Ik denk dat ze nu nog te jong is om het middagdutje weg te laten maar wie weet kan het werken om haar dan in de avond eerder naar bed te doen🤷‍♀️

Ik zou het laatste dutje er ook echt nog niet van af halen. Mensen denken vaak dat kinderen 's nachts beter slapen als ze overdag minder slapen maar dat hoeft helemaal niet waar te zijn. Een oververmoeid kind slaapt 's nachts nog slechter.

Wij hebben ook besloten om dat maar gewoon even te doen een paar weken en het dan nog eens te proberen en anders gaan we toch professionele hulp proberen.. na de vele reacties vertrouw ik er maar op dat dit op een dag van zelf wel goed komt en geven we er maar aan toe dat haar kamertje voorlopig voor de sier is haha😆

Toch fijn om te lezen dat dit veel vaker voorkomt dan ik zelf dacht! In mijn eigen omgeving herkennen ze dit niet en ook bij de opvang hebben ze dit niet vaak gehoord. Wij laten het maar even voor wat het is en laten haar maar gewoon een tijdje bij ons slapen..