Wel of geen 3e kind?

Hier ook getwijfeld puur door alle praktische bezwaren inderdaad, ruimte auto etc maar uiteindelijk voor mijn gevoel gekozen en toch voor een derde gegaan. Anders denk ik dat ik mijn hele leven spijt zou hebben en zou denken " was ik er toch maar voor gegaan". Het lukt anderen ook dus dan moeten wij het toch ook kunnen. En liefde voor je kinderen is er sowieso genoeg en dat is het belangrijkste. Ik kom zelf ook uit gezin met 3 kinderen en nu ik ouder ben is het toch ook wel heel fijn dat ik bij 2 broers ipv 1 terecht kan. Ik zou dus zeggen als je hart het wil, ga er dan voor.

Ik kon het met het eerste jaar echt niet goed beslissen. Ik voelde me zeer compleet, maar altijd gevoel van 3 of 4 kinderen gehad. Ik had ook al 2 jongens en ergens zag ik nog een meisje in ons leven. Ik kon ook niet de babyspullen wegdoen, dus dat was ook een teken voor mij. Vorige zomer kriebelde het echt voor een 3e bij ons allebei en nu 35 weken zwanger van onze 3e zoon!! Mijn man zegt nu wel heel sterk van nu gaan we alles weg doen als hij er uitgroeit of klaar mee is. Maar ik kan dat nog steeds volledig beamen. Praktisch heb ik nooit zo meegenomen. Ik vind het wel belangrijk dat ze op sport kunnen en dat we leuke dingen kunnen doen. Maar we hebben allebei een goede baan en kunnen altijd wel ergens in schuiven, dus misschien is dat wat makkelijker praten. Wij hebben overigens genoeg kamers, maar onze kinderen nu willen persee samen slapen. Dus dat mag!

Ja precies bij ons is 4 ook veel meer ingrijpend en zullen we hier ook niet voor kiezen. Nieuwe auto, nieuw huis..veel te veel aanpassingen. 3 kinderen juist niet ;)

Qua compleet voelen had ik idd precies hetzelfde.. ik was blij en gezegend met 2 kinderen maar het gevoel van compleet? Nee... Nu met 3 zeker compleet! Geen enkele twijfel!

Dit is wel een goede. Ik ben nu 35 en na mijn 40e wil ik sowieso geen kinderen meer.

Voor mij is een derde niet bespreekbaar (tweede moet nog geboren worden dus kan nog niks zeggen over het complete gevoel) maar het lijkt me zo onpraktisch. Ook vind ik het idee van meer kinderen dan volwassenen in een huishouden helemaal niks. Als grootste reden om geen derde te nemen is de wereld waarin m’n leven. Het heeft een te grote impact op de aarde.

Eerst kon ik geen grote ronde buik zien zonder jaloezie. Als ik nu een zwangere zie heb ik dat niet meer zo sterk. Ik vind het zwanger zijn wel prachtig en ook de bevalling zou ik met liefde nog eens over doen. Maar kinderen krijgen voor de zwangerschap en bevalling plus het eerste levensjaar (wat een genot en wonder) zijn ook zo weer om. Kan slechts door blijven gaan. Haha. Daarnaast vind ik meer dan twee keer een peuterpubertijd, de aarde en nog een keer jaren lang geen goede nachtrust ook wel pittig. Nu krijgen beide dames tenminste wat ze verdienen. Alle aandacht en liefde. Maar de meest belangrijke reden, wat als de derde een afwijking heeft? Dan is het leven van de eerste twee ook ineens heel anders. Laat je gevoel beslissen. X

Ik moet m’n tweede nog ‘kweken’ (😂) maar ik sta er heel makkelijk in: minimaal 2, maar daarna loopt wel door. Merk wel dat ik de laatste jaren veel chiller ben geworden als het over kinderen en de bijkomende stress komt. Wij hebben alles op fiets en loopafstand, dus voor een auto hoef ik het niet te doen. Als er echt iets is dan huren we wel een auto (vakantie) of we lenen even eentje bij. Passen sowieso 5 mensen in de onze (en in mijn auto kan je stoelen bijplaatsen, tweedehands 40€). Waar 2 kids gevoed kunnen worden, kunnen ook 3 gevoed worden. Kleding hoeft van mij niet altijd luxe en het speelgoed gaat vaak toch mee. We hebben 3 slaapkamers, maar groot genoeg om er zo’n Ikea wand tussen te doen dat ze kunnen delen. En anders verhuizen we ooit, ook niet erg. Ik sta er dus in: mijn partner mag kiezen. Ik ga nooit meer aan de anti conceptie want daar ga ik echt niet lekker op. Is hij klaar met kinderen dan draagt ie maar een condoom of legt hij de knip erin (ik ben ook helemaal content met 2 kindjes, of 3, of 4, ben sowieso gelukkig). Ik heb zo’n hels eerste jaar gehad met mijn dochter, ik weet dat het wel goed komt. Ik weet dat ik intens moe zal zijn, er allemaal drama is, maar ik ben me ook mega bewust dat het allemaal fases zijn. Met dat bewustzijn denk ik dus van ach, ik vind het allemaal prima 😂. Liefde genoeg, laat mijn vent maar keuzes maken hahaha

