Zwangerschapsdepressie...

Haha heb precies het zelfde ! Ik vond de zwangerschap ook niet heel veel aan. Ik was blij maar heb er niet van genoten ofzo ? Mijn zoontje is nu 10’weken en ik vind het echt pittiggggg! Ben wel echt elke dag en nacht met hem. Ik mag dinsdag weer werken en heb hier gewoon zin in ? Even weer mezelf zijn ipv van mamaaaa. En ik heb ook een paar keer geroepen hoezo waar is die roze wolk. Ik vind zolang je nog van dingen kan genieten je geen depressie hebt hoor. Het kan gewoon zwaar zijn! 🧡 ze zijn nog zo mini

Ik herken veel er ook van. Zitten rond dezelfde periode. Blijkbaar hebben meerdere aanstaande moeders dit rond de 25 weken. Vind het jammer dat sommige dit als taboe zien.. Ik voel me ook erg down en zo onzeker opeens. Twijfel aan alles. Terwijl ik voor mijn zwangerschap echt bijna nooit onzeker was. Hoop dat het een fase is en ik er snel vanaf ben! Voor jou ook natuurlijk. Knuffel 😘

Ik herken alles, werkelijk alles wat je zegt. Als ze zeggen genieten, terwijl je lichaam verandert en je eigenlijk behoorlijk beperkt bent, hoezo genieten. Iedereen die om je heen ook nog eens vertelt wat je wel en niet moet doen. 9 maanden lang, oftewel, vanaf dat je zwanger bent gaat het alleen maar over zwanger zijn en alles wat er bij komt kijken. Maar dat is niet mijn hele leven. Ik blijf nog steeds die zelfde persoon die ik voor mijn zwangerschap was.. Ik ben dus zoveel meer maar of men dat zo ziet.. Ik wil gewoon niet dat alles om de baby en moeder zijn draait. En ik ben daar ook niet continu mee bezig. Ik loop er ook niet mee te koop of ik moet ook niet per se van alles bespreken. Op werk praat ik alleen maar over werk. En nee ik zit niet op een roze wolk. Je lichaam verandert, alles kost geld, je moet alles regelen, iedereen heeft wat te melden, en al die onzekerheden die onder je huid gaan kruipen.... Heel leuk dat ik zwanger ben, en ik die mazzel heb na mijn eerste miskraam. Maar het is het leven.. Een wonder? Het blijft bizar zoiets in je buik kan groeien maar ik baal tegelijkertijd ook dat mannen niet zwanger kunnen worden. Als ik mocht kiezen zou ik nooit zwanger zijn geworden. Maak ik me zorgen of ik goed genoeg zal zijn voor het kind? Ja. Ik ben vroeger verwaarloosd. En ik ben hard, kritisch, streng, ben er snel klaar mee en ik ben zo nuchter als maar kan zijn. Tegelijkertijd ben ik slechthorend en hoogsensitief en werk ik in de zorg met gehandicapten. Mijn hart ligt ook daar. Anderen op nr 1 zetten dan pas kom ik.. Ik weet allang dat het zo z'n voordelen en nadelen heeft maar ik ken mezelf tenminste. Als ik onzeker ben doe ik alles en ook echt alles om dat weg te halen. De eerste trimester zat ik ook in een depressie. Ik heb tijdens mijn adolescentie een depressie gehad en nam anti depressie pillen. Dus kans zat er sowieso dik in het weer te krijgen. Maar ik baalde echt. Al die hormonen die gieren en ik heb weinig klachten waar ik over zou mogen klagen. Ik ben nog nooit over me nek geweest. Heb altijd gesport, en ondervind weinig boeiende lichamelijke klachten. Maar roze wolk, nee. Sommige vinden het super fantastisch dat ze zwanger zijn, krijgen dan mooiere ronddingen ofzo las ik vaak. Maar ik niet. En die ronddingen kreeg ik al van sporten. Ik ben erg blij met mijn meisje die op komst is, begrijp me niet verkeerd. Maar het is makkelijker als ze van de ooievaar af kwam. 😅 Nou kijk ik er dus ook erg uit naar na de bevalling... Hoe snel zal ik herstellen.. Wat als er genoeg dingen mis gingen en ik daar de rest van me leven er last van zou hebben.. Maarhet laatste, huisarts adviseerde mij om medicijnen te nemen en aan te melden voor de pop poli. Omdat ik problemen had op werk. Ik heb geweigerd, omdat ik last van stress had en juist daardoor depri werd als alles tegen zit. Ik ben van mening dat als je de oorzaak weg haalt, dus de problemen op mijn werk, mijn teamleider dus dat ik daarna gewoon weer kan ontspannen. Waarom zou ik door mijn teamleider weer aan de pillen gaan en aan mezelf moeten werken.. Dat klopt niet. Ik heb nou gewoon vakantie tot mijn verlof. Dus tot eind september lekker thuis en mijn teamleider is dan allang pleite wanneer ik terug ben. Luister naar je eigen lichaam en kom voor jezelf op wat jij wilt en waar jij voor staat. We kunnen nog overal altijd zorgen om maken. Ik bedoel, ik krijg wen meisje.. Ik kan niet eens met vrouwen omgaan. Of is het andersom.. In iedergeval vind ik mannen makkelijker en daarnaast heb ik nooit echt een moeder-dochter band met mijn moeder gehad. Dus ik zou niet weten wat meisjes willen. Maar is dan weer een uitdaging💪🏿

