Mentaliteitsverschil zwangerschap NL - andere landen

In Amerika werken veel vrouwen tot een week voor de bevalling. Sommige gaan een paar weken erna weer aan het werk. Denk dat zij het ook maar overdreven vinden hoeveel verlof we hebben terwijl onze bovenburen een jaar lang verlof hebben.

Ik vind het altijd maar apart dat vrouwen hun meningen klaar hebben over andermans zwangerschap. Volgens mij kun je niet van elkaar voelen hoe de ander zich voelt. Laat iedereen gewoon in hun waarde! Vaak zijn het de vrouwen die door hun zwangerschap zijn heen gevlogen zonder kwaaltjes, dan is het ook lastiger te geloven dat het ook anders kan. Dit was in ieder geval in mijn omgeving zo. Ik ben 9 maanden lang misselijk geweest en heb 9 maanden lang gespuugd. Als ik alleen al voorover boog dan moest ik spugen. Heb mij echt heel beroerd gevoeld, toch elke dag gaan werken en in t weekend was ik dan op. Het is niet fijn als mensen dan zeggen dat je je aanstelt, omdat je in t weekend te moe bent om af te spreken. De meningen van anderen kwetsen je dan, terwijl je al genoeg hebt aan je eigen ellendige gevoelens. Dus wees een beetje lief voor elkaar!

Ik woon in Zwitserland en hier zijn ze net zoals in Nederland, misschien nog een graatje erger. Werkgevers ontslaan de meeste werknemers op het moment dat ze maar lucht ervan krijgen. Gelukkig steunen de vrouwen elkaar hier maar wettelijk is het een giller en heb je bijna geen rechten. Eindelijk hebben de mannen nu ook meer dan 48 uur vaderschap gekregen een hele week nu och ja het is een begin maar heeeeeeel langzaam.

Ik ben nog niet lang zwanger maar de collega's bij mij op t werk zijn altijd erg begaan met een zwangere collega, zelfs als het weleens een beetje uitgebuit werd ;) Iedere zwangerschap is anders, je kan niet in iemands hoofd kijken, dus je moet er gewoon vanuit gaan dat het ook zo is. De regelingen in Nederland vind ik heel soepel, we mogen hier absoluut niet klagen. Als je je goed voelt, waarom zou je dan niet doorwerken tot week 34/36?

Ik ben het met je eens dat zwanger zijn geen ziekte is. Ik merk persoonlijk dat door de harde Nederlandse cultuur ik vaak baggetaliseer hoe ik me voel en vervolgens in bed zit te huilen. Iedere zwangerschap is anders en ik voel vaak weinig ruimte om te zeggen hoe ik me voel. Ik moet vooral zeggen dat het goed gaat anders zeur ik want zwanger zijn is geen ziekte.

