Onenigheid met opa en oma over eten met zoon

Gebeurde bij mij ook, maar ging het er net wat heftiger aan toe. Ik weet nog precies hoe ik me voelde. Vandaar dat ik dit niet wil juist voor m'n zoon. Denk dat je misschien niet alle reacties hebt gelezen. Heb m'n verhaal nog aangevuld met wat losse reacties. Heb het berichtje gisteren natuurlijk snel getypt dus wat dingen in het verhaal vergeten met hoe wij het aanpakken 😊

Boosheid is inmiddels wat voorbij. Maar ben nog wel iets lichtelijk geïrriteerd haha Moeder inmiddels geappt maar nog geen reactie haha

Ehmmm ik heb nog geen reactie gelezen waarin andere moeders dit goedkeuren? Of ik moet ineens niet meer kunnen lezen? Iets goedkeuren en begrijpen waar iets vandaan kan komen zijn twee verschillende dingen he. Het heeft dus niets te maken met het opnemen voor de ouders omdat het gedrag goedgekeurd wordt maar begrip hebben waar hun reactie wellicht vandaan komt. Laatst een topic van een moeder die door opgelopen frustratie, vermoeidheid enz haar kind een tik had gegeven. Keur ik dat goed? Absoluut niet. Snap ik hoe dit heeft kunnen gebeuren en heb ik daar begrip voor.. ja!

Natuurlijk punt 1 laat ik dan los. Dat kan eens voorkomen haha. Dat is ook niet het grote struikelpunt. Maar als de hoofdlijn hetzelfde is en we met z'n allen de neus dezelfde kant op hebben is natuurlijk fijn voor ons. Maar ook voor onze zoon. Hij heeft belang bij ritme en structuur dus met dit soort momenten is dat juist belangrijk 🤗

Sorry ik bedoel dit niet raar ofzo. Maar wat jij gedaan als iemand opeens het gesprek onderbreekt en vet luid door die telefoon schreeuwt op een boze toon? 🙈

Precies... ik had zelfde gereageerd! Dus je hebt gewoon gelijk hoor😊

Je krijgt geen overgewicht door snoep, maar door een ongezonde relatie met eten en gebrek aan kennis. Door voeding te linken aan beloning en straf werk je die ongezonde relatie in de hand, daar doelde ik op 😉

Blijkbaar is dit dus een onderwerp die bij niet enkel jou heel gevoelig ligt. De kans is aanwezig dat jouw ouders hier dus een andere mening over hebben over hoe jij ermee om zou moeten gaan. Dit zijn lastige situaties want je wil als -dochter van- geen afkeuring van je ouders. Er zit niks anders op dan toch weet met elkaar in gesprek over dit onderwerp. Leg je ouders duidelijk uit wat jij vindt en dat het op bed gooien van een kind wat niet wil eten voor jou echt onacceptabel is. Luister naar wat hun als opties zien, of draag ze zelf opties aan. Dingen die ze wel kunnen doen. Als je er echt samen niet uitkomt en je ouders blijven volhouden dat ze dit doen als je zoon krijst tijdens eten dan is het jammer maar passen ze inderdaad niet meer op dat moment op. Want het is voor jou iets wat je niet kunt loslaten en niet wil accepteren. Maar andersom kan je helaas niet eisen dat je ouders er anders over denken als ze dat gewoon niet willen. Ik bedoel dit alles dus los van wie er gelijk heeft hier. Daar gaat het m.i. helemaal niet om. Er zijn zoveel opvoedmethodes, zoveel meningen. Waar het om gaat is dat je het gesprek aangaat met je ouders en een fijne manier vindt om het werkbaar te maken met elkaar. Dus dat is waar ik vooral op doelde. Succes met alles

Je hebt helemaal gelijk dat je de aanpak van jullie thuis op andere plekken ook zo wil hanteren. Ben het dan ook helemaal niet eens met de mama’s die zeggen dat je dit van hen niet kunt verwachten. Jouw kind, jouw regels. Accepteren of kunnen ze dat niet dan houdt het op. Het is de omgekeerde wereld dat jij je excuses moet gaan aanbieden om wat zij hebben gedaan en dat jij daar overstuur op reageerde. Je hoeft niet te accepteren dat je ouders tegen je kindje schreeuwen en ook niet tegen jou. Mogen ze best eens even over na gaan denken.

Als moeders zeggen 'hun huis hun regels' is dat zeker wel goedkeuren. En zo te horen hebben die ouders totaal geen spijt van hun actie. Dat is dus wel degelijk anders dan die moeder die haar kind een tik gaf, die voelde zich ontzettend schuldig en wil het nooit meet doen. Niet te vergelijken dus...