@lalola Wat grappig dat er zoveel overeenkomsten zijn, ik zelf werk ook in de gehandicaptenzorg en ben slechthorend. Inderdaad het stukje "alles draait om zwanger zijn" zodra ze eruit is ben ik niet meer relevant denk ik 😅 was ook 1 van de dingen die ik aangaf wat ik nu voel, dat ik soms gewoon afstand zou willen doen omdat ik straks alleen nog maar als moeder gezien wordt, en niet meer als persoon. Het enige waar ik ook echt 0 stress voor heb is de bevalling, ik weet dat het heel intens word, en we hopen maar op het beste...

Mooi dat je dit deelt. Ik hoop dat je je jezelf wat minder kwalijk gaat nemen komende tijd. Je kunt niets dwingen toch? Je zal er geen slechte moeder van zijn omdat je niet jubelend 9 maanden rondloopt. En zeker zonder kwaaltjes, want tja wat is er behalve die buik dan ook echt anders? Bijna niets. Je moet vooral rekening houden met iets waarvan je weinig voelt terwijl dat wel zoveel ruimte inneemt. Dat is ook best ingewikkeld. Ik vind 't wel bijzonder te lezen dat met de beschrijving die jij geeft ze al een depressie vaststellen. Maar blijkbaar vinden jou zorgverleners dat wel. Ga er alsjeblieft niet naar leven en gewoon door zoals je deed. Maar goed dat je bij de psycholoog misschien we beetje je verhaal kwijt kan en kan ventileren wat je voelt. Dat kan sowieso geen kwaad lijkt me. Het kan ook nog veranderen he! Misschien dat je pas je laatste weken waarin je verlof is ingegaan, je kind dagelijks een feestje bouwt vanbinnen en je je echt op de bevalling gaat voorbereiden dat je dan nog wat kunt genieten van deze fase. En zo niet geen enkel punt! Dan waren deze 9 maanden dus een soort van noodzakelijk kwaad. En die zijn je gewoon perfect afgegaan. Dan kun je van jezelf zeggen, ik kan gewoon heel goed zwanger zijn. Ik herken best wel wat. En vind dat ook ingewikkeld. Onze kinderwens bestaat nu 8 jaar. We hebben er werkelijk alles voor over moeten hebben. Een giga hoeveelheid medicijnen, tranen, bloedprikken, stress, angst onzekerheid en verdriet. We hebben 2 ivf trajecten van jaren achter de rug, miskramen achter de rug, ik heb ter nauwernood een bbz overleefd en we verloren ons grootste geschenk, een voldragen baby zoon. We zijn kapot gegaan en weer opgekrabbeld. En ja we zien een zwangerschap en levende baby's als n behoorlijk wonder. Maar nu ben ik 36 weken zwanger. Ik heb me leeg gekotst en doodziek gevoeld, ongelofelijke angst gehad en constant gepiekert. Maar ik kan zeggen dat ik fysiek vergeleken met anderen een perfecte zwangerschap heb gehad. Ik heb er ongelofelijk lang op moeten wachten maar zat niet te wachten om het er met iedereen over te hebben. Die hysterische verwachten blikken van hoe mooi't allemaal is, ik kon er weinig mee. Ik kon me niet verplaatsen in die roze wolk. Het kopen van spulletjes of bedenken van namen vond ik vooral ingewikkeld. En ik vind het moeilijk dat ik straks naast mezelf ook een volledig nieuwe rol heb waarin ik 24/7 voor 'n ander klaar moet staan. En ik heb geen week gedacht, was 't maar al zover. Ik vond iedere week prima lang genoeg duren. 't had niet sneller gemoeten. Ik ben doodsbang dat mensen vinden dat juist ik alleen maar dolgelukkig moet zijn omdat we zoveel er voor hebben gedaan een kind te krijgen. En omdat we 'n kind verloren zijn. Maar hoe dichter het bij komt kan ik alleen maar zeggen dat ik doodsbang ben voor wat gaat komen. Maar soms, geniet ik ook wel. Niet zoals alle halelujah moeders die zwijmelend op hun kindje wachten. Maar gewoon op mijn eigenwijze manier. En ja ik hou van dit kindje. Net zoveel als dat ik van m'n zoon hield. Maar het echte geluk komt hopelijk straks na de geboorte wel bovendrijven. Nu kan ik dat nog niet zo voelen. Wat ik wil zeggen met mijn verhaal, jij mag je zwangerschap beleven zoals dat jou overkomt. Je hoeft je gevoel niet door anderen te laten sturen of zo te zijn zoals anderen dat doen. Je bent niet raar of vreemd. Je bent gewoon moeder aan het worden. Ik doe dat zoals 't bij mij komt, ondanks wat ik aan bagage heb rondom kinderen krijgen. En jij wordt moeder zoals jij dat wordt. En dat doe je ook op jou eigenwijze manier. Je hoeft je nooit vanwege hoe 't bij anderen gaat, gezegend of schuldig te voelen. Hopelijk kom je met 'n beetje hulp van anderen, deze 9 maanden goed door.🍀

