Relatie in zwaar weer

Hier staat mijn vriend op het punt om even bij familie te logeren doordeweeks omdat het van mijn kant af niet gaat zo. M'n vriend kan niet goed omgaan met prikkels en daardoor ontzie ik hem al vanaf de geboorte van m'n zoontje van 2,5. De verzorging is grotendeels op mij omdat ik hem zijn eigen tijd laat nemen maar nu onze dochter ook 15 maanden is gaat het bij mij niet meer. Ook hij wil de deur liever niet uit het is allemaal maar een gedoe terwijl ik juist de deur met ze uit wil, genieten van het klein zijn. Doordat hij nooit wist hoe hij met ze moest spelen of omgaan ben ik het jammer gaan vinden wat voor vader de kinderen hebben, en dat terwijl hij de beste vader is die hij kan zijn. Het is een hele lieve man en we kunnen samen lachen maar mijn relatie gevoel is eraan gegaan dus nu gaat hij doordeweeks het huis uit in de hoop dat ik hem ga missen en weer bij hem ga willen zijn, knuffelen e.d. heb ik namelijk ook geen behoefte meer aan. Ik ben bij iemand geweest om te praten en zij schilderde het af als een, je bent een zelfstandige vrouw en je moet je lat wat lager leggen, endat was de laatste keer dat ik daar was. Ik heb vaak gesprekken met m'n vriend gehad maar die maken op den duur niks uit, vandaar dat ik nu deze keus heb gemaakt. Ik hoor om me heen vaak het zijn de tropenjaren straks word het beter maar de kinderen voelen mijn frustratie naar hem toe en dat is niet goed. Lang verhaal maar je bent absoluut niet de enige het is heel moeilijk en heel zwaar, überhaupt al met 2 kleintjes maar als je zo als tegenpolen komt te staan word het nog extra moeilijk gemaakt. Ik hoop uiteraard dat jullie er uit komen, maar het belangrijkste is jou /jullie geluk.

Wat vervelend dat het zo gaat.. ik zou wel vooral blijven praten met elkaar, anders wordt de afstand tussen jullie alleen maar groter. Vertel je wel vaak wat je dwars zit? Ik heb af en toe ook dat ik me irriteer en krop dit soms allemaal op. Vaak als ik dat vertel wat er aan de hand is komt het dan wel weer goed. Merk dat mijn man dan wel echt wat eraan probeerd te doen. Het lijkt me wel erg vervelend als hij nergens meer heen zou willen 😓. Misschien is het ook goed om een keer oppas te regelen en echt samen iets leuks te doen? Kijken of dat de relatie ook beter maakt. Veel succes en hopelijk gaat het gauw beter!

Ik herken het! Hier gaat het ook niet lekker. Nadat Hailey geboren was heb ik m'n schoonmoeder dood gevonden en later overleed m'n man zn oma. Dit in nog geen 14 weken tijd. Daarbij volg ik nu emdr( trauma therapie) en ben ik er achter dat ik degene ben die zich niet meer oke voelt in deze relatie en voel ik dat bijna alles op me neer komt. Hierdoor word ik ook meer overbelast dan dat nodig zou moeten zijn. Ik ben nu in gesprek met een mediator om te bepalen wat we nu het best kunnen doen... sterkte

Hier gaat het ook niet zoals het zou moeten zijn. Kindjes van 3 en 1 ook. Het hoort er wel een beetje bij maar dat wil niet zeggen dat we dit dan moeten accepteren. Wij praten veel samen en bij ons gaat het met ups en downs. Ik wil eigenlijk in relatie therapie. Ik ken meerdere mensen die dit hebben gedaan nadat er kinderen waren en dat heeft zo goed geholpen. Maar mijn man staat hier niet voor open. Die ziet het probleem ook niet zo. Sterkte ermee en hopelijk kom je eruit. Samen of alleen.

Zou het niet gewoon een fase zijn? Twee kindjes opvoeden is gewoon zwaar hè.. Ik zou actie ondernemen in de zin van proberen de relatie nog een kans te geven? Beetje verandering brengen door vb eens een date night te doen of een weekendje weg? Blijven praten met elkaar, desnoods met therapie? Succes

Dankjullie voor het begrip en het delen van jullie (pittige) ervaringen.. Ik herken me in jullie vragen en verhalen. Ik denk dat het verstandig is als ik een keer goed vertel wat er in me omgaat want nu sluit ik hem ook buiten en leidt mijn "plan B" een eigen leven. Wie weet wat er dan op tafel komt..

Ik denk dat dat een goed idee is, maar ik zou daarna ook iets leuks gaan doen met z'n tweeën. Je hebt een heftige tijd gehad en daarna als man horen wat je fout doet is pittig. Jullie moeten allebei weer gaan investeren in jullie relatie, en het 'makkelijkste' gedrag om te veranderen is dat van jezelf. Dus vraag ook wat hij fijn vind om te doen, en ga dat gewoon doen met z'n tweeën. Als jij in hem investeert is de kans groter dat hij ook weer in jou gaat investeren. Veel succes!

