Man wil geen kinderen meer

Wij zijn nu bezig met een 2e en ik zou ook graag een 3e willen maar mijn man niet. ik heb altijd tegen mijn man gezegd dat ik respect heb voor zijn mening, maar dat hij ook respect moet hebben voor mijn mening, dus dat we beide echt naar elkaar moeten luisteren en samen tot een conclusie moeten komen of dat ooit mag gebeuren ja of nee. Maar maak duidelijk dat jullie beide toch echt moeten open staat voor “het” gesprek en echt moeten kijken of het wel of niet in het plaatje past 🥰

Er samen veel over praten. Waarom wil hij het niet? Waarom wil jij het wel? Is het voor hem echt een harde nee? Gaat het alleen over nu of ook over de toekomst? Relatie therapie zou hier zelfs ook nog bij kunnen helpen. Maar over het algemeen is het helaas wel zo dat degene die echt niet wil vaak meer 'bepalend' is dan degene die wel wil. Een kind neem / krijg je niet zomaar. Het is vaak niet een compromis die je sluit over de kleur van een muur of wel of niet naar Italië op vakantie. Een kind heeft enorm veel impact en als 1 van de twee dat echt niet ziet zitten dan zul je je daar vaak toch bij neer moeten leggen, hoe verdrietig ook. Therapie kan helpen bij het acceptatieproces.

We hebben er herhaaldelijk over gepraat uiteraard. Hij wil niet, ik wil heel graag en dan beland je in een soort van impasse. En dan trek ik voor m’n gevoel wel aan het kortste eind. Ik vind niet dat ik van hem kan verlangen mij tegemoet te komen in zoiets groots als nog een kindje. Aan de andere kant, als hij weet hoe gelukkig het mij zou maken, waarom mag dat dan niet zwaarder wegen? Gevoelsmatig kan ik niet anders dan accepteren dat het een nee is als hij niet wil ☹️ dat de nee zwaarder weegt dan de ja in een degelijke situatie

Hadden jullie hier al over gepraat voordat jullie trouwden? Of is dit nu nieuwe informatie? Als jij altijd de wens had om mama te worden van drie kindjes, dan heb je dat denk ik al wel eerder aan je partner gezegd, toch? Voordat jullie gingen trouwen? Wat zei hij toen? Ik vind dat een 'nee' inderdaad zwaarder weegt dan een 'ja' in deze situatie, maar daar ben jij niet mee geholpen.

Een kind nemen om een ander gelukkig te maken lijkt me geen goede motivatie. Ik snap jouw gevoel zeker, maar een kind wat niet gewenst is door één ouder is ook niet wat je wil.

Klopt helemaal. Zo wil ik het ook niet. Zou alleen graag zien dat hij het ook zou willen

Hier een beetje hetzelfde. We hebben nu 1 dochter. Ik heb altijd de wens gehad en nog steeds om 2 of 3 kinderen te hebben. Mijn man heeft van in het begin gezegd dat hij maar 1 kindje wil. Heel pijnlijk voor mij, maar mijn droom zal een droom blijven. Als één persoon nee zegt, is het ook nee vind ik. Hoe jammer dit ook is voor mij. Ik blijf hopen dat hij ooit zegt om voor nog een kindje te gaan.

Tuurlijk hebben we het over gesproken. Dit is geen nieuwe informatie voor hem. Voor hem hoefde een groot gezin helemaal niet. Meer “we zien wel hoe het loopt “Dat er toch een tweede is gekomen is voor hem al de kers op de taart. En misschien dacht hij wel dat het bij mij niet zo’n vaart zou lopen, die wens voor de derde maar nu onze jongste er is voelt het voor mij heel sterk als nog niet compleet en wakker het een grote wens aan. Maar goed, ik wist ook wel dat hij die wens niet perse had maar dacht dat als het eenmaal zover zou zijn dat hij er ook wel achter zou staan. Je kan dingen van tevoren ook wel bespreken natuurlijk maar hoe je ergens in stad op het moment suprême kan natuurlijk alsnog anders zijn. Lastig!

Wij hebben nu 1 zoontje... ik zou ook liefst 3 kinderen willen, voor hem is 1 genoeg. Daarom samen besloten dat we binnenkort wel gaan proberen voor een 2de. Maar ik weet ook al dat een 3de er nooit zal komen. Ik snap je gevoel wel, ik probeer het op die momenten wat rationeler te bekijken. 3 kinderen die eventueel willen studeren, die je later een duwtje in de rug wil geven als ze op eigen benen willen staan of gewoon samen op vakantie gaan... een 3de kind zou dat allemaal niet meer zo vanzelfsprekend maken...