Het ergste vond ik als mensen zeiden: geniet er van! Waarvan dan? 16 weken overwegen? Extreme vermoeid of uiteindelijk die enorme buik die in de weg zet? En ook toen ik bevallen was: geniet er van! Van dat mn lichaam in puin ligt? Dat ik niet langer dan 2u achter elkaar slaap? Dat ik vreselijk onzeker ben of ik het allemaal wel goed doe? Geloof me, uiteindelijk is het allemaal prachtig, ik had het allemaal niet willen missen en ik heb een prachtige zoon. Maar van de zin "geniet er van" werd ik wel gek haha

Ik had expres niet mijn gedachtes erbij gezet, uit angst dat hier moeders bij zouden zijn die me finaal zouden affikken😅 gelukkig is dat niet gebeurt. Ik ben mijn eerste kindje kwijt geraakt na een incident op het werk met een cliënt ( ik was toen werkzaam op een crisis plek) dat heeft er diep ingehakt en daar ben ik heel depressief van geweest. Zolang ik me kan herinneren heb ik de klassieke winter depressie, ook gediagnostiseerd. Het is vervelend, maar leefbaar. Maar de gevoelens of gedachten die ik nu heb zijn mij onbekend. Ik vroeg me namelijk af of ik haar straks gewoon in het ziekenhuis kon achterlaten, en zelf wegvlucht. Of dat ik altijd nog voor adoptie kon gaan, terwijl ik een goed huwelijk heb. Dit waren vooral de gedachten die diagnose stelde, naast zoveel andere dingen. Dus niet zomaar de stempel 😉 Ik wil je feliciteren met je zwangerschap,maar zoals je zelf inderdaad al aangeeft, dat is ook dubbel. Mede door verhalen van vrouwen die moeite hebben met zwanger worden, voel ik me als ondankbare doos dat ik nu "klaag" over dit soort gevoelens...

Jeetje, dat lijkt me een ongelofelijk verdriet!! Als je verwijtbaar aan iemand, je kind verliest, dan is dat onverteerbaar. Maar je bent ijzersterk blijkbaar. Dit ga je dus ook zeker overwinnen. Nu je beschrijft wat je dacht en voelde snap ik goed waarom de diagnose is gesteld. Je mag trots zijn op jezelf dat je hulp hebt ingeschakeld. Ik heb een verleden met depressies en extreme angsten dus weet dat hulp erbij halen niet eenvoudig maar later wel behulpzaam bleken. Zet 'm op meid, heel veel kracht sterkte en liefde gewenst. En ik hoop dat je over 9 maanden snel weer jezelf fijn in je vel voelt!

Oké, iets minder weken😉. Nóg 9 maanden lijkt me wat veel!

Ik mis de roze wolk ook volledig. Na 2 miskramen ben ik zeker blij dat het nu allemaal goed gaat en ik nu 27+4 zwanger ben, maar het zwanger zijn op zich, vreselijk. Die dikke buik en beperkt zijn in iets doen vind ik verschrikkelijk. Kan niet wachten tot ik me “normale” lichaam weer terug heb en gewoon weer kan doen en zijn zoals ik ben. De eindeloze vragen over de zwangerschap hoeven van mij ook allemaal niet. Ik heb liever een gewoon gesprek zoals toen ik niet zwanger was.