Ik ben van mening dat het wel beetje in de Nederlandse cultuur zit van doorgaan tot het niet meer gaat. Is gedeeltelijk niets mis mee want zwangerschap is ook geen ziekte. Maar als er ziekte bij zwangerschap komt kijken ( bekkenklachten, extreme misselijkheid, rugklachten stemmingsproblemen, groepiproblemen kindje en noem maar op) dan wordt 't een ander verhaal. Dan ben je ziek ( als jij, je vk/arts werkgever dat vind) en moeten er aanpassingen komen. Niet om thuis te gaan zitten als dat niet nodig is maar wel je leven aan te passen aan de zwangerschap. Dat is geen schande en mag en kan niemand een oordeel over hebben. Maar die wat harde instelling kan ook 'n hoop kapot maken. Ik heb vorige zwangerschap heel veel bekkenklachten gehad vanaf week 7.werkzaam in verpleeghuiszorg toen en dus 't gevoel altijd door te moeten. Ook al snapt daar bijna iedereen wel dat dat werk in combi met zwangerschap voor bijna iedere vrouw zwaar is. Toch heerst ook daar die doorzet mentaliteit bij de meesten. En anders hadden de meeste bejaarden vrouwen er wel een oordeel over. Vanaf 24 werd lopen al 'n hele onderneming, laat staan zorgen, maar denk maar niet dat ik er aan dacht om me volledig ziek te melden. Ik moest van mezelf bepaald aantal uur blijven werken en 'n collega vragen om toch even iemand recht in bed voor me te trekken ipv het zelf doen, dat was echt een enorme drempel. Want ik was zwanger, niet ziek. Wel met 34 weken met verlof omdat ik gedeeltelijk was ziekgemeld omdat 32 uur niet meer lukte. Uiteindelijk overleed mijn zoon bij 37,5 week zwangerschap. Zonder duidelijke oorzaak. En hoe vaak ik niet heb gedacht dat 't mijn schuld was! Had ik te weinig rust genomen, te veel naar boven gereikt waardoor de navstreng om z'n nek zat ( was de doodsoorzaak niet), te lang getild en getrokken of met medicijnen of zieke mensen in aanraking geweest. Er zijn zelfs mensen die later goed bedoeld zeiden, bij je volgende keer zwangerschap moet je maar heel voorzichtig en rustiger aan doen. Goed bedoeld, maar ik heb dit altijd gehoord als, het is wel beetje je eigen schuld dat 't mis is gegaan omdat je niets hebt aangepast. Want pas als je blijkbaar je kind verliest heb je wel voor volgende keer 'n reden om je aan te passen aan de zwangerschap. Deze tweede zwangerschap ben ik zelf natuurlijk veel voorzichtiger. En kan ik makkelijker een grens trekken van dit doe ik wel en dat niet. Al had ik al vanaf week zeven harde buiken en moest ook iedereen eerst 8 weken roepen dat dat niet normaal is voordat de knop bij mij om ging dat aanpassing nodig was. Ook weer vanuit de gedachte dat ik gewoon m'n schouders er onder moet zetten en niet moet klagen. Toch die nare mentaliteit. Maar nu ik sinds 24 weken alleen nog administratie die voel ik me zoveel sterker in deze zwangerschap. Ik merk wel aan collega's en buren met andere culturele achtergrond dat er echt anders tegen zwangerschap wordt aangekeken. Vaker mag ik van m'n collega's dingen niet doen die ik nog wel kon. Of buren die opmerkingen maken over of mijn man de boodschappen niet kan doen, dat ik moet rusten, bepaalde manier moet eten etc. Etc. Etc. Er heerst blijkbaar ( en dat zal sterk verschillen ook per persoon) een andere kijk op zwangere vrouw zijn. Soms mooi, soms belemmerend en benauwend kan ik me voorstellen. Maar dat is misschien omdat ik 't niet gewend ben. Maar andere of dezelfde culturele achtergrond, het oordelen over de ander z'n kunnen in 'n zwangerschap zou echt anders moeten ben ik van mening! Positieve support is de beste support die een vrouw mag krijgen in deze tijd. En als dat is dat zij nog op de bouw aan 't werk kan zijn en zich daar goed bij voelt, maar 'n andere zij met 12 weken alleen nog 'n afwasje kan doen, so be it! Deze 9 maanden komen nooit meer terug, dus laat iedere vrouw deze tijd op haar manier doorkomen en beleven en zich gesteund voelen door anderen. Zeker als zwanger zijn geen eenvoudige klus en ziek zijn bij zwangerschap komt kijken. Dan kun je wel 'n beetje extra liefde, en geen oordelen, gebruiken! ♥️

Het is net die mentaliteit die er voor zorgt dat ik het moeilijk heb om te accepteren dat ik het niet allemaal nog kan. Ik ben al huilend aan het onderhandelen gegaan met de huisarts om me maar 1week ziekteverlof voor te schrijven ipv 2 weken, want 'dat kan ik toch echt niet maken 'ik ben niet ziek'. Maar ik heb het dus helaas wel zwaar, en wel nodig... Dus goed voor degenen die geen last hebben, ze mogen naast zich neerleggen van adviezen wat ze willen, maar ze moeten de 'standaard' niet maken dat alles hetzelfde is als voorheen... Dat is gewoon niet fair

Ja was mij ook al opgevallen. In veel landen wordt er goed om je gedacht. Hier over het algemeen niet, want indd 'het is geen ziekte'. Er zijn vrouwen die er indd doorheen vliegen en anderen waarbij het vanaf week 5 al moeizaam is. Ik hoor wat bij de laatste groep en ben zelf geen 'opgever' en probeer me met frisse tegenzin overal doorheen te zetten. Gelukkig heb ik een hele lieve baas en collega's, verloskundige en ook mijn huisarts is na mijn vorige bevalling veel bij mij thuis geweest. Maar van mij mag het hier in NL wel wat meer ingeburgerd worden, zo'n vierde trimester ipv met 10-12 wk de verwachting is dat je je kind op de opvang plempt en jij er weer 100% bent...

Jouw cultuur klinkt als muziek in de oren! Over wat voor cultuur praten we dan, misschien dat ik mijn vriend stiekeme hints ga geven 😄 Tijdens mijn zwangerschap vind ik het prima om gewoon tot mijn eigen grenzen te gaan, maar na de bevalling lijkt t me heerlijk om verwend te worden en de rust te krijgen.