Hier gelukkig wel nog steeds heel liefdevol naar elkaar, maar merk dat we elkaar wel echt uit het oog verliezen met een kleine van 15 maanden die nog steeds elke twee uur wakker wordt 's nachts. Nu ik weer zwanger (en enorm ziek) ben en we binnenkort gaan verhuizen is er weinig (lees: geen) tijd voor elkaar over. Vroeg op bed, vroeg eruit en de hele dag rennen. Helemaal niet gek dat je relatie het dan zwaar heeft, zeker als de verhoudingen niet goed voelen. Met elkaar praten en één op één tijd met elkaar zijn denk ik het belangrijkste. Samen even eruit en weer ontdekken waarom je zo gek bent op elkaar. Zonder verwijten uitspreken wat je wil, verwacht en nodig hebt. Dat is denk ik de enige manier om te ontdekken of er nog liefde zit of weer kan komen. Maar makkelijk is het absoluut niet.

Ik herken het helemaal wat je schrijft. Mijn man kan ook niet wachten tot de kids groter zijn. Dit krijg ik ook meerdere keren per dag te horen terwijl ik zo van ze probeer te genieten. Dat doet best pijn. Mijn kinderen zijn 1,4 en 7. Ik merk wel dat hij 7 jaar echt een leukere leeftijd vindt en daar veel beter mee kan omgaan dan met onze dreumes. Als die snachts een keer wakker wordt dan wordt ik echt gek van zijn geklaag. Maar zoals hij zegt de voorkeur te geven aan oudere kinderen heb ik dat zelf voor mijn gevoel ook stiekum voor juist kleintjes☺️. Dus ik probeer onze verschillende voorkeuren maar te respecteren. Ik heb er ook wel vertrouwen in dat hij relaxter zal zijn zodra ze allemaal wat groter zullen zijn. Maar zoals al meerdere aangaven, ik denk dat je het echt met hem moet bespreken. Hopelijk neemt hij je serieus en vinden jullie een mooie tussenweg 🍀

Die jonge jaren zijn ook echt een pittige tijd voor je relatie. Hoe heerlijk die kleintjes ook zijn. En ik heb al vaak gehoord dat mannen wat lastiger aansluiten bij die leeftijd. Maar ik zou het serieus overwegen om uit elkaar te gaan niet baseren op deze periode. Echt nog wat langer de tijd geven om uit te vinden of je weer dichter bij elkaar kunt komen. Juist met twee kleine kinderen. Wat bij ons echt helpt, zijn momenten samen. En dan ook praten, over wat je bezighoudt, maar soms ook juist weer even lachen samen of wat nieuws ontdekken. Regel een oppas, en plan echt wat leuk dingen als een etentje of voorstelling of wat jullie voorheen graag deden. En helemaal top als je een nachtje weg kan samen. Als hij zich weer meer gezien voelt en meer kan ontspannen en weet wat jij voelt en verwacht, kan hij zich als vader mogelijk ook anders gaan voelen.l en gedragen. Sterkte

Klinkt als mijn relatie!

Zal proberen te praten met elkaar of relatie therapie of misschien gaan weekend weg gaan of wat anders wat jullie leuk vinden zonder de kinderen. Soms moet tijd voor elkaar .

Heyhey! Hoe gaat het inmiddels met jou en met jullie?🥰

Ja ik herken dit. Ook kindjes van 1 en 3 jaar. Denk dat het komt doordat je nu in rustiger vaarwater komt, maar elkaar als partners een beetje kwijtgeraakt bent. Je bent als het ware drie jaar een team geweest om alleen maar te zorgen voor de kindjes, gebroken nachten overleven. Op dit moment heb ik veel dingen voor mezelf opgepakt, wel rekening houdend met t gezin natuurlijk. Zo zitten we minder op elkaars lip. Hij gaat ook weer een hobby oppakken. Eerst even onszelf terugvinden en dan in kleine stapjes weer naar elkaar terug komen.

Mooi gezegd. Hoe heb je dit aangepakt? Wilden jullie beiden nog vechten voor de relatie? En wat doe je als je alle schuld in de schoenen geschoven wordt maar jezelf het gevoel hebt dat dit niet klopt. Nooit een compliment krijgen als moeder. Gelukkig wel van m’n zoon die het liefste z’n mama heeft. Ik heb het gevoel dat een groot deel ook door werkstress komt maar daar valt niet over te praten. Als over z’n gedrag begin dan krijg ik de deksel op m’n neus. Hoe pak je dit dan aan?

Hi! Wat lief dat je dit vraagt :) Het gaat inmiddels beter, met ups en downs. Ik ben inderdaad eerlijk tegen hem geweest maar wel opgelet dat ik hem niet kwetste met mn woorden. Hij vond het ook pittig allemaal. We zoeken elkaar vaker op, knuffelen meer, zijn van plan soms iets samen te doen en dat voelt fijn. Evengoed soms nog even een terugslag en dan raak ik gelijk in paniek, maar het is nu 70% vd tijd gezellig in huis. Ik kijk soms nog even naar deze reacties en vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben in deze situatie! Thnx daarvoor..