Het leven met een dreumes valt me zwaar

Pfoe, het leven met een dreumes valt me even heel zwaar. Laat me vooropstellen dat ik gezegd ben met een super leuke en gezonde zoon maar wat vind ik het pittig. Mijn zoontje van 20 maanden is vooral heel pittig, is intens druk, zit nooit een seconde stil is altijd bezig, vindt bijna niks van speelgoed interessant, maakt alles kapot, gooit overal heel hard mee, en doet vooral de hele dag dingen die niet mogen. Lees: de HELE DAG is hij bezig met de keukenkastjes open maken, vanalles eruit halen, kinderslot er vanaf slopen, boven op de tafel staan, op de vensterbank staan, op de leuningen van de bank staan, de hond pesten, uit z’n stoeltje(met riempjes klimmen) uit de autostoel proberen te wurmen noem het maar op. Het lijkt geen fase meer want dit speelt al vanaf dat hij kan kruipen maar vooral lopen (juli ongeveer). Ik haal alles uit de kast om hem te entertainen, nieuw speelgoed, klimrek, eigen keukentje, knutselen, wandelen noem het maar op maar hij vind nooit iets langer dan 2 minuten leuk. Ik vind het heel erg om te zeggen, maar vaak tel ik de uren af totdat hij naar bed gaat, ben op, echt kapot op sommige momenten, en voel me daar zo schuldig over. Daarbij is hij trouwens alleen maar stil te krijgen met eten, lees; soepstengels, crackers en koekjes (eet hij dan ook het liefst de hele dag). Hij is een drama qua eten, groente wil hij niks van weten, en het avondeten is al bijna zijn hele leven drama. Nu lijk ik veel te klagen, maar dit deel valt me erg zwaar, verder is hij ontzettend leuk, grappig en ook echt wel lief. En buiten dat is hij een geweldige slaper, ben buiten de eerste 4 weken om nog nooit!! Snachts op moeten staan en overdag slaapt hij ook prima. Iemand die zich een beetje herkend in mijn verhaal, zodat ik hopelijk niet de enige ben, en hoe gaan jullie hiermee om?