Advies gevraagd.

Het vervelende is dat als hij zich er niet aan stoort, of de motivatie niet heeft om er wat aan te doen, je niet ver komt. Ik denk dus dat het enige wat je kan doen een goed gesprek met hem aangaan, hem aangeven dat je je niet aan hém of zijn maatje meer stoort, maar dat het je heel verdrietig maakt dat hij daardoor de puf en energie niet heeft om dingen met jou en jullie zoon te ondernemen. En je zorgen uitspreken over zijn levensduur op deze manier. Uitleggen dat je hier nooit eerder bij stilstond voor de geboorte van jullie kind, maar dat het je nu doet beseffen en het je heel erg raakt. En vanaf dat gesprek verder kijken en werken, hij zal het eerst zelf moeten inzien en de motivatie moeten vinden (daar kun je hem bij helpen).

Ik zou inderdaad ook je zorgen uiten. Vertel ook dat je het jammer vind dat hij de uitjes met jullie mist, hij gaat hierdoor steeds meer missen en het is ook onderdeel van de opvoeding. Jullie zoontje gaat het op den duur door hebben, dan wil hij toch niet telkens een smoesje moeten verzinnen waarom hij niet mee gaat? Moeilijk wel hoor.. heel veel succes !

Gewicht is altijd een gevoelig iets. Maak het wel bespreekbaar en iets van jullie samen (ook als je zelf wel op goed gewicht bent). Maak ook afspraken die niet direct invloed hebben qua gewicht, maar qua leefwijze. Geen tv bijvoorbeeld zolang jullie zoontje beneden is of enkel of gezette tijden. Elke dag een (kleine) wandeling met elkaar als gezin. Dingen die je dus vooral ook doet met het oog op jullie zoontje. Maak bewuste(re) keuzes met eten. Ga niet van alles kan en mag naar niks, maar kies voor een alternatief. De weg naar een gezonde leefwijze is geen dieet of iets wat je van de een op andere dag voor elkaar krijgt. Het is een proces en iets duurzaams dus inclusief snacks, maar alles met mate.

Zou het bespreekbaar maken met cas en mogelijk zit hem wat anders dwars? Praten is zowiezo al een begin.😉