De klaagmuur - 2

Mijn vrouw en ik hebben al een dochtertje. Mijn vrouw is door haar zwangerschap heengefietst, weinig lichamelijk klachten tot harde buiken en een beetje het zuur tegen het einde. Nu ben ik aan de beurt, heel bijzonder dat we dit beide een keer kunnen meemaken, maar ik voel me helaas niet altijd geweldig. Veel last van het zuur, heel moe, veel rugpijn(preventief al bij fysio), en nu bij minimale inspanning harde buiken. Waar je zou verwachten dat mijn vrouw empatisch zou zijn, heb ik alleen steeds minder dat gevoel. Meer het idee dat ik lastig ben. Zeg ik iets over een kwaaltje, dan krijg ik weinig reactie zoals “tja”... zeg ik niks, is ze geïrriteerd. Het lijkt soms of ze haar zwangerschap op de mijne legt en mij het gevoel geeft dat ik zeur want, bij haar was het niet zo zwaar. Als ik benoem dat ik me soms erg lastig voelt, en het idee heb dat ik niet evenredig mijn steentje bij kan dragen thuis en zij dat uitstraalt naar mij, klopt mijn gevoel niet. Iemand nog een tip om dit op een andere manier ter sprake te stellen?

Misschien kun je het ter sprake brengen bij de verloskundige en kan die je vrouw uitleggen dat iedere zwangerschap anders is. Iedereen heeft andere kwaaltjes. Idd sommigen fietsen er zo doorheen alsof het niks is en krijgen bijna geen kwaaltjes. Een ander is 40 weken misselijk moe en ziek, tot opnames aan toe. En weer een ander zit er een beetje tussen in en heeft een belabberde eerste trimester waarna het 2e beter gaat en 3e weer zwaarder is...

Voortaan de bevruchtingen aan haar overlaten 🤣

Hoi hoi Vandaag de extra inenting gehaald voor de kinkhoest... Auwieee deed hij bij jullie ook zo’n pijn? Heb er al de hele dag last van.. het voelt als spierpijn.. ik HAAT naalden!

Hier donderdagavond inloop voor de kinkhoest inenting. Ben benieuwd

Ik s middags! Brrr kijk er wel wat tegen op 🤣

Wij hebben aan het begin van mijn zwangerschap vol enthousiasme mijn schoonouders gevraagd om een dag op te passen. Helemaal emotioneel en vereert was mijn schoonmoeder. Helaas had ik er van te voren niet goed over nagedacht wat de gevolgen zijn... ze wonen op een boerderij met honden waarvan 1 absoluut niet betrouwbaar is en de andere 3 geen kleine kinderen gewend zijn dus die vertrouw ik ook niet, de honden komen overigens binnen. Ze hebben zorgvragers en dit voelt voor mij niet goed. Ten eerste weet ik niet hoe ze met kinderen zijn en ten tweede hebben ze heel veel aandacht nodig. Verder heb ik niet het idee dat mijn schoonmoeder de dag gaat indelen naar ons kindje, maar dat ze het er wel bij denkt te gaan doen naast al haar werk op de boerderij. Ik zie dit niet voor me. Een kloek babytje tussen de dieren tijdens het werk dat m’n schoonmoeder allemaal doet. We hebben hier een gesprek over gehad, met de vraag hoe ze dit voor zich ziet en het enige antwoord dat ik kreeg was, nou dat komt wel goed en dat zien we dan wel weer..... Ik ben zo verdrietig en ontroostbaar. Waarom snapt ze niet dat ik gerust gesteld wil worden en vooral Duidelijkheid wil.... Mijn moeder wilt met liefde een dag extra oppassen dus dat ik het probleem op zich niet, maar hoe kom ik hier ooit nog vanaf 😢. Iemand tips?

Eerlijk zijn en je probleem op tafel leggen. Eventueel kan je ook nog aangeven dat je oppas wel bij jullie thuis wil zodat de kleine in een vaste vertrouwde omgeving is. Ben je ook gelijk van het honden probleem af :) Succes en denk aan jezelf en je kindje!

Vanochtend wakker geworden met een grieperig gevoel. Ben uiteindelijk gaan werken, maar ben in de namiddag naar huis gegaan omdat ik mij een slappe vod voelde. Daarnet had ik 38,1 graden ‘koorts’. Mijn lief natuurlijk meteen bezorgd... Ik heb maar een Dafalgan genomen. Hopelijk is het morgen beter. Ja, dat slecht immuunsysteem... Ik heb het er een beetje mee gehad!

Beterschap!! Hopelijk voel jij je snel weer beter.

