Omgaan met zwangere in je omgeving

Poeh ik herken het uit de periode dat we net ons kindje verloren waren tijdens de zwangerschap. Daarna duurde het even voordat het weer lukte en in die periode daartussen werd de één na de ander zwanger. Ik reageerde dan altijd wel blij maar merkte naderhand dat ik er zo ontzettend verdrietig van werd. Geen tips, behalve dat het denk ik heel normaal is om je zo te voelen. Het heeft echt niks met niet gunnen te maken, baby’s worden helaas niet eerlijk verdeeld. Veel sterkte 💜

Dit is wel echt herkenbaar. Ik heb er ook moeite mee gehad ook naar onbekende toe. Als ik iemand in een supermarkt zag met een hoogzwangere buik of wat dan ook. Vond het ook heel lastig. Het enige wat me een beetje heeft geholpen om bij onbekende te denken "je weet niet hoe makkelijk/moeilijk het voor hen is geweest". Bij bekende bijv m'n zus probeerde ik heel blij te reageren, maar heb er echt een week slecht van geslapen.. Niet dat ik het haar niet gun, maar indd waarom wij niet. Ik heb in het ziekenhuis ook wel gepraat met een maatschappelijk werker. Dat kon via het fertiliteitstraject. Daar wel tips gekregen om het meer los te laten.

Dankjewel❤️ Dat lijkt me idd ook een vreselijke periode.. Gelukkig hebben jullie daarna jullie rainbow baby mogen krijgen.

Fijn dat je dit ook herkent. Ik voel me soms zo lullig erover.. Ik heb het idd meer met bekende dat ik er echt ziek van ben erna. Iedereen zegt ook altijd het komt echt goed maar ik denk alleen maar wat nou als het niet goed komt..

Ik heb in mijn omgeving een aantal mensen die ook struggelen met vruchtbaarheidsproblemen en ik vind het ook andersom heel moeilijk. Ik wil nooit iemand onbewust kwetsen. Heb jij juist misschien tips voor mij Nanoontje?

Hier ook heel herkenbaar en het enige wat ik kan zeggen is: Je emotie mag er gewoon zijn. Het is gewoon zo verdomd kut als je grootste wens niet in vervulling gaat en bij de rest om je heen lijkt het zo makkelijk te gaan. Kan je er met je vriend/man goed over praten? Dat heeft hier wel echt geholpen. Veel sterkte en hopelijk gaat het alsnog binnenkort lukken ♥️

Het moeilijkst vond ik om het te horen in een groep. Of het nou een groepsapp was of in het echt. Het fijnst als iemand me even apart nam of me appte dat ze zwanger was. Dan voelde ik me veel meer gezien (maar dan moeten mensen natuurlijk wel weten dat je ermee bezig bent).

Ja dit vind ik ook t fijnst. In mijn directe omgeving weet iedereen dat we ermee bezig zijn en als dan een familie lid zo in de groep gooit dat ze zwanger is dan voel ik me zo bekeken ofzo… Of dan komt erna meteen bij jou lukt het binnenkort ook. Goed bedoeld, maar dan kan ik mn tranen niet meer inhouden😂

Ja het is mega kut.. Mijn vriend staat er iets nuchter in dan ik en is erg hoopvol dat het gaat lukken. Als we alleen zijn dan kunnen we er wel kver praten. In groepsverband wilt hij het er liever niet over hebben, dat viel mij eerst verkeerd maar toen erna legde hij uit dat hij het juist bedoeld om mij te beschermen omdat ook iedereen een mening heeft en je weer de 100e keer ‘het komt goed’ krijgt.

Ja snap ik goed! Ik zou idd zoals eerder genoemd dingen 1 op 1 vertellen/vragen over het onderwerp en niet in groepsverband. Verder vind ik het zelf heeel vervelend(ookal is het goed bedoeld) steeds weer te horen ‘Als je het loslaat gebeurt het’ ‘je bent nog jong’ etc etc

Ja, de "laat het los, dan komt het goed" zijn zwaar irritant en daar kon ik zo boos en verdrietig om worden. Vaak ook gezegd door mensen bij wie het in korte tijd gelukt is.. Bij ons is het breekpunt gekomen toen zijn zusje vrij snel in verwachting was en wij al 3,5 jaar bezig waren. Dat hakte er bij hem ook wel in. Maar mijn vriend praatte er ook niet graag over waar andere bij waren. Zolang je er thuis met hem over kan praten en hij de emotie snapt ❤️

