Waarom wel of geen tweede?

Een kind kost ongeveer een ton, alles wordt duurder, zou al blij zijn als ik 1 kind kan geven wat het nodig heeft. + met 1 heb je meer vrijheid dan met 2. Bij ons geen 2e.

Ik vind mijn zoontje zo geweldig, dat ik denk: zo eentje wil ik er nog wel meer haha. We vinden het voor hem ook heel gezellig om een broertje of zusje erbij te hebben. Voelt als het gezin compleet.

Ik heb altijd geroepen dat ik minimaal 2 kids zou willen (als het ons gegund is). Ze samen zien opgroeien is fantastisch om te zien. Altijd reuring in huis en dat trekt ons allebei. En we maken gewoon hele leuke kinderen 🤣

Kom uit een gezin van 4, nou hoef ik dat niet per de maar ohhh de gezelligheid van een volle eettafel, de oneindige liefde, de verschillende persoonlijkheden, de ruzies over wie wat waar heeft neergelegd, de overvolle kerstdagen / nieuwjaar / Pasen / verjaardagen - de ‘zij wil op hockey maar ook op volleybal ‘ discussie, de ‘maar op woensdag hebben we al 3 dingen staat’. Eindeloze discussies en eindeloze liefde.. Alles is leuker met meer ♥️ En ja. Alles kost geld. Ik kom uit armoede en nee dat wil ik niet voor mijn kids. Maar kinderen opgegroeid in liefde is zoveel meer waard dan geld ooit kan zijn.

Wij hebben zo'n verschrikkelijk leuke, lieve makkelijke dochter. Ze doet het super goed, eet en slaapt goed... de tijd wordt alleen maar duurder en we kunnen haar nu alles geven en hebben zelf ook meer vrijheid. Ze was geen huilbaby, altijd goed gegeten en geslapen, had geen andere dingen die als lastig kunnen worden ervaren.... bedoel 😂 een 2e kan alleen maar 'tegenvallen'. Dat wordt nooit zo'n makkelijk leuk kind als onze dochter. En jeetje wat voor impact heeft het op haar.. nu alle liefde, aandacht, tijd en financiële ruimte voor haar. In ons hart is ergens wel een mini plekje voor een 2e. We voelen het allebei nu absoluut niet, dus we houden het er bij 1.💗 als het gevoel nog komt, bespreken we het weer... en jij TS, waarom stel je deze vraag?😘

De eeuwig twijfel bij ons. We hebben een zoontje die ons volledig leeg zuigt van energie en dat valt voor ons dan tegen waardoor wij zelf twijfelen. Financiële moeten wij ons geen zorgen maken dus dat is iets dat goed is. Maar opnieuw die zorg en stress en we zijn vooral bang om weer ons zelf te verliezen. Dus voorlopig is 1 goed en als er ooit verandering is dan bespreken we het.

Even off topic. Maar triest toch, dat keuzes hiervan moeten afhangen dag van vandaag. Ik word (hopelijk) alleenstaande mama en ook om financiele redenen zal het bij 1 moeten blijven. Dat terwijl mijn grootouders er 7 hadden op 1 postbode inkomen 😵

Ik ben zelf zo blij met een broer en zus, ik gun dacht mijn dochter ook. Het samen opgroeien, spelen, mooie dingen meemaken, elkaar steunen in moeilijke tijden. Natuurlijk is er geen garantie dat ze overweg kunnen, maar toch is dit voor mij belangrijk.

Ik riep 2 jaar kei hard noooooooit meer, maar dat kwam door de bevalling en nasleep Nu zwanger vd tweede😂😂😂🙏 De wens kwam ineens vanzelf

Oja dus niet omdat t zielig is eentje.. Vind dat zo nergens op slaan Weet uit ervaring dat t geen garantie is dat ze t goed kunnen vinden Bij mn vriend t zelfde, heeft niks aan zn broers en zussen.. Heel sneu Vind t vals voor de mensen die een kind willen of niet meer kunnen krijgen

Jaaa, dit ja!! ❤️ wat schrijf je dat mooi

Hier precies hetzelfde 🙃 zelfs vriend was op den duur om terwijl hij in principe altijd maar één kind wilde. Wij gingen steeds meer over de toekomst nadenken en zagen dan echt wel een gezin met meer dan één kindje voor ons. Daarnaast kreeg ik ineens weer de diepe wens voor een tweede zoals ik dat bij de eerste ook heb gehad. Had nooit verwacht dat dat gevoel terug zou komen. Wij merkten dat onze argumenten voor niet een tweede werden gedreven door angst: wat als dit niet goed is, dat niet goed gaat. Wat als wat als. Toen besloten we samen dat we ons niet willen laten leiden door angst.

