Terugdenken bevalling

Ik herken het. Heb ook extra terug gedacht aan de bevalling op m'n zoontjes verjaardag. Bij mij ging ook alles heel erg snel en ik stond emotioneel helemaal uit (was volledig in de werkmodus, de klus klaren). Hierdoor heb ik het naar mijn gevoel nooit helemaal 'beleefd' en voelde het helemaal niet als een speciaal moment. Ook kan ik het niet meer goed terughalen, omdat ik er dus helemaal niks bij voelde. Dat geeft me nog steeds zo'n vervelend gevoel😔 Achteraf voelt het zelfs alsof ik helemaal niet zwanger ben geweest en ook niet ben bevallen. Heel raar. Dat eerste jaar is ook wel heel snel gegaan. Dan vraag ik me ook wel eens af of ik alles wel voldoende heb 'beleefd'...

Oh ja... ik denk dat het best normaal is om terug te denken aan 1 jaar geleden. De eerste verjaardag van mijn dochter moet nog komen, ik vind het zo enorm bizar ok terug te denken aan hoe het 1 jaar geleden was! Het is maar 1 jaar, maar alles was zo extreem anders! Ik merk dat ik erg verdrietig word als ik terugdenk aan de laatste weken voor de bevalling. Moest echt huilen toen ik me bedacht dat mijn meisje er toen nog niet was, zo raar om te bedenken dat zo'n belangrijk mensje waar je zo enorm van houdt er helemaal nog niet was, dat ik haar toen helemaal niet kon knuffelen. Ik ben echt met terugwerkende kracht verdrietig over mezelf toen ik nog zwanger was, omdat ik toen geen idee had wat ik miste. Gek hè! Slaat echt helemaal nergens op🙈 En daarnaast ben ik ook veel aan het huilen als ik me de kraamweek herinner. Ze was zo klein... Ze is zo veel veranderd! 1 jaar is helemaal niet zo heel lang, en wat die kleine meid voor elkaar heeft gekregen in 1 jaar is ongelofelijk! Van een minuscule baby die haar eigen hoofdje niet kan ondersteunen, naar kleine deugniet die langs alle meubels loopt en grapjes uithaalt en zó goed weet wat ze wil... ik kan er niet over uit hoe bijzonder het is!

Heel herkenbaar!! Heel vreemd gevoel heb ik er ook bij. Het is zo snel gegaan allemaal: de zwangerschap, kraamperiode, het laatste jaar. Prachtig, maar ik zou soms ook willen dat ik terug in de tijd kon om het bewuster mee te maken ofzo. Ik mis het soms ook,terwijl ik ontzettend blij ben met het feit dat ik mijn zoontje nu in levende lijve kan bewonderen. Waarschijnlijk hoort het erbij om deze periode wat melancholischer te zijn. Je bent in ieder geval niet de enige 😉😘

Ja hier is m'n dochter bijna 1 en denk er nu ook wel weer meer aan. Had de week voor m'n bevalling elke nacht voorween, ik denk nu dan echt, hoe voelde dat allemaal... Ze is van 2e kerstdagavond, maar heb er 2 dagen over gedaan, kerst zal nooit meer hetzelfde zijn 🤗 Heb overigens een goede zwangerschap en bevalling gehad

Hier ook precies hetzelfde! Een mooie thuis badbevalling gehad met daarna een flinke kater toch naar het ziekenhuis ivm placenta.. Alleen denk ik vaak terug aan de eerste weken na m'n bevalling. Het gevoel dat die compleet aan mij voorbij zijn gegaan, omdat de borstvoeding niet ging zoals ik had gewild, achteraf veel spijt van! En had ik meer willen genieten van die tijd.. Verder is ze nog steeds een baby zonder tandjes en alleen nog kunnen zitten, nog lekker klein (67cm en 8kg) dus daar ben ik dan ook dankbaar voor..

