Niet eens over de opvoeding

Ik heb de afspraak dat de eerste 2 jaar van kinderen hebben niet meetellen voor de relatie 😂

Ja dat is inderdaad lastig. Wij lopen hier soms ook tegenaan. We gaan nu samen in gesprek met een orthopedagoog zodat we gezamenlijk een plan kunnen trekken hoe we het gaan doen in de opvoeding. We zien soms ook door de bomen het bos niet meer qua opvoed strategieën. Vind het namelijk wel erg belangrijk dat vader en ik ongeveer de zelfde regels hanteren (vind mijn vriend trouwens ook belangrijk)

Praten en samen tot een besluit komen hoe jullie iets aan gaan pakken. ‘Ik merk dat we in het geval van … een andere aanpak hebben. Ik heb er informatie over opgezocht en vond … . Zelf denk ik dat/voel ik me prettig bij … . Wat denk jij hier over en hoe gaan we het vanaf nu aan pakken?’ Jullie zullen allebei water bij de wijn moeten doen. En het is niet erg om sommige situaties verschillend aan te pakken. Bijv wat doe je nadat je al 3 keer nee zei en je kind probeert het een vierde keer. Ik zet hem dan vaak een vierde keer in een andere richting en geef weer uitleg. Mijn man wordt boos (beetje) en spreekt hem streng toe. Is niet erg! Zolang de regels maar hetzelfde zijn en de aanpak min of meer gelijk (negeren vs meteen een corrigerende tik zit wel erg ver uit elkaar bijvoorbeeld). En zolang je niet een situatie krijgt waarin de ene ouder in bijzijn van het kind, boos wordt op de andere ouder vanwege de andere aanpak. Of elkaar gaat tegenspreken. Ik kan best ooit vinden dat mijn man wat ál te duidelijk is tegen onze zoon. Maar als onze zoon dan daarna jammerend/zeurend naar mij toe komt, ga ik hem niet behandelen alsof die zielig is. Dan zeg ik ‘was je geschrokken schat? Dat is vervelend, maar papa heeft wel gelijk.’

Ja, lastig. Wij proberen aan de ander uit te leggen waarom we iets op een bepaalde manier doen en de ander echt te begrijpen. Vaak komen we dan tot een compromis of blijven er wel kleine onderlinge verschillen. Mochten die verschillen teveel irritaties of onhandigheden opleveren, dan hebben we het erover en bedenken we samen hoe we hier mee om willen gaan. Maar blijft lastig en zoeken wanneer je het écht niet met elkaar eens bent inderdaad. Vaak doe ik dan wat ik zelf vind 🙈😇

Haha wel een goeie!

Gewoon accepteren van elkaar dat we het anders doen. Ik ben eerder van bepaald gedrag negeren en uitleggen terwijl mijn vriend altijd reageert op verkeerd gedrag, boos kan zijn en soms een tik uitdeelt. Zolang we maar wel dezelfde grenzen hebben….alleen de aanpak is anders. Soms moet ik idd erg op mijn tong bijten en vaak genoeg zeg ik dat ik iets niet nodig vind. Maarja, ieder zijn eigen manier.

Hier zijn we het over bepaalde dingen eens. Dat is dat we niet slaan, niet uren boos zijn of extreem schreeuwen. Voor de rest accepteren we van elkaar hoe we het doen. Ookal is dat echt wel eens op tong bijten. Als we het echt niet met elkaar eens zijn, bespreken we dat zonder kind. We vallen elkaar niet af waar hij bij is. Zegt papa nee dan is het nee Ookal ben ik het daar niet altijd mee eens.

Je vriend deelt tikken uit aan de kinderen? En jij vindt dat oke? Wauw oke, daar schik ik van.

Jij schrikt van een ‘tik’? Ik denk dat er ik bepaalde huishouden helaas veel meer gebeurd dan een ‘tik’.

Helaas gebeurd beide.. En ook ik schrik er van dat dit voor sommige mensen normaal is.

Ik schrik ook van een tik hoor. Ik vind dat echt niet normaal. Wat leert je kind hiervan? Dat je iemand mag slaan omdat hij niet luistert? Dat is wel het laatste wat ik een kind mee zou willen geven. @TS lastig, wij hebben dit ook wel eens. Goed communiceren en uitleggen waarom je iets op een bepaalde magneet doet werkt voor ons goed. Vaak vinden we dan wel een middenweg. Open blijven staan voor elkaar en van elkaar willen leren.

Magneet = manier 😅

Ja, ik schrik van een tik. En dat er in andere huishoudens nog meer dingen gebeuren praat een tik toch niet goed. Buiten dat ik echt vind dat je kinderen (of überhaupt iemand) niet mag slaan, is een tik verkopen aan je kinderen gewoon verboden bij wet.

Ik begrijp ook niet dat mensen hun kind een tik geven. Het levert niks positiefs op, behalve angst en weet ik veel wat nog meer. Mijn partner en ik hebben vooral afspraken gemaakt over de dingen die we echt niet willen, zoals: slaan, schreeuwen, kwetsende dingen zeggen, heel lang boos blijven of buiten proportioneel reageren. Meestal benoemen we wat we niet willen en we benoemen het ook als hij iets goed doet / wat we wel willen. Daarnaast proberen we consequent te blijven. Daar heb ik vooral moeite mee 😬

Zo erg als dat het er staat is het nou ook weer niet hoor. Het doet absoluut geen pijn wat mijn vriend doet, dat wil hij zelf ook absoluut niet! Ik weet even niet hoe ik er een ander woord voor moet zeggen….leuk die zwangerschap. 😅

Maar wat is het doel van zo een tik? Wat leert een kind daar van? En doet ie het in het openbaar ook om te corrigeren?

Lijkt me lastig idd. Ik ben het me de reactie eens, blijven praten. En even een toevoeging. Laat nooit in het bijzijn van je kind weten dat je niet eens bent met de opvoedstyle van je partner. Of je partner corrigeren wanneer je kind erbij is. Jullie zijn één team en zo moet dat ook overkomen op je kind(eren). Later kan je het er nog wel met elkaar over hebben wanneer je kind er niet bij is.

Dit doen wij ook inderdaad. Als we verschillen van mening, leggen we uit waarom we iets vinden. Vaak snap je de ander dan ook beter en dan kan je samen een keus maken wat je het belangrijkste vind. Het klinkt een beetje abstract, dus een voorbeeld: Bijvoorbeeld bij laten huilen, wilde ik absoluut niet want dan leer je een kindje dat je niet komt, en mn partner wel want anders leert je kindje niet dingen zelf op te lossen. Beide valt wat voor te zeggen. Compromis is tot 1 jaar niet, daarna wel soms en uitleggen waarom we iets doen. Zo zijn we beide tevreden.

Ik sta echt met mijn oren te klapperen. Dus omdat het niet pijn doet is het goed? Geeft jouw vriend jou ook een tik als hij je wil corrigeren? Of zijn collega's? Vrienden?

De angst voor een tik kan net zo heftig zijn als het geen pijn doet. Het is de schrikreactie die uiteindelijk ook echt traumatisch is.