Man wil geen kinderen meer

Ik denk dat dan ook hoor. Het is goed zo etc. Maja, dan denk ik, het is helemaal niet goed zo 😅 ja, lekker van de meisjes genieten helpt zeker

Hadden jullie het eerder wél samen over 3 kindjes gehad? Is hij van gedachten veranderd? Dan kan ik me voorstellen dat het heel naar is en je heel erg aan het idee moet wennen. Dan had je wellicht je 2e zwangerschap ook meer bewust als de laatste zwangerschap kunnen ervaren. Maar als je man zich er nooit van bewust is geweest dat jij graag 3 kindjes wilde, of het nooit ter sprake is gekomen (lijkt me dat je over dit soort wensen praat samen) dan is het heel pittig maar zul je je erbij neer moeten leggen denk ik 😔💕 Praat er ook goed samen over zodat je man weet dat jij het er heel moeilijk mee hebt en dan kun jij ook zijn redenen proberen te begrijpen. Communicatie is zo belangrijk bij dit soort dingen, want je kunt het niet tussen je relatie laten komen, je hebt samen al 2 mooie kindjes toch 🥰

Ik heb voordat we kinderen kregen altijd gezegd dat ik er drie wou. Hij had dat niet maar zei laten we maar met een beginnen. Na onze eerste werd mijn man ziek en was het nog maar de vraag of wij nog kinderen konden krijgen. Dat eventueel derde kindje was hiermee niet eens meer een optie. Dat wij opnieuw ouders hebben mogen worden is een lot uit de loterij. En omdat dit lukte is ook opeens die droom van mij voor het grote gezin er weer. Nooit gedacht dat dit überhaupt zou kunnen namelijk. Maar het kan dus! Voor mijn man is de jongste de kers op de taart. En dat is ze ook, maar man, wat zou ik er graag nog een willen. Even wat meer achtergrond dus☺️ maar wat je zegt klopt, communicatie is zo belangrijk. Hij is niet zo’n prater wat het voor mij wel lastig maakt. Meer dan dat het zo goed is en hij die wens niet heeft komt er niet uit. En wil ook zeker niet dat het tussen ons in komt te staan. Dat is het niet waard maar ik ben zeker zoekende hoe ik hiermee om moet/ kan gaan.

Mijn man heeft heel lang ook geen wens gehad voor een 2e kindje, Terwijl ik die wel enorm had. Mij er bij neer gelegd dat ik alleen mem zou zijn van een prachtige dochter. Uiteindelijk na 8 jaar begon het bij mijn man toch te kriebelen en ben ik nu 10 weekjes in verwachting van nummer 2

Ik ben nu ruim 29 weken zwanger van onze 2e zoon en heb ook de wens nog voor een 3e kindje. Mijn man heeft aangegeven dat voor hem het wel klaar is na de 2e, terwijl we in het begin allebei zeiden 3 kids. Voor hem is het vader zijn toch zwaarder dan hij had kunnen bedenken van tevoren en is zijn gevoel hierin dus veranderd. Onze “oudste” is nu bijna 1, dus we hebben er straks 2 met 14 maanden ertussen. Hierna wilde mijn man zich gelijk laten helpen, maar we hebben nu afgesproken dat ik eerst een spiraaltje neem en we over 1 a 2 jaar weer opnieuw gaan kijken. Ik zie dat jullie jongste ook 1 is, dus wellicht dat je man er over een tijdje anders over denkt.

Ik begrijp je wel hoor. Vanaf het moment dat ik mijn man leerde kennen heb ik aangegeven 3 kinderen maar het liefst zelfs 4 kinderen te willen. Dit was toen allemaal prima. Nu eenmaal de eerste er is wil hij eigenlijk niet eens meer voor een tweede gaan. Hier wordt er ook regelmatig over gesproken aangezien ik er oprecht van baal. Heb bewust toen ik hem leerde kennen aangegeven hoe ik erin stond. Ik begrijp dat alles anders kan aanvoelen wanneer de eerste er eenmaal is. Maar toch kan ik niet veranderen dat ik het gewoon waardeloos vind. Wie weet verandert alles nog. Ik wacht geduldig af!

