Kinderwens en depressie

Ik heb toevallig ongeveer hetzelfde meegemaakt. Jaaaaarenlang geworsteld, veel ups en downs en sinds 2015 vrijwel enkel downs met twee keer uitvallen als gevolg (1 keer 5 weken en 1 keer 5 maanden). Ik heb toen ook na lang zoeken en worstelen de eindelijk diagnose ASS gekregen op mijn 28ste. Ik zeg ‘eindelijk’ omdat dat echt dé verlossing was die ik nodig had na heel wat woelige jaren. Voor mezelf vond ik het wel belangrijk om eerst terug wat op mijn effen te komen en stabieler in het leven te staan. Zo volgde ik het eerste halfjaar tweewekelijks therapie, daarna maandelijks. Na een jaar (op dat jaar ook enorm over de kinderwens nagedacht, want ik wou eigenlijk geen kinderen net omdat ik zo labiel was) had ik echt heel veel vooruitgang geboekt, en voelde ik mezelf ook klaar voor een volgende stap. Ik ben toen gestopt met anticonceptie en na drie maanden condooms gebruiken gingen we er voor. En dan was het ook nog eens van de eerste keer raak. :) Maar voor mezelf vond ik het dus heel belangrijk om mezelf even wat rust én tijd te geven. Ik moest ook best wat verwerken door de diagnose, want er kwam veel van vroeger boven, maar moest tegelijk ook dingen van het nu verwerken. Naast de therapie waarbij ik werd geholpen wat emotieregulatie en dergelijke betreft. Daarnaast was de erfelijkheid bij ons ook even een klein dingetje om over te piekeren. Mijn lief heeft namelijk ook autisme, dus met zo’n dubbele dosis hebben we oprecht even nagedacht hoe we daar tegenover stonden gezien de doorgeefkans bij ons groter is. Ik kan niet in jouw plek spreken, maar ik ervaarde het wel als best heftig, de periode na mijn diagnose. Veel verwerken, veel te plaatsen, mezelf opnieuw leren kennen als het ware en mijn plek in mijn persoonlijke en professionele omgeving wat terugvinden (ben toen bv. ook 4/5de gaan werken na eerst halftijds te werken in combi met een uitkering). Het jaar aan mezelf werken en tot rust komen heeft echter wel deugd gedaan. Onze zoon wordt volgende week 1, en dankzij o.a. mijn therapie ervaar ik het ouderschap echt als iets heel fijn en kan ik veel beter om met dingen die me vroeger meteen van de wijs brachten bijvoorbeeld. Ik begrijp wel dat je met je leeftijd inzit, maar ikzelf wou eigenlijk pas kinderen na mijn 30ste, dus ik zou er zelf geen probleem van maken. Maar da’s persoonlijk. :)

Hoi, wat een lastig dillema voor je. Ik heb zelf ook een aantal depressies gehad. Toen ik zwanger werd ging het net weer beter. Dus mijn verhaal is niet helemaal het zelfde. Maar toch wil ik het volgende met je delen. Ik ben namelijk ontzettend bang gemaakt voor postnatale depressie. Maar sinds ik zwanger was en nu ook een kindje heb ben ik gelukkiger dan ooit. Ook met slaap gebrek. Ik dacht ooit dat het nooit meer beter werd. Maar gelukkig was dat niet zo. Met de juiste hulp ben ik er weer helemaal bovenop en kan ik daardoor extra genieten van het gezinsleven. Ik wens je veel sterkte

Hoihoi, ik vind het helemaal geen onsamenhangend verhaal! Wel een lastige situatie voor jou/jullie. Helaas heb ik geen goed advies voor je, ik zit in precies dezelfde situatie en zat er net over te denken een forum te openen. Ik weet wel dat therapie heel veel van je vraagt en een zwangerschap natuurlijk ook. Een goede basis is super belangrijk maar aan de andere kant, het "perfecte" moment bestaat eigenlijk ook niet. In ieder geval heel veel succes met je therapie en ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen voor je.

Hai hai, hier een mede ASS’er! Sinds 3,5 jaar heb ik een burn out en ik weet nu 1,5 jaar dat ik autistisch ben. Ik heb er bewust voor gekozen om eerst meer te herstellen van mijn burn out en vooral ook te leren over mijn autisme voordat we voor kinderen wilden proberen. Mijn vriend zei in die tijd dat hij niet bang was dat ik als moeder niet goed genoeg zou zijn, maar dat ik juist mijzelf helemaal zou vergeten en verwaarlozen. En ik denk dat hij gelijk zou hebben gehad. Qua ASS wilde ik zelf eerst meer weten hoe prikkelverwerking bij mij werkt, waar ik tegen aan loop, wat ik juist heel leuk vind aan mijn brein en heb veel gesprekken gehad met mijn vriend over hoe we dit gingen doen aangezien er een kans is dat ik veel overprikkeld ga zijn en veel rustmomenten nodig heb. En de vraag is hoe veel en of ik wel kan werken als de baby er is. Deze periode van herstel en allebei echt mijn ASS ontdekken heeft ons als stel heel goed gedaan en maakt ons straks als ouders echt een team. Dit is uiteraard wat wij fijn vinden en hoeft helemaal niet bij jullie te passen. Wat ik wel zou doen is eerst starten met therapie. Vooral omdat de start van een therapie altijd wel heftig is. In ieder geval veel succes 💕

Hoi hoi, ik heb zelf geen autisme, maar ben wel psychisch kwetsbaar door complexe ptss. Ik zie ook overal beren op de weg en ben inmiddels bijna 37. Onlangs wel gestopt met de pil en een afspraak gehad bij de poppoli. Wellicht ook een idee voor jou? Daar kun je alle steun krijgen die je nodig hebt. Probeer je iig niet te laten lijden door je omgeving. Ik heb ook een kinderwens, maar moet eerst nog wat dingen op orde krijgen. Mijn woning is bijvoorbeeld niet ideaal en ik zit momenteel nog in therapie. Persoonlijk denk ik dat het beter is om eerst in wat rustiger vaarwater te komen.

