De klaagmuur deel 3

Hahaha wat geweldig🤣 en mijn kinderen kunnen ook genieten van tomaatjes en worteltjes alsof ze met zoetigheid betere vriendjes willen worden ofzo lijkt het voor mij🙈

M’n zoontje stopt weer van alles in z’n mond alsof hij nog een kleine baby is. Z’n vieze luier, billendoekjes, z’n houten hamertje, telefoons, etc. Herkenbaar?

Die van mij is daar nooit mee gestopt 😂

Jep, het lijkt met de dag erger te worden. Ik denk dat het met tanden/kiezen te maken heeft.

Daar is de mijne nooit mee gestopt 🤣

Ja hier ook. 😂

Van mij ook niet. Maar ook echt ALLES gaat erin... 🙄

Ja ALLES. Vreet papier en plastic. Knaagt, sabbelt en proeft aan alles wat ie te pakken krijgt. Likt aan de yogamat en vloer. Likt en knaagt aan de eettafel. Probeert zijn knuffels kapot te bijten. Hangt in mijn nek om aan mijn ketting te bijten of in de kruis van manlief om zijn riemgesp op te eten. Het is net een onopgevoede hond. 🤯

Wat naar zeg. Ik snap hoe je je voelt. Slaap is hier ook nog steeds een ding. Ze is nu alweer bijna 2 uren overstuur en staan in haar bed. Word er niet goed van…

Hahaha ik ben ook van mening dat een baby van 1 jaar de zelfde karakter eigenschappen heeft dat een puppy / jonge hond.. 🙈 Enige verschil is dat een baby uiteindelijk het wel redelijk af gaat leren... Haha Mijn ouders hebben een hond.. Met kerst stonden mijn dochter en de hond, samen de vaatwasser schoon te likken.. Ik lette 1 seconden niet op... 🙈

😂😂😂

Oo hahaha😂 Die van mij was een tijdje gestopt en er ging alleen eten in. Soms doet hij ook alsof hij iets plukt en stopt het in z’n mond. Raar kind 😅

Hahaha hier net zo ja🤭 vooral aan t raam likken is erg lekker 🙈

Letterlijk die van mij ook. PRECIES hetzelfde. (behalve van het mannelijk kruis hahaha) 😂😂

Ik zit al heel lang met een schuldgevoel en schaamtegevoel. Ik kom er maar niet vanaf en durf het met niemand oprecht te delen. Ik hoop door het met jullie te delen dit gevoel minder wordt. (Sorry voor mijn lange bericht) Ik verheugde mij op de geboorte van ons kindje. We wisten niet of het een jongen/meisje zou zijn. Ik fantaseerde over het magische moment dat de baby voor het eerst op mijn buik gelegd zou worden. Wat een gelukkig gevoel moest dat wel niet zijn. Maar zo magisch was het uiteindelijk niet... Ik had een lange en pijnlijke bevalling. Bij het zetten van het hoofdje ging ik door de grond van de pijn (zoals velen van ons). Ook na de geboorte bleef die pijn hevig. Het bleek dat ik flink was gescheurd daar beneden en dat ik door de gynaecoloog gecheckt moest worden. Maar doordat het zo ontzettend druk was met bevallingen duurde dit bijna 3 kwartier. Daarna kon/mocht er pas iets gedaan worden. Ik besef mij steeds meer dat ik niet van de eerste momenten heb genoten als dat ik had verwacht/gehoopt. Ik ben alleen maar bezig geweest met mijzelf en de pijn die ik had. Het voelt soms als een tekortkoming en soms gewoon als een gemiste kans. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog. Het blijft alleen maar door mijn hoofd spoken...

Wat heftig en naar voor je! Maar weet: een schuld- of schaamtegevoel is hier niet terecht. Jouw gevoelens zijn legitiem en om die pijn door te komen moest je focussen op jezelf. En dat is volledig normaal. Soms is eerst aandacht en zorg voor jezelf nodig, voordat je goede aandacht en zorg voor je omgeving kan hebben. En dat geldt zeker voor jouw situatie als ik het zo lees! En ter relativering: ik denk dat voor veel vrouwen de bevalling (en/of de nasleep) toch wel een stuk zwaarder was dan we vooraf bedacht hadden. En dat voor veel vrouwen dat magische moment van knuffelen met jouw eigen kind pas ook op een later moment echt bewust ervaren wordt. Geldt voor mij in ieder geval wel.

Lieve mama, het is heel normaal om dit soort gevoelens te hebben. Het is niet alleen maar een roze wolk. Voor mij was het een en al mist. Heb alles in een roes beleefd. De 'meest belangrijke momenten' zoals geboorte of je trouwdag gaan in een roes aan je voorbij. Die leg je niet als een camera vast op je netvlies want er gebeurt gewoon te veel. Zo veel en al die emoties en hormonen. Niet alles is mooi aan zwanger zijn en bevallen. Wees niet zo hard voor jezelf. Als moeder maak je fysiek en emotioneel mee dat het herstel soms de boel overschaduwd. Als je er zo mee loopt, ga dan even praten met je HA. Misschien dat die wat voor je kan betekenen. Sterkte. 🤗❤

Die van mij kruipt nog langs het glas van onze loggia en vindt het maar een magische barrière. 😄

Het is heel normaal hoe jij het hebt beleefd. Ik vertel ook altijd aan iedereen: toen mn baby eruit was dacht ik alleen maar 'thank god het is voorbij'. En niet 'ahh mn kind'. Volgens mij moet je wel in jezelf keren om jezelf door zo'n bevalling heen te slaan en logischerwijs duurt het dan weer even voordat je weer landt in de buitenwereld.

Wat een heftige bevalling, ik snap dat je dat graag anders had gezien. Het helpt om erover te blijven praten, tenminste.. bij mij heeft dat geholpen. Iedereen die maar wilde kreeg het hele verhaal te horen 🙈 Als je er zo mee zit, lijkt het me slim om eens langs de huisarts te gaan, vooral als dat schuldgevoel en schaamtegevoel je dagelijkse leven en denkpatroon beïnvloedt. En hier op het forum kun je altijd even spuien :)