Relatie struggles? Twijfels?

Hey, jaa dat is wel een ding! Hier merk ik het ook best erg, dat we veel tijd samen missen als koppel zijnde. Je bent niet echt met elkaar bezig vooral in het begin en als ze ouder en drukker worden. Je bent wel samen maar samen ben je gericht op je kind en vergeet je denk ik snel aan je eigen relatie. Ik merk dat het bij ons ook erg zo is. Niet gelijk als broer en zus. Maar wel dat je niet echt samen tijd door brengt en je op elkaar richt. Dat is lastig en levert ook wel spanning of discussies op. Ik denk dat je vooral goed over je gevoel moet praten met je partner. Dat helpt enorm en zo voel je elkaar ook beter aan.

Mijn relatie is op dit moment zo goed als doodgebloed.. heel erg om te zeggen en we beseffen het allebei. Sinds de kleine er is denk ik dat we samen 1x zijn gaan uiteten en toen hadden we zelfs discussie. Ik ben me eigenlijk wat beginnen opsluiten sinds onze zoon er is en kom eigenlijk niet zo graag meer onder de mensen. Mijn vriend daarentegen haat thuis zitten. Als we de kleine eens ergens laten slapen is het omdat we naar vrienden of naar een feest moeten, dus nooit om iets te doen voor ons als koppel samen. De mom guilt om daar de kleine dan ook nog eens voor weg te brengen is echt vreselijk. En nu onze zoon ook in zijn peuterpuberteit zit, zitten we beiden op ons tandvlees. Ook niet bevorderlijk. Ik hoop dat we nog uit dit dal kunnen klimmen en besef dat we hier beiden hard voor zullen moeten werken

Same here 😫 Soms komen we wel is op dat gesprek van: moeten we dan uit mekaar? Maar vind het erg lastig om dan te bepalen van wat is het einde van je relatie?

Hi! Heel herkenbaar! Wij hebben een zoontje van bijna 2 en hebben een periode van een aantal maanden doorstaan van ook gekibbel, mekaar ontlopen, grote ergernissen en beide kwamen tot de conclusie dat dit niet was hoe wij ons gezin voor ons zagen. Wij zijn standaard dagen gaan inplannen waarop we echt samen zijn, leuke dingen doen (ook als gezin), mekaar minder op lopen te fokken door elkaar wat meer in onze eigen waarde te laten, 1 x in de week (nu niet eens meer) praten over je emotie en gevoelens, en nu is dat eigenlijk standaard dat we dat doen. Wij merkte allebei dat we echt allebei moeite moesten doen maar uiteindelijk zijn we weer zo dicht bij elkaar gekomen, zoveel lol samen, liefde en intimiteit! Praten is the key💯

Het is zeker veranderd. We zijn vooral heel moe steeds waardoor zelfs een kus of een knuffel al een zeldzaamheid is. Verder blijven wij een goed team. Een relatie is hard werken zeker met een kleine erbij. Het advies is ook niet voor niks om geen drastische besluiten over je relatie te nemen in de eerste paar jaren na de bevalling. Alles is zo gekleurd door vermoeidheid, zorgtaken en balans vinden. Wij gingen een tijd geleden uit eten en we hebben echt praktisch 1,5 uur amper wat zinnigs tegen elkaar gezegd tot we beiden zeiden waar we van baalden. Vervolgens echt een goed en weer leuk gesprek gehad. Wij hebben nu afspraken over het tijdstip dat we absoluut niks doen aan huishouden, klussen oid, maar samen ontspannen. Het streven is ook om elke maand een keer met z’n tweeën een hele dag weg te gaan. Neem zelf het initiatief om er weer wat van te maken. In het begin kan alles wat geforceerd voelen, maar je moet weer in de juiste mindset zien te komen. Bedenk ook dat je “pas” 6 jaar samen bent en een baby/dreumes echt een zware dobber is voor de meeste relaties. Wij zijn 16 jaar samen en je gaat echt nog door allemaal relatiefasen heen die je relatie testen en veranderen. Dat hoort bij het langer bij elkaar zijn.