Ja, ik merk dit ook heel erg. Maar niet alleen qua landen. Ook al verschil per vrouw. Ik heb collega's die meteen helemaal niets meer willen doen of mogen omdat ze zwanger zijn. Ik heb gewoon een andere mentaliteit, ben harder voor mezelf. En ik heb Duitse collega's die me steeds heel boos aankeken als ik aan het tillen was ofzo. 😂 in het begin vond ik dat wel lief, maar op het laatste werd ik er helemaal gestoord van. Ik wilde alles zelf blijven doen. Mijn man zei ook steeds dat ik moest gaan zitten en hij de boodschappen tilde of stofzuigde, maar ik was zwanger, niet gehandicapt..

Wat mooi verwoord, en wat ontzettend verdrietig dat je je zoon bent verloren en je je hier ook nog eens schuldig over voelt/heb gevoeld. Ik hoop van harte dat dat gevoel wel weggaat. Heel veel geluk en gezondheid gewenst met je zwangerschap en je kindje ❤️

Hey! Haha. Ik zelf ben Surinaams/Antilliaanse. Maar ik weet ook dat in Afrikaanse en Aziatisch landen veel aandacht is voor de nazorg. Ikzelf persoonlijk krijg vanuit de familie dat er minimaal 14 dagen elke dag eten verzorgd wordt. Een speciale kruiden thee voor mij gemaakt wordt(ze zeggen dat dat je van binnen warm houdt en de baarmoeder helpt herstellen) en dat ik een kruidenstoombad krijg voor herstel van vagina en baarmoeder. Zelf heb ik het buik inbinden geboekt bij happymamahappybaby.nl, dat is een Thaise behandeling, dus kan mijn familie niet, maar lijkt me een heerlijke aanvulling. Maar in Nederland/Westerse landen zie je gebruiken wel steeds meer als opties aangeboden worden. (Als je zoekt op Postpartum behandeling, Yoni Steam, massage na bevalling etc.) Want waarom zou alle aandacht na de geboorte alleen naar de kleine moeten gaan? jij verdient ook aandacht! Is ook bijvoorbeeld een mooi kraamcadeau dat je kan vragen, of dat je er wat geld voor apart zet. Ik zou het zeker aanraden en jezelf gunnen.

Mocht je het trouwens interessant vinden. Hier lees je ook een mooi voorbeeld van hoe het in mijn cultuur eraan toegaat. Dan zie je echt hoeveel meer aandacht er is vergeleken met Westerse landen. https://mmcare.nl/over-ons/

Bedankt! Er gaat echt een wereld voor me open. Ik ga me er zeker in verdiepen en alvast een beetje budget opzij zetten voor mezelf 😊

Zal hier nog even op reageren 🙈 Mijn echte verlof is met 34 weken ingegaan, is blijkbaar standaard hier. Maar zit al vanaf 12 weken thuis omdat ik een Werkverbot heb gekregen. Ik werk in het ziekenhuis waar ik een ondersteunend beroep heb en dus heel veel contact met verschillende mensen heb. Verder werken wij met 4-8 man op 9m2 en heb ik geen mogelijkheid om pauze te nemen wanneer ik het nodig heb. Dat zijn de 3 redenen waarom ik niet meer mocht werken van de ambtenaar die aangesproken is door mijn arts. Gelukkig is het hier zo dat als je een verbod hebt, je wel je volledige salaris doorbetaald krijgt (die je werkgever weer van de staat terug krijgt). Verder loopt mijn verlof volgens mij tot 8 weken na de geboorte door. Daarna neem ik ouderschapsverlof op van 10 maanden tegen 65% salaris. Ik voel me erg bevoorrecht met deze regelingen.

Elke zwangerschap is anders dus 1 maatstaf op zwangerschappen zetten gaat denk ik niet. Er zou een plan op maat moeten zijn. De 1 kan werken tot enkele dagen voor de bevalling en de andere ziet al zo af vanaf de eerste weken.

Ah top zeg! Een beetje zoals bij mij dus ook, ik mag dus wel nog werken omdat ik voornamelijk 1 op 1 met patiënten werk, maar wel mogelijkheid tot afstand houden. Niet meer tillen, dus collega’s vragen om zaken voor me te pakken als dat nodig is (wat gelukkig ook kan). Ik ga na 2 maanden verlof na de bevalling ook 10 maanden ouderschapsverlof opnemen 😃 Heerlijk een jaar thuis en vervolgens (hopelijk) weer doorstromen naar een baan in NL. Dank voor je antwoord! ☺️

Is moederschapsrust slachts 8 welen in Nederland? In België ben je 15weken thuis en begint het ten laatste een week voor je uitgerekende datum.

Slechts 8 weien*

Weken😅 tlukt niet meer gelijk dat typen