De klaagmuur 😑

Heel herkenbaar! Ik wilde het ook heel graag en had me ook best goed voorbereid. Ik kreeg last minute een primaire keizersnede en lag dus in het ziekenhuis met heel veel pijn, een katheter en zat nog flink onder de pijnstillers. Mijn productie kwam totaal niet op gang en mijn baby was zo hongerig dat hij veel te gulzig aanhapte, het niet lukte en hij dan nog meer overstuur raakte. In het ziekenhuis kreeg ik hele slechte begeleiding, elke wisseling van de dienst had weer een andere aanpak en er werd helemaal niet met me overlegd hoe het ging. Er zou een lactatiekundige komen, maar door miscommunicatie kwam die niet. Ook moest ik steeds heel lang wachten op hulp bij aanleggen (wat ik echt nodig had omdat ik door mijn keizersnede niets kon), waardoor mijn zoontje al helemaal krijsend en overstuur was bij het aanleggen. Ik heb ptss en iedereen bleef maar zonder te vragen in mijn borsten knijpen (terwijl daar duidelijke info over stond in mijn dossier). Waar ik mentaal niet goed ging. Eindresultaat dat mijn kindje en ik beiden in tranen waren elke keer en dat ik zelfs bijna een afkeer kreeg als ze weer met dat gillende, oversture kindje bij me aan kwamen zetten. En vervolgens me weer vreselijk voelde over dat gevoel. Ook gaven ze mijn kindje vanaf een paar uur na de geboorte al bijvoeding, waardoor ik me waardeloos voelde en de hele borstvoeding als een schijnvertoning voelde. Eerst aanleggen (er kwam niets uit en zoon volledig over zijn toeren) en daarna pas het ‘echte’ voeden en dat hij tevreden was. En dat bijvoeden mochten mijn man of ik niet eens zelf doen ivm drukte/haast. Toen we uit het ziekenhuis kwamen, hoopte ik met de kraamhulp de ellende achter me te laten en een soort nieuwe start te maken… maar ik kreeg een vreselijke kraamhulp die nog verder over mijn grenzen ging en o.a. 1,5 uur lang mij een keihard huilende baby in allerlei houdingen heeft laten proberen aan te leggen, terwijl ze me ging handkolven, in mijn borsten porren, me dwong voorover te hangen (waardoor ik letterlijk even out ging van de pijn aan mijn buikwond) om een druppeltje colostrum op te vangen. En elke keer als ik zei dat ik dat niet wilde, zei ze dat het nu of nooit was en de bv anders nooit meer zou lukken. Haar gedrag en acties triggerden mijn ptss-klachten enorm. Toen knapte er iets bij mij en toen ze weg was heeft mijn man me zo ongeveer gedwongen te stoppen. Het is gewoon zo intens dat je vrijwel non-stop moet aanleggen en als dat dan dus niet lukt of heel naar gaat, heb je helemaal geen pauze. Nu achteraf gezien zou ik sommige dingen wel anders hebben gedaan. Het heeft me toen enorm overrompeld allemaal en alle emoties waren al zo heftig en er dan lichamelijk nog helemaal afliggen door zo’n keizersnede. Aan de ene kant weet ik dat vanaf het moment dat we overstapten op kv het mentaal direct bergopwaarts ging en nu nog steeds supergoed gaat. En geloof ik er helemaal niets van dat hoe de bv bij ons ging ‘goed voor de hechting’ was. En tegelijkertijd ben ik er heel verdrietig over en had ik zo graag gewild dat het wel gelukt was. En voel ik me soms een opgever dat ik toen al afhaakte en dat ik later niet ben gaan relacteren etc. Ondanks dat ik weet dat met name door het voortdurende over mijn grenzen gaan, het al te veel ptss-triggers had losgemaakt en dat het nu juist de afgelopen maanden heel goed is gegaan, het verdriet en soms ook de schuldgevoelens blijven.

