Schreeuwende/huilende euter

Onze dochter van 2.5 zit in dezelfde fase. Uitproberen, snel huilen etc. Ze begrijpt zoveel en toch zo weinig.... en met een hoogzwangere moeder is de koek soms ook sneller op. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat als ze boos is, dat ze dan altijd een knuffel mag halen of even lekker in het gangetje mag zitten. Hier heeft ze vaak wat knuffels liggen. Als ze echt gaat huilen of krijsen zetten wij haar inderdaad op de trap naar. Hier gaat de drama dan verder, maar wordt ze vaak snel wat rustiger (zo niet laat ik der gewoon zitten). We bespreken dan de situatie. Wat vroegen papa en mama? Wat vonden papa en mama niet leuk? Waarom deed je het dan toch (niet)? In hele simpele woorden; hierdoor begrijpt ze meestal wel het probleem. Na excuses mag ze er weer vanaf en het "opnieuw proberen".

Dit is allemaal zeer herkenbaar. Ook het op schoot willen zitten bij het avondeten, het niet meer kunnen lopen. Ze is nog zo klein. Ik ga er meestal wel in mee. Ik volg hierin altijd mijn eigen gevoel op dat moment. Als ik zelf moe ben kan ik vaak minder hebben en kan ik er wel eens geïrriteerd van worden ri haar als ze wéér op m'n schoot wil zitten bij het avondeten, maar meestal heb ik wel geduld.

Wat ook nog wel helpt is haar erkennen in haar gevoel. Soms blijven herhalen. Dan voelt ze zich iig begrepen. Dus, je vind het helemaal niet leuk he als je niet bij mama op schoot mag zitten. Ja, dat is ook niet leuk...He wat vervelend. Maar mama moet ook even eten... En dan hard huilen. Ja, ik zie dat je het echt heel moeilijk vind en niet leuk.... Vaak escaleert het hier dan minder lang en heftig door een paar keer haar verdriet en teleurstelling te benoemen. Het is ook tenslotte niet leuk toch als je bij mama op schoot wilt zitten en het mag niet? Ik snap het ook zeker!

Misschien omstreden, maar ik zou persoonlijk erin meegaan. Wel binnen de grenzen die ik zelf comfortabel vind. Bij alles vraag ik 'Wat is het nut van deze grens? Waarom hier precies de grens?' Bijv op schoot eten. In mijn ogen heeft het geen nut om dat te verbieden, als iedereen blij is en kan eten zo, prima. (voor mij is 'Zo hoort het niet' of 'Zo wennen ze eraan' geen goede reden om een grens te leggen). Dan ga ik geen drama maken zonder goede reden. Mocht ik nou ziek zijn, of bijv zelf mega honger hebben en niet met één hand kunnen eten, dan kan dat wel een goede reden zijn dat er op dat moment een persoonlijke grens ligt. Dan leg ik het uit en hopen we op het beste. Vergeet trouwens niet dat er continu nog sprongetjes kunnen voordoen, ook al houdt het boek op na de eerste tien... Mijn dochter wil dan ook ineens meer worden opgetild, niks zelf kunnen/willen etc. Maar het gaat altijd weer voorbij. Ze is wel pas 18 maanden dus wie weet wat er nog komt... 😅

Wij hebben 3 kinderen. Als ze ineens allemaal bij je op schoot willen dan lijkt me dat nogal lastig. Dat is dan voor ons de reden om het niet te willen. Ze gaat ook springen, bewegen, raar doen en niet eten. Iedereen op zijn eigen stoel, het is niet eerlijk dat de een wel mag/kan en ander niet. Dat idee.... Zelf vraag ik mij soms ook af. Wat maakt het uit. Maar het gaat nu dus steeds verder, dat ze bij ALLES!! het op haar manier wil en ineens alles anders wil en niet wil. Ik mag bv niet eens een liedje zingen.. neee mama niet zingen... nee mama niet dansen... ik blokkeer dan gewoon en weet niet wat ik moet zeggen. Te strikt en streng zijn werkt ook niet voor haar. Ik merk dat het dan alleen maar erger wordt. Het erkennen van haar gevoelens doe ik inderdaad ook, soms het wel soms niet. En pfff ja als ik zelf moe ben dan vind ik het extra lastig.