Ah dat begrijp ik helemaal.. zo lastig. Weet niet of het al gelukt is bij jullie maar anders wens ik jullie ook veel sterkte en veel babydust jullie kant op🥰🫶🏼🤞🏼

Zo lastig dit! Wat het voor ons wat dragelijker maakte was een beetje openheid geven. Wij maakte kenbaar aan onze omgeving dat wij de wens hebben voor een kindje maar dat dat op zich laat wachten. Daarbij zeiden we ook dat het gepaard gaat met veel emoties en er daarom niet over willen praten. Hierdoor hielden de meeste toch wel rekening met ons. Ik merkte na een jaar of 2 ook wat afgunst en bittere jaloerzie. Heel onprettig gevoel vond ik dit. Dit heb ik om kunnen zetten door na de zoveelste aankondiging even verdrietig te zijn. Mn tranen even toelaten of even uitrazen. Niet omdat een naaste zwanger was, maar puur even het verdriet eruit laten wat omhoog is gekomen door de confrontatie met weer iemand die zwanger is en ik niet. Daarnaast kocht ik een kaart en kleinigheidje na een aankondiging voor de aanstaande moeder en baby. Soms kocht ik ook iets kleins voor ons toekomstige kindje. Een rompertje of sokjes. Voelde voor mij wel gek om te kopen maar ik werd er ook gelukkig van.

Herkenbaar. Het zwanger worden gaat bij ons gelukkig vrij snel, alleen het zwanger blijven is een ander verhaal. Ik heb zojuist nu mijn 2e vroege miskraam gehad en ik merk aan mijzelf dat ik het lastig vindt om verhalen te horen van personen uit onze omgeving waar het allemaal vlekkeloos verloopt, snel zwanger en direct alles volgens het boekje. Je gunt het iedereen maar jezelf ook. Er komt veel onzekerheid en verdriet bij kijken. Ik probeer mij vast te houden aan het feit dat er genoeg voorbeelden zijn van vrouwen die ook langer hebben moeten wachten op een gezonde zwangerschap en nu dus een kindje hebben mogen krijgen.

Zo herkenbaar wat je zegt! “Laat het los” “denk er even niet over na” 😑 Lekker, als je al 5 jaar in de mmm zit. Zelfs toen ik na 6 jaar eindelijk zwanger werd, via IVF een maand na een lange reis, kreeg ik alsnog te horen “zo zie je maar hè, wat rust doet”. Neem maar van mij aan, dat was er eerder ook al na lange vakanties. Maargoed, mijn advies zou wel zijn erover te blijven praten. Bij mij heeft het binnenvetten ervoor gezorgd dat ik er compleet aan onderdoor ben gegaan. Na een paar jaar ben ik ook gestopt met de baby borrels en kraam visites af te lopen. Ik kon het simpelweg niet meer, en daar was gelukkig alle begrip voor. Mijn man was precies hetzelfde, die bleef altijd geloof houden. Veel bewondering heb ik daarvoor, ik was na een half jaar al enorm verdrietig. Maar hij heeft gelijk gekregen, er zit een enorm druk mannetje in mijn buik momenteel ❤️ Hele dikke knuffel voor jou 🍀

Oef, dit herken ik wel. Ik was heel blij toen mijn collega openlijk vertelde over de perikelen rondom de zwangerschap van haar dochter. Het hield haar echt bezig en ze had het er eigenlijk alleen met mij over. Ze wist dat we in vruchtbaarheidstrajecten zaten en dat we al een lange tijd een kinderwens hadden... maar ik was toch blij dat ze me hierover in vertrouwen nam. Vrouwen op straat met een mooie zwangere buik of een kinderwagen maakten me stikjaloers en een vriendin zei steeds; je weet niet hoe ze daar zijn gekomen.. en dat is wel zo, maar het steekt toch? Ben na 4 jaar eindelijk zwanger en ik kan je wel zeggen dat ik er ook wel een beetje klaar mee ben om het er steeds over te hebben. Iedereen vraagt er continu naar, dus t hoeft er echt niet aan te liggen dat ze wel of niet weten of bij jullie de wens heel sterk aanwezig is, dat ze het er (bijna) niet over hebben met jou. Kan gewoon zijn dat ze het graag over andere dingen willen hebben. Afsluitend: weet dat je gevoelens er gewoon mogen zijn. Je mag boos worden, geïrriteerd, jaloers, verdrietig en dat maakt je allemaal geen slecht mens. Het is ook gewoon zwaar k*t om met een onvervulde kinderwens te zitten, en al helemaal als je steeds hoort dat het bij anderen wel lukt..