Bewust enig kind? Voor- en nadelen

Herkenbaar. Mijn man heeft het ook erg onderschat allemaal. Hij heeft het de eerste zes maanden na de geboorte van onze zoon erg zwaar gehad. Ik daarin tegen zat enorm op een roze wolk en deed echt alles met en voor ons kind. Ik wist meteen dat ik meer kinderen wilde. Tot 1 jaar zei hij, nooit meer. Sindsdien zegt hij misschien. In de moeilijke periodes (tandjes, ziek zijn ect.) roept hij nog steeds nooit meer. Maar ook steeds vaker hoor ik hem zeggen bij de tweede, of de volgende keer....ik probeer hem tijd en ruimte te geven. Maar net als jij probeer ik mezelf ook voor te bereiden op de mogelijkheid dat het bij één kindje blijft. Dat maakt mij soms nog wel erg verdrietig. Helaas kan ik je op je vraag geen antwoord geven. Maar ik volg graag!

Wij gaan bewust voor 1. Ons zoontje is nu 1 en gezond. Vanwege mijn leeftijd houden we het hier bij. We zijn blij met wat we nu hebben.

Misschien niet de ervaring die je zoekt, maar ik ben zelf opgegroeid als het enige kind (geen bewuste keus van mijn ouders geweest). En heb er zowel voor- als nadelen aan ervaren. De band die ik met mn ouders heb is hechter dan veel van mn vriendinnen met broers en zussen en er was altijd volop aandacht. Tegelijkertijd heb ik het soms ook als eenzaam ervaren en had ik zelf altijd graag een broertje of zusje gehad. Nu ze ouder worden merk ik ook dat ik wel eens nadenk over: wat als ze komen te overlijden. Dat dan in mn eentje (heb wel een vriend, maar dat is toch anders) moeten dragen lijkt me erg zwaar. Ik zou zelf heel graag twee kinderen willen, gebaseerd op mn eigen ervaring als enig kind (ben nu zelf zwanger van de eerste dus kan verder nog niet uit de ervaring van het moederschap spreken).

Wij zijn bewust wel meteen doorgegaan voor een tweede, maar zaten daar ook direct over op één lijn. Dus niet helemaal de ervaring waar je om vroeg, maar hoop je toch wat inzichten te geven met mijn reactie. Jullie eerste kindje is nog maar 9 maanden en heeft waarschijnlijk nog veel verzorging nodig, ik kan me voorstellen dat jouw man dat nog een zwaardere/niet de allerleukste fase vindt. Dat verandert natuurlijk als zij ouder wordt en moeten jullie nog ervaren. Het kan zijn dat jullie dan anders gaan denken over een tweede kind (zowel positief als negatief). Ik vond het persoonlijk na de eerste verjaardag van mijn dochter echt heel anders worden, veel meer spelen en lol maken in plaats van vooral verzorgen, bij ons ging ze toen ook doorslapen en over naar één middagdutje. Ze werd minder eenkennig en ik laat haar makkelijker een middagje bij oma spelen zodat ik zelf even iets voor mezelf kan doen. Mij gaf die verandering een stuk meer vrijheid, ik kan weer beter slapen en makkelijker zaken ondernemen. Hierdoor verwacht ik dat we weer voldoende ruimte hebben voor de zorg voor een tweede kindje. Ik denk dat je vooral nog even moet afwachten hoe het komende jaar gaat verlopen. Geef je man de tijd om hier goed over na te denken. Zijn beslissing hoeft nu nog niet vast te staan, misschien denkt hij er over een half jaar wel heel anders over. Of misschien denk jij er dan wel anders over. Mijn advies is daarom om het even te laten rusten het over een aantal maanden weer eens te bespreken. Je hoeft hier nu nog niets definitief over te beslissen en als je man het nu niet wil, dan is het voor dit moment in ieder geval geen optie om voor een tweede te gaan.

Wij hebben ook lang getwijfeld na de eerste. Nu 5 jaar verder zijn we toch voor een 2e gegaan.

Onze deur is nog niet volledig dicht, maar de kans is aanzienlijk groter dat we het bewust bij één kindje houden.

En wat is jullie overweging daarin? Waarom wel/niet? Zou graag ervaringen lezen van anderen

Onze is nu bijna twee en vooralsnog ben ik degene die het hierbij wil laten. De deur is niet volledig dicht maar het kriebelt me geenszins. Waarom niet? Ik vind zwanger en bevallen vreselijk. Nog 9 maanden (+herstel) mezelf wegcijferen? Ik zie het niet zitten nu. Daarnaast vind ik ons leven met 1 kind heel comfortabel. We hebben het financieel goed, 1tje neem je makkelijk mee of kan uit logeren. Ik kan mijn aandacht goed verdelen en houd ook tijd voor mezelf over. Ik heb nu gewoon heel andere ambities dan nog een kind grootbrengen. Ook als ik anderen in m’n omgeving zie (2 under 2) dan word ik helemaal niet enthousiast van een tweede kindje. Misschien tegen de tijd dat de eerste naar school gaat…