Het lastige hieraan vind ik is dat ze beetje als een directeur rond loopt. Mama jij dit jij dat. We leren haar wel dat ze het kan vragen, mama wil jij...of mama mag ik... Soms idee dat ik dan de hele dat moet zeggen/corrigeren en dat lijkt mij voor haar ook niet fijn!

Volgens mij is dit heel normaal peuter gedrag! Ons zoontje (2j2m) begint er nu ook mee. Dan zegt hij: “mama weg”, of, “nee zingen” als ik niet mag zingen. Ik wissel het een beetje af: soms ga ik er in mee, soms stel ik een harde grens. Het hangt er vanaf of ik het zelf een belangrijk onderwerp vind. Eten op schoot vind ik oké, meestal na 2-3 minuten ga ik even iets uit de keuken pakken en dan zet ik hem zonder problemen in zijn eigen stoel. En als ik een kwestie even laat “hangen” dan wil hij 1 minuut later opeens wél gewoon bijv. zijn schoenen aantrekken dus dat vind ik niet de moeite om een hele strijd over te maken. Bij belangrijke kwesties ben ik wel streng, bijv niet gooien met speelgoed en niet meppen! Maar vooral als je zelf moe bent, of als je haast hebt, is het moeilijk om je geduld te bewaren he? Fijn alle tips die voorbij komen iig :)

Gut..die van mij is bijna 1.5 en doet sinds deze week precies zoals jij beschrijf 😵‍💫. Gekmakend is het af en toe. Ik weet ook heel slecht hoe ik er nou mee om moet gaan, dus lees graag mee met de tips... Vooralsnog is het 'ja daaag nie aanstellen hup we gaan lekker eten'. Het heeft voor mijn gevoel bij haar nog absoluut geen zin om dr apart te nemen, uit te leggen waarom iets niet kan of mag, etcetera... Ze gaat gewoon door met mekkeren, ze is 1.5... Lastig!

Het klinkt voor mij alsof ze momenteel een heleboel aan het ontwikkelen is en het daar lastig mee heeft. Wat iemand ook al schreef, de sprongetjes gaan door na de 10 uit het boek. Zelf zou ik het niet negeren of haar op de trap zetten. Ze moet het reguleren van emoties nog ontwikkelen, daar heeft ze jullie voor nodig. Haar negeren of afzonderen geeft eigenlijk het signaal dat haar emoties er niet mogen zijn. Iemand anders schreef al emoties benoemen, dat zou ik zelf ook doen. De grens die je stelt mag er zijn, en daar zou ik zeker aan vasthouden (die duidelijkheid vinden kinderen vaak juist fijn), maar de emoties die daarbij komen mogen er ook zijn. Door haar te helpen die te reguleren leert ze uiteindelijk hoe ze dat zelf moet doen (maar die ontwikkeling gaat door tot ver in de 20). Makkelijk is dat zeker niet altijd! We zijn maar gewoon mens en geen robot. Heel rustig en bewust door mijn neus in en uit ademen werkt bij mij heel goed. En het hardop benoemen waarom mijn dochter ergens boos op is werkt voor mij ook goed om zelf rustig te blijven, alsof het een soort van herinnering is waarom ze boos is. Voor ons voelt soms iets heel klein, maar voor hen is het heel groot. Tegelijkertijd zou ik ook kijken waar je haar wel autonomie kan geven. Als ze dat op voldoende plekken waar het (binnen jullie grenzen) wel kan, zoekt ze het misschien minder op andere plekken.