Wel hebben 2 kinderen. Wouden er altijd 3. Vorig jaar ook bewust zwanger geweest, dit liep helaas uit op een miskraam. En sindsdien is de wens voor een 3e weg. Wij hebben veel gepraat. Met name voor mij hoeft het écht niet meer. Mijn man twijfelde langer. Ik vind het wel goed zo. Hebben 2 gezonde kinderen, en wil nu niet meer het risico nemen dat een 3e misschien een ander verhaal zou kunnen worden. Maar, t is ook lekker praktisch zo en zijn nu eindelijk na 5jr van luiers en onhandige slaapjes verlost

Precies dit + dat ik bij mijn 2e kindje al heel bewust bezig was met het feit dat dit de laatste is, dat ik nooit meer zo een babytje in mijn armen ga houden. Een beetje extra genieten dus.

Oh wat een lastig dilemma! Ik heb hetzelfde. Mijn jongste is nu 7 maanden en ik heb een zoontje van bijna 3. Rationeel gezien denk ik dat het beter is om het bij 2 kindjes te houden. Emotioneel gezien voel ik aan alles dat ik heel graag nog een derde kindje zou willen. Rationeel gezien = ik vind zwanger zijn heel erg heftig, mijn hormonen krijgen me volledig in zijn greep en ik word er angstig / depressief van. Ook tijdens de newborn fase ben ik niet de beste versie van mezelf. Erg geagiteerd, angstig en gespannen. Ik ben dus zeker 1,5 jaar niet mezelf. Wil ik mijn 2 kinderen dit aandoen? Gaat mijn relatie dat overleven? Ook hebben we beide een fulltime baan wat het ook heel lastig te combineren maakt. Qua financiele situatie en woonsituatie zitten we helemaal goed. Het is echt het emotionele stuk wat bij mij heel lastig is (en ik heb wel therapie gevolgd tijdens de zwangerschap en tijdens de newborn fase). Ook ben ik bang voor een gecompliceerde zwangerschap of een niet gezond / gehandicapt kindje. Ergens denk ik dus: count your blessings en het is goed zo. Maar ik merk dat ik de baby spulletjes niet weg kan doen en ook een lijstje heb met namen voor een derde kindje. Ik heb 'rouw' bij de gedachte dit nooit meer mee te maken. Maar ergens kijk ik ook enorm uit naar dat de tropenjaren voorbij zijn en ik wat meer mezelf ben en ook wat lekkerder met mijn partner in de wedstrijd zit. Dilemma. Gelukkig hoeven we nu nog niet te beslissen!

Oh wat een lastig dilemma! Ik heb hetzelfde. Mijn jongste is nu 7 maanden en ik heb een zoontje van bijna 3. Rationeel gezien denk ik dat het beter is om het bij 2 kindjes te houden. Emotioneel gezien voel ik aan alles dat ik heel graag nog een derde kindje zou willen. Rationeel gezien = ik vind zwanger zijn heel erg heftig, mijn hormonen krijgen me volledig in zijn greep en ik word er angstig / depressief van. Ook tijdens de newborn fase ben ik niet de beste versie van mezelf. Erg geagiteerd, angstig en gespannen. Ik ben dus zeker 1,5 jaar niet mezelf. Wil ik mijn 2 kinderen dit aandoen? Gaat mijn relatie dat overleven? Ook hebben we beide een fulltime baan wat het ook heel lastig te combineren maakt. Qua financiele situatie en woonsituatie zitten we helemaal goed. Het is echt het emotionele stuk wat bij mij heel lastig is (en ik heb wel therapie gevolgd tijdens de zwangerschap en tijdens de newborn fase). Ook ben ik bang voor een gecompliceerde zwangerschap of een niet gezond / gehandicapt kindje. Ergens denk ik dus: count your blessings en het is goed zo. Maar ik merk dat ik de baby spulletjes niet weg kan doen en ook een lijstje heb met namen voor een derde kindje. Ik heb 'rouw' bij de gedachte dit nooit meer mee te maken. Maar ergens kijk ik ook enorm uit naar dat de tropenjaren voorbij zijn en ik wat meer mezelf ben en ook wat lekkerder met mijn partner in de wedstrijd zit. Dilemma. Gelukkig hoeven we nu nog niet te beslissen!