Ik ben 32 en mijn vriend 44. Eind 2019 in therapie gegaan en dat was klaar na de zomer afgelopen jaar. kort erna zwanger geraakt, welbewust. Geloof me het is nu alsnog pittig, maar eerder had ik er niet aan moeten en willen beginnen. Het is uiteraard aan jullie, maar ik zou zorgen dat je in ieder geval uit je huidige dal komt; want je mentaal veel sterker voelen tijdens zwangerschap is zeldzamer dan dat het toch vaak aardig pittig is voor iemand met psychische klachten/ instabiliteit. Zou proberen zo functioneel mogelijk met je huidige klachten aan de slag te gaan. Veel succes met jouw therapie en ik wens je wanneer je er klaar voor bent een mooie en voldragen zwangerschap 😘

Wij zijn trouwens 8 jaar samen en op 1 oktober begon ik met een nieuwe baan. Eind oktober kwam ik erachter dat ik zwanger was zon 5-6 weken. Ze hebben me gewoon verlengd na m’n eerste halfjaar. Je bent jong, je vindt anders best ander werk. Het is nooit ideaal alle omstandigheden, het enige dat echt belangrijk is, is dat je mentaal enigszins stabiel/ rustig bent, de rest is vaak wel te regelen in Nederland. 🌺

Wat vervelend voor je dat je je zo voelt. Wat ik als tip mee kan geven is, zorg eerst dat je lekker in je vel zit. Zoek een baan waar je je happy voelt ook. Daar breng je toch veel tijd door en daardoor zal je je ook beter gaan voelen. Zodra alles een beetje beter loopt, en je voelt dat alles op zn plek zit, dan zal zwanger worden/zijn het goede moment zijn. Ik ben zelf 35, mijn vriend 41. Ja, we zijn wat ouder dan gemiddeld als ik om me heen kijk. Maar wij hebben gezorgd dat we beiden de dingen hebben gedaan die we altijd al hebben willen doen, en we zitten beiden goed in ons vel en waren er klaar voor. Dan maakt leeftijd echt niet uit. Komt echt wel goed allemaal 🥰

Ik ben 6 jaar depressief geweest of terug gevallen. Sinds de zwangerschap was het weg. Nu is mn kleine mannetje al 1 en ik heb me nooit meer zo gevoeld. Hij heeft me beter gemaakt zeg ik altijd❤ laat je niet tegen houden door onzekerheden. Wss helpt het jou ook. Je moet voor je baby je bed uit. Je hebt iets om voor te zorgen en waar je zoveel van houd en zoveel liefde ontvangt🥰

Wat ontzettend naar dat je, je zo voelt. Een kindje heeft een stabiele omgeving nodig en vraagt veel aandacht. Het kost een hoop tijd en slaap. Zorg eerst dat je jezelf goed voelt en ga opzoek naar werk waarbij je, je gelukkig voelt. Jij, je partner en baby hebben er niets aan als jij je na je bevalling nog zo voelt

Sorry maar ik vind dit persoonlijk een beetje ongepast. Ik kan zeggen dat mn zoontje me letterlijk uit mn depressie heeft gehaald. Hoe goede relatie ik ook heb ik had dagen dat ik me gwn niet oke voelde. En maar in bed bleef en dan word het alleen maar erger...maar na mn positieve test kreeg ik een andere mindset ik was zo gelukkig. Iets waar ik voor moet zorgen iets waarvoor ik mn bed uit moet iets wat ik zo gelukkig mogelijk wil maken. Mn zoontje is nu 1 en ik ben nooit meer depri geweest. Therapie alles hielp niet. En ik zeg hiermee niet dat iedereen die depri is een kind moet nemen maar ik denk dar je dat zelf heel goed aan voelt of het her beter zou maken of juist erger

Ik voelde dat niet aan. Had oprecht geen idee of het me zou bevallen of dat de grote verandering me net weer onderuit zou halen. Ik verwachtte het ergste zodat het alleen maar zou meevallen. Persoonlijk denk ik dus dat zeker niet iedereen kan aanvoelen of een kind het wel of niet erger zou maken. Hoe kan je dat ook in godsnaam weten als je geen idee hebt hoe het is om een kind te hebben? Ik heb het geluk gehad dat het positief uitdraaide, maar zowel ik als mijn lief en enkele mensen in mijn omgeving hielden ook rekening met een serieuze ‘terugval’ om het zo te zeggen. Een kennis van mij is alleen maar dieper in de put beland na de geboorte van haar dochter. Een baby krijgen kan dus ook een heel ander verhaal worden. Maar dat weet je pas eens je er middenin zit.

Nou ik begrijp het ergens wel. Het lijkt mij mij wel alsof er letterlijk iets is veranderd in mijn brein. Sinds is zwanger was voelde is me anders, lichter. En dat is nog steeds. Zou natuurlijk best kunnen de aanmaak van hormonen hebben zoveel invloed op je gestel. Bij mij werdt er ook rekening gehouden met een terugval. Maar dat hoeft dus niet!

Heb je hulpverlener met wie je je kinderwens kan bespreken?

Ik zeg ook niet dat iedereen dit kan! Voor mij pakte het positief uit ik reageerde gewoon op die reactie. Ja ik wist wel van te voren hoe het ongeveer zou zijn. Maar heb daar ook maar geluk mee dat ik een broertje van 4 heb waar ik vaak opaste enz