Wanneer niet meer tillen

Ik zou haar emotie erkennen en toch wel voet bij stuk houden. Vaak is het met 2/3 dagen al een heel anders zolang je maar consequent blijft! Als ze dus zegt dat ze gaat wachten dan uitleggen dat als mama terug komt er ook niet getild wordt. Misschien goed om uit te leggen dat ze al zóó groot geworden is en dat het zwaar wordt om haar te tillen. Ook met andere dingen, emotie erkennen "ik snap dat je verdrietig bent maar.." of "ik snap dat je wilt dat ik je til" "je had het ook al zo bedacht maar we gaan het toch zo doen" en troost bieden bij grote emoties. Mijn zoontje wilt ook vaak getild worden als troost maar heb ook verteld dat we dat ook kunnen doen wanneer we samen even op de grond gaan zitten met hem op schoot, ben bijna 30 wk zwanger dus mijn rug vind het niet zo fijn meer 😂

Dit is echt de peuter pubertijd! Mijn zoontje is 2,5 en soms til ik hem gewoon nog hoor, het is ook voor een deel geborgenheid. Maar zeker ‘s ochtends zou ze niet moe moeten zijn. Probeer er een spelletje van te maken misschien? Kom je gezellig mee naar beneden yoghurt eten? Samen tellen hoeveel treden er zijn oid. En duidelijk je grenzen aangeven. Als het voor jou een nee is, is het een nee. Ik kies wel m’n punten waar ik wel en niet moeilijk over doe en kies er bewust voor niet overal een strijd van te maken. Volg ook eens how 2 talk to kids.

Ik ben morgen 36 weken zwanger en til mijn zoontje van 2.5 ook gewoon nog weleens op maar idd als het nodig is. Als hij echt graag getilt wil worden dan zeg ik ook eerlijk dat hij zo'n grote jongen is en zo zwaar dat mama dat nu met zo'n dikke buik niet meer kan. En in het voorbeeld van de trap aan de hand nemen met een liedje zoals de zeven sprong en dan per trap trede tellen? Hier komt het niet zover omdat het uitleggen waarom ik het niet meer altijd kan voldoende effectief is. Ik hoop dat het helpt. Verder is dat ongewenste gedrag heel erg normaal dat is hier ook. Niet leuk, maar gaat een keer over 😉

Ik ben nu 39 weken en til mijn dochter van 2 (13,5 kg) nog steeds veel. Mijn verloskundige gaf aan dat als je lichaam geen seintje geeft het rustiger aan te doen, je het nog best kan doen. Maar dan los van dochter liever niet teveel andere dingen tillen nog ernaast. Verder heeft onze dochter ook vlagen dat ze veel getild wilt, en andere keren wil ze het juist allemaal zelf doen. Mogen we ook echt niet helpen. Bij bepaalde dingen, til ik haar echt niet. Bijvoorbeeld als ik met de kinderwagen op pad ben. Dat is echt teveel met mn buik. Dat betekende enorme driftbuien in het begin. Maar na een paar keer is het gestopt en vraagt ze bijna niet meer. En als ze wel vraagt, accepteert ze nu mijn nee (meestal). Met de trap bv, doe ik het wel. Eerst zeg ik wel, nee loop maar zelf, maar als ik aan haar zie dat ze echt niet wil, te moe oid, dan til ik haar, voordat ze begint te drammen. Choose your battles zeg maar 😊 Het heeft nog niet zoveel met verwennen te maken, als wel dat ze grenzen verkent en uitprobeert. En een eigen willetje creëert. Consequent zijn is daarbij denk ik de sleutel. Als je wilt dat ze zelf de trap doet, dan niet tillen. Zal even moeilijk worden, maar de boodschap komt uiteindelijk wel aan. En zo voor alle dingen waarbij je het vervelend vind als ze doorvraagt/aandringt. Nooit toegeven als ze in zo'n bui is. Proberen af te leiden, iets aanwijzen, vragen of ze iets wil doen voor je, of een ander soort vraag stellen. Hier zijn de toverwoorden 'wil je helpen met...(de was, opruimen, dat oppakken, poetsen, enz)?', en 'waar is... (beer, papa, je sokken, enz)?'. Dan is ze eigenlijk direct eruit en kan je weer communiceren.

Mijn zoontje van 2 wilde ook graag van de trap getild worden en vaak opgetild. Maar ik heb heel vaak herhaald dat mama een baby in de buik heeft en niet mag tillen. Nu zegt hij zelf steeds.. mama baby buik, niet tillen... als hij de trap af gaat. Verder heb ik een krukje bij de commode, waardoor ik alleen het laatste zetje nog hoef te geven. Maarja soms ontkom je er niet aan of soms is hij in een bui en moet ik toch even ingrijpen door hem te verplaatsen bijv. Maar vaak is het bij ons even doorzetten en blijven herhalen en consequent blijven. Dan hebben ze het vaak wel snel door