Na de geboorte van de eerste kreeg mijn man een depressie. Ondanks deze heftige periode waren we er wel van overtuigd dat we een tweede wilde omdat we onze oudste niet alleen wilde laten opgroeien. Maar daarna was het voor mijn man klaar aangezien hij zichzelf eindelijk weer een beetje teruggevonden had. En onze jongste is echt een exemplaar dat grenzen opzoekt en bijna 2 was toen ze eindelijk doorsliep s nachts. Mijn hart stond nog wel open voor een derde en vond dingen als kraamvisite enzo heel lastig. Mijn man had hier begrip voor maar we waren het er mee eens dat we gelukkig waren met onze 2 meiden. Het hielp mij om de voordelen te gaan bekijken. Ik heb maar 2 handen dus aan iedere hand een kind. Het past perfect in de auto. Ideaal dat ik op een gegeven moment steeds minder mee had in de luiertas. Op visite gaan werd steeds makkelijker doordat je minder zooi mee hoeft te nemen etc. Maarja. Toen had ik mij er bij neergelegd en toen bleek m'n spiraal verdwenen dus bij ons komt er wel een derde nu. Dit heeft in eerste instantie een enorme druk op onze relatie gelegd. Dat kan ik ook niemand aanraden.

Wij twijfelen allebei over een derde, daarom zouden we in deze situatie kunnen komen. Ik zou zeggen dat jullie goed moeten verkennen wat voor jullie samen de beste optie is. Bij wie van jullie 2 is de wens het sterkst? Wat zijn de voor en nadelen van 2 vs 3 kinderen (die ga je 'verliezen' ben ik bang...). Waarom zou jij voor 2 kinderen kunnen gaan? Waarom zou je man voor 3 kinderen kunnen gaan? Wat is het beste voor jullie huidige 2 kindjes? Hebben die behoefte aan een broertje/zusje? Is het financieel haalbaar, of uitdagend, of echt niet te doen? Kunnen jullie er iets tegenover stellen (bv: ok 2 kinderen, maar omdat jullie nu financieel ruimer zitten kan jij 1 dag minder werken zodat je wel meer tijd krijgt met jullie 2 kinderen dan je met 3 zou hebben)? Succes!

Het hangt er een beetje van af denk ik? Wist je al dat hij nooit een derde wou? Zegt hij dit nu pas? Is hij van mening veranderd? Het is wel een groot iets, een grote beslissing, ik vind niet dat je kunt verwachten van je man je hierin tegemoet te komen. Zeker omdat je al 2 kindjes hebt samen. Ik weet dat dat vrij hard klinkt, bedoel het niet zo. Maar je bent gezegend met 2 gezonde kindjes idd en ik begrijp je man ook wel ergens, wat de reden ook mag zijn. Moeilijk hoor, want ik weet hoe het voelt als je een hartenwens hebt… Heel veel blijven praten, niet zozeer om elkaar van iets te overtuigen maar hoe meer je praat, hoe meer je je kunt beginnen inleven in elkaars gevoelens hierover en hoe “makkelijker” je dit een plekje kunt geven.

Lastig is dat he! Hier was de discussie voor de tweede.. Hij was al vanaf begin af aan (nog voor de eerste) er stellig in dat hij maar 1 kind wilde. Ik heb altijd 2 kinderen gewild, maar wilde het ook aankijken. En dacht... komt wel goed. Onze oudste was een jaar of 3 toen het bij mij begon te kriebelen. En dat schoot bij mijn man verkeerd. Hij was heel stellig. Er komt geen tweede. En dat heeft hij lang volgehouden. Vond ik heel moeilijk! Want inderdaad.. De nee weegt zwaarder dan de ja. En ik wilde ook wel alleen een tweede als deze door beide ouders gewenst was. Maar daar zijn menig huilbuien geweest. Een halfjaar later sloeg hij langzaam om. Begon het een beetje te zakken bij hem. De eerste schrik was weg en hij begon de positieve kant te zien. En uiteindelijk wilde hij dolgraag nog een kindje. Wat ik ermee wil zeggen.. Laat het even rusten. Je man weet nu dat jij nog een derde wil. Bij hem moet het misschien nog even landen. Er is een kans dat er geen derde komt. Zou je dat kunnen accepteren? Misschien heb je daar hulp bij nodig. Maar laat het voor nu even rusten en geef je man de tijd.

Mijn man wil ook geen kinderen meer. Maar vooraf eerder in relatie over gehad dat hij één kindje wil. Dus ik wist dat als ik met hem verder ging dat hij er zo instaat. Als dit niet eerder is besproken of mening wijzigt (wat natuurlijk ook mag, beiden kanten op!) kan dit een lastig dilemma zijn kan ik me voorstellen.