Dankje voor dit topic!! Ik herken het. Mijn zoontje werd afgelopen week 1. In de weken ernaartoe herbeleefde ik mijn laatste weekjes zwangerschap en herinnerde ik mijn gevoel en heerlijke spanning van toen, waarin ik me verheugde op de bevalling zodat ik mijn mannetje eindelijk kon ontmoeten. Ik had een hele mooie zwangerschap. Maar een hele zware bevalling. Daardoor heb ik het moment waarop ik me al die tijd verheugd had, het moment waarop ze je baby op je borst leggen, niet heel bewust meegemaakt omdat ik nog volledig in mijn angst zat. Daarna moest ik naar de OK dus ik heb sws een paar uur gemist van de eerste uren in het leven van mijn zoon. Maar dat op de borst-moment waar ik niet van heb genoten, heb ik nog wel een traantje over weggepinkt de afgelopen dagen. En die kraamtijd: loeizwaar, maar zoveel mogelijk genoten en nu verlang ik er bijna naar terug. Heel dubbel! Blij dat ik het overleefd heb, maar zou het graag nog eens beleven allemaal :) Heel fijn te weten dat dit er allemaal bij hoort en dat jullie dit ook zo ervaren ♡

Erg herkenbaar! Dat gevoel van, nu is de babytijd voorbij, heb ik er wel genoeg van genoten, wel genoeg bewust meegemaakt? Hoort er blijkbaar bij :) Ik probeer het los te laten en in het hier en nu te genieten van haar, zodat ik niet over een jaar weer denk dat ik het gemist heb. Maar misschien is dit wel een doorlopend gevoel dat je als ouders blijft hebben? Geen idee haha

Hij moet nog 1 jaar worden, maar ik denk het hele jaar steeds over mijn bevalling en kraamtijd. En hoe vaker ik er over na denk, hoe bozer ik wordt😂 lang verhaal... Ik wilde het hier een keer over schrijven, maar deed het toch niet. In het kort: Thuisbevalling, verliep gestaag. 2 uur snachts kreeg ik mijn eerste weeen en om 9 uur in de ochtend kwam hij op de wereld. over de bevalling Elf mag ik niet klagen. Na de bevalling bleek dat er restanten van de vliezen niet uit konden. Dus ik moest snel naar het ziekenhuis. De rit naar toe was ong. 30 min. Ik heb dus helaas het gouden uurtje moeten missen met mijn zoontje. Ik vond het ook zo spannend op dat moment, want mijn man samen met onze kleine man, reed achter mij de ambulance aan. Het vroor die ochtend. Dus ik lag niet geheel chill bij zeg maar. Uiteindelijk in het ziekenhuis, kwamen de restanten gekukkig makkelijk uit. Door de rit was het los gekomen. Dus ik heb dat stukje ziekenhuis niet heel erg negatief ervaren! Dit kan gebeuren en ik ben blij met onze goede zorgsysteem. Alleen door dat ik dat goude uurtje had moeten missen, had ik net niet genoeg hormonsn aangemaakt voor borstvoeding. Mijn zoon pakte heel goed mijn borst alleen ik produceerde helemaal niks. Maar! Omdat hij deed alsof hij slikte dacht mijn kraamverzorgster dat hij gewoon aan het drinken was! En dan maar afvragen waarom hij zo afviel. Vervolgens kreeg hij op dag 3 geelzucht en moesten wij wéér naar het ziekenhuis. Hebben 2 nachten daar gelegen. Ik was kapot! En zo schuldig. Hij was zo veel afgevallen en pakte zelfs het 'tuit?'bekertje waar ze voeding in hadden gedaan stevig vast. Zo'n honger had hij. Ik heb die nacht en dag echt heel erg veel gehuild. Maar hij liet wel zien aan ons dat hij sterk was en kwam weer boven op. Dat was ook het besef moment van 'verantwoordelijkheid'. Zorgpersoneel hebben veel voor onze ventje gedaan. Daarnaast had ik een kraamverzorgster die niet wilde dat ik in bed lag, maar beneden moest gaan zitte .. achteraf gezien had ik (wij) dat niet moeten accepteren. Want ik had namelijk 4 dagen achter elkaar niet geslapen. Zij wilde dat ik gelijk moest beginnen met het normale ritme.... Daarnaast is er familie ruzie ontstaan vlak na de bevalling. Omtrent van 'ik voel mij gepasseerd' ' waarom belde jij mij niet als eerste?' Blablabla.. en daar ben ik nog steeds pissig erover🤣 boos worden omdat ik het afspraak moest afzeggen omdat mijn zoontje waarschijnlijk geelzucht (bilirubine) heeft. (Dit is ook een heeeeeel lang verhaal, dus ik bespaar dit voor jullie...) Dus ja.. ik denk er dus heel vaak aan. En iedere keer zeg ik tegen mijn man dat ik bij de tweede volledig anders wil doen! Sorry voor het lang verhaal.. toch van mij afgeschreven.😂