Toen ik zwanger was van men dochter was mijn zoon 2,5j, owv zeer hevige voorweeën had ik platte rust. Geen succes wanneer je alleen bent met een zeer aanhankelijke peuter/ kleuter en op het 2de verdiep woont (geen lift) na meerdere pogingen van wachten aan de trap tot ik zie je zo wel doe voorzichtig, en met de nodige hoeveelheden driftbuien en woedeuitbarstingen ik heb hem (meermaals) duidelijk verteld over de baby in de buik en dat ik die al moest "dragen" veel begrip was er niet (kan ook niet van zo'n kleintje) maar ik merkte dat hij heel betrokken werd in de zwangerschap en voor mama wilde zorgen, ik heb een babypopje gekocht zodat we samen konden oefenen om onze baby voorzichtig boven te brengen. Leukertje: na de zwangerschap zat hij in de zetel zijn baby eten te geven terwijl ik naast hem zijn zusje eten gaf 🥰

Ik zie iedereen antwoord geven over tillen tijdens zwangerschap, maar ik lees nergens terug dat je zwanger bent? 😅 mijn dochter van nu 3 jaar heeft ook een tijd gehad dat ze altijd getild wilde worden, terwijl ze het prima zelf kon. Ik ben zelf iets harder dan mijn man.. mijn man is iets gevoeliger voor gehuil of een pruil lipje dan dat ik ben hahaha. Opgegeven moment merkte we dat ze het bij mij had opgegeven en gewoon vrolijk bijvoorbeeld de trap op en af liep en niet meer zoveel zeurde en dat ze bij m’n man nog steeds getild wilde worden. Erg he, ze hebben soms meer door dan je denkt 😂 Ik zou gewoon op het moment dat jij ergens ‘nee’ op gezegd hebt, bij je punt blijven en wel goed uitleggen waarom of een alternatief ergens voor bieden. Ik zei dan bijvoorbeeld van nou kom nu naar beneden, dan gaan we beneden samen kleuren. En dan complimenteren als ze het doet. En als ze het niet deed, dan bleef ze jammer genoeg huilend/zeurend boven staan en gaf ik niet toe😅 en soms als beloning tilde ik haar gewoon een keer zonder dat ze erom vroeg en dat vond ze dan extra leuk en dan zij ik er ook wel bij van ‘voor deze ene keer’.

Onze dochter is nu 2,9jaar en toen ze 2 was wou ze ook nog wel eens getild worden en dat deed ik ook maar als ze geen zin naar beneden te gaan had omdat ze boven wil blijven of dat ze zit te klieren op de trap wat ik eng vind dan til ik haar ook op en breng haar naar beneden ook als ze niet aan tafel wou komen zitten en niet wou luisteren dan tilde ik haar op en bracht haar naar de tafel en zette haar op de stoel. Nu ze dus 2,9 jaar is doe ik dat nog steeds. Maar daarmee is ze dus absoluut niet blij dus het vragen om tillen is er al een poos alleen nog als ze pijn heeft of heel moe of bang is. Maar anders vind ze het dus helemaal niks. Moet zeggen dat het ook bijna nooit hoeft want als ik zeg als je niet luisterd brengt mama jou naar beneden of de stoel dan zegt ze nee en luisterd ze meteen.😅

Ik was daar niet zo moeilijk in, ik ga er geen drama om maken, ging vanzelf weer over. Nu wil hij nooit meer getild worden en alles zelf doen. I choose my battles, ook aan tafel maken wij nooit een drama. En uiteindelijk eet hij nog beter ook. Ik dacht ook even dat je zwanger was en daarom je kind niet meer wilde tillen, maar dat is dus niet zo. Mijn man deed dan vaker vanaf bovenaan de trap "treintje". Allebei achter elkaar zitten en dan zo de trap af.

Kun je iets zeggen als "Jammer he, ik kan je niet meer tillen, daar ben je nu te groot voor" en dan naar beneden lopen. "Kom je mee?" Als een woedebui volgt nog 1x herhalen dat je snapt dat hij baalt en daarna negeren. Je kunt ook nog een alternatief bieden wat jou wel past. Bijv "Kom je mee naar beneden naar de bank? Dan kunnen we daar lekker knuffelen" Ik zit ook te denken aan het boek Jagen verzamelen opvoeden. Dat zegt dat als er veel driftbuien zijn dat dit komt omdat je kind meer verantwoordelijkheid aan kan en deel wil zijn van de gewone gang van zaken in het gezin. Door kleine nuttige huishoudelijke taken te geven vervul je die behoefte. Bijv jij stofzuigen en je kind afstoffen. Of jij aardappels schillen en je kind de aardappels aangeven. Vooral als je bepaald gedrag irritant vindt zou ik dat gevoel bij jezelf serieus nemen en niet over je grens gaan. Maar tegelijkertijd wel de behoefte van je kind achterhalen (dat is bijv knuffelen of meedoen).

Ja de peuterpubertijd is het zeker. We proberen er ook een spelletje van de te maken de ene keer lukt het en de andere keer weer niet. Soms weet en zie ik dat ze moe is en til ik haar ook gewoon. Maar op de moment dat je juist misschien niet heeeel veel tijd hebt om uitgebreid de trap af ze springen als een kikker wil ze uiteraard getild worden. Lijkt wel alsof ze het aanvoelen. Als ik het zo lees doen we het wel aardig goed. Hoort er dus ook een beetje bij. Soms denk ik, is het karakter? Is het onze opvoeding? Daar ga je dan aan twijfelen of je het anders aan moet pakken.