Hier ook deze discussie, over een tweede kindje. Het plan was oorspronkelijk dat mijn vrouw en ik allebei een kindje zouden dragen, van dezelfde donor. Mijn wens om zwanger te zijn was sterker, zij twijfelde daarover wel, daarom ging ik eerst. Nu wil mijn vrouw geen tweede meer, ze vind het zwaarder dan verwacht. Ik vind dat jammer en lastig! Ik probeer wel bij mezelf ook mijn redenen na te gaan. Ik merk dat ik het idee dat mijn dochter enigskind blijft ook gewoon 'zielig' vind, maar dat hoeft het natuurlijk helemaal niet te zijn. Een broertje of zusje is ook geen garantie op een goede band. Voor mezelf zou ik toch ook wel een tweede willen, maar ik merk toch ook dat die wens wel minder sterk is dan hij voor de eerste was... lastig allemaal! Per ongeluk zwanger gaat in elk geval niet gebeuren 😉

Het is denk ik goed om een ook nogmaals bij mezelf te rade te gaan naar mijn onderliggende gevoelens hierin.

Hier spelen de financiën wel een rol, beide werken dus als we een derde zouden willen weet ik niet of we wel rond kunnen komen, dan zouden we goed naar onze inkomsten en uitgaven moeten kijken. En met een dure hobby van mijn man (auto's) weet ik niet of hij wel bereid is daar in te minderen 😅 Wij hebben beide gezegd na deze komt er niet nog een, dan hebben we 2 kindjes en is het ook klaar. Ook omdat deze keer wel meer lichamelijke klachten heb. Maar ik geniet zo van het moederschap dat ik hierin wel wat ben veranderd. Iets wat ik zelf nooit verwacht had. Een derde is zeker welkom maar geen vereiste. En wie weet trekt je man ook wel bij.

Hij geeft aan dat hij de eerste periode (met name eerste 6 weken) echt heel zwaar vond. Snap ik ook wel, door spoed ks kwam er in de eerste week veel bij hem, ons kindje huilde veel door krampjes en wat later bij de osteo bleek ook door hoge spierspanning en kramp in z’n nek door het klem liggen (na 5 kwartier persen bleek hij niet door mijn bekken te passen, dus toen werd ks besproken. Tijdens bespreken stopte het hartje, dus niet dippen maar echt even stoppen, dus toen ineens mega spoed). Denk ergens dat die spoed ks ook best indruk heeft gemaakt bij hem. En daarnaast dénk ik zelf dat het ook meespeelt dat zijn vader ernstig ziek en terminaal is. Eind februari werd “3 tot 9 maanden” aangegeven. Ik lees hieronder dat jouw man geen prater is, de mijne ook niet haha, maar ik heb een groot vermoeden dat dit een aardig grote rol speelt nu. Al zei hij van de week toen we het er over hadden dat hij “vooralsnog geen tweede wilt”, ipv “absoluut zeker dat ik nooit een tweede wil”, wat het 2/3 maanden terug nog was 😅

Dat klinkt ook vrij heftig als je zo vertelt over je bevalling. En dat maakt indruk om je man kan ik me voorstellen. En die eerste periode met een baby is zwaar. En dat is niet perse iets waar je naar uitkijkt. Heb ik ook hoor. En die van mij is net een jaar en slaapt nog steeds niet door. Ik zeg wel eens dat hij er misschien anders in zou staan als de jongste wat makkelijker zou zijn maar hij zegt van niet…wat heftig van je schoonvader! Dat is mega verdrietig. Dat niet praten is lastig soms vind ik hoor, dan ben ik al snel geneigd dingen voor hem in te vullen. Lastig. Maar fijn dat er bij jou geen harde nee is uitgesproken. Dan staat de deur ten minste open.

Ik wil even iets kwijt over het stukje, wat als hij makkelijker zou zijn. Wij mogen ons heel gelukkig prijzen met onze dochter, vanaf dag 1 een geweldige slaper, altijd goed gezind, huilt heeeeeel weinig, noem maar op. Juist dit is nog een extra reden van mijn man om te zeggen 1 is genoeg, want wat als het bij een tweede helemaal anders is.. Ik hoop voor jou en mezelf en alle andere dames die het wensen nog een kindje 💕

Bij ons was de eerste een stuk makkelijker haha. Je weet niet hoe het loopt hè 🙈 ik wens alle dames met deze wens ook nog een kindje 🤎

Ja heftig hier is het andersom ben nu zwanger van de 4e en ben net over de helft vind het nu al zwaar worden en ik zei gisteren dit is echt de laatste mijn man nee gewoon doorgaan nou hij bekijkt het maar lekker ik moet het 9 maanden dragen

Snap ik! Een zwangerschap is ook niet niks natuurlijk