Wij moeten ook echt heel duidelijk zijn in wat wel en niet mag. Hij is bijna 2 jaar. Met alles wat niet kan is het anders gillen of boos doen. Dus krijgt hij 2 keuzes, wil hij die allebei niet dan is het pech. Meestal kiest hij dan alsnog 1 van de opties. Bij ons is hij aan het uitproberen als oma komt eten. Dan wil hij snel van tafel en dat is prima maar dat MOET oma nu mee komen spelen terwijl wij nog eten. Dus dan mag hij kiezen, of je gaat even alleen spelen totdat oma klaar is of je blijft in de stoel zitten. Hij wil dan ook op schoot en komt alsnog jengelen. Daar ze we echt heel duidelijk in. We herhalen de 2 keuzes en als hij echt boos blijft doen zeggen we dat hij best boos mag zijn maar dat hij dat even in de bijkeuken mag doen. Als hij dan niet meer boos is mag hij een knuffel komen halen als hij wil en lekker komen spelen. Ook duidelijke afspraken werken goed. Misschien kan je afspreken dat als ze haar eten op heeft ze even op schoot mag? Of als ze haar groente op heeft of iets anders wat je wel acceptabel vind? Met niet willen lopen gaf ik ook 2 keuzes. Of je gaat in de kinderwagen of je loopt zelf. Dat tillen hou ik echt niet meer. Als hij dan blijft mopperen vraag ik of hij dat toch liever zelf loopt en soms kiest hij dan toch liever daarvoor. Voor ons werkt dat heel goed. In de winkel is het of aan de hand of in de kar en ook geen andere keuze. In de kar mag hij spulletjes vasthouden en in de wagen doen. Gevoelens echt benoemen en overal in mee gaan is niet echt ons ding. Hij mag voelen wat hij voelt maar daar gaan we niet eindeloos op in. Ik heb geprobeerd te zeggen tegen hem oh ik zie dat je boos bent vind je het jammer? Enz enz...dan duurde het gedoe allemaal zoveel langer. Hij zette zijn pruillipje op en jammerde echt op zo'n zeur toontje verder want ook die aandacht was aandacht en dus voldoende. Werkte totaal niet voor ons 😅 ieder zo zijn ding. Hij heeft soms echt even nodig heel erg boos te kunnen doen en hij weet dat dat in de bijkeuken gewoon mag. Daar loopt hij nu soms zelf heen als hij boos is en komt ook zelf weer terug. Het blijft lastig hoor en het is voor ieder kind ook weer anders wat goed werkt denk ik.

Ja lastig en herkenbaar. Ik ben vanaf het begin altijd wel duidelijk geweest de laatste tijd gebruik ik toch wel veel het woordje moet. Ik wil niet... Ja dan kan je moet gewoon even. En dan stel ik voor doe je het zelf of moet ik even helpen? Nu ze eenmaal weet dat ik met gehuil en drama toch doorpak luisterd ze wel sneller. en soms denk ik achja als jij er gelukkig van word om het op die manier te doen dikke prima. Zelf aankleden? Broek achterste voren, sokken niet goed. Ik vind het prima😂 geen drama inidergeval. Onder handelen doe ik ook wel veel. Dit is de stoel van papa jij gaat in je eigen stoel zitten. Na het eten mag je in de andere stoel. Toch een beetje haar zin maar eigenlijk wel op mijn manier. Werkt prima inidergeval met minder drama

Hi lieve mama, al deze dingen die jij nu doormaakt heb ik al doorgemaakt met mijn 2,5 jarige dochter maar dan halfjaar geleden ofzo. Het is echt een fase hoor, maar maakt het niet makkelijker op… vooral met meerdere kinderen lijkt me. Het is wel echt aftasten per moment wat het beste werkt. - emoties benoemen is altijd wel goed, maar snap dat jezelf er soms het geduld/tijd/aandacht niet voor hebt. - logische consequenties bieden. Dus ipv direct naar de gang of te negeren, eerst van tafel en bord opruimen. Jullie kunnen dan rustig verder eten en praten. Als ze aandacht zoekt, dan benoem je dat jullie nog druk aan het eten en praten zijn dus dat ze echt zelf moet spelen tot jullie klaar zijn en ga je weer verder. Dus beetje negeren, maar wel benoemen waarom. Logische consequentie dat jij haar niet op wil tillen is dat jij bijv zelf de trap op gaat en zij achterblijft. Vond mijn dochter dan niet leuk, maar dan ging ze toch wel vaak zelf met pijn en moeite. - keuzes maken is best lastig op deze leeftijd, vooral met een lege maag. Waarom niet gewoon meerdere opties aanbieden. Half kommetje pap, half broodje en wat fruit? - en dat directeurtje zijn, is wrs ook omdat ze nu nog op de leeftijd zijn van ‘eigen ik ontdekken’ en pas met 3/4 meer openstaan voor andere mensen. Dat herhalen van vragen leren stellen, doe ik wel nog steeds. Als ze zegt van ‘mama zitten’ dan corrigeer ik haar, meestal praat ze mij dan na en dan ga ik pas zitten. Ik hoor steeds vaker ‘mama mag ik’ 😂 dus het komt wel! - en dat zingen dan zeg ik ‘mama is gewoon vrolijk en heeft zin om te zingen, doe je ook mee?’ En dan ga ik gewoon verder. Mss even iets heel anders… maar mss even een mombreak ergens inlassen? Merk dat ik daar dan vaak aan toe ben, als mijn geduld flink wordt getest 😂