Ik vind het leven met één kind onwijs leuk en hij is het beste wat ons is overkomen. Ik wilde altijd moeder worden en dat is 'gelukt'. Toch vind ik het hebben van één kind ook makkelijk! Wij hebben, ondanks een heftige start door extreme vroeggeboorte, een heel relaxt kind. Hij slaapt goed, eet goed, is vrolijk en kan op zijn tijd ook prima alleen spelen. Ik neem hem bijna altijd mee op pad en hij houdt van de aandacht. Hij is niet verlegen of mensenschuw en huilt vrijwel alleen bij ongemak of honger. Het 'risico' (als ik dat zo mag noemen) dat een tweede totaal anders is durf ik eigenlijk niet te nemen. Ik ben ook wel gesteld op mijn vrijheid van handelen en dat is met onze zoon heel goed haalbaar. Daarnaast heb ik een grote kans op een herhaalde vroeggeboorte; mogelijk zelfs nog eerder dan 27+2. En ja, er zijn mogelijkheden wat betreft medicatie en operatie om de boel langer dicht te houden oid, maar de kans is aanzienlijk groot dat ik mij maanden lang van binnen opvreet door de onzekerheid en angst op herhaling. Of ik dat wil; ik denk het niet. Momenteel kriebelt er ook niks en voel ik mij met de dag meer compleet met z'n drie. Een factor die ook meespeelt zijn financiën. Wij hebben geen twee volwaardige inkomens en redden het op momenteel prima. Een tweede kind zou wel e.e.a. veranderen. Ook voor de toekomst. Dat zou ik tegenover de eerste, maar ook tegenover onszelf niet fair vinden. Tot slot ben ik ook van mening dat je nooit voor een 2e, 3e, 4e etc. moet kiezen, omdat de vorige dan een broertje of zusje krijgt. Je hebt namelijk geen idee of die twee elkaar wel liggen en samen 'leuk' opgroeien. Je maakt die keuze imo, omdat je als ouder(s) graag een extra gezinslid wil.

In mijn hart is nog wel een klein plekje voor een tweede, maar mijn verstand zegt absoluut nee. Ik ben van mening dat niet elke leegte moet ingevuld worden (ook al denken veel mensen dat), dus ik heb dat gewoon geaccepteerd. Ook al heb ik niet echt een wens voor een tweede, ik voel wel aan dat het EEN mogelijkheid zou kunnen zijn, maar daarom is dat niet de beste keuze voor ons. Redenen om het bij eentje te houden: - mijn mental load. Rust en momenten voor mezelf zijn ZO belangrijk wil ik overeind blijven. Ik zie niet hoe ik dat in godsnaam moet doen met twee kinderen. - mijn aandacht verdelen vind ik zeer moeilijk. - met 1 kind is het al wat gemakkelijker plannen. - we koesteren wat we nu hebben, zijnde drie mensen die op elkaar zijn afgestemd zonder verdere ‘problemen’. Er is voldoende tijd en ruimte voor elkaar. Voor een tweede kind gaan uit medelijden met het kind dat er al is, vind ik absoluut geen goede reden. Ik haat het dan ook als anderen telkens vanuit het kind praten als het over een tweede gaat (‘dat is toch zielig’, ‘jij hebt toch veel aan je broer’,…). De ouders moeten er wel voor ‘opdraaien’ en het ook willen. Daar houden ze vaak geen rekening mee. Je hebt ook geen garantie op een goeie band tussen de kinderen onderling. Ik ken gezinnen waarbij de kinderen elkaar niet moeten en waar het constant ruzie is. Kan dat beteren? Ja. Maar ook geen garantie. Mijn lief heeft twee zussen en een broer, maar geeft aan dat hij geen band met hen voelt. Mijn schoonmoeder haalt vaak het argument aan dat het allemaal betert van zodra de kinderen zelfstandiger en ouder worden (zij heeft er 4!!!). Dat kan goed zijn, maar ik zie het helemaal niet zitten om jaaarenlang een wrak te zijn. Dat komt niet goed. Zo wil ik ook niet zijn. Daarnaast zie ik mensen in mijn omgeving met een veel grotere (mentale) draagkracht dan ik die na de komst van de tweede ook aangaven dat het wel erg zwaar was. Dan denk ik oprecht ‘NOPE’. Ik zie ons om één of andere reden wel nog met een ‘ongelukje’ als onze zoon ouder is. Vraag me niet waarom. Maar liever niet. 💩

Ik lees mee en wil graag mijn ervaring delen. Wij hebben nu een jochie van ruim 5 maanden. Dankbaar en verrast toen we na ruim 7 jaar onverwachts maar toch heel gewenst zwanger raakte. Hoog risico zwangerschap gehad waar ik zelf weinig last van heb gehad. Een bevalling die ik nog zo een keer zou willen doen. Maarr.. wij denken maar voelen vooral dat ons leven compleet is. Beide hebben wij een broer waar de band mee oke is en wij meer waarde hechten aan de vriendschappen om ons heen. Daarnaast hebben wij de luxe dat we straks beide maar 3 dg hoeven te werken om leuk rond te komen. Tevens hebben we nu een makkelijk kindje. Sliep na 8 weken al door van 20u tot 8u. Geen garantie dat dit met een 2e is. Onze uk gaat straks 2 dagen naar de opvang en wij zijn bereid om echt heel veel te investeren met hem op vriendjes en vriendinnetjes. Logeerpartijtjes en spelen etc. En zoals bijvoorbeeld met vakantie als enigste kind kan ik me voorstellen dat dit soms wat lastiger kan zijn maar dan zou er bijv een vriendje of vriendinnetje mee kunnen/mogen.