Ja vreselijk moeilijk vind ik het. Want ik wil dat mijn zoon opgroeit in een liefdevol en gelukkig gezin. Nu wordt er amper een woord gesproken thuis. Maar de stap durven nemen om uit elkaar te gaan durf ik niet. Sowieso kan ik het niet aan om onze zoon te delen en de helft van de tijd niet te zien. Ik wil gewoon zo graag dat het beter wordt

Ik lees precies mijzelf! Zijn ook 16 jaar samen.

Wat fijn om te lezen ❤️

Ja ik snap je helemaal! Ik vraag me dan af wanneer ben je écht op het punt van: oké nu is de koek op. Je gooit ook niet niks weg. Dit is mijn eerste relatie (ben 24) en heb mijn vriend ook wel is uitgelegd van: ik weet niet wat het punt precies is om te besluiten van oké nu is de koek op. Wil ook niet na een paar maanden spijt krijgen. Dus vind het erg lastig allemaal

Hoi. Wat super rot zeg deze situatie! Wij hebben tijdens de zwangerschap al vaak gepraat over hoe we onze rol zien als vader en moeder. En dat we daarin een team willen zijn. Ook zijn we een gezin, ipv alleen een stel. We hebben toen wel afgesproken dat we ook nog blijven kijken naar onze relatie, en die is zonder kind. En daarom hebben we bijvoorbeeld de regel dat als ons zoontje (1,5 jaar) er niet is, dat we dan tijd voor elkaar maken en ook zo min mogelijk over hem praten. Echt tijd voor elkaar. Die regel werkt heel goed! Misschien een idee om ook iemand te zoeken die in de avond een of twee uurtjes kan oppassen? Wij hebben een oppasmeisje en die komt soms. Dan gaan wij samen wandelen, uiteten of gewoon een drankje doen ergens. Hoeft niet gelijk een heel avondprogramma te zijn, maar even samen er uit. Soms werken we allebei op dezelfde dag thuis. Kind is dan op de opvang en dan halen we in de middag samen lunch of zo. Bij ons is de key wel echt communicatie en tijd blijven maken. Nu is elke relatie natuurlijk anders, en ben ik allesbehalve een expert, maar het kan echt helpen om die balans weer terug te vinden. Ik hoop dat je er uit komt. :)

Hier is het denk ik wel juist beter geworden, maar ik moet zeggen dat we voordat we kinderen (2 in 2 jaar) hebben gekregen we ook niet echt samen op date oid gingen. Dus wat dat betreft is er daarin niet veel veranderd. Wat er wel veranderd is, is dat mijn partner een liefdevolle papa is geworden die heel gek is op de twee wezentjes waar ik ook heel gek op ben. Begrijp me niet verkeerd, we hebben ook een hoop ups and downs, maar die hebben we altijd al gehad. Even voor de mama's die zich schuldig voelen om je kindje naar de opvang te brengen zodat jij en je partner op date kunnen. Voel je niet schuldig want ook dit doe je voor je kindje! Zodat papa en mama oom gelukkig met elkaar kunnen zijn! Onze levens zijn drastisch veranderd de afgelopen 2 jaar en de spontaniteit is er natuurlijk wel wat uit bij ons allemaal. Probeer lekker tijd voor elkaar te maken. Savonds als je kleintje op bed ligt lekker samen een filmpje kijken, met je vent en je kindje lekker even wandelen en een terrasje pakken. SEX! Ook erg belangrijk en anders even op vakantie (met kindje) of een weekendje weg zonder! Sterkte dames! En vergeet niet, ze noemen het niet voor niks tropenjaren

Ja alles ook veranderd hier

Hebben jullie hier al over gepraat?

Ja zeker. Maar worden er allebei niet echt wijzer van 😅

Kan niet iemand dat begeleiden? Misschien dat jullie door die sturing een ander gesprek krijgen wat meer oplevert?

Hebben jullie het dan over of jullie nog voor elkaar willen gaan, wat jullie voor elkaar betekenen, van elkaar verwachten, dat soort dingen?