Uit je slof schieten

De fase van 1,5 tot 3 is vaak het moeilijkst.. straks krijg je de echte fase ik ben 2 en zeg nee.. ze gaan grenzen opzoeken. Alleen je kind 'afstraffen en zeggen wat ze niet mag' stimuleert vaak niet.. laat zien hoe het wel kan en dat het leuk is. Stimuleer het goede gedrag en negeer en negatieve gedrag En waarom gilt ze? Zomaar spontaan? Vanwege pijn? Of is ze boos? Daarbij zijn kinderen heeeeel gevoelig met spanningen, zodra jij spanning hebt.. weet je kindje dat ook. Xx

Heel herkenbaar op die leeftijd! Zelf ben ik snel overprikkeld (vooral 's ochtends en als ik honger heb) waardoor ik me ook echt in moet houden en dat lukt lang niet altijd helaas. Wat hier (uiteindelijk) heeft geholpen is uitleggen en consequent blijven. Echt niet toegeven. Ik leg het meestal 2-3 keer uit, daarna zeg ik vaak nog iets van "mama heeft uitgelegd waarom" als ie door blijft gaan, en op een gegeven moment negeer ik het wel en probeer ik mezelf rustig te houden door op m'n ademhaling te focussen en ogen dicht te doen (zoontje doet dit nu soms zelf ook👌🏻). Hij is nu 2.5 en ik merk dat we er langzamerhand de vruchten van gaan plukken. Natuurlijk is ie nog steeds 2 met een sterke wil, maar de driftbuien zijn echt minder lang etc. en hij neemt vaker de eerste of tweede keer genoegen met de uitleg. Daarnaast proberen we vooral te werken met logische consequenties ("straffen"). Rond bedtijd is het vaak nog weleens gedoe, de logische consequentie is dan "minder/geen tijd om een boekje te lezen".

Ik denk dat het begint met je verwachtingen bijstellen en sneller een consequentie aan gedrag koppelen. Heb je bijvoorbeeld al geprobeerd meer eten aan te bieden? Het klinkt alsof ze trek heeft en daardoor vaak om een snack vraagt. Mijn zoontje krijgt nooit een snack als hij erom vraagt, want als hij erom vraagt betekent het dat hij trek heeft. Als hij trek heeft kan hij een boterham/banaan/? krijgen. Als ik hem op zo’n moment gelijk een snack aanbiedt dan wil hij er daarna weer een, omdat het gewoon niet genoeg is om de trek te stillen. Ik weet niet hoe ver in de ontwikkeling jouw kindje is, maar bij het gooien van rozijntjes zou ik ze zelf opruimen en wegleggen. Daarbij uitleggen dat we niet met eten gooien en dat ze, als ze dat wel doet, geen rozijntjes meer mag eten (op dit moment). Schoppen is hier echt een no-go, maar bij 10x nee of stop zeggen is de lading eraf. Ik leg mijn zoontje 1x uit dat hij stopt met schoppen en dat ik anders iets anders ga doen. Ik denk dat het helpt om jezelf uit de situatie te verwijderen en dus niet blijven zitten en jezelf keer op keer laten schoppen. En dat kan ze niet leuk vinden en daar kan ze boos om worden, daar heb ik absoluut geen boodschap aan 🤷🏼‍♀️ Je bent ook maar een mens dus het is héél normaal dat je soms je geduld (bijna) verliest en die kinderen halen nou eenmaal het bloed onder je nagels vandaan soms. Helpt het misschien om een blokje om te gaan? Dan doe je haar eventueel in de kinderwagen als ze buiten bijvoorbeeld weg loopt en dat juist voor nog meer stress zorgt. Hier maakt een frisse neus halen echt een wereld van verschil, voor zowel zoon als mij!

Ohja en inderdaad benoemen wat het gewenste gedrag is dat je wilt zien ipv het slechte gedrag benoemen. En als ie iets op de gewenste manier doet dan benoem ik dat ook "wat fijn dat je gelijk tanden ging poetsen, nu hoeft er niemand boos te worden en kunnen we zelfs 2 boekjes lezen omdat we zoveel tijd hebben" ofzoiets.

Normaal kan ik er best goed mee om gaan, maar van de week was ik helemaal op. Ik ben zelf 24 weken zwanger en mijn man werkt al de hele week over tot s'avonds laat, dus had ook even wat minder geduld met mijn zoontje, wat ik zelf ook vervelend vond. Als hij schopt of slaat zet ik hem van mij weg. Als hij dan dus bij mij op de bank zit zeg ik 1 keer stop en als hij niet luisterd zet ik hem op de grond. Als hij met eten gaat gooien, pak ik het eten van hem af en mag hij het pas weer hebben als hij het echt gaat eten ipv gooien. En dit benoem ik ook terwijl ik het doe. Als hij overstuur of gefrustreerd gaat liggen op de grond, laat ik hem even. Ik bied wel een knuffel aan, maar vaak is het nu een harde nee (sinds dat hij 2 is, is het echt een stuk erger geworden). Dan benoem ik de emoties die hij waarschijnlijk voelt: frustratie en teleurstelling, zeg dat hij mag blijven liggen als dat voor hem helpt. En bied nog steeds een knuffel aan, maar ga daarna ook verder met mijn eigen ding. Als hij weer bedaard is komt hij inderdaad voor een knuffel of gaat weer verder spelen.