Koorts is gelukkig weg vandaag! Ik ben het alleen wat beu om van het ene in het andere te sukkelen. ALLES neem ik over van anderen, lijkt het soms wel. 😅

Ik heb zo'n verschrikkelijke steek tussen mijn schouderbladen. Gistermiddag heel plots gekomen, heb niks bijzonders gedaan. Rond half 4 naar de auto gelopen op onze oprit, deed ineens heel veel pijn. Bij de winkel uitgestapt en met tranen door de winkel gelopen, vreselijk. Verloskundige gebeld, die gaf aan een paracetamolspiegel op te bouwen en als ik kortademig weer te bellen en het lekker warm houden. Ik heb om half 6 twee paracetamols gehad gister en de hele avond met warme kruik erop gelegen, was helemaal van het padje af zo'n pijn. Rond half 10 zoveel pijn dat ik moest overgeven, half 11 weer twee paracetamol en om kwart over 3 weer huilend wakker van de pijn. Gelijk weer twee paracetamol, niet kunnen slapen. Half 5 naar beneden gestrompeld, weer overgegeven. Tijd daarna nog weer even in slaap gevallen en uurtje terug ongeveer weer een paracetamol, dokter gebeld om te vragen hoeveel ik überhaupt mag, bleek ik al aan het overdoseren te zijn maar het helpt gewoon niet😩😩 Benauwd ben ik al mijn hele zwangerschap, maar ben het niet extra dus dan hoef ik niet na te bellen. Assistente zei hetzelfde: weer bellen als ik kortademig of benauwd word. Ik ben zo bang dat het gewoon een spier is die heel vervelend vast zit en ze dan denken dat ik me aanstel, maar ik ben echt niet zo'n groot watje en heb al jaren rugklachten, maar nooit ook maar dichtbij evenveel pijn als nu.

Ik voel mij sinds de zwangerschap minder aangetrokken tot mijn partner. Ik ben lang niet meer zo enthousiast hem na het werk te zien als voorheen. We knuffelen in de avond niet meer als voorheen. Ik ben vaker geïrriteerd en houd eerder vast, aan de vervelende dingen dan de goeie daden die hij voor ons (ons kindje en mij) doet. Ik weet nauw niet als dit komt door de zwangerschap of als ik gewoon echt aan m'n relatie moet werken. Ik ben eerder gelukkig in m'n eentje (met mijn baby) dan wanneer hij in de omgeving is. Herkend iemand dit ook? Enig advies voor deze situatie? Ik ben ervan bewust dat dit niet gezond is voor het kind, te stressen om een man. Ook nog de vader van het kind...

Kan je niet naar de dokter? Als het puur die spier is, krijgt die hem mogelijk wel los?

Hey,ik herken het nu niet,maar kan me voorstellen dat dit geen aangename situatie is voor jou,en voor je partner.heeft jij je er al over aangesproken dat hij het merkt?ik ben nu ook geen “plakvlieg” tegenover mijn man,en ben mischien ook wel wat afstandelijker,ben voornamelijk bezig met de baby in mijn buik,en voel me Nu eenmaal ook niet meer zo aantrekkelijk,al vind mijn man mij prachtig.maar ik ben ook wel blij als we beiden thuis zijn van het werk en bij elkaar zijn met ons gezinnetje.ik zou het advies geven dat je eens moet nadenken of er mischien al iets mis was voor de zwangerschap,hoe voelde je je toen met je partner?had je hem toen wel graag bij je of was dit ook al minder?is dit een recent probleem of toch al eerder,maar dat je het mischien niet door had?mischien kan je erover praten met iemand.of met je partner?dat lijken me wel vragen die je jezelf eens kan stellen.mischien komen jullie er samen wel uit,als je weet wat de reden is waarom je je zo voelt?of zijn het gewoon de hormonen die je je zo laten voelen.ik wens je alvast veel succes,en hopelijk voel je je snel wat beter(emotioneel)

Assistente zei dat ik daarvoor naar de fysio moet... Heb ook niet echt het gevoel dat het een spier is, maar ik heb om 16.15 afspraak bij de vk en dan vraag ik het nog even na

Zeker doen! De kinesiste maakte onlangs enkele spierknopen los aan mijn nek die best scherpe pijn gaven. Wat een verlossing...

Hoi Gloria Ik herken dit echt van eerdere zwangerschappen en nu ook deze zwangerschap in bepaalde mate. Bij mij kwam t daarna gelijk weer goed! Al had manlief er natuurlijk wel concurrentie bij vd baby waar ik super verliefd op was 😉

Hartelijk dank voor de tips en tops. Enkele vragen heb ik inderdaad aan mezelf gesteld. Voor de zwangerschap kreeg ij dit gevoel niet. Eigenlijk nu daar ik weer even over denkt, begon dit echt in mijn 3/4e maand. Ik zal uiteindelijk toch met iemand hierover praten, ik denk dat bepaalde dingen op m'n hart zitten die eruit moeten. Ik moet eerlijk toegeven, dat ik dit best vervelend vind, ik geniet zo wat minder van mijn zwangerschap. Ik hoop en denk wel dat het praten met iemand het beter kan laten gaan. Komt wel goed 😊

Hey, Hartelijk dank voor de reactie. Het is wel een opluchting te horen dat ik niet de enige ben. Ik maakte mij al zorgen. Haha, ja hea, maar ik denk ook de die concurrentie jullie dichterbij elkaar heeft gebracht.. 😉