Wel herkenbaar om er juist nu aan terug te denken. Ik heb een prima bevalling gehad in het ziekenhuis. Op de dag dat hij 1 werd ging toch heel de bevalling weer door mijn hoofd. Ik vind het ook bizar snel gegaan. Mijn zoontje is altijd groot geweest en in 1 jaar van 4,3 kg naar 13 kg gegroeid 😳 en stapt nu vrolijk langs de meubels. Ik vond de kraamtijd best zwaar (niets ernstigs, gewoon door de gebroken nachten, borstvoeding, moeilijk slapend kind) en baal nu wel dat ik niet wat meer heb genoten van dat kleine lijfje op me en niet wat meer kon relaxen in die tijd.

Echt zo herkenbaar wat iedereen schrijft. Ik kon het niet zo goed onder woorden brengen, maar inderdaad precies dat: heb ik wel genoeg genoten en genoeg in het moment geleefd? En die heerlijke spanning van tevoren inderdaad SAZZY. En zo graag weer even terug in de tijd willen wat jij zegt DKL89. Blijkbaar zijn dit hele logische gevoelens. Bedankt voor jullie reacties en verhalen. Doordat ik lees dat ik niet de enige ben, voel ik me een stuk beter 😘 Goede tip Anne47! Nu dus vooral in het moment leven en genieten! En FIRST-TIME-MOM fijn dat je het even van je afgeschreven hebt. Wat een nare dingen gebeurden er allemaal. Erover praten is altijd goed en fijn. Misschien ook nog een keer met de (instantie van de) kraamzorg. Lijkt me niet fijn als je nog steeds nare gevoelens hierover hebt.

Om in herhaling te vallen: herkenbaar! Ik heb het er met mijn vriend ook regelmatig over dat het enerzijds heel leuk is dat onze dochter zich ontwikkeld en dat ze telkens nieuwe dingen kan, maar dat we vervolgens ook alle fases missen waar ze dan alweer uit is. Rond deze tijd ook veel terug gedacht aan de bevalling en kraamperiode. Melancholisch inderdaad! Mijn schoonmoeder (=70+) zei dat ze ook nog bij elke verjaardag terug denkt aan de babytijd, dus ik denk niet dat dit ooit voorbij gaat 😅.

😞 Ahh wat een toestand na je bevalling. Dikke knuffel voor jou. 🤗

Wat herkenbaar allemaal dames! Ik denk ook vaak terug aan de bevalling en kraamtijd en in de aanloop naar de 1e verjaardag van mijn meisje des te meer! Ze is nu net 3 weken 1 jaar. Zelf belandde ik in een weeenstorm tijdens de bevalling en ging alles heel snel. Ik kwam vrijwel gelijk in die bubbel waardoor ik voor mn gevoel heel weinig heb meegekregen. Daarna wilden de persweeen niet op gang komen waardoor we midden in de nacht naar het zkh moesten. Heb toen zo’n pompje pijnstilling gehad en daardoor voor mn gevoel ook die eerste momenten met mijn dochter niet heel helder meegekregen. Dat vind ik erg moeilijk. Mijn man was erg angstig en in eigen wereld tijdens de bevalling waardoor ik voor mn gevoel weinig emotionele steun ontving (wel de fysieke en praktische steun). Ik vond de kraamtijd heel pittig en had erg veel last van de babyblues en vond het herstel ook pittig. Heb voor mijn gevoel mn dochter die eerste weken niet goed kunnenverzorgen. Mijn man deed heel veel en daar voel ik me dan weer schuldig over. Ik voelde me geen goede moeder omdat ik zo niet aan stond die eerste periode leek het. En hoe kon ik me zo verdrietig voelen in die tijd terwijl ik zo’n mooie gezonde dochter had? Bij mij was die roze wolk ook best wel grijs in die tijd. Ook lukte de borstvoeding niet goed waar ik me schuldig over voelde, maar dat gevoel is gelukkig wel weg. Kan me nu soms nog verdrietig voelen over dat ik die eerste weken niet intenser beleefd heb, het langs me heen is gegaan en dat ik niet goed voor haar gezorgd heb. Het gaat zo ongelooflijk snel. Ze staat nu al los en stapt al heel lang achter de loopkar en meubels. Kan al wat woordjes zeggen. Inderdaad dat gevoel dat het zo snel langs je heen is gegaan en je nooit meer terug kan in die tijd. Ik probeer zoveel mogelijk van het hier en nu te genieten. En zo nu en dan ben ik weemoedig en kijk ik de foto’s en filmpjes terug uit de tijd dat ze nog zo klein was en dan laat ik een traantje.