Nou oke zag het bij meerdere gezinnen en het werkte gewoon goed dusja en ze zijn gewoon er beter op geworden

Nee, ze worden er dus niet beter op

Ieder zijn ding zeg ik maar😅

Ik zou tegen je ouders zeggen dat ze hem dan beter gewoon van tafel hadden kunnen laten gaan. Ik snap dat je enigszins dezelfde lijnen wil aanhouden maar kinderen mogen ook leren dat het niet overal precies hetzelfde is. Overal gelden andere regels. Fijn als je ouder erin mee kunnen gaan maar soms is dat even niet en dat is ook oké. Dat is wel hoe ik erover denk. Ik heb ooit een cursus how2talk2kids gehad, kan niet van m’n ouders verwachten dat zij op dezelfde manier met mijn kinderen communiceren en dat moeten ze dus ook gewoon accepteren. In bed zetten vind ik dus wat anders als gewoon van tafel laten gaan.

Lekker kort door de bocht. Het ging niet om straffen maar wel on positief belonen (van stickers tot overdreven blije positeve reactie geven als juichen/hoera/klappen, complimenteen als belonin). Bij zeer slecht etende kinderen kan dit wel degelijk helpen en dus 'beter zijn' voor je kind. Groetjes van een mamma met zeer slecht etend kind én advies van gespecialiseerd behandelend eetteam (dietist, pedagoog en preverbale logopedist) en kinderarts. Prioriteit is dan überhaupt een relatie met eten te krijgen. Die beloning verdwijnt wel weer. Net als de meeste kinderen die zindelijk worden met beloning (stickers of overdreven positieve reactie/complimenten) geen verstoorde relatie met plassen/poepen eb se wc krijgen.

Nou volgens mij sla je hier een stap over. Er kan namelijk wél overlegd worden over wát die regels dan zijn. Een kind heeft zich te conformeren naar het leidend gezag. Klinkt lekker dramatisch 😆 maar zeer zeker wél dat het kind zich bij opa en oma moet gedragen naar hun regels... alleen wat die regels dus zijn, dat kan je met elkaar afstemmen in geval je jezelf er echt niet in kunt vinden. Ff een voorbeeld van wat ik bedoel: dinsdag kwam hier een ventje spelen en zegt: ik wil een snoepje. Dus ik zeg nadat hij dit 4x gezegd heeft; ik luister niet naar commando's hier in huis vragen wij dingen. Kind: mag ik een snoepje? Ik: nee wij eten op dinsdagen geen snoepjes. Je mag wel fruit, wil je dat? Dit zijn mijn regels in mijn huis. Het is voor mij niet relevant of kind thuis diezelfde regels heeft. Misschien wel en probeert het mij uit. Maar misschien ook niet en mag hij thuis wel snoep op dinsdag als hij dat commandeert. Het maakt me werkelijk waar niks uit. Dus ja, mijn huis mijn regels.

Precies dat! En dan is het aan ouders hoe ze daar mee omgaan. In dit voorbeeld kun je als ouder van dat vriendje niet eisen dat er op dinsdag wordt gesnoept (op commando ook nog). Je kan er als ouder wel voor kiezen dat je kind daar niet gaat spelen als je vind dat het heel belangrijk is dat hij wel een snoepje krijgt. Afhankelijk van de belangrijkheid van de regel dus he. Mag aannemen dat niemand zijn kind bij vriendjes weghoudt omdat er te weinig gesnoept wordt. Ik kan me wél voorstellen dat je je kind niet ergens alleen bent als je het niet eens bent met hoe daar met ongewenst gedrag wordt omgegaan

Dat is toch heel iets anders wanneer een kind een keer bij je komt spelen dan opa en oma die frequent oppassen..

Nou inderdaad.. en daarnaast is het ook een hele andere casus waar we het over hebben. Dit gaat over iets waar TS een trauma aan over heeft gehouden (en begrijpelijk). Dan vind ik het nogal raar dat moeders dan reageren met 'hun huis hun regels'. Het gaat toch niet om iets later naar bed of een extra snoepje bij opa en oma? Er zijn grenzen...

Maar als je zelf een trauma hebt overgehouden aan je opvoeding, dan laat je je kind toch niet (structureel) alleen bij diezelfde ouders om op te passen? Je bent niet verplicht om je ouders op te laten passen. Als je (ook om goede!) redenen niet eens bent met de manier waarop ze je kind aanpakken dan heb je toch de keuze (en in mijn ogen verantwoordelijkheid) om je kind daar niet aan bloot te stellen. Met andere woorden: je kan wel zeggen dat je bepaalde voorwaarden stelt aan oppassen, en als ze daar niet aan kunnen of willen voldoen ze niet mogen oppassen, maar in mijn optiek kan je niet vragen om op te passen en eisen dat ze daarbij precies doen wat jij wil. Nogmaals, tuurlijk zijn er goede redenen om dit niet te willen! Maar in mijn optiek is een verandering eisen gewoon niet een van je opties. Je kan het gesprek aangaan en uitleggen wat je anders wil en waarom, en dan is het aan je ouders of ze daarin kunnen en willen meegaan. Dan miet je het vertrouwen hebben dat het goed gaat en dat lijkt me lastig