Onze zoon zit niet helemaal lekker in zn vel, al een aantal weken (we hebben een baby van 7 weken, en vanaf einde zwangerschap lopen we hier tegen aan, wij denken dat hij alles spannend vond...)
Nu is hij ook vandaag weer hangerig, huilerig, boos, verdrietig. Ook heeft hij het regelmatig over buikpijn. Hij was zindelijk, maar nu niet meer (komt vaker voor als er een baby bij komt zeggen ze...)
Wij proberen te vragen wat er aan de hand is als hij huilt of boos is, maar hij kan het niet vertellen... hij uit zich echt met huilen, boos doen, met spullen gooien... als het eten hem niet aan staat zn bord op de grond gooien.... het zal hem zooveel helpen als hij verteld wat er aan de hand is..
Kunnen jullie kindjes dat goed vertellen? Of uiten zij zich ook zo?
Soms speelt hij heel fijn, en ineens stort hij helemaal in, heel sneu... ik leg uit dat als hij verteld wat er is dat ik hem dan kan helpen, maar hij verteld niks (hij kan overigens wel heel goed praten, hij heeft een grote woordenschat en maakt volledige zinnen, dus daar ligt het niet aan)
Nee het waarom begrip komt dacht ik pas vanaf 3 jaar. Hier ook meltdowns en heeft het al ruim een maand soms over buikpijn. De ene keer lijkt buikpijn gelijk te staan aan trek en de andere keer spanning (voor iets wat komt, maar ook iets wat al is geweest). Meestal kunnen we aardig raden wat er aan de hand is. Het is vaak vooral een ik wil iets en het lukt/mag niet. Hij kan het perfect vertellen (meer bevestigend op ons vermoeden dan antwoord op de wat ging er mis), maar niet als hij midden in een meltdown zit. Het is dan vooral een kwestie van uit de situatie proberen te halen en dan is het meestal snel weer goed. Eerder lieten we hem ook vaker wakker in de middag, maar brengen hem nu weer nagenoeg elke dag begin van de middag naar bed. Er gebeurt zoveel al deze maand.
Onze dochter vertelt dit wel goed, maar moet zeggen dat ze hiermee wel snel is (met andere dingen juist niet hoor 😅).
Ik vind het niet gek klinken zoals je het omschrijft, gezien de leeftijd en situatie (net een baby erbij). Misschien weet hij zelf ook niet zo goed wat er is, is het niet zo concreet. Ik zou inderdaad vooral uit blijven leggen dat je hem kan helpen als hij vertelt wat er is. Succes!
Is het erg als hij niet weet/kan vertellen waarom hij bepaalde emoties voelt?
Ik kan me voorstellen dat het voor jullie heel zwaar is om een met zijn emoties om te gaan én een klein baby'tje te hebben om voor te zorgen. Het is voor hem ook een hele grote verandering om niet meer alle aandacht te krijgen en dat gaat gepaard met allerlei emoties die er op allerlei manieren en momenten uit kunnen komen.
Mijn zoontje is ook soms ineens zomaar boos of verdrietig, ik probeer er dan gewoon voor hem te zijn en zeg dat hij boos mag zijn. Ik denk dat hij te jong is om al te snappen of analyseren waar emoties vandaan komen.
En, jullie doen het vast al, maar betrek hem zoveel mogelijk bij de baby, benadruk dat hij een geweldige grote broer is en probeer met hem alleen leuke dingen te doen zonder de baby (of vraag oma hiervoor?)
En misschien kun je een spelletje of bezigheid bedenken waarbij hij frustratie kwijt kan zoals met ballen kegels omgooien ofzo?