Misschien helpt het om ipv ‘stop hiermee’ te benoemen wat je wél wilt zien. Hier zeggen we bijv ‘voeten op de plank (voetenplank van kidnerstoel), ipv ‘niet schoppen’. En ‘eten op je bord of in je mond’ ipv ‘niet gooien’. Bij 19 maanden zou ik ook nog gewoon de rozijntjes zelf opruimen, en dingen waarmee ze blijft gooien gewoon weghalen (‘ik ruim dit even op, hier heb je wat anders’), of haar uit de situatie halen (‘kom we gaan naar buiten), ipv boos worden. Dit is echt een leeftijdsdingetje. Ik vond ze rond deze leeftijd nog te jong om echt te begrijpen waarom iets niet mocht ofzo, dus gewoon de situatie veranderen werkte veel beter dan proberen de dreumes actief te laten luisteren of boos te worden. Ze snappen het toch nog niet echt. Is voor jezelf ook een stuk minder vermoeiend! Op een gegeven moment zijn ze wel oud genoeg om ‘basisregels’ te begrijpen, maar het blijft nog lang lastig voor ze om zich eraan te houden omdat ze nog niet zo veel zelfregulatie hebben 😄 Maar over een half jaar ofzo, misschien nog iets langer, heeft het zin om echt te gaan opvoeden wat dat betreft (in mijn ervaring dan heh).

Ik kan me voorstellen dat je dat lastig vindt! Ik denk dat er een aantal dingen zijn die je heel erg kunnen helpen. De eerste is logische consequenties. Bij ons is er 1x 'waarschuwen' en uitleggen wat we wel willen zien, gebeurt het nog een keer, dan de consequentie. Dat gebeurt rustig, niet boos, niet als straf, zonder stemverheffing. Bij de rozijntjes is het dus de eerste keer: 'doe de rozijntjes maar in je mond, in plaats van op de grond', wordt er nog steeds gegooid 'ik leg de rozijntjes even weg, want je bent er nog mee aan het gooien'. Een tweede is emoties erkennen en benoemen. Dus als ze geen knijpfruit mag, dan mag ze daar boos en verdrietig om zijn. Kindjes op die leeftijd moeten nog zo veel ontwikkelen in hun emotieregulatie, daar hebben ze ons bij nodig. Dus je kunt dan iets zeggen als "je bent verdrietig omdat je niet nog een knijpfruit mag hè. Dat snap ik, knijpfruit is ook erg lekker. Wil je een knuffel?". Ze wordt dan gezien en gehoord, het wordt voor haar dan makkelijker om ook naar jou te luisteren. Wij nemen zelf ook meer aan van mensen die naar ons luisteren. Ik hoorde iemand ooit het voorbeeld geven: stel je hebt een rot dag gehad op werk en je stond dan ook nog in de file. Als je thuis komt moet je even je verhaal kwijt en ben je waarschijnlijk geïrriteerd. Hoe wil je dan dat je partner reageert? Als er dan door je partner gezegd wordt "ja ga nou ff rustig doen. Het is maar file, stop met zeuren en anders ga je maar even naar boven tot je weer normaal kan doen." Dan voelen we ons niet gehoord en blijven we met opgekropte emotie en houden we lang een rotgevoel. Terwijl als onze partner even naar ons luistert, ons een knuffel geeft en zegt "dat klinkt als een rotdag". Dan zijn we het kwijt en voelen we ons daarna een stuk beter. Een derde is nog alleen nee zeggen wanneer het écht nodig is. Als we gaan tellen, zeggen we echt vaak nee op een dag. Terwijl sommige dingen misschien prima kunnen, alleen moeten we daar even voor schakelen. Stel dat je kindje een koekje wil, kun je misschien ipv nee zeggen "je mag wel een stuk fruit als je trek hebt". Probeer zo veel mogelijk naar een "ja" te buigen. Als je dan een keer nee moet zeggen, maakt die veel meer indruk dan als ze het 30x op een dag horen. Allemaal leuk in theorie natuurlijk, maar dat vraag echt wel wat van jezelf om het zo om te doen. En 100% dat doen, dat gaat gewoon niet. Als ouder raken we nu eenmaal getriggerd, reageren we een keer zoals we niet willen reageren. We zijn mens, geen robot, dus je mag ook mild zijn voor jezelf. Als je voelt dat je getriggerd wordt, werkt het voor mij heel goed om rustig adem te halen, en ik probeer me in te leven in mijn dochter. Als ik begrijp waarom ze zo boos wordt, wordt het makkelijker om rustig te reageren. Ze reageert namelijk niet op een bepaalde manier om mij te pesten, maar ze reageert zo omdat ze op dat moment hele grote emoties heeft en nog moet leren hoe ze daar goed mee om kan gaan. Ik ben haar mama, dus ik moet haar daarmee helpen. En als het een keer wel fout gaat en ik schiet uit mijn slof, dan bied ik altijd mijn excuses aan. Zij is niet verantwoordelijk voor mijn emoties. Dus dan zeg ik "Sorry dat mama net boos op je werd, dat was niet eerlijk. Knuffel?". Dan is het weer goed en dan leert ze ook dat sorry zeggen oke is. Een fijn insta account vind ik 'verbindend opvoeden'. Sorry, het is nogal een verhaal geworden 😅 hopelijk kun je er wat mee. 😊

Iedereen bedankt voor de tips! Ik kan hier zeker wat mee en zal ze nogmaals lezdn vanavond als de rust weer teruggekeerd is in huis. Ik sta er nu 2 weken alleen voor omdat mijn vriend op reis is voor werk. Mede daardoor mijn lontje wat korter is. Ik heb mijn schoonouders gevraagd om morgen een dagje op te passen om even te ontprikkelen. Nogmaals bedankt ❤️