Het is alsof ik mijn verhaal hier lees. Ik bedenk me eigenlijk dat wanneer hij huilt, het mij terug brengt naar die eerste week na de bevalling. Die helse 2 a 3 dagen met aanhappen, overstrekken, niet willen drinken, urenlange huilbuien (heeft hij nog steeds wordt gelukkig minder). Ik heb op dag 2 zo hard lopen krijsen van ellende dat mijn man heeft ingegrepen. Ik heb mijn dochter 6 maanden borstvoeding gegeven en had gehoopt dit bij mijn zoon ook te kunnen doen. Maar het ging niet en ieder huiltje brengt me terug naar die week. Ik snap nu dat ik nog steeds in rouw ben. Het wordt ook zo makkelijk weggewuifd met dit is veel makkelijker, je man kan ook een fles geven etc. Ja dat is wel zo maar het voelt nog steeds fucking kut! En ondanks goedbedoelde opmerkingen blijft het voor mij moeilijk

Zoooo herkenbaar!!🤯

Hahaha ik ken dit!!🤣 Een soort mannengriep, maar dan anders!🤣

Het is okee om verdrietig te zijn, dat gevoel betekent dat je echt je best hebt gedaan en dat je het zo belangrijk vindt/vond.

Hier zoveel last van wisselende hormonen. Mijn dochtertje is nu 13 weken ik kan elk moment mijn regels krijgen, ik wil eten en tegelijk vind ik mezelf dik en lelijk en onaantrekkelijk, niet meer strak zoals vroeger.( Ja ik weet je moet je lichaam dankbaar zijn voor wat het je gegeven heeft maar op dit moment komt dat niet binnen). Elke broek spant rond mijn buik en ik voel me er nog slechter door. Mijn haar was zo mooi tijdens de zwangerschap is nu futloos en valt uit. Net zoals ik me zeer futloos voel. Baby ziek, peuter ziek, man ziek, ik ziek maar voor die laatste persoon is geen ruimte om ziek te zijn kortom IK WIL ME-TIME en dat is slapen! Of toch niet want eigenlijk wil ik mijn huis helemaal op orde! Ik voel zoveel door elkaar en toch ben ik zo blij met mijn meisjes ♥️

Wat een heftig verhaal! Hier ook een keizersnede trouwens. Heb jij ook dat het je toen allemaal wat overkwam, maar dat je nu pas bij sommige dingen denkt Wat heftig eigenlijk? Ik heb dat bijvoorbeeld met dat ik niet eens zelf mijn baby kon pakken die eerste dagen, vind ik achteraf best moeilijk. En dat ik na de keizersnede best wel even van mijn partner en zoon weg was, voelde me toen erg eenzaam kan ik me herinneren. Heel mooi herkenbaar die 'begeleiding' in het ziekenhuis, met een andere aanpak bij elke verpleegster. Super slecht dat ze bij jou niet eens rekening hielden met de ptss. Mijn ergste verpleegster drukte op een gegeven moment telkens mijn zoon in mijn borst, terwijl hij hysterisch was. Een andere (veel lievere) had gezegd dat je dan beter eerst kon troosten omdat hij zo toch niet gaat drinken en het alleen maar als stressvol gaat zien. Dus ik zei dat, maar ze bleef maar zeggen Nee gewoon even volhouden. Op een gegeven moment heb ik hem gewoon zelf van de borst gehaald en gezegd Dit wil ik niet, stoppen. Was ze heel beledigd, maar ik dacht echt Oprotten. Anyway, je verhaal is echt mega herkenbaar. Dikke virtuele knuffel en ons verdriet en alle andere gevoelens mogen er zijn ❤️

Aan de ene kant natuurlijk vervelend dat je het herkent, maar ook fijn om niet de enige te zijn. Ik kan nu gelukkig veel beter tegen alles; het huilen, het continu aan staan. Dat was in het begin zo heftig omdat ik echt niet goed in mijn vel zat. Maar juist omdat het nu zo goed gaat, vind ik het soms moeilijk. Zoals ik me nu voel had ik me zo graag toen gevoeld, want dan had ik wel de kracht gehad om door te zetten. En mijn vriend zegt dan: ja het heeft geen zin om zo te denken, want zo was het niet. Ja weet ik! Maar zo voelt het gewoon. Wat je zegt, allemaal goed bedoeld om te zeggen dat we een goede keuze hebben gemaakt, maar het is gewoon moeilijk en verdrietig en dat moeten we ook kunnen voelen en uitspreken.

