Niet mee willen lopen, alleen maar wegrennen.

Ik lees mee!🙈

Ik heb hier net zo'n opstandig ding. Soms wil het nog wel helpen om te vragen of hij mama wil helpen met de kinderwagen duwen. Dan pakt hij de zijkant vast. En ondertussen geef ik hem super veel complimentjes dat hij mama zo goed helpt. Dit werkt denk ik.... 20% van de tijd. Wij zijn eigenlijk ook heel veel achter hem aan aan het rennen en na 5 minuten zijn we het zat en gaat hij de kinderwagen weer in. Momenteel ben ik ook 27 weken zwanger waardoor het nog moeilijker is om achter hem aan te gaan, dus moet mijn man dan vaak achter hem aan rennen. Echt ontspannen wandelen met de hond en mijn zoontje aan de hand hebben wij nog niet gehad. Wij hebben daarom ook nog maar een kindertuig gekocht voor op vakantie dat hij nog wel 'los' mee kan lopen met ons. Dit heb ik nog niet geprobeerd voor alle blikken die je dan krijgt van mensen. Het is lastig 😩

Hier een tweeling van 2 jaar, beide wegrennens. Ze willen heel graag zelf wandelen dus onlangs dan maar tuigjes aangeschaft. Ze vinden de vrijheid van zelf te kunnen wandelen heerlijk!

Ik ben aan het merken dat het echt een fase is. Ik geef ook altijd de consequentie of hand vast en anders in de buggy als er niet goed geluisterd word, met als resultaat dat m'n dochter dus heel veel in de buggy zat of moord en brand schreeuwde als ik d'r hand standvastig vast hield. Ze begint door te krijgen dat haar broer van een jaar ouder wel zelf mag lopen wanneer hij goed luisterd en het gaat (heel langzaam aan) steeds beter. Ik kies wel m'n strijd, in de kruidvat is het gewoon in de buggy want de verleidingen zijn voor haar gewoon te groot, hier in de buurt een rondje lopen doet ze inmiddels helemaal los. Mijn tip, hou vol. Blijf consequent en uiteindelijk word het echt beter

Hier ook..dan moet ze de wagen vasthouden dat doet ze dan wel goed. Loopt niet altijd makkelijk maar dan blijft ze er wel bij

Herkenbaar... eerst ging t heel goed maar nu niet meer. Hopelijk is dit een fase.

Touw aan de wagen of lont van haar tas vastpakken. Een vriendin van mij zweert bij "het tuigje". Andere moeders kijken haar gek aan, maar zij heeft schijt. Zij vindt dat zij een leukere moeder er op wordt dat niet alleen maar moet rennen, schreeuwen en "niet doen!!!" hoeft te roepen. En wanneer wij samen op stap zijn, merk ik dat zij veel relaxter loopt. Ze is niet continue aan het hollen en zorgen maken waar haar zoon is. Haar zoon vindt het ook prachtig trouwens.

Hier heeft ze 3 opties: - in de buurt blijven lopen (ik roep even 'hier blijven' als ze te ver gaat) - aan de hand op drukke stukken - in de wagen als ik het zat ben Gelukkig blijft ze wel op de stoep en bij grote zus in de buurt. De oudste had er meer moeite mee omdat ze niemand had om te 'volgen'. Zij moest echt leren wat dan te ver was.