Ik wil er 2. Heb nu een dochtertje van 2,5 maand. Mijn man is enigskind maar heeft geen goede band met zn ouders. (Door zijn ASS kan hij niet zeggen of tie n broer/zus heeft gemist) Ik heb wel een broertje zelf en zou echt niet zonder kunnen. Wij schelen 22 maanden hebben beide goede band met onze ouders en deden vroeger alles samen. Zelfs stappen deden wij samen haha. Ik ben nu 22 hij is bijna 21 en kunnen het nog steeds goed met elkaar vinden

Wij hebben nu een zoontje van 1,5 jaar en ik heb heel sterk het gevoel dat ik het hierbij wil laten (mijn man ook overigens). Wat al eerder genoemd is: in mijn hart is er soms echt nog wel een wens en een plaatsje voor nog een kindje. Maar ik ben bang dat ik dat mentaal echt niet ga trekken. Het slaaptekort, de verantwoording, veel minder tijd voor mezelf om tot rust te komen en mentaal op te laden, de chaos, onvoorspelbaarheid en drukte die een kindje logischerwijs met zich meebrengt: het trekt nu al een zware wissel op me. Ik heb het hier soms best moeilijk mee, want “vroeger” was mijn droom niets meer en niets minder dan moeder worden, van het liefst meerdere kindjes. Dat ik nu de conclusie moet trekken, dat ik daar wellicht niet echt voor gemaakt ben, maak me soms verdrietig. Maarja. Liever geef ik dan nu ook alle aandacht en energie die ik heb, aan ons perfecte zoontje die we nu hebben. Daarbij, zou ik ook echt niet weten waarom ik eigenlijk nog een kindje erbij zou willen. Ons zoontje vervult al onze wensen al! Hij doet het hartstikke goed nu, de eerste 6 maanden waren nog het makkelijkste zelfs (super relaxte baby) en de zwangerschap verliep vlekkeloos. De angst dat dit bij een eventuele tweede eens heel anders zou kunnen gaan lopen, boezemt me ook angst in soms. Dat zou ik simpelweg echt niet aan kunnen denk ik, dan stort ik in 😅. We hebben het heerlijk met zijn drieën en het voelt ook compleet nu.

Ja wij kiezen bewust voor 1 kind. Dan is ons gezin compleet. Heel veel in onze omgeving hebben ook inderdaad allemaal 1 kind. Leeftijd speelt voor ons hierbij ook een grote rol.

Wij kiezen ook bewust voor 1 kind. Leeftijd speelt deels een rol (ik ben 34, mijn man 37) maar ook hoe we ons leven ingericht hebben. We hebben nog 2 honden waarvan 1 jonge Mechelse herder die ook recht heeft op haar aandacht en tijd. Ik ben ook een echte dogmom en vind niks heerlijker dan met de honden eropuit in de natuur. Met 1 kleintje kan ik dat nog alleen maar met 2 kids en de honden zie ik dat niet zitten 🤷🏼‍♀️ Ik kom zelf uit n gezin met 3 meiden en de relatie met m'n zusjes is echt goed. M'n man heeft nog een zus maar die zien of spreken elkaar nauwelijks. Dus dat wil ook niks zeggen ;)

Ik heb zelf een topic gehad met zo goed als dezelfde titel 😉 https://community.24baby.nl/forum/baby/bewust-1-kind-of-juist-2-of-meer-kE5OKv Dus we staan er hetzelfde in. M'n dochtertje is inmiddels bijna 16 mnd. Maar nog steeds zijn we er niet over uit. Ik lees even mee hier☺️

Oh wat een handig topic. Wist niet dat die er al was. Ik ga die andere ook even doorlezen. 😅

Haha die opmerkingen van je man zo herkenbaar 😊 Beste is inderdaad even laten rusten, geen druk erop leggen. Hoe meer druk erop ligt voor ze hoe harder de 'nee'

Ik ben moeder van 3 kindjes maar ik ben zelf enigkind. Mijn eigen ervaring is hier uit dat ik mij soms best eenzaam heb gevoeld. Ook is mijn eigen moeder erg jong overleden waardoor ik alleen overbleef met mijn vader. We hebben samen een super goede band hoor maar wat heb ik soms wel eens verlangd naar een broer of zus waar je ook iets mee kon delen. Ik denk dat er bij allebei voor en nadelen aan zitten en je moet doen wat voor jezelf goed voelt en dat je gelukkig bent met je gezinnetje 😊

Ow ja en deze had ik ook geplaatst https://community.24baby.nl/forum/mama-jij/wie-is-zelf-enig-kind-eeZQa4