Onenigheid met opa en oma over eten met zoon

Eten gaat hij daar sowieso niet doen. Heb ik gisteren ook tegen m'n ouders gezegd aan de telefoon. Heb gezegd: prima, dan eet hij voortaan niet meer bij jullie. Daag. En toen heb ik de hoorn erop gegooid. Misschien niet heel netjes. Maar was t zat. Verder pakken ze hem echt niet raar aan mocht t nodig wezen en zijn ze super voor hem Maar dit ging me wat te ver

Omdat het verder helemaal geen rare mensen zijn tegenover m'n zoon, en hij mag altijd heel graag daarheen. Als hij weet dat hij daar heen gaat springt hij een gat in de lucht..

Hier krijst ze zo vaak als wij aan tafel zitten maar ja ik eet gewoon verder (vaak eet ze tussendoor nog wel ook) ik hou dan haar hand vast en vaak helpt dat wel deels. Ik dwing haar nooit om te eten maar ze moet wel even aan tafel zitten als wij eten.

Nog een tip gevraagd. Aankomende zaterdag word mijn zoon 3. Dus we hebben een feestje natuurlijk. Ga ik het afwachten hoe het gaat en of ze op zn verjaardag komen. Of moet ik toch voor die tijd het gesprek aangaan?? Ik ben zelf natuurlijk de gene die boos opgehangen heeft en er nog niet op terug gekomen is.. Maar vind t lastig. Aan de ene kant denk ik. Ik ga er vanavond heen om te praten, en aan de andere kant denk ik laat ook maar. Maar ik wil niet dat als ze wel op zn verjaardag komen dat het vet ongemakkelijk is

Ik zou altijd het gesprek aangaan op een rustig moment. Ruzies moet je zo snel mogelijk uit praten.

Be the bigger person, voor je zoontje. Ego/bezwaren aan de kant, gesprek aangaan en weer in neutrale relatie komen. Betekent niet dat je over je heen moet laten lopen, maar wel dat je je inzet voor de relatie tussen je kind en zijn opa en oma.

Oh bah wat vreselijk! Ik krijg er echt de kriebels van… Wat een verdriet met je zoontje gehad hebben. 😢 vooral dat sorry, ik ga nu wel eten. Breekt m’n hart 🥺 Eten moet een leuk moment zijn. Ook hier wordt wel eens niet goed gegeten. Nou dan niet.. Het kan dat je een keer geen zin hebt of het smaakt niet. Geen dingen tegen je zin in doen, zou ik zelf ook niet doen. Ze moet het proberen, en als het daarna nog steeds zeuren is dan stoppen we en nemen we daarna wat yoghurt/toetje. M’n man is altijd wat strenger en dan moet m’n dochter ook wel eens huilen. Ik wil dat dus echt NIET! Ik wil niet dat eten een negatieve ervaring wordt.

'Regels' vind ik iets anders dan een kind overstuur op bed gooien uit straf. Zou het dan een een regel zijn wat je moet respecteren dat ze haar kind buiten op het balkon hebben gezet, of onder de koude douche? Ik vind dit bijna onder hetzelfde vallen. Wat ik logischer zou vinden is dat hij even op de gang af gaat koelen tot hij weer normaal aan tafel kan ofzo (al zou dat ook niet mijn voorkeur hebben en denk ik dat er nog tig manieren zijn om het pedagogischer op te lossen). Maar dat zou ik nog kunnen snappen vanuit een meer autoritaire/ouderwetsere opvoeding.

Oh ik heb te snel m’n berichtje getypt zie ik! Jullie pakken het precies hetzelfde aan. 🥰 gelukkig maar! Maar vind de manier hoe je ouders het deden echt wel heftig

Het maakt niet uit onder welke noemer je het zet. Het gaat erom dat TS haar ouders niet kan dwingen. Zij moeten zelf willen luisteren en meewerken, het respect op kunnen brengen te luisteren naar hun dochter. Als ze dat niet willen kan TS hoog of laag springen, maar dat verandert niets. Dan is het aan haar de keuze of ze haar kind in die omgeving achterlaat, of niet.