Bedankt voor de goede uitleg en ook praktische tips! Vind het gewoon zo heftig en dan denk ik. Wow is dit wel normaal?! Wordt ze een meisje met gedragsproblemen 🙈 Terwijl het nog maar een paar dagen zo is. Ik weet wel dat ze een temperamentvol meisje is. Maar dit gaat echt van alles prima leuk en gezellig naar ineens totaal over de toeren over iets als het niet gaat/mag/kan zoals zij dat wil. Ze gromt er zelfs bij... Vind het ook gewoon sneu om te zien. Omdat ik zie en merk dat het even allemaal niet zo lekker gaat.

Ik heb trouwens ook het gevoel dat het bij mij niet vanzelf gaat. Merk dat ik veel nadenk over hoe ik doe en moet reageren. Omdat ik het graag zo goed wil doen. Of bang ben dat ik het niet goed aanpak en doe.

Wij hebben precies hetzelfde. Momenteel probeert ze ons de les te lezen, roept ze potverdorie, zegt ze altijd eerst nee voordat ze weet wat we vragen... Op schoot willen, niet alleen kunnen vermaken, niet zelfstandig eten, en de hele dag door dreinen als ze haar zin niet krijgt. Het moet op haar manier. Wat ik het lastigste vind: ik probeer uit te leggen, emoties te benoemen en haar emoties te reguleren. Maar ze hoort er helemaal niks van want ze schreeuwt! Mijn trommelvliezen springen bijna van haar. Ik hoor mezelf niet eens praten. En dat triggert mijn woede! Echt laaaaaaiend word ik ervan , want ik doe zo mijn best om het goed te doen voor haar. Afspraakjes te maken, onderhandelen, begripvol zijn. Maar ze luistert gewoon niet. En dan ontplof ik. Daarna is ze poeslief en komt ze knuffelen. Doel niet bereikt, want eigenlijk wil ze alleen maar dat ik stop met boos zijn. Ze weet dat knuffelen helpt. Wat moet ik doen als ze zo blijft schreeuwen?

Ja superlastig, begrijp goed dat je laaiend kunt worden. Zelf probeer ik wel echt rustig te blijven en haar uit te laten razen. Zolang zo zichzelf, anderen geen pijn doet. Vaak wordt het ineens toch wat minderen. Volgens mij heeft het geen zin om op zo'n moment haar vanalles uit te leggen. Dat horen ze helemaal niet. Maar ik begrijp totaal je gevoel dat je niet te weet wat je ermee moet op zo'n moment.

Ja super lastig hè dat geschreeuw. Als ik mijn geduld verlies schreeuw ik ook wel eens terug dat hij nou eens op moet houden. Super nutteloos want 1 het werkt niet en 2 dan ziet hij dat mama ook schreeuwt dus dan zal het wel mogen. Maar ja we zijn ook maar mensen en soms heb je het gewoon even gehad. Onze aanpak is niet mega populair op het forum...maar we waarschuwen 2 keer waarvan de 2de keer wordt gezegd dat het de laatste keer is. En daarna gaat hij toch echt even naar de bijkeuken (op de gang noemen we dat). Dan zeggen we dat hij best even boos mag zijn maar dat hij dat daar even mag doen en ons mag roepen als hij weer rustig is. En dan proberen we weer even te praten maar niet te lang. Gewoon vragen of hij nog boos is en dat hij daarom even op de gang stond. Is hij niet meer boos dan een knuffel geven en weer spelen.