Haha, precies dat! Hij kan het ook heel goed bij het opstaan. Als het mijn beurt is om vroeg op te staan met onze zoon: sluip het bed uit, pak onze zoon, fluister tegen hem, ga rustig de kamer uit. Hij: zucht, steunt, rochelt, trekt met veel kabaal zijn kleren aan, zucht nog eens een keer, pakt baby, gooit de deur dicht, stampt de trap af en zucht dan nog een keer door twee verdiepingen heen.

Ik moet het even kwijt. Situatie, 8.40 vandaag afspraak consultatiebureau, rot nacht gehad, kind doorgelekt, kolven flesje geven. Eind stand vertrektijd 5 minuten later. Mijn moeder belt om te melden dat we iets later komen. Eind stand, we hoeven niet meer te komen. Ik had 10 minuten later geweest. Wat een achterlijke klootviolen. Alsof je met een kind altijd optijd kan zijn. Zouden ze daar toch moeten weten en een beetje respect voor mogen hebben. Nu krijgt ze dus geen vaccinatie. Is het raar om van mij te denken, laat alles maar zitten, geen vaccinatie meer en ga er niet meer heen? Heb nu voor niks me helemaal kapot gestresst.

Die rotsprongetjes.. na een half uur weer klaar wakker en ‘s avonds helemaaal versleten 😭 Ben hele dagen bezig om haar in slaap te krijgen, moet voor mijzelf ook opletten dat het geen obsessie wordt 🫣

Precies dit

Laatst begon een vriendin tegen mij te klagen dat ze het zo zwaar had, ze zit in een verbouwing en elke keer komen werklui al om 7 uur en kan ze niet uitslapen..... Lieve schat je hebt het tegen een moeder van een newborn die al meer dan 20 weken geen nacht heeft kunnen doorslapen laat staan dat ik sinds de kleine er is langer dan 7 uur in me nest kan blijven liggen 🤣🤣😅🙈

Ach wat irritant! Snap je frustratie goed hoor. Maar uiteindelijk heeft alleen je kindje er nadeel van als je haar helemaal niet laat vaccineren.

Nog nooit over nagedacht maar kun je de vaccinatie niet door de huisarts laten doen? Wegen en meten hebben ze een vaste dag voor en voor info kun je ook altijd bellen. Dan kun je teminste zelf inrichten hoe je het kan en wilt hebben.

Ik vind mn huisarts helemaal een hork 😅 maar is met et cb uit eindelijk goed gekomen. Wel een beetje laat allemaal maar alsnog vaccinatie gehad gister en er bij een heel fijn informatief gesprek, van anderhalf uur. Wegen en meten kan ik zelf. Maar gelukkig ligt het zeker niet aan voeding, wat ik al dacht. Ze is in 2 weken weer 200gram bij gekomen en zit nu op 5010gram. Dus mooi gewicht voor haar. Met de geboorte woog ze 3420, 14 weken geleden.

Heel netjes. Wat erg dat je huisarts een hork is, hier hebben we ook niet bepaald de beste🤣

Ik wil even klagen over die klote sprong 4!! Mijn zoontje is normaal al niet zo'n geweldig slaper, nu sinds een week wil hij alleen maar op de arm slapen, dag en nacht 😬😮‍💨😵‍💫😭 Ik zie m'n bed amper en ben er zoooo klaar mee! En volgens de app moet dit nog 20 dagen gaan duren 😭😭😭 Heb ook nog een zoon van 5 die wat aandacht wil, vind het gewoon zielig voor hem. Zit vaak van frustratie een potje te janken. Bah, bah, bah wat een rotsprong 😡🤬

Ik word heeelemaal gek van mensen die zich overal mee bemoeien . Zelf mensen die geen kinderen hebben denken het allemaal maar beter te weten. Mijn vriend vind dat ik teveel analyseer en overal een ding van maak. Maar ik laat gewoon niet graag over me heen lopen etc etc , ben erg van de principes. Schoonouders die even bepalen dat onze zoon “ echt wel overal naar toe kan , hij moet gewoon wennen” . Joh dat bepaal ik zelf wel .. moet me zo inhouden! Wist niet dat ik na het krijgen van een kind zo last van dit soort dingen zou hebben. Ik kan echt wel tegen tips of advies , maar ga niet op een negatieve manier praten alsof je onze zoon helemaal kent . Euh bah ! Zo dit was mijn klaagje , heb nog veel meer maar goed .. 😂

Ik voel je helemaaal haha. Hier ook hetzelfde