Ik denk dat mocht het ons gegund is we een tweede mogen krijgen, dat ik nog veel bewuster en intenser ga genieten van die eerste periode. En vind ik het fijn dat ik nu zoveel meer weet. In het begin is alles nieuw en laat je het op je afkomen en nu weet ik beter wat ik kan verwachten. Hoewel het natuurlijk altijd anders gaat dan je van tevoren denkt.

Ik ben over een dikke 4 weken uitgerekend van mn tweede en denk precies hetzelfde! Ik merk nu al dat alle spanning en onzekerheid bij de eerste er niet echt zijn. Een baby! Wat moet ik ermee en hoe werkt het allemaal? Haha nu weet ik het wel een beetje denk ik😉 alhoewel het waarschijnlijk drukker wordt, denk ik ook dat we veel meer kunnen genieten van de babytijd. Het knuffelen en in je armen slapen! Want nu weten we dat die periode ook weer voor een tijdje gaat verdwijnen!

Dat dacht ik ook, maar in werkelijkheid is het er maar weinig van gekomen. En voor je het weet is het eerste jaar alweer voorbij. Aangezien je ook je oudste kindje moet verzorgen, heb je in verhouding voor de tweede veel minder tijd om te genieten dan bij je eerste kindje. Slaapgebrek hakt er nog steviger in, omdat je de volgende dag 2 kinderen moet entertainen en verzorgen. Hangt ook een beetje van het leeftijdsverschil af natuurlijk, maar je kunt niet meer makkelijk even mee rusten als de kleine slaapt, omdat de ander dan wakker is en je nodig heeft. In ons geval moest de oudste ook echt even wennen dat ze niet meer als enige aandacht kreeg, dus ging ze nog om extra aandacht vragen. Nu slapen ze ook om en om gedurende de dag, dus je hebt nonstop 1 wakker kind en 1 slapend kind (en dan heb ik nog geluk dat de oudste nog een middagdutje doet). Kortom, ik kan nergens meer heen (of ik heb minimaal 1 chagrijnig kind bij me), heb alleen de avonden vanaf een uur of 21.00/22.00 voor mezelf en 's nachts zijn ze beiden nog heel regelmatig wakker. Niet om te ontmoedigen, want het is het mooiste wat er is als ze samen spelen en knuffelen, maar het is echt wel pittig. Het is wel heel fijn dat je minder onzeker bent en beter weet wat je wanneer moet doen. Dat scheelt veel in de zorgen.

Hoeveel leeftijdsverschil zit er tussen jouw kindjes, als ik vragen mag?

2 jaar en 3 maanden

Dit is precies waarom ik nog twijfel over een tweede🙈 Blijft er nog iets van jezelf over in die dagelijkse hectiek? Als m'n tweede net zo moeilijk (of zelfs moeilijker😱) zal zijn als #1 mag je mij meteen afvoeren😂🙈

Ik herken dit gevoel heel erg! Regelmatig denk ik terug aan die tijd en zie alles weer opnieuw gebeuren. Sommige momenten herinner ik me niet goed en vraag dan aan m’n man hoe het ook alweer was gegaan. Ik vind wel dat ik genoeg heb genoten en ben blij dat ik vooral veel filmpjes heb gemaakt van m’n baby. Toen hij ongeveer 2 weken was, heeft een vriendin nog foto’s gemaakt van ons drietjes thuis. In het ziekenhuis hebben we geen een foto met z’n drietjes wat ik wel erg jammer vind! Ik denk dat het bij een tweede veel soepeler zal gaan, vooral op het gebied van borstvoeding. Ik wil ook graag alles herhalen wat ik ook bij de eerste heb gedaan, zoals de shoots en het huis versieren wanneer de kleine er is. Ook ben ik bezig met een album en probeer woorden als “beste” en “mooiste wat ons is overkomen”, niet te gebruiken zodat, mochten we een tweede kindje krijgen, hij/zij zich niet minder gaat voelen. Haha, waar ik wel niet allemaal aan denk🙈 Maar ik mis het zwanger zijn ENORM!