Ik heb hier ook een mening over gezet, maar lees nu jouw bericht Mijn bericht staat los van jou boor!! 😂😅 Is geen sneer Had jouw bericht nog niet gezien

Wij wilden ook graag een tweede. Ik heb een broer met wie ik goed overweg kan en mijn partner heeft een zusje met wie hij een goede band heeft. Leren omgaan met verdeelde aandacht, wij hebben nog liefde genoeg te geven (en financieel ook haalbaar). Maar ik lees hier ook dingen waar wij destijds ook over twijfelden: het leven is gemakkelijk met onze zoon, nog wel vrijheid etc. Hij is zo gemakkelijk, dat lukt vast geen tweede keer... Maar deze afweging hebben we inmiddels veel vaker moeten maken, doordat we drie miskramen hebben gehad (in totaal vijf). Dat vind ik het meest lastig: de eerste keer voelde het als een logische stap. Door dit slepende proces wordt het steeds meer "een keuze". We staan geregeld op het punt het op te geven (na allerlei onderzoeken geen antwoorden), maar als ik er dan aan denk dat we de babykleertjes kunnen weggeven/verkopen, moet ik huilen. Dus misschien voor jullie goed om de afweging te maken: wat zegt je gevoel! Voelt het gezin compleet?

Nee, dat is dus waar we nog geen duidelijk antwoord op kunnen geven. Ik denk het niet. Maar soms ook weer wel! Mijn man en ik zeggen allebei dat een 2e kindje nog geen harde 'nee' is. Alleen onze dochter wel middels een fertiliteit traject gekregen, dus dat weegt voor mij ook mee (nu 32, weer hormonen spuiten, alle onderzoeken etc) bedankt voor je lieve reactie 💗

Hier nog in twijfel. De eerste is een schat, maar mentaal heeft het ons beiden veel gedaan en zijn nog niet hersteld. Wij vinden het belangrijk dat wij bij een tweede dezelfde overweging hebben als bij de eerste. Wij zouden dus nooit het doen om onze zoon een broertje of zusje te geven. Het is aangetoond dat enigst kinderen het beter doen en er niks zieligs aan is. We kunnen hem nu ook onverdeelde aandacht bieden en meer “luxe”. Met 1 gaat ook alles net wat makkelijker. Ook zijn we nu op het punt dat het lekker gaat en we weer wat “vrijheid” terug hebben. Hebben we wel weer zin in al dat gedoe met een baby (bedenk dat je een huilbaby of moeilijke slaper kan krijgen wat beiden een beste reële kans is)? Een kind kost veel energie en je hebt altijd de kans op een beperking (waardoor de eerste eronder lijdt wat ik ook wel meeneem in mijn overweging net als dat wij dit deden toen we voor de eerste gingen) en kinderen kunnen lang niet altijd met elkaar overweg. Als je het dan niet vanuit jezelf echt wilde dan is de kans heel groot dat jezelf en/of je relatie er aan onderdoor gaat.

Haha dat heb ik ook lang gedacht, zelfs toen ik al hoog zwanger was van de tweede. En ik kan je zeggen dat onze tweede net zo leuk en lief is als de eerste en nóg makkelijker 😅 Ik weet natuurlijk nog niet hoe het is als ze straks groter is, maar aan onze oudste hebben we inmiddels veel meer de handen vol haha.

Wij hebben gekozen voor een tweede (zwanger nu) omdat we kinderen allebei heel leuk vinden en intens van genieten. Leek ons ook leuker voor onze dochter om altijd een maatje te hebben.

Twijfelen omdat ons zoontje super makkelijk is en we zo’n fantastische slaper ons geen 2e keer gaat lukken (denken wij). Nog een erge feestbeest zijn die het liefst geen feestje mist (elk weekend wel weg). Dat opgeven geeft wel beetje benauwd gevoel. En mijn vriend heeft mij ondertussen ten huwelijk gevraagd dus in 2024 zien we wel even waar we staan😂

Ben wel benieuwd wat jij hieruit wil halen ts? Heb toch t idee dat de wens voor een 2e gewoon een heel sterk gevoel is, net als bij de 1e. Iets wat in je hart/lijf gebeurt en niet in je hoofd. Bovenstaande is voor mij dus de voornaamste reden. verder denk ik dat het goed en leuk is voor mijn dochter om een zusje/broertje te hebben om te delen, samen te spelen, van te leren, en hopelijk later steun aan te hebben.