Voor de dames hier die zich herkennen: een depressie is niet per se de hele tijd somber of sip zijn, het is vaak een gebrek aan gevoel of nergens zin in hebben, dus als je met dergelijke gevoelens zit, praat alsjeblieft met in ieder geval je huisarts. Depressie is beter voorkomen dan genezen! Er zijn genoeg zelftests (Voel je je al meer dan 2 weken zo? Heb je nog zin om dingen te ondernemen? etc) maar ik zou zeggen: als je je voelt zoals topicstarter, ga alsjeblieft even praten met je huisarts ☺️ Algemene "hoe overleef ik depressie" van deze 'ervaringsdeskundige': * meditaties, bidden, dagboek bijhouden, dankbaarheidslijstjes (gedachten ordenen) * onderneem dingen die je leuk vindt /vond voordat je je zo voelde, dansen, wandelen, knutselen, tekenen, paardrijden (gedachten focussen op positieve dingen) * betrek partner, familie en vrienden, vertel hoe je je voelt, deel je zorgen (netwerk) (moeilijkste, I know) * zoek hulp! Depressie kom je (helaas) niet in je eentje uit en hulp is heel fijn! Heel veel succes

Nou hier ben ik wel aardig bekend mee 🙈 1e zwangerschap niet gepland. 19 jaar. Zwanger door veerkrachtig etc. Slechte vriend. De hele zwangerschap had ik angst. Bang voor hem. En hij bedrijgde mij. 2e zwangerschap ook niet gepland. Slechte vriend. Ook bedrijgingen etc. Bijdr keren na de bevalling een posnetale depressie. Bij de 1e vrij erg, waardoor ik haar het 1e jaar niet echt heb opgevoed. Bij de 2e waren we er sneller bij gelukkig. Dus geen roze wolk!! 5 jaar gelden zwanger van de 3e. Gelukkig getrouwd, maar was zo bang!! Gelukkig deze x wel een roze wolk! Maar de laatste weken waren niet leuk. Gelukkig werd er meteen actie ondernomen. Mocht ik zo niet langer rondlopen en is het opgewekt. Super fijne begeleiding van het pop poli! Nu zwanger van de 4e. 1e x zonder m'n moeder die een half jaar geleden gestorven is. Die hormonen.... Pffff Ik ben nu echt geen fijne moeder. Maar mijn man zegt ook steeds, het gaat over en het komt wel weer goed. Ik ben niet bang nu om hulp te vragen. Ik weet nu dat het geen falen is! Dit doeje niet bewust. En ik kan er niks aan doen. Mijn kinderen zeggen altijd, zo is mamma. Wij weten niet beter. En namna is de bêste en de liefst! Ik praat er ook gewoon over. Leer m'n kinderen dat het leven niet altijd makkelijk is. En dat ook ik soms even een slechte dag heb. Ben ik hierdoor een slechte moeder? Nee... Want ik ga voor ze door het vuur. En kijk eens om je heen.. Wat voor ellende er is op de wereld. En bij zoveel gezinnen en kinderen. Liefde overtreft alles. En je mag zijn wie je bent...

Klinkt herkenbaar. Ik heb een verleden van depressie en angststoornissen. Ben 10 weken zwanger en vind het tot nog toe verschrikkelijk, vooral mijn lichaam dat verandert en het 24u misselijk zijn. In combinatie met al een jaar thuiswerken (kantoor is gesloten en gaat voorlopig ook niet open) zit ik sinds 5 dagen ziek thuis omdat het niet meer ging. Heb nu 2 weken ziekteverlof en dan kijken we verder. Heb ook een intake gesprek met psycholoog binnenkort. Ondertussen neem ik nog steeds medicatie, maar toch is het weer “misgegaan”. Ik vind het ook heel lastig om iets voor de baby te kopen. Voelt nog zo onecht, ook omdat ik pas over 3 weken eerste echo heb. Misschien dat het daarna iets makkelijker wordt? Ik hoop er op, maar wil ook realistisch zijn. Het is gewoon niet makkelijk zwanger zijn. En wat anderen daarvan vinden zal me een zorg zijn. Ik ben zoals ik ben en voel wat ik voel.

Hoi dames hoe gaat het ondertussen met jullie? Ik merk sinds dat ik minder werk, ik me fijner voel en ook weer wat enthousiaster over de zwangerschap ben geworden. Omdat ik veel pijn had werd ik erg somber, nu de pijn minder is gaat het gelukkig weer wat beter.

Wat fijn om te horen!