Mijn moeder heeft me als klein krijsend kind met een tantrum wel eens in de gang gelegd. Als ik weer rustig was, mocht ik dan weer de woonkamer in. "Deur dicht en wachten tot het over was," zegt ze. Dat hielp prima en ik ben er niet slechter van geworden. Ik denk zelf dat het per kind enorm verschilt wat werkt en wat niet. Kennelijk werkt jullie manier van dwingen aan tafel te blijven zitten niet, anders was het vervelende krijsgedrag al wel gestopt. Misschien tijd voor iets nieuws?

Wij lezen hier ook alleen dit moment natuurlijk. Jij ziet de reactie van je zoon en hoe ze met hem omgaan en kan dat in combinatie met je eigen jeugd het beste interpreteren en inschatten! Wat betreft de verjaardag van je zoon: ik zou ze toch even terugbellen of langsgaan. Excuses aanbieden voor het op de hoorn gooien, dat dat niet netjes was en je niet had mogen doen. Maar dat je geschrokken was van hoe ze het hebben aangepakt. En als je ouders ervoor openstaan mag je ook best zeggen dat je dat zelf in je jeugd zo vreselijk vond en dat je er daardoor ook gevoelig op reageert omdat je dat niet wilt voor je kind. En dan wel benadrukken dat je ziet dat ze verder heel lief voor hem zijn en dat het daar ook helemaal niet over gaat (dus dat het niet meer/breder is dan deze situatie), maar echt om het eten. Dan zou ik ook nogmaals duidelijk zeggen dat ze wel welkom zijn op de verjaardag van je zoon en dat je ook hoopt dat ze komen. Of ben je nog erg boos?

Wat lastig! Ik snap dat je het belangrijk vindt dat je kindje eet. Ik vindt echter dat je niet van je ouders kan eisen dat ze in hun eigen huis, waar jij niet bij bent, precies hetzelfde doen als jij. Je kan het bespreken en vragen, maar niet eisen. Zoals je beschrijft ben je zelf ook behoorlijk boos geweest, op basis van je verhaal vind ik dat nogal een heftige reactie. Je kind is niet mishandeld of verwaarloosd, je ouders hebben ongewenst gedrag anders aangepakt dan jij zelf zou doen. Kinderen leren heel snel dat er verschil kan zijn tussen regels thuis en ergens anders, dat hoeft helemaal niet erg te zijn. Als je het echt zo belangrijk vind als je zegt is de enige oplossing dat je kind thuis eet of dat je er bij bent om het zelf op te lossen, maar dat kun je ook op een andere manier communiceren.

Ja wij werden ook vroeger gewoon gedwongen om te eten... dat ga ik dus bij me kind ook niet doen zelfs wat ik niet lust werd ik gewoon gedwongen... echt erg hoe sommige ouders waren of zijn met het eten, ik denk dat ik soort van beloningsschema gaat werken zodra hij goed eet een beloning krijgt ofso zie dat bij meerdere gezinnen en dat heeft ook extra goed effect op kinderen😊

Jeetje wat heftig. Als ik dit had meegemaakt had ik mijn kind niet meer naar opa en oma gebracht. Kinderen schreeuwen en krijsen nou eenmaal. Hoort er bij en is waarschijnlijk een fase. Ik verwacht dat mijn ouders en schoonouders mijn opvoeding respecteren. Ze mogen ook meemaken dat het een keertje niet lekker loopt en niet altijd een vrolijk kind kunnen verwachten. In goede en slechte tijden toch 🫠 kunnen ze het niet handelen? Dan komen we alleen gezamenlijk langs zodat ik er bij ben. Moeten ze ook niet zeuren dat ze hun kleinkind te weinig zien. Misschien ben ik hard maar ik wil mijn kind beschermen en ben al helemaal niet van gediend dat ze mijn huilende kind in een kamer stoppen om zelf rustig te kunnen eten… dikke knuffel voor je zoontje❤️