Dankje🙌🏼 Soms denk ik echt: ben ìk nou gek? Waarom blijft ze zo doen? Ik ga proberen het te laten. Hopelijk duurt het steeds korter. Ze kan namelijk echt een half uur doorgaan.. Ze wil .... Ze wil... Ze wil😭 De hele dag door hoor ik niks anders dan verzoeken. Kun je me aanschuiven? Mag ik een doekje? Ik wil drinken. Mag ik nu een filmpje kijken? Jij moet het openmaken. Ik moet plassen. Mag ik kleuren? Mag ik verven? Mag ik helpen? Doe jij de deken op? Ze bedenkt vanalles waarbij ze ons nodig heeft. Nou, en dan met een dreumes en zwangerschap erbij, draai ik echt door 😥

Hoe oud is ze? Ons dochtertje is 2,5, dus echt ook nog wel heel klein. Dat ze vanalles vraagt vind ik niet gek. Als ze het op een dwingende manier zegt. Ik wil...en jij moet... dan zeg ik haar zin gewoon na, maar dan op de manier hoe ze het ook kan vragen. Zij snapt natuurlijk dat verschil nog niet. Bij ons komt het dwingend over, zij denkt ik vraag gewoon ff wat er in mij opkomt. Ik zie het dan zelf ook als dat ik haar moet leren hoe ze het ook anders kan vragen. Dat schreeuwen vind ik dus ook super lastig!!! Boos terug doen werkt hier ook niet, het wordt alleen maar erger. Keuzes geven werkte eerder wel, nu ineens ook niet meer. Hierin weet ik ook dat wij haar moeten leren om met deze gevoelens van frustratie om te gaan. Ik ben boos/verdrietig dat dit niet mag .. ik moet niet gaan schreeuwen... maar kan beter zeggen dat ik het niet leuk vind. Zoo heftig voor je eigen hersenen dat geschreeuw. Misschien oordoppen, dat het niet zo binnen komt? Schijnbaar heeft het ene kind dit heftiger dan de ander. Hebben wij net pech dat het bij onze kinderen heftiger is. :D Ik weet de oplossing er ook niet voor. Lees wel dingen als dat je je kind ook erg moet complimenteren wanneer ze toch iets doen wat ze eigenlijk niet wouden. Dat je daar trots op bent. Of als ze boos doet... misschien is ze dan wel verdrietig.. haar dan zeggen: Volgens mij ben je heeel boos/verdrietig of niet? Jee ik zie echt dat je heel boos bent. Ik ben dat soort dingen nu beetje aan het uit proberen. Ene keer werkt het wel andere keer niet.. Enn... wat ik vandaag merkte en wat aardig werkte deze... ik ging gewoon door waar ik mee bezig was, negeerde een soort van het geschreeuw, en ging over andere dingen praten. Was wel lastig om het geschreeuw te negeren, maar ik deed net alsof ze dat niet deed. Ging bezig met andere kinderen, en vroeg en zij haar wel dingen. Schreeuwde ze wel door en zei neeee!! Ging ik gewoon weer verder met andere dingen.

Ze is 2 jaar en 10 maanden. Heeft een taalontwikkeling van heb ik jou daar. Ze weet dondersgoed hoe ze het kan vragen en dat zet ze vaak in. De gezellige variant waarop je snel ja zegt: zullen we eens samen ........ En 'Mag ik ... alsjeblieeeeeeeeft.' Maar ze zegt idd gewoon wat in haar opkomt en er zit geen filter op. Alle gedachten lijken hardop te gebeuren bij haar. Herken je dat ook? Waaaaar is die stopknop 😂 het ratelt de hele dag door. En dan dit de hele dag om vanalles: 'zullen we samen een boekje lezen in het grote bed? Ja? Of nee? Mama: nee, na het eten. Eerst eten, dan een boekje. Kind: ja of nee? Mama: nee Kind: ja he, dat is een goed idee he. Kom dan gaan we samen een boekje lezen in het grote bed.' Aaaaaaarrrrrgghhh ze negeert mijn antwoord compleet 😵😅 Zo ontstaan dus 'miscommunicaties'.