Gevoelige kindjes

Nog een toevoeging Ik ben zo bang dat ik het verkeerde zal doen of doe als mama.

Ik zou zeggen trek je niks aan van anderen. Nou en, als jouw kindje wat begeleiding en/ of sturing nodig heeft in het spelen. Ze leert hier toch van? Natuurlijk denk ik dat je misschien op termijn moet kijken of ze wat hulp nodig heeft of tips kunnen krijgen. Ik ben het zo zat dat anderen je veroordelen omdat je kindje niet volgens de algemene richtlijnen ontwikkeld. Mijn zoontje kan lopen, maar vind het na meerdere grote valpartijen best spannend. Hij wordt half april 2, het oordeel dat mensen hebben dat hij achter loopt wordt je onzeker van. CB geeft hier ook aan, iedereen is uniek. Ook jouw kindje. Dus kijk wat ze nodig hebben en help waar ze dit willen.

Zoek eens op instagram: @eenbeetjehippie Zij geeft hele toffe betaalbare cursussen voor gelijkgestemden. 😃

Mijn beide dochters zijn ook heel gevoelig. Ze kijken ook altijd de kat uit de boom als we ergens komen. Duurt even maar uiteindelijk beginnen ze dan wel wat te spelen. Moeten altijd wat loskomen. Wij nemen ze dan ook gewoon op schoot en zeggen wel dat ze mogen gaan spelen en dat het ze het niet spannend hoeven te vinden. Ieder kind is anders, belangrijkste is dat je er voor haar bent.

Je doet het goed mama. Wat bij mij hielp/ helpt (heb er 3) is het gewoon.benoemen. Mijn kindje heeft hier behoefte aan en we weten wat we doen. We doen het bewust zo en we merken dat onze dochter.op deze manier.het best reageert. Dan weten ze op een gegeven moment ook, oke, we kunnen lullen wat we willen, maar dat heeft geen zin. Sommige mensen willen goedbedoeld helpen (of graag commentaar leveren) maar als ze dan tegengas geven dimmen ze wel in.

Hier ook een gevoelig kindje! Ik volg op Instagram een paar mama's die het over hoogsensitieve kindjes hebben, misschien heb jij er ook wat aan! @liefsensitief en @eenbeetjehippie

Bedankt voor de lieve reacties ♥️ Ik hoor vaak trek je niets aan van anderen. Ik heb zelf een sociale angststoornis waardoor ik bijna de ganse dag bezig ben wat anderen van mij denken. Mijn hoofd staat zelden stil. Dus mij er niet van aantrekken is bijna onmogelijk. (Lukt door behandeling gelukkig telkens beter). Ik ben soms zo jaloers op mensen die dit wel kunnen. Lijkt me echt zalig. Ik vraag vaak aan mijn vriend aan wat denk je nu, hij antwoord dan soms niets. Dan begrijp ik echt niet hoe dit kan 🙈 Ik kan wel omgaan met haar gevoelig zijn, ik probeer me telkens voor te stellen wat had ik gewild in haar situatie. Mijn onzekerheid komt vooral door een angst dat ze alles moet meemaken wat ik meegemaakt heb. Ik ben nu 27 en heb nu eindelijk de juiste hulp gevonden voor mijn mentale problemen. Als ik terug kijk naar de weg die ik afgelegd heb ben ik trots op mezelf. Als ik dan kijk naar mijn dochtertje en zo veel van mezelf herken in haar ben ik bang dat ze die weg ook zal moeten afleggen, en afzien zoals ik gedaan heb.