Herkenbaar! Mijn man wilde aan het begin van onze relatie al kinderen, kon niet snel genoeg wat hem betrof. Maar ik was 6 jaar jonger en net afgestudeerd dus wilde nog wachten. Sowieso had ik geen hele sterke kinderwens, meer een “ik denk dat ik ooit misschien wel een kind zou willen ofzo?”, en dat is ook altijd zo gebleven. Ook eenmaal zwanger vond ik het nou niet echt zo bijzonder als iedereen claimde. Tuurlijk was ik blij dat ik zwanger was en dat we een kindje zouden krijgen, anders was ik er niet aan begonnen. Maar zodra ons zoontje geboren was, was ik BAM in één X heftig verliefd. Echt nog op de OK (spoed ks) zei ik al dat ik er zsm nog een wilde 😅 Alleen wil mijn man nu niet meer 😭 Ik heb stiekem nog heel erg de hoop dat hij bijdraait, hij weet ook dat ik het echt heel graag wil. Maar als het voor hem echt een nee blijft, zal ik me daarbij neer moeten leggen. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om doelbewust een kindje op de wereld te zetten in de wetenschap dat zijn vader hem of haar niet wilde. Maar goed onze eerste is nu 1 en 10 maanden, wie weet draait m’n man nog bij 🍀

Dat is dan ook wel echt superjammer, je zou zo graag je gevoel volgen. En toch die hoop inderdaad dat hij wel bij zou draaien, want een kindje is toch iets moois, waarom niet nog eentje. Heel lastig, een compromis is ook niet mogelijk. Aan de ene kant fijn dat hij duidelijk is, maar aan de andere kant zou je nog zo graag die hoop houden, dat hij het ooit wel nog zou willen. Ik ken een stel, die hadden één kindje. Zij wilde nog een kindje, hij héél lang niet. Na 5 jaar, oké, hij wilde ook nog een kindje. Na een jaar niet zwanger, bleek ze vervroegd in de overgang. Nul eitjes over, nul kans. Hij voelde zich enorm schuldig, was hij er nou maar eerder klaar voor geweest. Zij aan het omdenken geslagen: misschien is mij hierdoor wel een leven met een ernstig gehandicapt kindje bespaard gebleven, omdat ik nu niet nog een kindje kan krijgen. Uiteindelijk allebei vrede ermee, ze zouden gaan reizen zodra hun kind ouder was. Drie jaar later: onverwachts zwanger. En ze kwam er pas met 21 weken achter, want ze was al in de overgang, dus werd al jaren niet meer ongesteld. Nouja, kortom, life is what happens to you, while you're busy making other plans.

Wat gek hoe het dan kan lopen hè? Zie je kans dat je man er anders in gaat staan en weet je ook waarom het voor hem zo goed is?

Lieve woorden, Dankje! Voel voor mezelf ook wel de klok tikken hoor 🙈 daarom voelt het ook niet alsof ik de tijd heb om hem eventueel bij te laten draaien

Hee, heb alles even gelezen. Het is het of ik mijn eigen verhaal lees. Ik heb ook 2 mooie en gezonden meiden. En zou heel graag een derde kindje willen maar mijn wil het gewoon echt niet. We praten er veel over maar net als jou trek ik toch altijd aan het kortste eind en is het gesprek altijd snel afgelopen. Ja en we moeten samen beslissen en kan zijn kant tekeningen ook wel plaatsen. Ik voel het als een rouw proces waar ik door heen moet, echt ergens afscheid van nemen. Soms gaat het heel goed en soms vind ik het weer heel heftig dat het dan ‘maar’ bij 2 kindjes blijft.

Naar hè. Barst gewoon regelmatig in tranen uit als ik eraan denk dat dat derde kindje er nooit gaat komen. Vind het heel moeilijk dat iemand anders dit voor mij bepaald merk ik. Het is echt rouwen inderdaad. Hoe ga jij hiermee om dan? Het is bij jullie ook nog een terugkerend gespreksonderwerp?

Persoonlijk kan ik je man wel begrijpen. Financieel moet het ook maar kunnen en kinderen kosten nou eenmaal een heleboel centjes.

Jaa heel naar! We hebben het er wel echt regelmatig over, of naja ik 🙈 in de hoop dat ik toch een keer een ander antwoord krijg… en hoe ik hier mee om ga, heel wisselend. Soms denk ik ook misschien is het wel goed zo? Maar merk toch vaak dat ik het heel moeilijk vind dat er geen kindje meer bij komt. Probeer extra veel te genieten van mijn 2 meiden

Mijn wilde er ook maar 2. Ik had me erin berust dat onze 3e nooit zou komen... Hij was toch van gedachte veranderd.. ineens...nu hebben we 3 kinderen. Meneer wil er ineens nog wel één...nu ben ik wel klaar 😅. Lijkt me wel mega rot als je eierstokken klapperen en die wens wordt niet vervuld. Veel sterkte!

Hij heeft nooit aangegeven dat de financiën hierin een rol spelen. Dat is het denk ik dan ook niet. Je hebt uiteraard gelijk, kinderen kosten een boel geld.

Haha, de rollen zijn dus omgedraaid! Gek hoe het kan lopen. Dankjewel!