Tot ze straks overgewicht hebben, omdat “goed eten” gestimuleerd wordt én beloond 😅 Haal het hele stigma eraf joh. Eten ze wel, prima. Eten ze niet, ook prima. Als ze honger hebben zitten ze aan tafel, als ze geen honger hebben niet. Zolang er medisch geen issues zijn hoef je er niet zoveel mee.

Ik lees eigenlijk 2 verschillende dingen. 1. Je wil dat hij aan tafel blijft. 2. Niet voor straf in bed. Persoonlijk zou ik vooral van dat 2e een discussie maken om precies de redenen die jij noemt (veilige plek). Dat eerste, het feit dat ze hem van tafel hebben laten gaan, zou ik niet zo erg vinden. Jouw kind en jouw regels, maar hun huis... ik zou er dus voor kiezen om punt 2 te 'eisen' en punt 1 te laten, zeker als het maar eens in de maand is...

Ik ga ze ook niet met snoep belonen ofso hoor gewoon na aantal stickers leuk klein cadeautje ofso haha 🤣🤣

Ik vind de manier van communiceren van jullie erg bijzonder eerlijk gezegd. Zo zou ik niet met m’n familie omgaan. En de strijd van aan tafel kun je thuis voeren als je dat wil maar bij opa en oma zijn hun regels lijkt me? En ik zou ook bekijken waarom je kind het zo op het krijsen zet. Misschien kun je iets relaxter zijn rondom het eten. Eten hoort geen strijd te zijn. Oh ja en het huilen van je kind janken noemen vind ik ook echt niet liefdevol klinken….

Ik snap niet goed hoe sommige moeders het op kunnen nemen voor die ouders. Ik krijg al een knoop in mn maag als ik het verhaal lees, laat staan als moeder. Ik was echt WOEST geweest als mijn ouders of schoonouders dit geflikt hadden. Zo ga je niet met kinderen om. Die kunnen hun emoties nog niet goed reguleren.. en reactie van het kindje gaat me echt aan het hart. Ik snap dus echt niet hoe de andere mama's dit goedkeuren of maar zeggen dat TS zich er overheen moet zetten. Daar ben ik het echt niet mee eens. Dat je dan boos ophangt snap ik ook goed. Zou ik ook hebben gedaan. Ik zou er wel heen gaan om het uit te praten, maar excuses aanbieden is echt niet op z'n plaats.. je hebt als mama het beste voor met je kindje en handelt daarnaar. Maar je kan altijd uitleggen hoe verschrikkelijk dit voor jou was als kind, en dus ook voor je zoontje. En dan idd aangeven dat als het zo zal gaan je hem daar niet meer laat eten en zij hem dus minder zullen zien. Dat is je goed recht als mama. Wat anders mama's zeggen over aan tafel. TS doet het zoals wij: gewoon samen eten, je hoeft niet te eten als je niet wil. Echt prima. Wij geven dan geen alternatieven. Hooguit nog wat fruit of yoghurt na het eten als we merken dat ons zoontje het echt niet lusste en het wel probeerde. Hij blijft wel zitten als de rest nog niet klaar is (uitzonderingen daargelaten als we langer dineren). Maar hij mag dan wat speelgoed aan tafel of kleuren. Hij is het er niet altijd mee eens maar meestal gaat dit super goed. Hij probeert bijna alles en eet over het algemeen prima. Nooit een mega grote eter geweest maar hij doet het hier goed op. Ik denk dus dat je een prima aanpak hebt TS! Ik zie blijven zitten bij het eten ook als fatsoensnorm. Net als niet door elkaar heen praten etc.